Hopeloze geesten
Vaak zijn geesten zo hopeloos vaag en cryptisch met hun boodschappen dat je je afvraagt of je überhaupt wel iets voor elkaar krijgt aan gene zijde.
En wat ze ook doen, ze lijken zelden of nooit eens zonder enige twijfel te bewijzen dat er leven na de dood bestaat, maar… er zijn uitzonderingen.
Er zijn twee opmerkelijke voorbeelden van mediums die contact hebben gemaakt met dode auteurs en componisten. Op zichzelf niet zo opmerkelijk, want beroemde mensen maken gemiddeld vaker contact, zo schijnt. Deze twee gevallen steken echter met kop en schouders boven de rest uit, omdat er artistiek werk is geproduceerd middels het contact en wel op een zodanige manier dat het geen nepperij van het medium kan zijn geweest.
Het eerste geval betreft de beroemde mevrouw Rosemary Brown die in 2001 overleed. Al in haar jeugd kreeg ze bezoek van de geest van Franz Liszt. Toen had ze geen flauw idee wie die man met het witte haar was, totdat ze jaren later een foto zag van de componist. Toen ze zeven jaar oud was vertelde hij haar dat hij haar op een goede dag een beroemd musicus zou maken. Daarna verdween de geest voor tientallen jaren.
In 1964 vertoonde hij zich weer volkomen onverwacht en begon toen letterlijk met het uitbrengen van nieuwe composities via Rosemary. Liszt kreeg gezelschap van de geesten van Bach, Beethoven, Schubert, Rachmaninoff, Chopin en nog anderen. Sommigen van hen dicteerden haar de noten en anderen controleerden haar handen op de piano en vervolgens noteerde zij de muzieknoten. Vaak was ze niet in staat om de composities zelf te spelen omdat die te moeilijk voor haar waren, maar naarmate ze ouder werd, verbeterden haar muzikale kwaliteiten. Volgens haar kwam dit doordat Brahms, Rachmaninoff en Liszt haar les hadden gegeven op de piano.
Het oordeel van de muziekwereld was dat de composities sterke overeenkomsten vertoonden met het werk van de componisten. Enkele experts verklaarden dat dit werk niet na te maken zou zijn zonder jaren en jaren van training, iets wat Rosemary nooit heeft gehad. Er waren eenvoudige composities bij, maar ook heel ingewikkelde. In ieder geval, óf mevrouw Rosemary Brown was een zeer getalenteerd componiste óf ze stond werkelijk in contact met de componisten.
Volgens de Wikipedia: Rosemary zelf werd uitvoerig onderzocht door zowel psychologen als musicologen. Deze vonden geen aanwijzingen dat zij bedrog pleegde. Zo bleef het raadsel van haar composities bestaan.
Het tweede opmerkelijk geval is dat van mevrouw J.H. Curran uit St. Louis, Missouri die in 1913 contact maakte via een ouijabord met een geest die zichzelf Patience Worth noemde. Patience vertelde dat ze in Amerika had gewoond in de zeventiende eeuw en was gedood door Indianen. De geest van Patience dicteerde een aantal romans aan mevrouw Curran, die in verschillende historische tijden speelden en die ook totaal van elkaar verschilden in schrijfstijl.
Zo was er de roman “Hope Trueblood” die speelde in de negentiende eeuw en hele positieve reacties kreeg van critici die geen idee hadden dat dit boek was geschreven door een geest. En er was een roman zich afspelend en geschreven in Middeleeuws Engels. Iets waar mevrouw Curran totaal geen kaas van had gegeten.
Het geval van de geest van Patience Worth is vreemd omdat deze klaarblijkelijk in staat was om in veel verschillende stijlen te schrijven en veel scheen te weten van historische tijden waarin ook Patience niet had geleefd. Dit zou erop kunnen wijzen dat het niet één geest is geweest, maar meerdere die onder een soort paraplu opereerden van de geest waar mevrouw Curran vriendschap mee had gesloten.
Het lijkt onwaarschijnlijk dat de geest uit de zeventiende eeuw en de huisvrouw uit de twintigste eeuw samen in staat waren om in zoveel verschillende stijlen te schrijven over zoveel verschillende historische tijdperken.
Dus, kan creativiteit de dood ontstijgen? Het lijkt erop dat door een ‘kronkel’ in het universum deze mensen in staat waren contact te maken met artiesten die lang geleden waren overleden. En aan hen een manier konden bieden waardoor ze de dood konden verslaan en hun werk communiceren via de levenden. En wij maar denken dat de dood eeuwige rust betekende…..
Bron:
