https://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/Gezienoptv/1.2677824
En dan lees je reacties als: Verschrikkelijk voor de familie.
Eh sorry dit is vreselijk voor deze persoon! Maar gelukkig merken ze dat zelf niet zo.
Als een familie dit vreselijk vind, zijn ze bezig met het ego. Hun eigen ego…
Nml ”ik wil graag dat deze persoon mij nog herkend”.
Het gaat in deze niet langer om jou…maar om die ander.
Dat jij belangeloos geeft aan deze persoon.
Dat jij deze persoon nog steeds liefhebt, ondanks de aandoening.
Dat het niets uitmaakt of deze persoon niet meer weet hoe of wat.
De persoon is lichaam en geest en dat de geest niet meer zo goed in dat lichaam thuishoort omdat het ergens al half vertrokken is van de aarde?
Waarom zou je je daar druk om maken, deze ziel blijft lichamelijk nog even bij jou, om jou te laten wennen aan dat heengaan, misschien wel om jou te leren omgaan met de echte liefde.
ONVOORWAARDELIJKE LIEFDE!
Dat is houden van iemand, wat er ook gebeurd met iemand.
Bij ouder wordende mensen kun je dit wel verwachten dat zij dement gaan worden.
Is dat een reden hen te ontwijken?
Juist dan en ook graag daarvoor zijn dit redenen om iemand met liefde te omringen!
Deze mens heeft vast ooit goed gezorgd voor jou, toen je ook in een staat van onbewust zijn leefde (als baby).
Zei deze persoon toen ook, ach het kind herkend me vast niet, toedels?
Of, nou ja of ik het nu ben of de buurvrouw?
Je zorgt voor iemand omdat je van iemand houdt.
Omdat je respect hebt voor deze persoon…altijd al had!
Liefde is niet alleen maar, omdat iemand jou ziet staan!
Liefde is…zoals het is…
Belangeloos, onvoorwaardelijk, liefdevol.
Ik weet nog hoe ik ooit nog eens naar mijn oma mocht gaan.
Mijn witte oma, was de oma met het witte haar, ze herkende mij niet, maar daar ging het niet om toch?
Ik zag haar en was zo gelukkig haar nog eens vast te kunnen houden en te kussen!
Ik was toen denk ik een jaar of 15.. en ik ging voor haar zitten en hield haar handen vast.
Geweldig, om haar te kunnen zien, ze woonde ver weg nml.
Ik ben heel blij met deze ervaring.
Ik heb nooit gedacht aan mijzelf.
Waarom zou je, maar ze was dement.
Toch zag ik wel herkenning in haar ogen al was het maar even.
Vluchtig voor een moment.
Ik denk nog best vaak aan haar…
Ik denk dat mensen die dement worden willen vluchten uit deze wereld en in feite al half heengegaan zijn van ons aardse zijn.
Het lichaam is dan sterker dan de geest…
En als een geest teveel moest meemaken trekt het zich terug.
Bij mijn andere oma, zij werd ook dement…dat krijg je als je oud bent…
Heb ik ook nog nooit gedacht aan mijzelf?
Ik begrijp dit ook niet in andere mensen.
Hoezo jouzelf?
Soms zag ze dingen van vroeger, nu dan ging je daar even in mee…
Roep mijn zuster… oke oma, dat doe ik zo, ok?
Nee, nu!
Is goed, wil je wat drinken?
Een beetje afleiden is goed en er een beetje in meegaan!
Anders raken ze nog meer verward, als je gaat ontkennen…je weet niet in welke wereld zij verkeren nml.
Misschien een dromerige wereld..?
Wij weten niets van dat alles nml…we denken het te weten!
Ik vermoed dat de geest zich door een trauma zich plotseling te snel afscheid van het lichaam.
Er treedt dan een beschadiging op in het zielenlichaam.
Waardoor de geest zich niet kan doen omkeren naar de staat waarin het ooit was.
Het is half half nog verbonden aan dat aardse lichaam.
Het enige dat je kunt doen is je liefde geven.
Je ego opzij zetten.
En doen wat nodig is voor deze mensen.
Zie hen gelijk aan baby’s die net geboren zijn, baby’s zijn net hier en moeten zich leren aanpassen…demente ouderen zijn net aangekomen in dat hiernamaals en moeten dan wachten tot hun lichaam echt op is en zij echt richting de hemel(hiernamaals) kunnen gaan.
Ze zullen qua ziel wel ervaren wat jij voor hen doet, denk ook aan karma!
Ze zijn er heus, alleen anders dan jij zult verwachten qua aards zijn.
Ik wilde vaker bij mijn oma zijn dan ik kon en dat vond ik heel erg!
Maar ik had ook andere taken die ook erg belangrijk waren.
Toch heb ik mijn best gedaan.
Toen ze heen moest gaan, heb ik haar hand vastgehouden tot ze aan de overkant was.
Het moeilijkste moment, het meest pijnlijke ooit…
iemand die je zo liefhebt laten gaan.
Maar er was geen andere optie dan dit..zo is het leven nml.
Ze wilde niet meer, ze at ook niet meer (denk ook ergens wel bewust in onbewust zijn van) en het was goed zo.
Maar dementen zien als een last voor een familie aub denk nooit zo over je geliefden!
Dat is niet goed.
