Geloof in een leven na dit leven kan onze wereld een betere plek maken

Het artikel gaat in op drie vragen:

-verscheidenheid aan informatiebronnen over het bestaan ​​na de dood;
-hoe zielen voorbij het leven evolueren;
-wat zullen de gevolgen zijn als we geloven in de realiteit van de wereld na de dood.
-Wat weten we ervan?

Ik denk dat velen van jullie, net als ik, niet echt vertrouwen op de oude geschriften die ons de toekomstige wereld beloven.

Aan de ene kant spreken de meeste religies elkaar tegen, en aan de andere kant zien hun beweringen er mythisch en fictief uit, niet gebaseerd op modern bewijs.

Naarmate de natuurwetenschappen zich ontwikkelden, ontwikkelden zich ook de psychologische.

Tot op heden ontvangen we informatie uit de studie van ten minste acht soorten verschillende verschijnselen, waaronder:

1) sterfbedvisioenen;
2) bijna-doodervaringen;
3) contacten met geesten;
4) klopgeest;
5) interactie met geesten via mediums
6) de studie van bezetenheid (de infusie van geesten in mensen);
6) herinneringen van jonge kinderen over hun vorige incarnaties ;
7) mediumcommunicatie met behulp van elektrische apparaten;
8) mentale helderheid van stervende mensen met ernstig hersenletsel.

Elk van deze bronnen is onafhankelijk, maar samen helpen ze het leven na de dood te rechtvaardigen. En dit is vergelijkbaar met hoe een pak stokken veel moeilijker te breken is dan één.

Een voorbeeld is het feit dat veel mensen, die op het randje van leven en dood staan, zeggen overleden dierbaren aan hun bed te zien staan.

Terwijl de omringende mensen ze niet zien, communiceren degenen die sterven met hen alsof het iets gewoons is. Ze hebben zwakke maar meetbare vitale functies en zijn zich duidelijk bewust van de wereld om hen heen.

En tegelijkertijd beginnen ze waarschijnlijk een andere wereld waar te nemen, op de drempel waarvan ze zich bevinden. Het lijkt alsof ze één voet hier nog hebben en de andere al daar.

BDE’s daarentegen vertoonden geen tekenen van leven en meldden dat ze uit het lichaam waren.

Als hun ervaring diep was, verlieten ze deze wereld en gingen naar een andere, en keerden toen terug.

Ze waren klinisch dood, maar ze zagen alles, alsof het dode lichaam bleef leven. Dit zijn verschillende soorten ervaringen, maar ze weerspiegelen wat er na de dood gebeurt vanuit verschillende perspectieven.

Een paar dozijn ervaringen van deze twee typen is een sterk argument voor het bestaan ​​van de wereld na de dood.

De argumenten van elk van hen verhogen de betrouwbaarheid van beide. Hetzelfde geldt voor de andere zes soorten verschijnselen.

Stel je voor hoe krachtig zelfs één geval is, en realiseer je dan dat er honderden van dergelijke gevallen zijn! En voeg hier zeven andere soorten soortgelijke experimenten aan toe. Er zal geen spoor van uw ongeloof zijn.

De wereld aan de andere kant van het leven
Op basis van al dit bewijs heb ik in de 19 hoofdstukken van mijn boek Heaven and Hell in True Light de lezers verteld wat de aard van de wereld buiten het leven waarschijnlijk zal zijn.

Elders schreef ik dat het bewijs van dit alles “50/50” is.

Maar hier wil ik me concentreren op één aspect dat mij bijzonder aantrekkelijk lijkt: het is de progressieve aard van de wereld voorbij het leven en de rol die aan de vrije wil is toegewezen.

Eenmaal buiten het leven komen zielen terecht op een plek waar ze niet echt rusten – dit is een plek waar ze blijven handelen en, naar ik hoop, groeien.

Veel zielen zien met grote helderheid hoeveel groei hen te wachten staat. Een goed voorbeeld is Etta Thomas.

De Engelse dominee Drayton Thomas communiceerde met de overledenen van deze wereld via een zeer begaafd medium, mevrouw Gladys Osborne Leonard.

Hij had vooral contact met zijn vader John, een methodistische predikant en zijn zus Etta.

John stierf in 1903, Etta in 1920. Beiden bleken zeer begaafde mensen. Etta ziet haar ten goede veranderen. Ze is dankbaar voor de veranderingen die haar zijn overkomen en verwacht nog meer:

“…Vier jaar sinds mijn dood zijn heel snel en gelukkig voorbijgegaan. Ik realiseer me steeds meer mooie dingen, die ik voorheen niet helemaal begreep. Mijn bereik van zien en horen, en ook van begrijpen, breidt zich voortdurend uit.”

Andere zielen kijken naar de toekomst, die gewoon adembenemend is.

De ziel van Frances Banks, een Engelse mediterende die 50 jaar geleden stierf, beschreef zichzelf als een lid van een familie van zielen die evolueerde naar ‘een oneindig centrum van licht en creatieve energie dat mensen god noemen’.

Toen voegde ze eraan toe: “Ik heb het gevoel dat ik op een pad van licht ben gestapt dat leidt … naar een ruimte van onvoorstelbare schoonheid en verrukking, die ik nog steeds als vage glimpen waarneem.”

Een andere ziel, een jongeman die stierf bij een ongeluk terwijl hij probeerde een kind van onder de wielen van een auto te redden, beschrijft het als volgt:

“…Grote wezens van licht, die de wil van de scheppende god realiseren, dragen en zenden kracht, schoonheid en licht uit. Maar tegelijkertijd zijn ze zelf in ontwikkeling.”

Vervolgens voegde hij eraan toe dat hij niet wist hoeveel “niveaus van heiligheid ze nog moeten doorstaan ​​voordat ze voor God staan ​​en hem zien”.

Deze ziel genaamd Aphraar ontmoette een vrouw die hij op aarde kende en die zich wijdde aan de zorg voor de kinderen van de Londense sloppenwijken en aan de andere kant poëzie schreef.

“Godzijdank kan ik dit nu doen”, riep ze uit en las verzen voor waarin ze vertelt waarom ze blij is met haar positie in de lagere hemel:

“Oh, het visioen dat ons inspireert,
Was het maar plotseling ontstaan!
We wachten op hem en bereiden ons voor
bij de ingang van de hemel.”

 

Aphraar vroeg haar: “Zijn er nog andere voorbereidende fasen voordat je je laatste thuis bereikt?” Ze antwoordde: “O ja, natuurlijk! En ik kan me niet eens voorstellen hoeveel het er zijn.

Maar ik heb soms een vraag: zullen we het ooit bereiken? Is er überhaupt een eindpunt? Kunnen we, aangezien God oneindig is, een grens bereiken?

Bedenk hoe ver we verwijderd waren van heiligheid toen we onze reis op aarde begonnen, en hoe weinig afstand we aflegden. En dan zul je begrijpen dat er nog talloze van dergelijke stadia moeten zijn voordat we God bereiken.”

De overleden vader van Drayton Thomas deelt het standpunt van deze vrouw. Hij zegt dat het Gods doel is om elke ziel talloze kansen te geven voor zelfverbetering:

“… Je kunt geen stadium bereiken waarin je kunt zeggen: “Ik heb niets meer te willen.” Want als we datgene beheersen wat we op elk gebied als het absolute hoogtepunt beschouwen, gaat er onmiddellijk een wereld van nieuwe kennis voor ons open.

Je ziet het overal om je heen en de mogelijkheden zijn eindeloos. Er zijn veel mensen op aarde die de tijd op één plek markeren.

Ik verwacht niet dat ze me begrijpen. Maar anderen zullen me horen: degenen voor wie het licht in een klein puntje een glimp van het volgende vakgebied betekent. Er is geen niveau van perfectie waarboven er niets te leren valt.

We worden altijd gedreven door dit geweldige gevoel van avontuur, wanneer je iets realiseert en er meteen naar streeft om verder te gaan. Door hier te zijn, verlies ik mijn dorst naar kennis en verlichting niet, het neemt alleen maar toe.”

In dit en veel andere gevallen zien we een grote toekomst voor degenen die willen groeien door steeds meer te leren.

We ervaren uitbarstingen van onbeschrijfelijke vreugde. En haar graad is evenredig met de grootsheid van de ziel, haar vermogen om waarheid, goedheid en schoonheid te bewonderen.

Ik wil niet dat je de indruk krijgt dat absoluut iedereen een happy end heeft. Dit is verre van waar. Karakter (ver van het geloof) bepaalt de plaats buiten het leven waar we ons na de dood bevinden.

En vanuit dit uitgangspunt moeten we beginnen te groeien, als we daartoe geneigd zijn.

En hoe zit het met die slappe en gezichtsloze mensen die hun casinosalaris opblazen, de liefde bedrijven met de echtgenoten van hun goede vrienden, of nooit hun stervende ouders bezoeken in een verpleeghuis?

Wat valt er te zeggen over deze triviale egoïsten die elkaar soms op ons levenspad tegenkomen?

De ziel, die zichzelf een politicus noemde die ‘het maximale uit mensen nam en hen het minimale gaf’, vertelde Drayton Thomas over waar hij onmiddellijk na de dood belandde.

Deze plaats leek op sommige van de saaie, oninteressante steden van de Midlands (mijngebieden) of het noorden van Engeland, met hun kale velden rondom en smerige rijen bushuizen.

Zijn metgezellen daar bleken oninteressante en domme mensen, van wie velen rijk waren op aarde, maar ze hadden niet verwacht dat ze hierdoor hier terecht zouden komen.

Deze persoon begon uiteindelijk te streven naar een betere staat: “Toen ik de volgende (hemelse) sfeer bereikte, werd mijn omgeving beter, waren er mogelijkheden voor intellectuele en spirituele ontwikkeling.

Daar zag ik zalen en scholen. En er kwamen helpers die ons niet dwongen, maar vertelden over de prachtige streken hierboven.

En toch, hoewel ze ons de kennis van deze prachtige werelden konden overbrengen en ons verlangen konden wekken om ze te bereiken, was het eerst nodig om al onze domheid en roekeloosheid aan te pakken, evenals de fouten die het kwaad veroorzaakten toen we op aarde leefden – willens en wetens of onbewust.

Dit wordt bereikt door hard onbaatzuchtig werk voor anderen, zoals huizen bouwen en niet het meest aangename werk doen dat daar nodig is, pas aangekomen zielen helpen, niet aan jezelf denken, maar alleen aan de echte behoeften van anderen.

Maar zelfs in deze wereld, waar zielen na de dood heengaan, zijn velen niet geïnteresseerd in hun spirituele groei, zoals tijdens het leven op aarde.

“Hier zijn, net als bij jou, luie en domme mensen”, merkt een andere geest op. “En de meesten van hen blijven net zo dom als op aarde.

Maar er zijn veel leraren die klaar staan ​​om iedereen te helpen die behoefte heeft aan diepgaand onderzoek naar het mysterie van het zijn.”

En hoe zit het met wroeging op het sterfbed? Zielen zeggen dat het geen zin heeft. Omdat bekering ons karakter niet kan veranderen.

De ziel van Patterson Hatch, een rechter die in het begin van de twintigste eeuw in Los Angeles leefde, waarschuwt degenen die een dergelijke manoeuvre plannen om toegang te krijgen tot de hemel:

“Pas op voor berouw op het sterfbed en de daaropvolgende herinneringen. Het is beter om met je karmische last de eeuwigheid in te gaan, moedig op je rug te houden, dan door de achterdeur van de hel te glippen en je laffe excuses aan te bieden.

Een andere ziel die zichzelf Silver Birch noemde, bevestigt Hatch’s woorden: “Er zijn geen goedkope uitstel en eenvoudige vergeving. Een geestdwerg kan zich niet voordoen als een geestreus. Bekering voor de dood is zinloos.”

Welke conclusies kunnen we trekken uit deze en andere uitspraken van de zielen?

Ten eerste beoordelen we onszelf, en onze herinnering aan alles wat we hebben gedaan is buitengewoon sterk, het kan niet worden weggegooid.

Ten tweede , hoewel sommige van de wereldreligies gelijk hebben als ze zeggen dat we geoordeeld zullen worden, hebben ze het bij het verkeerde eind in de details: niemand noemde een god die op een troon zat met een scepter in zijn handen.

Niemand stelt zich voor dat iemand buiten ons ons een soort beoordeling geeft. God kan inderdaad de ultieme rechter zijn, maar toch, in de woorden van tante Drayton Thomas, “hij doet het vanuit de positie van ons hogere zelf.”

Ten derde dient het oordeel maar één doel: het herstel van de ziel. Dit proces is vaak pijnlijk, maar de betekenis ervan is geen straf, maar verandering.

Ten vierde wordt het idee van een eeuwige hel universeel afgewezen. Op alle niveaus, van engelachtig tot demonisch, heeft de ziel een vrije wil en daarom is verandering mogelijk.

Niemand is gedoemd tot “eeuwige helse kwelling”, hoewel hij zo’n keuze kan maken.

Geloof in leven na leven kan onze wereld een betere plek maken

Wat kan het geloof in het bestaan ​​na de dood ons geven?
Het geloof in een wereld buiten het leven heeft een diepgaand effect op de mensheid. Dat is altijd zo geweest, van de prehistorie tot nu.

Ze inspireerde vele, zo niet alle, grote kunstwerken: de oude piramides, het Parthenon (de oude Griekse tempel van de godin Athena, gelegen op de Akropolis van Athene – ongeveer vertaler), de gotische kathedraal van Chartres van ongelooflijke schoonheid (Frankrijk, gebouwd in 1260 – Ongeveer vertaler), Bach’s Mis in B minor (het grootste werk van de componist voor koor en orkest), Bhagavad Gita (heilige hindoeïstische geschriften, een monument van religieus en filosofisch denken – Noot van de vertaler), de Bijbel – de lijst is eindeloos.

Tegenwoordig wordt dit ons echter allemaal in een primitieve en zelfs gevaarlijke vorm gepresenteerd.

Dat we nog steeds onder de invloed zijn van versleten theologische doctrines die eeuwige verdoemenis voor sommigen en een goddelijk mooie toekomst voor anderen beloven, is ons niet waard, vooral niet nu we leraren en gidsen hebben om ons te vertellen wat er werkelijk gebeurt.

Als we alleen maar naar hen zouden luisteren, zou onze wereld er anders uitzien.

Dit zou ons de overtuiging bijbrengen dat het leven ‘ergens heen gaat’ of ‘in iets investeert’.
Het zou ons vertrouwen versterken dat er een Bron van onrealistische proporties aan het roer staat van het proces van het scheppen van een ziel, en dit zou ons leven een betekenis geven die anders niet zou bestaan.

Dit zou leiden tot een zelfverzekerde verwachting dat het leven niet eindigt met de dood, dat degenen die op jonge leeftijd zijn overleden niet van hun deel worden beroofd en dat voorouders en nakomelingen herenigd zullen worden.

Dit zou het lijden helpen verlichten van degenen die rouwen om de dood van hun kinderen, omdat ze zouden weten dat degenen van wie ze zoveel houden in goede handen zijn.

Dit zou de saaiheid wegnemen van wat er na de dood met de ziel gebeurt, aangezien er volgens de standaardopvatting saai en statisch is en er niets meer te bereiken valt.

Of vaag en vaag, bij gebrek aan een helder en aantrekkelijk. De hemel zou opnieuw worden ontworpen als een stimulerende en stimulerende dynamische omgeving.

Dit zou de angst wegnemen die wordt veroorzaakt door de angst voor de dood, vooral bij ouderen.

Geloof in leven na leven kan onze wereld een betere plek maken

Dit zou leiden tot het besef dat goede daden tot een gelukkig lot leiden, terwijl egoïstische en criminele daden tot het tegenovergestelde leiden.

Deze “wet van karma” heeft gedurende vele eeuwen de “lijm” gecreëerd die de samenleving in staat stelt min of meer gezagsgetrouw te blijven.

Het zou voorkomen dat degenen die op het randje van de dood staan ​​heroïsche maatregelen nemen om hun leven nog minstens een paar weken te verlengen, een dure keuze gebaseerd op de angst dat dit het enige leven is en dat er niets anders kan zijn.

Het verbruik van de hulpbronnen van de wereld zou worden verminderd als mensen zich realiseren dat dit niet hun geluk is.

Racisme en seksuele perversie zouden geleidelijk verdwijnen als gevolg van het besef dat de ziel geen kleur en geen geslacht heeft.

Het verleggen van de focus naar de ziel zou de huidige fixatie op de verlangens van het lichaam wegnemen en helpen een goede psychologische omgeving te creëren voor diepere reflectie en heilzame ambities.

Onze wereld zou interessanter worden vanuit het besef dat het wordt bezocht door geesten, en verticaal, open voor communicatie met hen.

Religieus fundamentalisme zou zijn aantrekkingskracht verliezen onder invloed van uitgebreide inzichten die gebaseerd zijn op inzichten die onze spirituele vrienden ons hebben toegestuurd.

Net zoals er één wetenschap is, en niet veel, zo zou een “religie”, veelzijdig, gevoed op basis van talloze wereldculturen, net zo verenigd worden. En oorlogen, als ze soms zouden ontstaan, dan niet op religieuze basis.

Auteur: Stafford Betty Dr., hoogleraar wereldreligies aan de California State University, Amerikaanse expert op het gebied van het bestaan ​​na de dood.
In 2011 publiceerde hij zijn meest populaire boek, Life After Death. Hij is de auteur van verschillende romans, evenals de historische saga van de mislukte poging van Thomas de Apostel om India tot het christendom te bekeren.

 

Bron

Bron