Wat gebeurt er eigenlijk bij dementie?

Algemene info voor hen die meer over Dementie willen weten.

Wat gebeurt er eigenlijk bij dementie?
Dementie is niet te begrijpen zonder inzicht in de
samenstelling van de mens: fysiek lichaam, etherisch lichaam, astraallichaam en het Ik of de geest.

a) Het fysieke lichaam –

de mens is een geestelijk wezen dat
zich belichaamt in een fysiek lichaam. Dementie ontstaat als
gevolg van plaques, de aderen van de hersenen slibben dicht,
en kluwens niet goed afgebroken eiwitcellen stapelen zich in
en buiten de hersencellen op. Daardoor kunnen de hersenen
niet (goed) meer werken.

Gevolg: de geest (het Ik) kan zich
niet meer via de hersens tot uitdrukking brengen en trekt
zich (gedeeltelijk) terug in de geestelijke wereld.

b) Het etherische lichaam – dit bevat ons geheugen: zowel
het korte termijngeheugen, als het lange termijngeheugen.
Het etherische lichaam bewaart de herinneringen van het
lange termijngeheugen daar, waar het met zijn krachten de organen van het fysieke lichaam doordringt, dus op de
buitenzijde van de organen.

Elk orgaan bewaart op die manier zijn eigen herinneringen:
de lever: gevoelsmatige herinneringen,
het hart: gevoelens van spijt en wroeging,
de longen: abstracte herinneringen.

(Bij orgaandonatie komen dus herinneringen mee…)

c) Het astraallichaam – dat haalt de herinneringen uit het
etherische lichaam naar boven, zodat het Ik (of de geest)
zich deze bewust kan maken. Bij dementie haalt het
astraallichaam de herinneringen wel naar boven, maar
is er geen Ik om ze te verwerken en sturing te geven aan
emoties die met de herinneringen verbonden zijn.

d) Het Ik of de geest – Het Ik (lager en hoger) geeft sturing
aan het leven (dus ook aan de emoties en driften).
Bij dementie trekt de geest zich terug, zodat het
astraallichaam aan zichzelf is overgelaten.
Belangrijk hierbij is het om ons het volgende te realiseren:
De familie/verzorgende moet de sturende rol van het Ik overnemen, net zoals een moeder dat bij haar kind doet.

Bij een jong kind is het astraallichaam nog vrij schoon,
maar bij iemand met dementie niet: dat zit vol met emoties
en gevoelens die hij in het achter hem liggende leven
opdeed: angst, boosheid, teleurstelling, enzovoort.
Het astraallichaam van iemand met dementie wordt
losgelaten door het Ik. Als het astraallichaam herinneringen
naar boven haalt, verdwijnen de herinneringen weer vrij snel
-er is geen Ik dat hen sturing geeft- maar de emoties en
gevoelens verdwijnen niet zo snel; er is geen Ik dat ze kan beheersen. Daardoor kan iemand met dementie ongeremd
allerlei emoties uiten.

Verzorgenden moeten dus hun ik-kracht ter beschikking
stellen, zodat zij daarmee leiding kunnen geven aan het astraallichaam van de zieke. Daarom zijn vaste verzorgers belangrijk; ze moeten minimaal 21 jaar zijn, anders is hun
ik-kracht nog niet volgroeid.
Ook moeten kinderen, om dezelfde reden,
niet de verzorging van iemand met dementie op zich nemen.

Hans Stolp

Mijn idee is ook dat mensen oud worden, en dus ook oud zijn.
Hoe ouder hoe minder je dingen kunt onthouden en misschien is dat maar goed ook, men wordt milder en het is alles niet meer zo belangrijk.

En zo laat de mens, de ziel, het lichaam langzaam achter op aarde en verkeerd zo bijna in 2 werelden.
Tijd om verder te gaan.
En als zij sterven hebben zij sneller vrede en zijn ze al gewend aan het bestaan hierna, omdat ze in feite al de jaren in dementie in beide werelden konden verkeren.
Als ze aarden op aarde dan zie je opleving en die tijdelijke kortdurende herkenning.
In feite is het best een natuurlijk proces.
Misschien hoort het zelfs wel zo, vroeger hoorde je niets anders, mensen van 80 nu ja die werden vergeetachtig…en so on and on!