De Geheime geschiedenis van de kerk

Geheime geschiedenis van de vroege kerk 

 

In het oude ROME waren de ambtenaren priesters van verschillende goden en godinnen. Monetaire aangelegenheden werden bijvoorbeeld geregeerd door priesters van de godin Moneta. Priesters van Dionysus beheerden architectuur en begraafplaatsen, terwijl priesters van Justitia haar zwaard, en Libera, geblinddoekt, haar weegschalen omhoog hield, en zo de mensen regeerden. Honderden priesterlijke ordes, bekend als het Geheime College, hebben honderden overheidsbureaus geleid, van justitie tot het bouwen, schoonmaken en repareren van bruggen (er kon geen brug worden gebouwd zonder de goedkeuring van Pontifex Maximus), gebouwen, tempels, kastelen , baden, riolen, havens, snelwegen, muren en wallen van steden en de grenzen van landen. 

-Priesters regisseerden het bestraten en repareren van straten en wegen, hielden toezicht op de kalender en de opvoeding van de jeugd.  

-Priesters regelden gewichten, maten en de waarde van geld.  

-Priesters pleegden en verklaarden geboorten, doopsel, puberteit, zuivering, biecht, adolescentie, huwelijk, echtscheiding, dood, begrafenis, excommunicatie, heiligverklaring, vergoddelijking, adoptie in families, adoptie in stammen en adelborst. 

-Priesters runden de bibliotheken, de musea, de godgewijde landen en schatten.  

-Priesters registreerden de handelsmerken en symbolen.  

-Priesters hadden de leiding over de openbare eredienst en regisseerden de festivals, toneelstukken, amusement, spelletjes en ceremonies. 

-Priesters schreven en hielden voogdij over testamenten, testamenten en juridische vervoermiddelen. 

Tegen de vierde eeuw waren de helft van de landen en een kwart van de bevolking van het Romeinse rijk in handen van de priesters.  

Toen keizer Constantijn en zijn senaat het christendom formeel als de officiële religie van het rijk hadden aangenomen, was de oefening meer een fusie of overname dan een revolutie. De rijkdom van de priesters werd slechts het onmiddellijke bezit van de christelijke kerken, en de priesters verklaarden zich slechts christen. De overheid ging door zonder onderbreking.  

-De heidense goden en godinnen waren kunstig uitgerust met namen die geschikt waren voor het christendom.  

-Het bord boven het Pantheon dat aangeeft “Aan [de vruchtbaarheidsgodin] Cybele en Alle Goden” is herdrukt “Aan Maria en alle heiligen.” De tempel van Apollo werd de kerk van St. Apollinaris. De Tempel van Mars werd heropend in de kerk van Santa Martina, 

–Haloed-iconen van Apollo werden geïdentificeerd als Jezus, en de kruisen van Bacchus en Tammuz werden aanvaard als het officiële symbool van de kruisiging. Paus Leo I verordend dat “St. Peter en St. Paul hebben Romulus en Remus vervangen als beschermende beschermheren van Rome. “Heidense feesten werden ook gekerstend. 25 december – de gevierde geboortedag van een aantal goden, waaronder Saturnus, Jupiter, Tammuz, Bacchus, Osiris en Mithras – werd beweerd ook dat van Jezus te zijn geweest, en de traditionele Saturnalia, seizoen van dronken vrolijkheid en gave – geven, evolueerde naar Kerstmis. 

Bacchus was populair in het oude Frankrijk onder zijn Griekse naam Dionysus – of, zoals de Fransen het gaven, Denis. Zijn feest, de Festun Dionysi, werd elke zevende dag van oktober gehouden, aan het einde van het oogstseizoen . Na twee dagen van wilde feesten, werd een ander feest gehouden, de Festun Dionysi Eleutherei Rusticum (“Country Festival of Merry Dionysus”). Het pausdom bracht de aanbidders van Dionysus op een slimme manier naar zijn rechtsgebied door de woorden Dionysus, Bacchus, Eleutherei en Rusticum om te zetten in. . . een groep christelijke martelaren. Op 7 oktober werd op de Liturgische kalender de feestdag van “St. Bacchus de martelaar, “terwijl negende oktober werd ingesteld als het” Festival van St. Denis, en van zijn metgezellen St. Eleuthere en St. Rustic. ” The Catholic Almanac(1992 en volgende) onderhoudt de fabricage door 9 oktober aan te duiden als: 

‘Feestdag van Denis, bisschop van Parijs, en twee metgezellen geïdentificeerd door vroege schrijvers als Rusticus, een priester, en Eleutherius, een diakones martelaar in de buurt van Parijs. Denis wordt in de volksmond beschouwd als de apostel en patroonheilige van Frankrijk. “ 

Loslaten van de waarheid en de Schrift om elk menselijk schepsel in onderwerping te brengen aan de Romeinse paus, is een techniek die ‘zendingsaanpassing’ wordt genoemd. Dit wordt uitgelegd als ‘de aanpassing van de missie onderworpen aan de culturele vereisten van het zendingsobject’, zodat de behoeften van het pausdom zullen “zo veel mogelijk worden gebracht in overeenstemming met bestaande sociaal gedeelde patronen van denken, evalueren en handelen, om onnodige en ernstige desorganisatie te voorkomen.” 

Rome heeft zijn missie in het Amerikaanse secularisme zo naadloos aangepast dat we de Verenigde Staten niet als een katholiek systeem beschouwen. Toch laten de roosters van de regering nogal overtuigend zien dat dit het geval is. 

Veruit de grootste uitdaging voor zendingstoepassing is de Schrift, dat wil zeggen het Oude en het Nieuwe Testament, algemeen bekend als de Heilige Bijbel. Bijna zolang als Rome de zetel is van Pontifex Maximus, is er een merkwaardige vijandschap geweest tussen tussen de pausen en de Bijbel waarvan men denkt dat ze het aanvoelen. 

 

ELKE UITGESLOTEN SAMENLEVING heeft een vorm van heilige geschriften. De heilige geschriften van het keizerlijke Rome waren de profetieën en rituele aanwijzingen in de tien Sibylline-evangeliën en Vergilius’s aeneis. 

De Aeneid hield in dat het voor elke Romeins de taak was om zijn individualiteit op te offeren , zoals heroïsch Aeneas had gedaan, tot grotere eer van Rome en Pontifex Maximus. De Sibyllines, ontleend aan de veel eerdere profetie van Jesaja van Jezus Christus, profeteerden dat wanneer Caesar Augustus zijn oom Julius opvolgde als Pontifex Maximus, hij de wereld regeerde als “Vredevorst, Zoon van God.” Augustus zou uitgeven in een “nieuwe wereldorde” , “Zoals inderdaad gebeurde. 

De sibyllines en de aeneis waren zo geliefd bij de regeringspriesters dat ze als een deel van de Romeinse grondwet werden beschouwd. Dezelfde teksten zijn gemaakt als onderdeel van de Grondwet van de Verenigde Staten toen de motto’s “ANNUIT COEPTIS ” en ” NOVUS ORDO SECLORUM “, overgenomen uit respectievelijk de Aeneïde en de Sibyllines, door de wet van 28 juli 1782 in het Grote Zegel werden opgenomen van de Verenigde Staten. 

De Sibyllines en de Aeneiden stonden alleen open voor priesters en bepaalde bevoorrechte personen. Zij leerden hun heilige inhoud door de priester vertellingen. Toen het Oude en het Nieuwe Testament werden aangenomen als de officiële heilige geschriften van het rijk, werden ook zij aan de exclusieve zorg van de priesters geschonken. En in overeenstemming met de Romeinse traditie, leerden de mensen heilige inhoud van discretionaire her-vertelling. Dit moest, terwille van het Heilige Rijk. Want mochten de mensen bijbelkennis verwerven, dan zouden ze weten dat Pontifex Maximuswas geen legitiem christelijk recht had. Dit wetend, zouden ze niet buigen voor zijn suprematie. Het rijk zou kunnen instorten. En dus onderdrukte de monarchale Romeinse kerk de intelligente lectuur van de Bijbel met geweld. Dit is de reden waarom het millennium tussen Constantijn en Gutenberg bekend staat als ‘de donkere middeleeuwen’. 

Bestrooid door het hele rijk waren echter geïsoleerde christelijke vergaderingen die de Heilige Schrift bewaard hadden vanaf de dagen van de vroegere kerk. Voor hen nodigde de Bijbel een voortdurende, persoonlijke omgang met de Schepper van het universum uit. Ze leefden volgens de geschriften waar Rome zo jaloers op was. Tegen de dertiende eeuw waren deze vergaderingen zo levendig dat paus Gregorius IX ongeauthoriseerde bijbelstudie tot een ketterij verklaarde. Hij bepaalde verder dat “het de plicht is van elke katholiek om ketters te vervolgen.” Om de vervolging te beheersen, richtte Gregory de pauselijke inquisitie op. 

De Inquisitie behandelde de minste afwijking in het leven in de gemeenschap als bewijs van onoprechte gemeenschap met de Bijbel of Satan. Elk geval was een zonde die de dood waardig was. Deze zaken werden vervolgd, volgens een strikte routine. Ten eerste zouden de inquisiteurs een stad binnengaan en hun geloofsbrieven presenteren aan de civiele autoriteiten. In naam van de paus zouden ze de medewerking van de gouverneur nodig hebben. Vervolgens zou de plaatselijke priester worden opgedragen zijn gemeente bijeen te roepen om de inquisiteurs te horen prediken tegen ketterij, die werd gedefinieerd als iets dat in het minst tegengesteld was aan het pauselijke systeem. Een korte gratie-periode volgde na de preek, waarin de mensen de kans kregen om naar voren te treden om te biechten en zichzelf van deze misdaden te beschuldigen. Degenen die dat wel deden werden meestal milder gestraft. Later zouden de inquisiteurs in hun onderdak niet-geverifieerde beschuldigingen ontvangen,het garanderen in naam van de paus van de anonimiteit van informanten. Veel onschuldige levens werden geruïneerd door valse getuigenissen. 

Processen werden willekeurig en in het geheim uitgevoerd door tribunalen bestaande uit de inquisiteurs, hun stafleden en hun getuigen, alle verborgen onder de kappen. De beschuldigden kregen nooit bericht over de aanklachten tegen hen en ze mochten het ook niet vragen. Geen verdedigende getuigen waren toegestaan. De beschuldigde had maar één optie: schuld belijden en sterven. Degenen die weigerden te bekennen (en getuigen die afhielden om te getuigen) werden naar de kerker gebracht voor martelsessies (jongens onder de veertien en meisjes onder twaalf werden daarvan vrijgesteld). Inquisiteurs en beulen kregen bevel van pauselijk order om geen genade te tonen. Er werd nooit een vrijspraak vastgelegd. Elke volledig vervolgde zaak eindigde in het overlijden van de verdachte en de verbeurdverklaring van zijn of haar eigendom, aangezien aangenomen werd (zoals in Amerikaanse verbeurdingszaken sinds 1984) dat het eigendom in zonde werd verkregen. Soms werd het eigendom van familieleden voor generaties lang verbeurd. Deze verbeurdverklaringen werden betaald in uitgaven aan de schriftgeleerden en beulen, de helft van de rest ging naar de pauselijke schatkist en de andere helft naar de inquisiteurs. Hoewel pausen en inquisiteurs veel fortuin vergaarden van de Inquisitie, was haar grootste begunstigde het Romeinse systeem. 

De inquisitie was het meest effectief tegen de geïsoleerde waarheidszoeker in een onwetende gemeenschap. Naarmate gemeenschappen meer geletterd werden, werd de inquisitie subtieler. Wat geletterdheid aan gemeenschappen bracht, was de epidemie van bijbellezen, mogelijk gemaakt door de perfectie van Johannes Gutenbergs uitvinding van het beweegbare type. 

 

GUTENBERG verkoos dat de Bijbel niet zozeer bewees dat de gewone man dichter tot God gebracht zou kunnen worden, maar dat hij en zijn medestander, dr. Johannes Faust, een moord zouden kunnen plegen in de boekhandel. 

Vóór 1450 waren bijbels zo zeldzaam dat ze werden overgebracht bij akte, zoals percelen van onroerend goed. Het kostte bijna een jaar om een bijbel te maken, met een prijs die gelijk was aan tien keer het jaarinkomen van een welvarende man. Johannes Gutenberg wilde zijn eerste productie, een folio-editie van de 6de-eeuwse Latijnse Bijbel (ook bekend als de Vulgaat), manuscriptprijzen ophalen. Dr. Faust verkocht het discreet als een one-of-a-kind aan koningen, edelen en kerken. Een tweede editie in 1462 verkocht voor maar liefst 600 kronen in Parijs, maar de verkoop was te traag om bij Faust te passen, dus verlaagde hij de prijzen tot 60 kronen en vervolgens tot 30. 

Dit bracht genoeg exemplaren in omloop voor de kerkelijke autoriteiten om te merken dat velen identiek waren. Zulke buitengewone uniformiteit werd als menselijk onmogelijk beschouwd, de autoriteiten voerden aan dat Faust de bijbels met magie had geproduceerd. Onder dit voorwendsel liet de aartsbisschop van Mainz de winkel van Gutenberg overvallen en een fortuin in namaakbijbels in beslag nemen. De rode inkt waarmee ze waren verfraaid, zou menselijk bloed zijn. Faust werd gearresteerd vanwege samenzwering met Satan, maar er is geen verslag van enige rechtszaak. 

Ondertussen vluchtte de pers, die waren beëdigd om de geheimen van Gutenberg te onthullen terwijl hij in dienst was, de rechtsmacht van Mainz te ontvluchten en winkels van hun eigen te vestigen. Naarmate de papierfabricage verbeterde, en de technische verbeteringen in het snijden van matrijzen en het gieten van het type, begonnen de boeken zich te vermenigvuldigen. De meeste waren edities van de Vulgaat. In het decennium na de inval in Mainz werden vijf Latijnse en twee Duitse bijbels gepubliceerd. Vertalers drukten bijbels in andere landen. Een Italiaanse versie verscheen in 1471, een Boheemse in 1475, een Nederlandse en een Franse in 1477, en een Spaanse in 1478. Zo snel als onze generatie computer-geletterd is geworden, zo snel leerde de generatie Gutenberg boeken lezen, en zorgvuldige lezers vonden schokkende discrepanties tussen de interpretatie van het pausdom van Gods Woord en het Woord zelf. 

In 1485 vaardigde de aartsbisschop van Mainz een edict uit dat ongeautoriseerd bijbellezen bestraft werd met excommunicatie, inbeslagname van boeken en zware boetes. De grote Renaissance-theoloog Desiderius Erasmus daagde de aartsbisschop uit door in 1516 de eerste gedrukte editie van het Griekse Nieuwe Testament te publiceren. Hij sprak in zijn voorwoord over de anti-bijbel mentaliteit met de volgende woorden: 

“Ik heb een heftige afkeer van diegenen die  privépersonen de Heilige Schrift niet laten lezen en deze ook niet laten vertalen in de vulgaire tongen, alsof Christus zulke moeilijke doctrines onderwees dat ze slechts door een paar theologen kunnen worden begrepen, of de veiligheid van de christen religie lag er in onwetendheid van. Ik zou graag willen dat alle vrouwen het evangelie en de brieven van Paulus lezen. Nadat ze in alle talen zijn vertaald, zodat niet alleen de Schotse en Ierse, maar ook de Turken en Saracenen ze kunnen lezen en kennen. ‘ 

Een katholieke monnik genaamd Maarten Luther stortte zich tegen het advies van zijn superieuren op het Nieuwe Testament van Erasmus. Hij was geschokt door de afwezigheid van enig gezag over de Heilige geschriften voor zoveel kerktradities. Van de zeven kerksacramenten waren er slechts twee, de doop en het avondmaal, gegrondvest in de Schrift. De overige vijf – Bevestiging, Absolutie, Ordination, Huwelijk en Extreme Unction – waren de uitvindingen van na-Bijbelse concilies en decreten. Luther vond nergens bewijs voor het celibaat van monniken en nonnen, of voor bedevaarten en de verering van heilige relikwieën. De kerk leerde dat gebed, goede werken en regelmatige deelname aan de Sacramenten de mens kunnen redden van de eeuwige verdoemenis. Luther vond dat dit in tegenspraak was met de leer van de Schrift. Volgens de Schrift kan slechts één ding de mens redden van de gevolgen van zijn zonden: 

Het meest explosieve resultaat van Luther’s bijbellezen was zijn houding tegenover het pausdom. Nergens in de Schrift kan de gepassioneerde monnik ontdekken dat God een heerszuchtige Romeinse ‘vicaris van Christus’ heeft geordend om over een enorme economie te regeren gebaseerd op de verkoop van rechten om kwaad te doen. Deze rechten werden aflaten genoemd. Ze waren een traditie van de kerk sinds paus Leo III hen in het jaar 800 was begonnen, te betalen in het geld bedacht door paus Adrian I in 780. 

Aflaten werden opgedragen aan de geloofwaardigheid van de kerk, in plaats van dat staatsobligaties worden uitgegeven op basis van de geloofwaardigheid van staten vandaag. In 1491, bijvoorbeeld, verleende Innocent VII de 20-jarige Butterbriefeverwennerij, waardoor Duitsers 1 / 20e van een gulden konden betalen voor het jaarlijkse voorrecht om zuivelproducten te eten, zelfs terwijl ze verdienden van vasten. De opbrengst van de Butterbriefe ging om een brug te bouwen in Torgau. De indulgence economy van Rome was net zo uitgebreid als het Amerikaanse systeem van inkomstenbelasting vandaag. En het werd net zo veel gevoed door de trillende naleving door het volk, vrijwillig, van een vermoeden van aansprakelijkheid. 

In 1515 gaf paus Leo X een Bull of Indulgence uit waarin hij brieven van veilig gedrag aan het paradijs toestond en pardons voor elk kwaad denkbaar, uit een 25 cent purgatory release (het dode linker purgatorium toen de munten de bodem van de emmer van de mateloosheid-verkoper raakten) een vergunning die zo krachtig is dat het iemand zou verontschuldigen die de Maagd Maria had verkracht. Voor de betaling van vier dukaten, kon men worden vergeven voor het vermoorden van zijn vader. Tovenarij kreeg gratie voor 6 dukaten. Voor het beroven van een kerk, zou de wet kunnen worden versoepeld voor slechts 9 dukaten. Sodomy kreeg gratie voor 12 dukaten. De helft van de inkomsten van Leo’s toegeeflijkheid ging naar een fonds voor de bouw van de St. Peter’s Cathedral, en de andere helft voor het betalen van 40% rentetarieven op bankleningen ter subsidiëring van de magnifieke kunstwerken en architectuur waarmee Zijne Heiligheid Rome tot culturele hoofdstad van de Renaissance heeft gemaakt. Historici hebben Leo, wiens vader toevallig de grote Florentijnse bankier Lorenzo d’Medici was, verheerlijkt door de zestiende eeuw te markeren als “de eeuw van Leo X.” 

Begin 1521 protesteerde Martin Luther formeel tegen het verwenningspraatje door zijn beroemde vijfennegentig stellingen na aflaten aan de deur van de kasteelkerk van Wittenburg te spijkeren . Van de kerk werd gezegd dat ze een haarloopsluier bezit ter waarde van twee miljoen jaar van aflaten. Luther’s Theses spoorde Christenen aan “om Christus, hun Hoofd, te volgen door middel van straffen, sterfgevallen en hellen”, in plaats van “een valse zekerheid van vrede” te kopen van kerkelijke verwennerij-verkopers. 

Leo had Luther gearresteerd en tien maanden vastgehouden in kasteel Wartburg. In hechtenis slaagde Luther erin het Griekse Nieuwe Testament van Erasmus in het Duits te vertalen. De publicatie ervan verontrustte de breedste reikwijdte van het Romeinse gezag. D’Aubigne, in zijn Geschiedenis van de Reformatie, vertelt ons dat “onwetende priesters huiverden van de gedachte dat elke burger, ja elke boer, nu in staat zou zijn om met hen te discussiëren over de voorschriften van onze Heer.” 

Ondertussen stierf Leo X. De nieuwe paus, Adrian VI, eert Leo nauwelijks op bij het biechten van de Neurenberger Dieet dat “gedurende vele jaren, afschuwelijke dingen hebben plaatsgevonden in de stoel van Petrus, misbruiken in geestelijke zaken, overtredingen van de Geboden, zodat alles hier is geweest slecht verdorven. “Adrian stierf kort na het spreken van deze regels, om te worden opgevolgd door de kardinaal die de hele tijd de zaak van Maarten Luther had afgehandeld, een andere Medici, Leo X’s eerste neef, Giulio d’Medici. Giulio nam de pauselijke naam Clement VII aan. 

Net zoals de corruptie van Leo X Luther had aangestoken, bepaalde Clemens VII’s sluwheid hoe de Kerk zou omgaan met de verspreiding van bijbels. Clement werd persoonlijk geadviseerd door Niccolo Machiavelli, uitvinder van de moderne politieke wetenschappen, en kardinaal Thomas Wolsey, bondskanselier van Engeland, die zowel drukwerk als protestantisme tot het voordeel van Rome konden maken door het gebruik van een verplaatsbaar type om een literatuur te produceren die deze trend zou tegengaan, maar in plaats daarvan, buiten medeweten voor hen zou het de Reformatie alleen maar versnellen. Kardinaal Wolsey, die later het Christ Church College te Oxford vond, typeerde dit project als ‘ leren leren tegen leren’. 

Tegenover het leren van de Bijbel, dat aantoonde hoe de mens het eeuwige leven kon hebben door simpelweg te geloven in de feiten van de dood en opstanding van Christus, zou de lering van de gnostici worden geplaatst . Gnosticisme leidde tot de conclusie dat de mens het eeuwige leven kon bereiken door zelf goede werken te doen. 

Een enorme hoeveelheid gnostische leringen was afkomstig van de oostelijke Middellandse Zee door agenten van de overgrootvader van Clement VII, Cosimo d’Medici. Onderdrukt sinds de keizer Justinianus deze zogenaamde heidense colleges van Athene in 529 had gesloten, vierden deze gevierde mystieke, wetenschappelijke en filosofische rollen en manuscripten de mensheid. Ze leerden dat menselijke intelligentie bekwaam was om de waarheid van leugens te bepalen zonder begeleiding of hulp van welke god dan ook. Omdat, zoals Protagoras het uitdrukte: ‘de mens is de maat van alle dingen’, de mens de levende krachten van het universum kon beheersen. 
 

Cosimo had enorme hoeveelheden van dit materiaal opgeslagen in zijn bibliotheek in Florence. De Medici-bibliotheek, wiens laatste architect Michaelangelo was, verwelkomde geleerden die de voorkeur hadden van Clement VII. Deze geleerden begonnen al snel meer te focussen op het ontwaken van de mensheid dan op de bijbelse theosofie. Zo uitgebreid was de filosofische invloed van de Medici-bibliotheek dat zelfs geleerden het tegenwoordig beschouwen als de bakermat van de westerse beschaving.