web analytics
11:11 Dubbele getallen
Leven na dit Leven - BDEReincarnatie

Kortademig? Vorig leven Regressie heeft geholpen om van kortademigheid af te komen

Kortademig? Vorig leven Regressie heeft geholpen om van kortademigheid af te komen

87c87fae7d61d86b3be873062babe54d AnGel-WinGs.nl

Op 48-jarige leeftijd besloot ik een regressie in mijn vorige leven door te maken, voornamelijk om een ​​paar mysterieuze en vervelende chronische ziekten op te lossen.

De eerste is een luchtwegaandoening die in 2000 begon. Het zorgde ervoor dat mijn luchtpijp zich vulde met gezwellen en ik moest regelmatig geopereerd worden om te voorkomen dat ik dood zou stikken.

De tweede is het chronisch vermoeidheidssyndroom.

Het is ook vermeldenswaard dat ik het grootste deel van mijn leven last heb gehad van extreme verlegenheid, hoewel dit niet iets was waarop ik me tijdens de sessie concentreerde.

Na een uur inleidend gesprek en onderzoek van mijn problemen, gevolgd door een ontspanningssessie, stuurde de therapeut me rechtstreeks naar de bron van mijn ademhalingsprobleem.

Ik had het gevoel dat ik stikte

Ik merkte meteen dat ik kronkelde van ongemak. Ik voelde me alsof ik in een giftige omgeving was.

Ik had nog geen beelden, maar toen ik vroeg waar ik was, kreeg ik de indruk dat ik in een fabriek was – om precies te zijn, een van de klassieke ‘donkere satanische fabrieken’ van de industriële revolutie. Mogelijk in Yorkshire (Noord-Engeland).

40d69a1bc24c74227f758ecf9e3d9f50 AnGel-WinGs.nl

Het was een donkere, lawaaierige, stinkende plek, en ik wist dat het me langzaamaan aan het vergiftigen was. Het woord “kwik” kwam in me op.

Ik droeg een pet, een open jasje, een vest en een geruite broek, en ik had een zakhorloge. Ik zag eruit als een fabriekswinkelmanager die voor de arbeiders zorgde.

Ik haatte mijn baan. Maar om de een of andere reden had ik geen keus. Ik zit vast in wat ik haatte.

Toen me werd gevraagd hoe ik stierf, begon ik te stikken en te kronkelen van de pijn. Ik lag te sterven op een brancard op de vloer in een heel donker kamertje. Ik denk dat ik 24 jaar oud was.

We keerden eerder terug. Ik was een kind op een boerderij toen ik voor het eerst dit enorme gebouw in de buurt zag verrijzen: de “nieuwe molen” (fabriek).

Ik was onder de indruk. Ik dacht bij mezelf: “Dit is de weg naar de toekomst.” Ik was zo onder de indruk van zijn grootsheid en wat we nu geavanceerde technologie zouden noemen, dat ik er deel van wilde uitmaken.

Ik dacht dat het zo geweldig zou zijn om mee te doen aan de industriële revolutie.

We gingen verder met de volgende belangrijke gebeurtenis, die vergelijkbaar was met mijn bruiloft.

Oude Arbuthnot

Zonnige dag in de buurt van de kerk. Er werden bloemblaadjes naar mij en mijn verloofde gegooid. Ik kon mezelf door de ogen van iemand anders zien: ik was heel vrolijk, met een hoge hoed en een rokkostuum. Ik had een zachte snor. Ik denk dat ik 22 jaar oud was.

Het bleek dat ik onder het gezag stond van de vader van mijn vrouw. Zijn naam was blijkbaar Arbuthnot. Zijn voornaam was misschien zoiets als Reginald, maar iedereen noemde hem “Old Arbuthnot”.

Hij was een ronde, irritante, aanmatigende man, een walgelijk Dickens-karakter. Misschien wilde hij niet dat zijn dochter met me trouwde, maar ze werd zwanger, dus het huwelijk was onvermijdelijk.

Ik kreeg de indruk dat hij me vertelde: “Nu ben je van mij.” Ik was verplicht.

 

Dus moest ik in zijn fabriek werken. Ik was de winkelmanager. Het was mijn taak om de productiviteit van de arbeiders te bewaken.

En ik stond constant onder druk van de eigenaar om mensen meer dan een normale dag te laten werken voor hun schamele loon. Hij wilde dat ik elke laatste druppel eruit zou persen.

Hij behandelde ze als machines.

Ik deelde de mening van de eigenaar over de arbeiders niet. Ik had medelijden met ze, ik behandelde ze sympathiek, meelevend. In zekere zin beschermde ik ze in het geheim tegen Arbuthnots vreselijke eisen, hoewel ze dat niet wisten.

Ik haatte mijn rol. Maar wat kon ik doen? Ik voelde me machteloos.

Ik vermoedde ook dat alle arbeiders me verachtten omdat ik aan de kant van de baas stond. En ik begreep perfect waarom.

Dus bleef ik uit de buurt van de arbeiders zelf. Ik keek naar hen en vermeed, voor zover mogelijk, contact met hen.

Mijn gevoelens werden ook bemoeilijkt door het feit dat, hoewel Arbuthnots acties en houding verachtelijk waren, ik hem toch kon zien als een man met gewone menselijke gebreken.

Ik begreep hem veel beter dan hij zichzelf begreep. Maar nogmaals, wat kon ik doen?

Zelfmoord

Na verloop van tijd voelde ik me steeds zwakker, zieker. Mercury werd gebruikt in het productieproces zonder enige garantie. Ik wist dat ik fysiek niet zou kunnen overleven in deze giftige omgeving.

Mijn lichaam was vergiftigd. Ik voelde de smaak van metaal in mij. Dus ik bevond me in een vreselijk ongemakkelijke positie.

Na verloop van tijd raakte de oude Arbuthnot gefrustreerd door de opkomst van nieuwe lokale fabrieken, waardoor er te veel concurrentie ontstond. Hij had meer input van zijn werknemers nodig, en het was mijn taak om daarin te voorzien.

Ik wist dat het onmogelijk zou zijn en ik dacht ook dat het absoluut verkeerd was. Ik zat in te veel conflicten, in meer stress dan ik kon verdragen. Ik zag geen uitweg. Ik legde me neer bij zelfmoord, schonk een hele portie kwik in en dronk het op.

 

Al snel stierf ik op deze brancard, stikkend van de dood, mijn lichaam kronkelend van pijn. Het was te moeilijk om te ademen, en ik liet los.

Ontmoeting in de spirituele wereld

Een tijdje was ik boven mijn lichaam, onzeker over mezelf. Toen bevond ik me in een helende ruimte e – een bol van gasvormig veelkleurig licht.

Het gevoel van vergiftiging en ziekte verliet me geleidelijk. Het was geweldig, maar ik wist niet zeker of ik daar wel zou zijn. Ik denk dat ik bang was dat ik in de problemen zou komen.

Toen ik werd gevraagd of er andere wezens bij me waren, hoorde ik van iemand die aardig leek en me bij de hand leidde.

Er was meer een gevoel van aanwezigheid dan van zichtbaarheid. De figuur zag eruit als een wazige humanoïde figuur. Maar toen ik mijn aandacht op het hoofd richtte, kwam er meteen een mooi en liefdevol vrouwelijk gezicht in beeld.

Ik denk dat ik erg gedesoriënteerd was, dus ik werd voorzichtig, stap voor stap, geleid om niet overweldigd te worden. Terwijl ik om me heen keek, kon ik een overwegend wazig wit zien met een iriserend effect dat de “horizon” markeerde.

Maar ik kon voelen dat deze mist deels in mij zat of deel uitmaakte van mijn waarneming. Het was alsof wat ik zag alleen weerspiegelde wat ik mezelf toestond te zien, of zoveel als ik kon verdragen.

 

Toen ik even besloot om echt te zien wat wat was, zag ik plotseling dit enorme veelkleurige driedimensionale perspectief van de ruimte gevuld met onbekende wezens.

Ik was versuft als een mier in een kathedraal, en op de een of andere manier zette ik het uit, tevreden met een wazige witheid, mijn aandacht richtend op wat er om me heen gebeurde.

spirituele groep

Ik wist dat een groep wezens me naderde. Ze waren mensachtig van vorm, maar meer als gouden licht dan vaste vorm. We omhelsden elkaar en ik kreeg het gevoel van herkenning dat dit ‘mijn bende’ is.

Ik was echter nog steeds onzeker over mezelf. Een deel van mijn aandacht leek nog steeds op het vorige leven te zijn gericht. Het leek me dat ik veel conflicten en schaamte van deze persoon met me meebracht. Ik ben nog niet echt van haar gescheiden.

Ze hielpen me om vanuit een hoger standpunt naar het leven te kijken. Ik zag dat mijn vroege overlijden een vooraf geplande “uitstapmogelijkheid” was die ik in mijn eigen levensplan had voorzien.

Ik had de indruk dat “ik” in dat leven leed aan chronische kwikvergiftiging en uiteindelijk ook kwik gebruikte om zelfmoord te plegen.

Misschien hebben mijn eigen problemen van de afgelopen jaren dit vorige leven geactiveerd door emotionele resonantie : ik werd vader, maar was bang voor verantwoordelijkheid; was verlegen met collega’s.

Dus de fysieke symptomen die ik had waren “geactiveerd”.

Ik leerde ook dat de arbeiders met wie ik wanhopig contact vermeed (uit angst dat ze me verachtten) eigenlijk wisten dat ik hen stilletjes probeerde te beschermen. In feite verachtten ze me niet, zoals ik aannam. Ze hadden medelijden met me.

Het was een waardevolle les om geen overhaaste conclusies te trekken over hoe andere mensen denken en voelen.

Ziel arrangementen

Ik leerde ook dat als ik in dit leven zou volharden, ik uiteindelijk de kans zou krijgen om met of namens arbeiders te werken om het systeem te veranderen om betere rechten en voorwaarden te scheppen.

Ik zou deel uitmaken van de progressieve beweging. Als ik deze arbeiders echt zou benaderen, zou ik waardevolle contacten en vriendschappen leggen en zou het een soort collectieve bekommernis worden. Maar angst en begoocheling kregen de overhand.

Ten slotte leerde ik dat het de taak van mijn baas/schoonvader was om mijn leven tot een hel te maken – dat was onze afspraak.

 

Ik realiseerde me dat ik me had aangemeld voor de uitdaging en hij speelde zijn rol heel goed. Ik voelde geen vijandigheid, alleen opluchting dat het voorbij was en een zeker amusement bij het zien van zijn natuurlijke talent voor zo’n rol.

Toen ik mijn ogen opendeed, merkte ik dat ik alles heel duidelijk zie. Ik heb altijd een goed gezichtsvermogen gehad. In de afgelopen vijf jaar is de gezichtsscherpte echter begonnen af ​​te nemen.

Ik werd steeds bijziend, kon geen kleine lettertjes lezen en deed mijn best om kranten en boeken te lezen. Ik droeg een leesbril. En toch ontdekte ik onmiddellijk na de regressie dat mijn zicht weer helemaal normaal was. Ernstig!

Ik kon alle kleine lettertjes opnieuw lezen zonder zelfs maar te loensen. Het duurde maar een paar weken, maar het was nog steeds vrij verbazingwekkend dat het zelfs gebeurde.

Dolleman

Na deze ervaring heb ik wat onderzoek gedaan naar het gebruik van kwik. Tot het einde van de negentiende eeuw werd kwik vooral gebruikt bij de verwerking van vilt tot hoeden.

Het is ook gebruikt in andere industrieën, zoals: barometerproductie, houtconservering, ontwikkeling van daguerreotypieën, spiegelverzilvering, herbiciden, draagbare doolhofspellen, antiseptica, laxeermiddelen, antidepressiva en antisyfilitica, en meer recentelijk tandvullingen. En hoe dan ook, ik heb een paar kwikvullingen.

Het was echter waarschijnlijk op het gebied van vilten en hoeden maken dat arbeiders het meest werden blootgesteld aan kwikdamp. En in Noord-Engeland waren er veel hoeden.

Uiteindelijk bleek langdurige blootstelling aan kwik een slopend effect op mensen te hebben. De term “zo gek als een hoedenmaker” wordt geassocieerd met het beroep van hoedenmaker vanwege psychose veroorzaakt door langdurige blootstelling aan kwik.

 

Kwikdamp is zeer giftig bij inademing en veroorzaakt ernstige schade aan de luchtwegen. Zoals ik al zei, heb ik de afgelopen 10 jaar een luchtwegaandoening gehad.

Als ik niet was behandeld, zou ik zijn gestikt. En deze ziekte begon net toen ik erachter kwam dat ik vader zou worden, bijna op dezelfde dag.

Ik heb me altijd afgevraagd of er een verband was tussen mijn (toenmalige) zorgen over het vaderschap en het begin van deze ziekte die mijn vermogen om te ademen aantast.

Ik ging bijna dood door ziekte, maar deze keer besloot ik mijn vaderlijke plichten niet op te geven.

Sindsdien is de  ziekte langzamer geworden en hoefde ik maar één of twee keer per jaar geopereerd te worden in plaats van elke 2 maanden.

Naast keelpijn, hoesten, pijn op de borst en ademhalingsmoeilijkheden, omvatten andere fysieke symptomen van kwikvergiftiging hoofdpijn, tandverlies, spierzwakte, vlekkerige huid… en wazig zien.

Bovendien zijn er psychologische symptomen die verband houden met de neurologische schade veroorzaakt door kwikvergiftiging, waarvan het belangrijkste mijn grootste probleem in het leven is, extreme verlegenheid.

Verlegenheid stoort me niet meer.

Bron

Laat meer zien

Gerelateerde artikelen

Back to top button
Close

Een Adblocker gedecteerd

AngelWings.nl wordt mede mogelijk gemaakt door advertenties ♥Support ons door je ad blocker uit te schakelen♥