Bandstemmen

Bandstemmen

Het gebruik van apparatuur voor communicatie is niet nieuw. David Wilson beschrijft al in Light van 1915-1916 zijn eerste
pogingen tot electronische communicatie via de Psychic-telegraph met overledenen.

Ook kwamen voor de Eerste Wereldoorlog de heren Malta en Zaalberg naar Nederland met de Dynamistograph, een soort telexapparaat
voor het verkeer met gene zijde. Uit deze machine kwam een strook papier met letters die via psychokinetische weg op een vederlicht
toetsenbord werden aangeslagen. Dit natuurlijk in aanwezigheid van een fysisch medium.

Ook leverde de telefoon in vroeger jaren soms onverwachte bijgeluiden op en vreemde stemmen die door telefoongesprekken heen
kwamen zijn beschreven. De verbeeldingskracht werd groter toen de draadloze ontvangstapparatuur kwam en de mens ging experimenteren
met muziek uit de “ether”, maar ook vreemd geruis, zwevende stemmen, piep en fluittonen werden ontvangen. Meerdere mensen
tegelijk hebben dit fenomeen kunnen horen, maar technisch kon men geen objectief bestaan aantonen.

Maar het tijdperk van de electronica bracht een voor ons onbegrijpelijke ervaringswereld en dan bedoelen we het “stemmenfenomeen’.’
De apparatuur werd steeds vernuftiger en in de jaren vijftig werd de bandrecorder op de markt gebracht. In 1952 was het de
Amerikaan George Hunt Williamson die bij het afspelen van zijn geluidsband vreemde stemmen hoorde. Maar door gebrek aan goede
methoden voor onderzoek raakte het “stemmenfenomeen”weer op de achtergrond. De doorbraak kwam pas zeven jaar later. In 1959
ontdekte Friedrich Jurgenson, dat hij bij opnemen van vogelgeluiden in zijn tuin, onverklaarbare geluiden en menselijke stemmen
op zijn geluidsband kreeg. Jurgenson deed nog meer proeven en haalde er vakmensen bij van de omroep en organiseerde samen
met hen gemeenschappelijke opnamen.

Weer kwamen er stemmen zonder dat er echter een natuurlijke verklaring voor gevonden kon worden.

Een psycholoog, die van het begin af aan erg sceptisch was geweest, was de uit Letland afkomstige Dr.Konstantin Raudive. Hij
bezocht Jurgenson en ze deden samen proeven met succes. Bij deze proeven gebeurde het opeens dat Raudive met zijn eigen naam
werd aangesproken. Dit voorval had een grote invloed op zijn verdere levensloop en hij ging zijn verdere leven nu veel meer
besteden aan het stemmenfenomeen. Hij verhuisde naar Bad Krozingen en maakte met wetenschappelijke nauwkeurigheid bandopnamen.
In de loop van de tijd verzamelde hij zo’n tachtigduizend stemmen op de band, die hij analyseerde en catalogiseerde. Ze werden
afhankelijk van hun verstaanbaarheid in drie catagorien verdeeld: A-, B- en C-stemmen.

A- stemmen zijn direct voor iedereen verstaanbaar.

B- stemmen moeten met meer aandacht worden afgeluisterd.

C- stemmen bestaan ook, maar gaan veelal in de ruis verloren

De karakteristiek van de stemmen kan verschillend zijn. Meestal zijn de zinnen kort en kernachtig en zijn van vrouwen-, mannen-
en kinderstemmen. Kinderstemmen gaan vaak samen met dierengeluiden zoals vogelgefluit en hondengeblaf. Verder worden de woorden
meestal zeer snel uitgesproken, zijn in staccato, ook kunnen er fluisterstemmen zijn. Herkenning naar de experimentator is
er, ze worden vaak bij hun naam genoemd. Ook geven ze vaak advies voor de opname en een tijd waarbij een opname beter lijkt
te lukken. Ook geven de “stemmen” vaak aan wie ze zijn, namen worden genoemd en zijn stemmen soms herkenbaar aan de klankkleur,
de eigen identiteit lijkt nog aanwezig. Bij een vraagstelling van de experimentator kan zelfs vóór de vraag het antwoord al
op de band staan en gehoord worden, wat zou betekenen dat je gedachten al bekend waren. Ook zijn de antwoorden vaak uit meerdere
talen opgebouwd wat voor de experimentator een probleem moet zijn om dit zo snel te kunnen bedenken. Duidelijkheid in afspraken
met de andere “kant” zijn mogelijk en geven vaak goed Nederlands taalgebruik als antwoord ondanks instelling van de radio
op een buitenlandse zender.

I. Microfoonmethode.

Nu volgt het afspelen van de band.

Goed afluisteren is van belang.

Als men iets hoort, volumeregelaar op maximum en direct weer terug zetten voor de volgende vraag.

Als men verstaanbare stemmen heeft, direct op een tweede recorder overnemen en commentaar toevoegen.

Als overnemen niet mogelijk is omdat de stemmen te zacht zijn, dan eventueel administratief verwerken. Het kan zijn dat deze
antwoorden later belangrijk zijn of worden in verband met een achteraf-bevestiging.

Dit is de manier van werken, ook bij de volgende opnamemethode.

Hoe kunnen we nu de opnamen maken?

Hiervoor hebben we een band- of cassetterecorder met microfoon nodig De microfoon moet op het apparaat zijn aangepast en de
juiste gevoeligheid bezitten, omdat de stemmen vaak zacht zijn. Men moet zich er nu eerst van overtuigen dat de recorder uit
zichzelf geen radio-ontvangst voortbrengt.

Dit doet men door een onbespeelde band in te leggen, men sluit geen microfoon aan, schakelt op “opname”, draait de microfoon
op maximum en laat de recorder een poosje draaien. Vervolgens luistert men de opname af, er mag niets te horen zijn.

Dezelfde proef, nu met de microfoon aangesloten, waarbij men geen geluid mag maken. Is er nu eveneens geen radioprogramma
te horen, dan kan men rustig met de opnameproeven beginnen.

– Telwerk wordt op nul gezet.

– Men stelt zich innerlijk op een opname in.

– Schakel het apparaat in.

– Noem dan altijd datum, dag en tijd.

– Na elke vraag een pauze van enkele seconden om “intelligenties” gelegenheid te geven te antwoorden.

– Wil men de opname beëindigen dan bedankt men en vraagt men bij de volgende opname weer contact op te nemen.

2. Witte ruis of radiomethode.

Hierbij hebben we extra een radiotoestel nodig met middengolf of andere golflengte. We stemmen de radio af tussen twee zenders
in, zodat we ruis, knetterende en eventueel ook stoorgeluiden horen.

De microfoon komt ongeveer een 20 à 40 cm vanaf de luidspreker te staan, zodat deze ruis en de gestelde vragen gelijktijdig
opgenomen worden. De radio kunnen we ook afstellen op de 1240 of 1480 Khz, dit is op de middengolf. Op deze frequentie zit
een soort “tuf -tuf” geluid, zonder andere storende bijgeluiden. Heeft men dit geluid gevonden, ga dan heel voorzichtig naar
rechts of links om bij de dichtstbijzijnde zender een menselijke stem erbij te krijgen. Ze mogen hun woorden niet duidelijk
uitspreken. Deze combinatie van ruis en menselijke stemmen geven soms bijzondere resultaten te horen. Dit noemt men ook wel
de Jurgenson-frequentie. Omdat deze Jurgenson-frequentie niet altijd dit geluid voorhanden heeft, kan men het beste een cassettebandje
van dit geluid opnemen, zodat er elk moment geëxperimenteerd kan worden. Het gaat er uiteindelijk om een energievorm aan te
bieden.

3. De Conservemethode.

We maken een cassettebandje met de Engelse taal en één met bijvoorbeeld Frans en deze worden samen afgespeeld. U stelt weer
Uw vragen en daarna weer afluisteren.

Nog enige technische aanwijzingen.

Demagnetiseren van de cassetterecorder. Na ongeveer 30 uur spelen van een cassetterecorder magnetiseert de kop, met als resultaat
verminderde output, vervorming en een hoger ruis niveau ( 5-7 dB). Na deze periode de demagnetiseercassette gebruiken. Volume
knop op 0. Met het lampje (led) omhoog de demagnetiseur als een cassette plaatsen en de play- knop 1 seconde indrukken, dat
is voldoende. Deze cassettes zijn te koop. Ze kosten ongeveer 25,-.

Gebruik een onbespeelde geluidsband of -cassette. Het wissen van een reeds gebruikte tape geeft geen absolute garantie dat
deze “blanco” is omdat het wisproces niet 100 % is. Wel kan dit wissen de band activeren tot het beter opnemen van de zwakke
signalen.

Let er op dat de microfoon en de microfoonkabel naar de opnamerecorder niet in de buurt van netsnoeren lopen (minimale afstand
50 cm.), omdat daardoor 50 Hertz bromvelden kunnen worden opgepikt die storend kunnen werken.

Het werken met koptelefoon kan soms beter werken. Je bent meer bij de opname betrokken en storende geluiden in huis worden
eerder opgemerkt. Denk aan het tikken van de centrale verwarming of het doortrekken van de W.C bij de buren. Maak de opnametijd
niet te lang, je moet ook nog afluisteren.

Literatuur:

Friedrich Jurgenson: Gesprek met de doden, Nederlandse vertaling van de Duitse uitgave van het oorspronkelijke boek. Uitgave
Fidessa, Bussum. 1976. ( in tweede hands boekhandel.)

Konstantin Raudive: Paranormale stemmen, Nederlandse bewerking door

Hans Kennis. Uitgeverij Fidessa, Bussum 1975. ( in tweedehands boekhandel)

M.van Geelkerken: Registratie van bovennatuurlijke stemmen. Uitgeverij de Muiderkring. ISBN 90-6082-0754, 1972. (in tweedehands
boekhandel)

Hildegard Schäfer: Brücke zwischen Diesseits und Jenseits. Theorie und Praxis der Transkommunikation. Verlag Hermann Bauer
Freiburg in Breisgau ISBN 3-7626-0374-X, 1989. Boek met veel informatie over bandstemmen, maar ook het opnemen van TV beelden
op video.

Indien u vragen heeft of opmerkingen, dan kunt u Jan Stuivenberg bereiken via een e-mail aan Noumenon:

[email protected]
De hier afgedrukte tekst is en blijft het eigendom van Jan Stuivenberg en de gewone auteursrechtelijke bepalingen zijn erop
van toepassing, met dien verstande, dat men zonder toestemming van de auteur niet gerechtigd is, het geheel of gedeeltelijk
te publiceren, er wijzigingen in aan te brengen e.d..

@ Jan Stuivenberg.

Bandstemmen uit het hiernamaals.

Bandstemmen werden voor het eerst ontdekt door de Zweedse cineast en schilder Friedrich Jurgenson, in 1959. Toen hij in het
bos met zijn taperecorder vogelgeluiden had opgenomen en de band later thuis afdraaide, bleken er stemmen op te staan die
hem riepen. Hij herkende er de stem van zijn overleden moeder in. Vanaf dat moment begon hij proeven te doen, waardoor hij
honderden stemmen op de band kreeg die er niet ‘normaal’ opgekomen waren.

Toen hij zijn bevindingen wereldkundig maakte, begonnen anderen ook te experimenteren. Dr. Konstantin Raudive uit Letland
was de eerste belangrijke onderzoeker die zich serieus en wetenschappelijk met het nieuwe fenomeen bezig ging houden. Hij
verzamelde duizenden stemmen. Hij liet speciale apparaten ontwerpen om de stemmen van de doden beter te kunnen ontvangen.
Volgens Raudive is het nodig langdurig te experimenteren om de stemmen goed te kunnen onderscheiden. Bij hem kwamen onder
andere stemmen van Tolstoj, J.F. Kennedy, Hitler en Stalin door.

Prof. Hans Bender, parapsycholoog aan de Universiteit van Freiburg, onderzocht het fenomeen ‘bandstemmen’ en kwam tot de conclusie
dat ze een realiteit zijn. Zijn enige probleem was dat de oorsprong van de stemmen niet kon worden vastgesteld.

Zijn het esp effecten (buitenzintuigelijke waarnemingen) met psychokinetische uitwerking door de experimentator op de toonkoppen
van de taperecorder of beinvloeden de doden rechtstreeks het apparaat? Bender was er overigens niet van overtuigd of de stemmen
ook werkelijk van de doden afkomstig zijn. Tegenwoordig (1998) zijn er grote internationale verenigingen met duizenden leden
die zich bezig houden met het op allerlei manieren opnemen van bandstemmen. Een van die verenigingen, het VTF, heeft ook een
afdeling in Nederland, die wordt vertegenwoordigd door Branton de Geus uit Den Haag.

Er zijn diverse methoden voor het opnemen van bandstemmen. (adviezen door Dhr. B. de Geus):

* De microfoon methode:

Hang de microfoon van uw cassetterecorder op ongeveer 30 cm. van de elektriciteitsmeter. Het magnetische veld rond deze meter
dient als bron voor stemmen. Zet de recorder met een nieuw leeg bandje erin aan en stel vragen aan de overledenen. Spoel na
enige tijd de band terug en luister naar de antwoorden.

* De radio methode:

Stem uw radio af tussen twee stations (de Jurgenssongolf = 1480 kHz = 202 m), waardoor een wobbelend geluid kan ontstaan.
Neem dit op, terwijl u vragen aan de doden stelt. Luister na afloop naar de antwoorden.

* De kraan methode:

Laat de waterkraan lopen en neem tegelijkertijd uw vragen erbij op. Het geluid van het stromende water wordt door de doden
gebruikt om te antwoorden.

* De conserven methode:

Neem van de radio een vreemde taal op. Met een ander bandje neemt u een tweede vreemde taal op, bijv. Frans en Duits. Draai
deze twee bandjes daarna gelijktijdig af, waardoor in de kamer een mengtaal ontstaat. Neem dit met een derde recorder op en
stel de vragen tijdens het opnemen. Bij het afluisten van de laatste opname hoort u de antwoorden.

* De spontane methode:

Neem een lege band en zet deze aan op een plek waar een dramatische gebeurtenis heeft plaatsgevonden. Stel eventueel vragen
en luister de band af.

Advies van dhr. Branton de Geus: Het afluisteren vergt enige training. Luister goed, zodat u zoveel mogelik stemmen kunt ontcijferen.
Ze zijn er…..

Fredrich Jurgenson tijdens het maken van opnames (links)

Na zijn dood verscheen hij op televisie. In de witte beeldruis ontstond zijn gezicht. (rechts)

Sinds mensenheugenis geloven we in een
of andere vorm van voortbestaan na de stoffelijke dood. Vroeger was religie meer verweven met het alledaagse en vroegen we
ons verder niet af of het wel waar was. Sinds de opkomst van de rationele wetenschap vinden we alles niet meer zo vanzelfsprekend.
Echt overtuigde gelovigen kom je, in de westerse samenleving althans, steeds minder vaak tegen. Wel zie je steeds vaker mensen
die ,bijvoorbeeld, na een bijna-dood ervaring een soort “innerlijk weten” schijnen te hebben. Maar de wetenschap verlangt
harde bewijzen. Kunnen paranormale stemmen gezien worden als bewijs voor een leven na de dood?

Eigenlijk moeten we het niet moeilijker maken dan het is. Er zijn grofweg drie theorieën over het paranormale stemmenfenomeen.
De spiritistische gaat er van uit dat de stemmen daadwerkelijk toebehoren aan overleden personen. Deze theorie ontleent haar
bestaansrecht voornamelijk uit de aard van de mededelingen die door de entiteiten worden gedaan. Keer op keer wordt er namelijk
doodleuk letterlijk gezegd :”Wij zijn de doden”. Vaak met naam en toenaam.

Regelmatig melden zich ook overleden familieleden/bekenden van de onderzoeker of andere aanwezigen bij een sessie. Niet zelden
worden er door de stemmen dingen gezegd die, buiten de aanwezigen, niemand kan weten. Het feit dat de stemmen, soms heel cryptisch,
dingen zeggen die later daadwerkelijk gebeuren, spreekt, mijns inziens, sterk voor een spiritistische optie. Aanhangers van
de animistische theorie zien dit echter anders. Zij accepteren het verschijnsel op zich zonder meer. Daar kunnen we niet omheen.
De stemmen zijn er en dat ze op een nog onbekende wijze worden geproduceerd is duidelijk. Paranormaal verschijnsel : O.K.
Volgens de animisten moet de herkomst echter elders worden gezocht.

Dat een stem meedeelt aan een overledene toe te behoren is fascinerend, maar geen bewijs voor leven na de dood. Het zou best
eens zo kunnen zijn dat de experimentatoren zelf de stemmen via tele-of psychokynese produceren. Eens soort wensdenken zou
hier aan ten grondslag kunnen liggen.

Ook een verschijnsel als precognitie is al jaren bekend in de parapsychologische wereld, maar we zijn met onze kennis nog
niet zover dat we het goed beargumenteerd los kunnen koppelen van het fysieke lichaam of het menselijk brein.Iets als de bijna-dood
ervaring wordt door de wetenschap vooralsnog ook wegverklaard als een verdedigingsmechanisme van het lichaam om het ultieme
trauma, de naderende dood, draaglijk te maken. Op zich geen onlogische gedachte. Bij een virusinfectie bijvoorbeeld stelt
het lichaam alles in het werk om de indringers te lijf te gaan. Zou dit overlevingsinstinct zich ook niet op een geestelijk
niveau kunnen manifesteren ? Wie zal het zeggen.

En dan is er natuurlijk ook nog een groep mensen die het hele fenomeen met een flinke korrel zout neemt. Bij een aantal sceptici
heerst de gedachte dat bij de interpretatie van stemmen onze fantasie van betekenisloze klanken verstaanbare mededelingen
maakt die ons brein daarna maar moeilijk weer los kan laten. En als je van te voren te horen krijgt van iemand wat een stem
gaat zeggen, dan hoor je dat op een gegeven moment ook daadwerkelijk. Suggestie dus.

Ik denk dat dat voor een aantal stemmen zeer zeker opgaat. Maar na een kritische schifting blijf je toch echt zitten met een
groot aantal opnamen die met de beste wil van de wereld voor geen andere interpretatie in aanmerking komen en die ook door
niet van te voren ingeseinde luisteraars worden verstaan. Persoonlijk vind ik dat je deze contra-argumenten nooit uit het
oog mag verliezen , maar dat ze te kort schieten in hun poging het stemmenfenomeen “weg te verklaren”.

Als men vroeger contact wilde maken met
wat we “entiteiten”plegen te noemen,
schakelde men een medium in.
Iemand met mediamieke gaven fungeerde dan als doorgeefluik voor boodschappers van gene zijde. In de hoogtij dagen van het
spiritisme kwamen technische ontwikkelingen als elektriciteit en radio op gang. Pioniers op dit gebied als Edison en Marconi
hadden er destijds al een voorgevoel van dat hun vindingen wel eens zouden kunnen bijdra gen aan een veranderende verhouding
tussen spiritisme en empirische wetenschap. Apparaten die van alles en nog wat op kunnen vangen zijn er inmiddels plenty.

Ze kunnen één ding nog niet: het wetenschappelijke bewijs leveren.

Er zijn een aantal manieren om paranor-
male stemmen op te nemen. We zullen er in vogelvlucht een aantal doornemen. Op ,bijvoorbeeld, de uitgebreide site van de VTF(Duits/Engels)
worden diverse technieken verder uitgediept. Zie hiervoor de linkspagina. De eerste opnamen
werden gemaakt met zogenaamde microfoonmethode. Via een op de bandrecorder aangesloten microfoon stelt de experimentator vragen.

Het kan geen kwaad een soort verwelkomingsritueel vooraf te houden, waarbij ( net als bij een spiritistische seance) de “stemmenwezens”
worden uitgenodigd te reageren. Het is aan te raden niet langer dan 5 minuten achter elkaar op te nemen. Het analyseren van
de band achteraf kan namelijk nogal wat tijd vergen. Het vraagt in het begin ook de nodige oefening om uberhaupt stemmen te
ontdekken, laat staan te kunnen horen of begrijpen wat ze zeggen. Paranormale stemmen kunnen een aantal kenmerken hebben:
“metaalachtige”klank, fluisterend, zangerig, in een bepaalde ritmiek sprekend, polyglot (meertalig). De woordkeuze is soms
ook even verrassend als ongebruikelijk. De stemmen reageren regelmatig op de gestelde vragen of op de situatie ter plaatse.Mededelingen
zijn vaak kernachtig (telegramstijl). Soms ook hoor je duidelijk iemand praten, maar kan je er geen touw aan vastknopen. Het
zal dus in het begin de nodige oefening vergen, maar op een gegeven moment ga je de stemmen herkennen en kun je ze scheiden
van “aardse”. Dat laatste is niet onbelangrijk bij de volgende techniek.

Bij de radiomethode wordt een radio-ontvanger voor de microfoon geplaatst of rechtstreeks aan de band-of cassetterecorder
gekoppeld. In het laatste geval is het handig om dat via een mengpaneeltje of schakelkastje te doen, zodat de microfoon kan
worden uitgezet na het stellen van een vraag. Je voorkomt daarmee dat eventuele bijgeluiden, die door de microfoon worden
opgevangen, voor iets paranormaals worden gehouden.

De diodemethode werkt ongeveer hetzelfde als de radiomethode. Een heel simpel breedbandontvangertje ( zie volgende pagina)
wordt, net als de radio, aan de recorder gekoppeld

De ontvanger wordt afgestemd op een frequentie waar geen station op uitzendt. Je hoort dan “witte ruis” (de mate van hoorbare
ruis is afhankelijk van de gebruikte frequentieband). Het schijnt niet uit te maken welk deel van het radiofrequente spectrum
wordt gebruikt. De ruis zou als een inductor voor de stemmen moeten fungeren. Ikzelf heb de beste resultaten geboekt op de
middengolf, waarbij ik gebruik maak van interferentie en het ’s avonds optredende fading-effect.

Ik stem dan af op een frequentie waar een paar zenders wisselend door elkaar heen hoorbaar zijn. Heel vaak komt uit die kakafonie
van geluiden ineens een verstaanbare stem naar voren. Eigenlijk zijn we hiermee aangeland bij de volgende methode: de “schommel”-methode
(wobble-methode/uitgebreide radiomethode). Hierbij zorgt een electronisch schakelingetje voor het periodiek (een paar keer
per seconde) heen en weer afstemmen tussen verschillende zenders. En eigenlijk ligt deze techniek ook weer in het verlengde
van de conservenmethode.

Hierbij worden twee vooraf opgenomen geluidsbronnen gemengd en opnieuw afgespeeld. Je zou hier bijvoorbeeld twee voordrachten
in verschillende vreemde talen voor kunnen gebruiken. Uit het produkt van de twee afzonderlijke bronnen komt dan soms ineens
een verstaanbare stem naar voren. Verder is er nog de watermethode, waarbij opgepompt water als inductor fungeert. De laatste
methode die ik voorlopig wil noemen is de spraaksynthese-methode. Hierbij wordt een stukje gesproken tekst eerst gedigitaliseerd
en daarna door een computerprogramma in stukjes gehakt. Die stukjes worden in een willekeurige volgorde weer aan elkaar geplakt.
Ook hiermee schijnt het stemmeneffect op te treden.

Ongetwijfeld zijn hiermee de mogelijkheden nog lang niet uitgeput.
Het lijkt erop dat de stemmenwezens reeds aanwezige energie ( geluid, electromagnetisme) gebruiken en “verspijkeren” om zichzelf
te kunnen manifesteren.

De Psychofoon is een door de Oostenrijkse ing. Franz Seidl ontworpen apparaatje waarmee drie methoden aan elkaar gekoppeld
worden.
Dit apparaat bezit een breedband radio-ontvanger voor de ontvangst van stemmen. Daarnaast zit er een oscillatortrap in (een
zendertje). De daarin opgewekte hoogfrequente energie kan door de intelligenties worden gebruikt en wellicht op paranormale
wijze worden gemoduleerd.

Tevens kan op de psychofoon een microfoon worden aangesloten. Het ontwerp dateert al van begin jaren zeventig en dus misschien
door een kwart eeuw technologie ingehaald. Het blijft echter een van de weinige, speciaal voor dit doel, ontworpen apparaten
en de hiermee behaalde resultaten hoeven er niet minder om te zijn.
Op de site van de VTF is een bouwschema te vinden.

Toevalsgestuurde spraaksynthese is een van
de nieuwe, door computertechnologie,
mogelijk gemaakte, technieken om paranormale stemmen vast te leggen.
Het programma EVP-maker is hier speciaal voor ontworpen. Het is freeware en te downloaden op http://www.stefanbion.de/evpmaker/.

Het werkt als volgt. Voer een willekeurig WAV-bestand in. In principe het liefst met spraak, maar ook met andere geluiden
( bijv geruis of kabbelend water) heb ik al eens wat opgevangen. Het programma maakt dan een nieuwe WAV-file van instelbare
lengte door samples van het origineel in willekeurige volgorde aan elkaar te plakken. Bij afluistering van deze “EVP”-file
is het mogelijk dat je een stem een mededeling hoort doen die op het origineel niet aanwezig was. Intrigerend.

Bandstemmen laten ons duidelijk horen dat het leven verder gaat. Het was 1952 toen de Zweed Frederich Jurgenson die na het
opnemen van vogelgeluiden, toen hij zijn tape afdraaide duidelijk stemmen hoorde. Ook hoorde hij van voor hem bankende stemmen
van overleden familie. Hij heeft duizenden stemmen ontvangen en het bandstemfenomeen in bredere kring bekend gemaakt. Het
trok de aandacht van Dr. Constatine Raudive, die met experimenteren ook duizenden stemmen heeft ontvangen.

Het stemmenfenomeen is inmiddels erkend door diverse gestudeerde professoren. Ook Paus Paulus de VI was bekend met het bandstemfenomeen.
Iedereen die goed in zijn vel zit kan bandstemmen opnemen en voor hemzelf dat bewijs ervaren. Het opnemen van stemmen moet
je zelf ervaren. Een mooier bewijs van een verder leven kun je nergens vinden. Niemand en niemand kan hier onderuit. Angst
voor de dood is echt niet nodig. Het is liefde, die de men ons geeft om geestelijk te leren en te groeien.

Hoe kun je bandstemmen opnemen?

Je heb daarvoor nodig een radio, microfoon en een cassetterecorder. Je moet geluid aanbieden als hulpbron zodat men vanuit
de geestelijke wereld daarop in kan spelen. Onze overleden vrienden hebben te weinig aardse energie om direct in de microfoon
te praten. Vandaar dat je dus een geluidsbron aan moet bieden. Je zet je recorder in de stand opname en meld dat je graag
contact wilt met de geestelijke wereld. Tijdens het opnemen draai je met de afstemknop van de radio over de korte golf. Je
hoort dan de zenders voorbij gaan. Dat is het goede geluid wat je aan moet bieden. Nu stel je 3 of 4 vragen? Steeds na elke
vraag even wachten, zodat men in kan spelen op de microfoon/tape. Nu ga je de tape afluisteren. Direct na je vraag staat er
een antwoord.

Stemmen:

“Herman zoekt naar God”. Luister goed en meerdere keren. In die periode, toen ik deze stem op de tape binnen krijg was ik,
en ben ik nog steeds bezig met de vraag “wie ben ik?”. Wie ben ik in mijn zuivere kern? In onze kern zijn wij een deel van
de Goddelijke bron. Het is een zoekt tocht naar je zuivere kern.

N`Jongen. Jan zijn buurvrouw wilde graag weten of het een jongen of een meisje zou worden. In het Ziekenhuis kon men het niet
bepalen. Het werd inderdaad een jongen.

Zestien Keer Hier vroeg ik hoeveel maal ik op aarde was geweest van het jaar 0 tot heden.(2000jr) Duidelijk is dat wij zelf
de geschiedenis hebben gemaakt..Al deze levenslessen brengen ons uiteindelijk weer terug in onze ouderlijke woning “Het huis
van de Vader”.

Dieren leven ook verder aan Gene Zijde. Onze dierbare viervoeters blijven in een andere omhulling voortleven. Eens zullen
we onze dierbare honden, paarden, katten enz weer ontmoeten. Toen ik een hond hoorde blaffen vervulde mij dat van een gelukkig
gevoel. De herdershond “REDDY” die aan eczeem is overleden toen ik 6 jaar was zal ik weer ontmoeten aan Gene Zijde.

Toen ik vroeg aan mijn Gids welk beroep ik uitoefende in het leven hiervoor, kreeg ik het volgende antwoord; “SCHIPPER”.
Volgende maand zal ik de woonplaats laten horen waar ik toen woonde! Ook mijn naam kreeg ik te horen. Intussen ga ik op zoek
naar de doop- overlijdens acten van mijn vorige leven. Dus u hoort er meer van! Wordt vervolgt!

Berkhout. Dit was het antwoordt toen ik vroeg naar mijn woonplaats van het vorige leven. Berkhout ligt tegen Hoorn aan en
aan de rand van het vroegere Zuiderzee. Tussen 1800 en 1900 ging alles per schip. Schipper was toen en zeer gangbaar beroep.

VLIEGTUIG ONGELUK FARO

Op 8 december 1992 kwam er een voorschouw binnen. Het vliegtuigongeluk in Portugal werd doorgegeven. “In het midden brand
ie” Volgende maand volgt de ware toedracht van het ongeluk.

De volgende stem geeft aan wat de oorzaak van het ongeluk is. “Windhonden blazen vliegtuig”. Windhonden zijn rukwinden!!.
Inmiddels kennen we deze toedracht!

Tijd en afstand zijn aardse begrippen. Toen ik bandstemmen aan het opnemen was ging de telefoon. Direct hoorde ik een stem
die zegt. “Jan Belt”. toen ik de haak eraf haalde hoorde ik inderdaad den stem van Jan.

Toen ik in de eerste uren van mijn spirituele ontwikkeling vroeg wat we op aarde moesten veranderen kreeg, ik het volgende
antwoordt.

Veel steun en hulp krijg je van de geestelijke wereld als je je voor hen open stelt. Een duidelijke stem zegt tegen mij: “Bravo
ik steun U ”

Bij het helpen van een overleden persoon die de weg naar het licht niet kon vinden gaf hij door hoe hij in het verleden naar
het spirituele keek. “Ik was altijd sceptisch” liet hij horen. Zijn familie was het daar zeer mee eens. Hij was gelovig “Ned.
Hervormd” en deze conditionering geeft geen ruimte voor vrij denken. Aan het eind van de opname bedankt hij ons en zegt “bedankt
voor de oproep”.

frequenties van jurgensons zijn te vinden rond de 1480 megahertz..
maar lang zoeken kun je eveneens op andere bandwijdtes de geluiden vinden……
eveneens kan een ander geluid als een boiler…..die aanslaat opf water dat stroomt dit fenomeen oproepen.
het is een kwestie van geoefend luisteren.

STEMMEN UIT HET HIERNAMAALS

Spookgeluiden.

Wat gebeurt er precies wanneer geluidsapparatuur geheimzinnige stemmen opneemt- is dat een bewijs voor het feit dat de doden
kunnen spreken?

Maurice Grosse was in 1993 bezig met een lezing voor Mensa, over het beroemde Poltergeist-geval van Endfield toen zijn bandrecorder
plotseling vastliep. De ervaren paranormale onderzoeker vroeg om hulp uit het publiek, en toen collega’s en luisteraars de
recorder onderzochten stonden ze paf. David Fontana voorzitter van de Society for Psychical Research verklaarde later: “De
band was vastgelopen op een manier die de wetten van de mechanica tartte.” Was het feit dat er met de band was omgesprongen
op een “onmenselijke” manier, het bewijs dat een kwaadaardige geest het niet eens was met het laten horen van de stemmen van
geesten?

Geschreeuw van geesten.

De komst van draagbare opnameapparatuur opende veel perspectieven voor paranormale onderzoekers. Onlangs was er een geval
in Chingle Hall, bij Preston, in Engeland, waar de eigenaars al een paar jaar groepen toestaan nachtwakes te houden. Er is
een aantal vreemde geluiden opgenomen, en veel bezoekers zeggen geheimzinnige monnik-achtige wezens te hebben gezien. Maar
niets had een groep van zes vrienden voorbereid op wat hen overkwam in de vroege uren van 30 maart 1995.

Het was Peter Andrews derde bezoek aan Chingle. Eerder had hij al een blauwe lichtbal waargenomen in een van de kamers. Maar
deze keer was de nacht relatief rustig. Tot alles om half zes ’s ochtends helemaal veranderde.

De groep zat in de met kaarsen verlichte Grote Hal. Plotseling werden ze opgeschrikt door een verschrikkelijke, bloedstollende
schreeuw. De heer Andrews vertelde aan de paranormale onderzoeker Peter Hough: “Plotseling hoorden we de schreeuw van een
man- een angstwekkende schreeuw. Iedereen was er helemaal van ondersteboven.”

Twee vrouwen in de groep, Lesley en Karen, begonnen van de weeromstuit ook te schreeuwen. “Het leek alsof het geluid door
de kamer naar me toe kwam vliegen,” zei Lesley. “Het kwam van het plafond en was erg hard.” Toen ze van de schrik bekomen
waren, rende de groep naar boven en inspecteerde de gang. De eigenaren van de Hall en twee verwanten lagen boven te slapen.
Een van hen kwam zijn kamer uit om te kijken wat er aan de hand was, omdat hij de meisjes had horen gillen. De eerste schreeuw
was inderdaad heel luid geweest. Een kleine, door geluid geactiveerde taperecorder, die in een kamer aan het andere eind van
het gebouw stond, had hem duidelijk opgenomen, evenals de reactie van het groepje. Was dit de angstschreeuw van een dode,
of was het een slimme truc? Ondanks zeer diepgaand onderzoek kunnen onderzoekers de vraag nog niet beantwoorden.

Duivelse stemmen.

Het lijkt erop dat vreemde stemmen op de band verschijnen wanneer men dit het minst verwacht. Op 9 september 1991 luisterde
zakenman Bryan Lynn uit Manchester zijn antwoordapparaat af en hoorde iets waar hij kippevel van kreeg. Tussen de boodschappen
van vrienden en zakenrelaties hoorde hij een stem die nogal duivels klonk.

Ook na eindeloos opnieuw afluisteren was het onmogelijk duidelijk te krijgen wat er precies werd gezegd, hoewel de woorden
“word ik gedwongen om” en “ik haat je” konden worden gehoord in de tien seconden durende opname. Bryan kent niemand die zo’n
geintje met hem zou willen uithalen, en uit een onderzoek van het bandje is niets bijzonders gebleken.

Jaren daarvoor werden er al ongewone geluiden gehoord op een band waarmee vogelgeluiden waren vastgelegd, en toen begon een
omstreden nieuw hoofdstuk in het paranormale onderzoek.

Het was de Zweedse filmproducent Friedrich Jurgenson die in 1959 deze opname had gemaakt. De stemmen bespraken de vogelgeluiden,
hoewel er toen niemand in de buurt was. Desondanks vroeg Jurgenson zich af of zijn apparatuur radiosignalen had opgepikt.
Hij deed wat experimenten en nam meer stemmen op, die hem persoonlijk toespraken en beweerden dat ze de geesten van dode vrienden
en verwanten waren. In 1964 publiceerde hij de resultaten van zijn werk in een boek dat Stemmen uit het universum heette,
en waardoor geleerden Jurgensons beweringen gingen onderzoeken.

Team van deskundigen.

De Duitse psycholoog Hans Bender van de Universiteit van Freiburg en dr. Konstantin Raudive, ex-professor in de psychologie
aan de universiteiten van Uppsala en Riga, vormden een team met de natuurkundige dr. Alex Schneider en de elektronica-ingenieur
Theodor Rudolph, om de mogelijkheid te onderzoeken stemmen van doden op te nemen.

Volgens dit team van deskundigen werd de verbijsterende hoeveelheid van 100.000 stemmen opgenomen, die zinnen en delen van
zinnen uitspraken, waarvan de meeste moeilijk te duiden waren.

Professor Bender merkte in een wetenschappelijke verhandeling op: “een uitgebreid onderzoek met beter technisch materieel,
in mei 1970, maakte het heel waarschijnlijk dat de stemfenomenen een paranormale oorzaak hebben.”

Het boek van dr. Raudive, Doorbraak, trok de aandacht van de Engels uitgever Colin Smythe, die de vertaalrechten wilde kopen.
Maar eerst wilde hij bewijs dat EVP (Elektronische Stem Fenomenen) echt bestaan. Op aanwijzingen van Raudive nam hij een stem
op die collega Peter Bander herkende als zijn overleden moeder.

De Daily Mirror sponsorde een aantal serieuze experimenten die door onafhankelijke wetenschappers werden gecontroleerd. De
elektronica-ingenieurs Ray Prickett en Keith Attwood van Pye Ltd. filterden als voorzorg mogelijke radiosignalen uit de vier
bandrecorders die in het experiment werden gebruikt. De stemmen spraken in diverse talen, klonken zacht en waren moeilijk
te verstaan, maar een aantal was heel duidelijk. Sommige leken zich te richten tot personen in de kamer.

Dat was op zijn minst gezegd interessant, maar in oktober 1977 maakte de rijke Amerikaanse uitvinder George Meek aanspraak
op een nog grotere doorbraak: tweezijdig radioverkeer met de doden.

George Meek en zijn team hadden een apparaat ontworpen en gebouwd dat geavanceerde elektronica gebruikte om kleine groepjes
radiofrequenties mee te zenden met één enkele gegenereerde toon. Volgens Meek moest een geest vervolgens één
of meerdere van
deze frequenties veranderen om zo een boodschap te plaatsen op het achtergrondgeluid. Maar de apparatuur leek voor een deel
afhankelijk te zijn van de paranormale gaven van Meeks’ assistent, Bill O’Neil. Deze nam diverse gesprekken op, in het bijzonder
met twee geesten die “Doc Nick” en “dr. Müller heetten.

Sommige opnames zijn inderdaad heel duidelijk, hoewel “Müller” met een elektronische synthesiser-stem sprak. Daarop beschuldigden
critici O’Neil ervan een nep-stem te produceren met een kunstmatig strottehoofd. Maar Will Gerney, die Meek had geholpen met
het oorspronkelijke ontwerp, probeerde op diverse manieren om de stem na te bootsen- zonder resultaat. Uitdraaien van de stempatronen
lieten zien dat de stemmen verschillend waren. O’Neil voerde geen gesprek met zichzelf.

“Dr. Müller gaf zelfs aanwijzingen voor het verbeteren van de apparatuur. Meek noemde het project “Spiricom” en stelde
kopieën
van Müllers ontwerpen ter beschikking van iedereen die zijn werk wilde nadoen. Hij wilde er geen geld mee verdienen,
maar
had bedacht dat als er bewijs was voor leven na de dood, mensen hun gedrag jegens elkaar en hun omgeving zouden veranderen.

Een van de mensen die erin slaagde Meeks werk na te doen, was de Duitse ingenieur Hans Otto König. Hij demonstreerde
het apparaat
bij Radio Luxemburg, en binnen een paar seconden zei een onverwachte stem: “Otto König maakt radiocontact met de doden.”
Presentator
Rainer Holbe en de studiotechnici vergewisten zich ervan dat er geen trucage in het spel was.

De Engelse EVP-deskundigen Raymond Cass en Alex MacRae waren onder de indruk van Spiricom, hoewel MacRae wat bedenkingen had.
Hij vroeg zich af waarom al de communicerende geesten dode Amerikanen waren die moderne, platte uitdrukkingen gebruikten.

De ongelovige wetenschappelijke wereld en vijandige media zorgden ervoor dat Spiricom nooit objectief werd onderzocht. Uiteindelijk
promoveerde dr. Müller naar een hoger niveau, en was de belangrijkste contactpersoon verdwenen. Een reeks persoonlijke
rampen,
waaronder een brand in O’Neils laboratorium haalden de vaart uit het project. Maar vlak voordat hij verdween, voorspelde dr.
Müller dat de volgende stap communicatie via de televisie zou zijn.

Camera voor de doden.

En inderdaad, in 1985 kwam een Zwitserse elektronica-liefhebber, Klaus Schreiber, naar buiten met zijn “Vidicom”-apparaat.
De Vidicom was ontwikkeld op basis van Meeks oorspronkelijke Spiricom-ontwerp, en bestond uit een aangepaste televisie zonder
antenne, waar hij een camera op richtte. Op de een of andere manier werden er vluchtige beelden opgenomen van Schreibers overleden
vrienden en verwanten.

Sinds die tijd hebben verschillende andere onderzoekers de uitdaging aanvaard, met hulp van video, computers en zelfs faxapparaten,
om een tweezijdige communicatie met de doden op te zetten. Er is een nieuwe naam voor bedacht: “instrumentele transcommunicatie”
(ITC). Dit onderwerp is net zo omstreden geworden als EVP en Spiricom.

BEELDEN UIT HET HIERNAMAALS

Beelden uit het hiernamaals.

Miljoenen mensen die op het randje van de dood verkeren vertellen dat ze hun lichaam hebben verlaten en in een andere wereld
getreden zijn. Is dit het bewijs dat er leven is na de dood?

Toen de KGB de Georgische dissident Grigorievich Rodonaia om het leven bracht, deden ze dat ook goed. Eerst reden ze met een
auto over hem heen en toen nog een keer om het werk af te maken. Zijn lichaam werd naar een mortuarium gebracht en werd daar
snel bevroren totdat er een autopsie kon worden gedaan. Toen de patholoog drie dagen later in zijn lichaam wilde gaan snijden,
opende Rodonaia zijn ogen. De dokter sloot ze weer en ging verder met snijden. De ogen openden zich weer. Tegen alle waarschijnlijkheid
in was Rodonaia nog in leven.

Dat Rodonaia dit had overleefd was verbazingwekkend. Het verhaal dat hij vertelde toen hij beter werd was zelfs nog vreemder:
toen hij “dood” was werd hij meegenomen naar een wereld van licht. Hij reisde om de wereld, kon door muren heen kijken, gedachten
lezen en door de tijd reizen.

De doktoren zouden hiermee hebben gespot als hij hun geen bewijs had geleverd. Tijdens zijn “reizen” hoorde hij een pasgeboren
baby in een nabijgelegen ziekenhuis. Toen hij de baby met zijn verhoogde waarneming doorlichtte, zag hij dat het kind een
gebroken heup had waar de doktoren niets van afwisten. Het eerste wat hij deed toen hij weer kon praten, was het ziekenhuis
inlichten over het kind.

Rodonaia kon niet van het bestaan van het kind afweten, en al helemaal niet van het letsel. Maar röntgenstralen wezen
uit
dat hij gelijk had. Tot op vandaag blijft de verklaring voor dit mysterie bij Rodonaia.

Bewijsmateriaal.

Grigorievich Rodonaia die in 1976 “stierf” en nu Methodistisch predikant is in Texas, behoort tot een groeiend aantal mensen
die zeggen dat ze een Bijna-Dood-Ervaring (BDE) hebben beleefd. BDE gebeurt wanneer een persoon sterft en beelden ziet van
een leven na de dood voordat hij weer tot leven wordt gebracht. Alle ingrediënten voor een perfecte leugen zijn aanwezig:
hij is eenvoudig, niet te bewijzen en iedereen wil er in geloven. Maar is het een leugen?

Al het bewijsmateriaal wijst op het tegendeel. Een onderzoek uit 1992 onthulde dat 13 miljoen mensen alleen al in de Verenigde
Staten een soort BDE hebben beleefd. Studies hierover wezen hetzelfde uit bij miljoenen anderen over de hele wereld. De verhalen
die ze over hun ervaringen vertellen, zijn allemaal ongeveer hetzelfde.

Naar het licht.

De standaard BDE begint bij iemand die sterft, zijn lichaam verlaat en dan de wereld op een afstand aanschouwt. Dan gaat hij
een donkere tunnel binnen waarvan aan het einde een stralend licht te zien is. Hij of zij treedt in het licht en voelt een
vrede die vaak wordt geassocieerd met de verschijning van een Goddelijk figuur. (Bij enkele ervaringen zag men in plaats daarvan
beelden uit de hel).

Nadat hij in het licht gestapt is, worden hem vragen gesteld: wat heeft hij geleerd? Wat heeft hij fout gedaan? Dan wordt
hem verteld dat hij naar zijn oude lichaam moet terugkeren omdat hij nog enkele zaken heeft te voltooien. Met tegenzin geeft
hij daar aan toe en keert terug in een leven waarin men voor de dood geen angst heeft en materialisme vervangen wordt door
zorgzaamheid en geestelijke verrijking.

De stervende hersenen.

Volgens Dr. Susan Blackmore. een psychologe aan de Universiteit van The West of England, kunnen vele BDE’s worden verklaard
als het resultaat van zuurstofgebrek, waarbij er niet voldoende zuurstof naar de hersenen stroomt.

Wanneer de hersenen niet goed werken, “zullen ze modellen van de wereld blijven bouwen, maar deze komen uit het geheugen en
uit de verbeelding en niet vanuit het verstandelijk vermogen. En als dit dromen en herinneringen zijn dan worden ze inderdaad
waargenomen als een luchtfoto.”

Maar Blackmore’s theorieën werden hevig betwist. Professor David Fontana van de Universiteit van Minho in Portugal zegt
daarover:
“In vele BDE’s komen gebeurtenissen voor die nieuw waren voor die mensen (met name medische technieken) en die niet door het
geheugen of de verbeelding konden worden verzonnen.

Ook wordt het argumnent van Fontana ondersteund door experimenten op vrijwilligers. Toen ze in een kamer werden neergelegd
waar minder zuurstof aanwezig was, gingen de fysieke en geestelijke vermogens achteruit, en ook het geheugen. Sommigen hadden
hallucinaties, maar niemand kreeg die duidelijke beelden van BDE’s.

“Het is duidelijk dat zuurstofgebrek niet de enige manier is om een BDE op te roepen,” zegt Blackmore. “Het antwoord ligt
misschien in het vrijkomen van endorfinen.” Dit zijn morfine-achtige stoffen die in de hersenen worden aangemaakt bij spanning;
dit ius hetzelfde als een toestand van adrenalineverhoging waardoor we niet onmiddellijk pijn voelen wanneer we iets breken
bij een ongeluk. Het argument is daarom dat, wanneer je gaat sterven, de endorfinen als opvang dienen en je een prettig gevoel
geven.

Beelden uit de hel.

Het endorfine-argument is niet helemaal waterdicht. Als de hersenen voor ons de pijn willen opvangen zou dat met prettige
beelden gebeuren. Maar niet alle BDE’s zijn prettig.

Een Bijna-Dood-Ervaring in de hel komt aardig overeen met een Bijna-Dood-Ervaring in de hemel.

Dr. Maurice Mawlings, een cardioloog, merkte dat een aantal van zijn hartpatiënten enkele vreselijke taferelen opnoemden
na
een BDE.

“Ik zag dat ik op een operatietafel lag,” herinnert zich een van zijn patiënten. “Toen werd ik er met kracht van af getrokken
en naar een donkere plek gesleurd die gevuld was met nare hete lucht. Ik stond doodsangsten uit. Ik voelde dat er wezens naar
me zaten te kijken, demonen of monsters. Ik schreeuwde dat ik eruit wilde. Toen kwam ik weer terug in mijn lichaam. Nu ben
ik vreselijk bang orn te sterven. Ik slaap zelfs met het licht aan, terwijl ik over de 50 ben.”

Adrenalineverhoging.

Het endorfIne-argument brokkelt nog verder af wanneer je naar de “adrenalineverhoging” gaat kijken. Professor Fontana zegt
dat er maar weinig atleten zijn die een BDE krijgen wanneer er een endorfineverhoging ontstaat, of het nou bij een voetbalwedstrijd
plaatsvindt of bij een marathon.

Voor sporters zoals zeilers of bergbeklimmers is het normaal om BDE-achtige beelden te krijgen en ooggetuigen zeggen dat de
oorzaak van hun ervaring meer te maken had met het feit dat ze bijna doodgingen dan met een adrenalineverhoging.

Jacqui Greaves, een bergbeklimster die in 1994 in de Cairngorms van Schotland viel en 16 uren lang in een ijsgroeve verbleef,
zei: “Ik kreeg gewoon een heel vreemd gevoel; ik verliet mijn lichaam en liep door een prachtig blauw landschap. Het was fantastisch
en de kou verdween.” Deze ervaring gaf Jacqui tevens de energie om een sneeuwbeschutting te bouwen, die haar lang genoeg beschermde
totdat ze gevonden werd.

BDE’s kunnen ook worden verklaard als een hallucinatie door de reactie van de hersenen op een verdovend middel of zelfs bloedvergiftiging
door een nierstoornis. Gezien het feit dat morfine en andere hallucinogenische middelen worden toegediend om de pijn van het
sterven te verlichten, lijkt het logisch om aan te nemen dat dit de ervaringen van een BDE veroorzaakt.

In de meeste gevallen spelen middelen echter geen rol. Volgens Steven Ridenhour, een druggebruiker die de uitwerking van zijn
BDE met alle mogelijke verboden middelen wilde nabootsen, werkte geen enkele drug.

Wonderbaarlijke genezing.

In 1982 werd aan de filmcameraman Mellen-Thomas Benedict vertelt dat hij kanker had waarvan hij niet kon genezen. Hij ging
“dood”en had een BDE die 90 minuten duurde. Dit verhaal kon wetenschappelijk worden verklaard op één detail
na. Toen hij terugkeerde
was zijn “ongeneeslijke” kanker volkomen verdwenen.

Nieuw onderzoek.

Het herstel van Benedict benadrukt het feit dat, terwijl we te maken hebben met een zogenaamd geestelijk verschijnsel, BDE’s
fysieke veranderingen kunnen veroorzaken. In twee onafhankelijke onderzoeken wezen de conclusies op een grote variatie in
zulke veranderingen na BDE in 80 tot 90 procent van de gevallen, en ook een toename van allergieën, verlaagde bloeddruk,
geen
harde geluiden, fel licht of schoonmaakmiddelen kunnen verdragen.

Hetzelfde onderzoek wijst ook op elektrische gevoeligheid, zoals gloeilampen die sprongen (35%), computerstoringen (20%),
tv-storingen (54%) en vele andere verschijnselen.

Wat is dan de waarheid? Het enige dat we weten is dat het antwoord komt wanneer we sterven. Het enige dat de wetenschap kan
verklaren is: zuurstofgebrek, drugs en endorfinen kunnen vele ervaringen verklaren, maar niet de paranormale afwijkingen.

Bewijsmateriaal geeft aan dat alle mensen met een Bijna-Dood-Ervaring dezelfde beelden krijgen, of ze nu gelovig zijn of niet.
Zijn deze ervaringen dan het resultaat van de geest die het lichaam verlaat wanneer het de dood nadert? Als dat zo is, kan
deze hogere staat van bewustzijn dan duiden op onze psychische mogelijkheden?

Nieuwe kijk op het leven.

In zijn boek Dood en Bewustzijn geeft parapsycholoog David H. Lund aan dat buitenzintuiglijke waarneming duidelijker naar
voren zou komen wanneer de invloed van de hersenen vermindert en dan helemaal stopt. “Dit gebeurt tijdens een BDE, het bewustzijn
gaat door nadat het lichaam (en ook de hersenen) is verlaten.”

Dus misschien hebben de sceptici wel gelijk: BDE’s kunnen heel goed het resultaat zijn van hersenen die sterven.

Noot Angelwings:

Als een BDE veroorzaakt wordt door de hersenen, dan is het niet te verklaren dat de mensen die een BDE meemaken, altijd anderen ontmoeten aan de overzijde, de anderen zijn altijd- Al overleden mensen!

Nooit mensen die nog leven nml, soms zien ze zelf overledenen aan de overzijde waarvan de betreffende persoon niet wist dat deze overleden was!

Dat geeft toch te denken?
Ik vermoed dat er in de hersenen een chakra vorm is, zoals alle andere chakra’s, heeft deze ook een taak en  deze werkt als een soort eind punt van het leven op aarde, deze is te triggeren uiteraard bv door drugsgebruik oid.