web analytics
11:11 Dubbele getallen
Reincarnatie

Reïncarnatie-ervaringen

80153e900303db683ad11028f0b1c5a5 AnGel-WinGs.nlReïncarnatie-ervaringen

Er is bewijs dat tenminste enkele, en mogelijk alle, mensen eerder in een ander lichaam hebben bestaan ​​en een ander bestaan ​​hebben geleid. Wanneer afwijkende “herinneringen” verschijnen als persoonlijke herinneringen, hebben degenen die ze ervaren de neiging te geloven dat ze voortkomen uit hun eigen vorige leven. Het is echter niet waarschijnlijk dat de herinneringen die in het bewustzijn naar boven komen, herinneringen uit vorige levens zijn.

In plaats daarvan lijken het ‘ervaringen van het reïncarnatietype’ te zijn. Deze laatste zijn ook wijdverbreid. Verhalen die wijzen op reïncarnatie zijn niet beperkt, geografisch of cultureel. Ze komen voor in alle uithoeken van de planeet en onder mensen van alle culturen.

 

Reïncarnatie is natuurlijk meer dan herinneringen. Wil reïncarnatie werkelijk hebben plaatsgevonden, dan moet het bewustzijn van de vreemde persoonlijkheid het lichaam van het ervarende subject zijn binnengegaan. In de esoterische literatuur staat dit bekend als de transmigratie van de geest of ziel. Er wordt gezegd dat het in de baarmoeder optreedt, misschien al bij de conceptie of kort daarna, wanneer de ritmische pulsen beginnen die zich ontwikkelen tot het hart van het embryo.

De geest of ziel van een individu migreert niet noodzakelijkerwijs naar een ander individu. Boeddhistische leringen vertellen ons bijvoorbeeld dat de ziel of geest niet altijd reïncarneert op het aardse vlak en in een menselijke vorm. Het kan zijn dat het helemaal niet reïncarneert en evolueert naar een spiritueel domein van waaruit het ofwel niet terugkeert of alleen terugkeert om een ​​taak te vervullen die het in zijn voorgaande incarnatie moest volbrengen.

Maar wat ons hier zorgen baart, is de mogelijkheid dat reïncarnatie echt zou kunnen plaatsvinden. Kan het bewustzijn dat het bewustzijn was van een levend persoon opnieuw verschijnen in het bewustzijn van een ander? In zijn boek The Power Within schreef de Britse psychiater Alexander Cannon dat het bewijs op dit punt te sterk is om te worden afgewezen:

Jarenlang was de theorie van reïncarnatie een nachtmerrie voor mij en ik deed mijn best om het te weerleggen en voerde zelfs ruzie met mijn trance-onderdanen dat ze onzin praatten. Maar naarmate de jaren verstreken, vertelde het ene onderwerp na het andere me hetzelfde verhaal ondanks verschillende en gevarieerde bewuste overtuigingen . Nu zijn er meer dan duizend gevallen zo onderzocht en ik moet toegeven dat er zoiets bestaat als reïncarnatie.

Variaties en variabelen in ervaringen van het reïncarnatietype

Misschien is de belangrijkste variabele de leeftijd van de persoon die een reïncarnatie-achtige ervaring heeft. Degenen die dat wel doen, zijn meestal kinderen tussen de twee en zes jaar. Na de leeftijd van acht hebben de ervaringen de neiging om te vervagen en, op enkele uitzonderingen na, volledig te verdwijnen in de adolescentie.

De manier waarop de gereïncarneerde persoonlijkheid is gestorven, is nog een andere variabele. Degenen die een gewelddadige dood leden, lijken vaker te reïncarneren dan degenen die op een natuurlijke manier stierven.

 

Reïncarnatieverhalen zijn meestal duidelijk en duidelijk bij kinderen, terwijl ze bij volwassenen meestal onduidelijk zijn en verschijnen als vage voorgevoelens en indrukken. De meer wijdverbreide onder hen zijn de déjà vu: het herkennen van een site of een gebeurtenis die men voor het eerst als vertrouwd ziet. Het gevoel van déjà connu, iemand voor het eerst ontmoeten met het gevoel hem of haar eerder te hebben gekend, komt ook voor, maar minder vaak.

Of reïncarnatieverhalen verifieerbare informatie, bewijzen en bewijzen over plaatsen, mensen en gebeurtenissen bevatten, is getest aan de hand van ooggetuigenverklaringen en geboorte- en verblijfsakten. De ervaringen blijken vaak zowel door getuigen als door documenten te worden bevestigd. Soms komen zelfs minieme details overeen met echte gebeurtenissen, personen en locaties.

Levendige reïncarnatieverhalen gaan gepaard met overeenkomstige gedragspatronen. Gedrag dat op de gereïncarneerde persoonlijkheid wijst, komt zelfs voor als die persoonlijkheid van een andere generatie en van een ander geslacht was. Een jong kind kan de waarden en het gedrag vertonen van een bejaarde van het andere geslacht uit een vorig leven.

Het baanbrekende onderzoek naar recente reïncarnatieverhalen is het werk van Ian Stevenson , een Canadees-Amerikaanse psychiater die aan de University of Virginia School of Medicine werkte. Gedurende meer dan vier decennia onderzocht Stevenson de reïncarnatie-achtige ervaringen van duizenden kinderen, zowel in het Westen als in het Oosten. Sommige herinneringen uit een vorig leven die door de kinderen zijn verteld, zijn geverifieerd als de ervaring van een persoon die eerder had geleefd en wiens dood overeenkwam met de indrukken die door het kind werden gemeld. Soms droeg het kind een moedervlek die verband hield met de dood van de persoon met wie hij of zij zich identificeerde, zoals een inkeping of verkleuring op het lichaamsdeel waar een dodelijke kogel is binnengekomen, of een misvorming op een hand of voet van de overledene verloren.

In een baanbrekend essay gepubliceerd in 1958, “The Evidence for Survival from Claimed Memories of Former Incarnations”, analyseerde Stevenson het bewijs uit reïncarnatieverhalen van kinderen en presenteerde hij verhalen over zeven van de gevallen. Deze gevallen uit vorige levens bleken verifieerbaar, met de incidenten die door de kinderen werden verteld in vaak obscure lokale tijdschriften en artikelen.

Het bewijs van reïncarnatie: verhalen van ervaringen uit de eerste hand

Reïncarnatieverhaal 1: De zaak van Ma Tin Aung Myo

Een geval dat door Stevenson werd gemeld, betrof een Birmees meisje genaamd Ma Tin Aung Myo. Ze beweerde de reïncarnatie te zijn van een Japanse soldaat die tijdens de Tweede Wereldoorlog was gesneuveld. De zaak omvat enorme culturele verschillen tussen de persoon die de ervaringen rapporteert en de persoon wiens ervaringen zij rapporteert.

In 1942 stond Birma onder Japanse bezetting. De geallieerden bombardeerden regelmatig de Japanse aanvoerlijnen, met name de spoorwegen. Het dorp Na-Thul was geen uitzondering, omdat het dicht bij het belangrijke treinstation van Puang lag. Regelmatige aanvallen maakten het leven van de dorpelingen erg zwaar, die hun best deden om te overleven. Overleven betekende immers goed opschieten met de Japanse bezetters. Voor de dorpsbewoner Daw Aye Tin (die later de moeder zou worden van Ma Tin Aung Myo) betekende dit het bespreken van de relatieve verdiensten van Birmaans en Japans eten met de gedrongen, regelmatig ontbloot bovenlijf Japanse legerkok die in het dorp was gestationeerd.

 

De oorlog eindigde en het leven keerde terug naar een schijn van normaliteit. Begin 1953 merkte Daw dat ze zwanger was van haar vierde kind. De zwangerschap was normaal, met uitzondering van een steeds terugkerende droom waarin de Japanse kok, met wie ze al lang geen contact meer had, haar zou volgen en aankondigen dat hij bij haar familie zou komen logeren. Op 26 december 1953 beviel Daw van een dochter en noemde haar Ma Tin Aung Myo. De baby was perfect op één kleine uitzondering na: een moedervlek ter grootte van een duim op haar lies.

Toen het kind opgroeide, werd opgemerkt dat ze een grote angst voor vliegtuigen had. Elke keer dat er een overvloog, raakte ze opgewonden en huilde. Haar vader, U Aye Maung, was hierdoor geïntrigeerd, aangezien de oorlog al vele jaren duurde en vliegtuigen nu gewoon transportmachines waren in plaats van oorlogswapens. Het was daarom vreemd dat Ma bang was dat het vliegtuig op haar zou schieten. Het kind werd steeds somberder en verklaarde dat ze ‘naar huis wilde’. Later werd ’thuis’ specifieker; ze wilde terug naar Japan. Toen haar werd gevraagd waarom dit het geval was, verklaarde ze dat ze herinneringen had aan het zijn van een Japanse soldaat in Na-Thul. Ze wist dat ze was omgekomen door mitrailleurvuur ​​van een vliegtuig, en daarom was ze zo bang voor vliegtuigen.

Naarmate Ma Tin Aung Myo ouder werd, kreeg ze toegang tot meer herinneringen uit vorige levens over het leven van haar vorige persoonlijkheid. Later zou ze Ian Stevenson vertellen dat ze zich herinnerde dat de vorige persoonlijkheid uit Noord-Japan kwam en dat hij vijf kinderen had, waarvan de oudste een jongen was, en dat hij een legerkok was geweest. Vanaf dat moment werden de herinneringen aan het vorige leven nauwkeuriger. Ze herinnerde zich dat zij (als Japanse soldaat) bij een stapel brandhout naast een acaciaboom stond. Ze beschreef het dragen van een korte broek en geen shirt. Een geallieerd vliegtuig zag hem en beschoot het gebied om hem heen. Hij zocht dekking: terwijl hij dat deed, werd hij geraakt door een kogel in de lies, die hem op slag doodde. Ze beschreef het vliegtuig als met twee staarten. Dit werd later geïdentificeerd als substantieel reïncarnatiebewijs, zijnde een Lockheed P-38 Lightning,

In haar tienerjaren vertoonde Ma Tin Aung Myo duidelijke mannelijke trekken. Ze knipte haar haar kort en weigerde vrouwelijke kleding te dragen.

 

Tussen 1972 en 1975 werd Ma Tin Aung Myo drie keer geïnterviewd over haar reïncarnatieherinneringen door Ian Stevenson. Ze legde uit dat ze met een vrouw wilde trouwen en een vaste vriendin had. Ze zei dat ze niet van het warme klimaat van Birma hield en ook niet van het pittige eten. Ze gaf de voorkeur aan sterk gezoete currygerechten. Toen ze jonger was, at ze graag half-rauwe vis, maar verloor deze voorkeur toen er een visgraat in haar keel bleef steken.

 

Reïncarnatieverhaal 2: Paddy Fields Tragedy

Stevenson beschreef hoe een Sri Lankaans meisje zich een vorig leven herinnerde waarin ze was verdronken in een ondergelopen rijstveld. Ze beschreef dat een bus voorbij was gereden en haar met water had bespat vlak voordat ze stierf. Daaropvolgend onderzoek naar het bewijs van deze reïncarnatie wees uit dat een meisje in een nabijgelegen dorp was verdronken nadat ze achteruit was gestapt om een ​​passerende bus te ontwijken terwijl ze op een smalle weg boven overstroomde rijstvelden liep. Ze viel achterover in diep water en stierf. Het meisje dat deze ervaring aan de dag legde, had van jongs af aan blijk gegeven van een irrationele angst voor bussen; ze zou ook hysterisch worden als ze in de buurt van diep water werd genomen. Ze had een voorliefde voor brood en een voorliefde voor zoet eten. Dit was ongebruikelijk, omdat haar familie het ook niet leuk vond. De vorige persoonlijkheid werd echter genoteerd voor beide voorkeuren.

Reïncarnatieverhaal 3: De zaak van Swarnlata Mishra

Een ander typisch geval van Stevenson was dat van Swarnlata Mishra, geboren in 1948 in een klein dorpje in Madhya Pradesh. Toen ze drie jaar oud was, kreeg ze spontane herinneringen uit vorige levens aan een meisje genaamd Biya Pathak, dat meer dan honderd mijl verderop. Ze beschreef dat het huis waarin Biya woonde vier kamers had en wit was geverfd.

Ze begon liedjes te zingen die ze beweerde te kennen, samen met complexe dansroutines die haar huidige familie en vrienden niet kenden. Zes jaar later herkende ze enkele mensen die in het vorige leven haar vrienden waren geweest. Dit stimuleerde haar vader om op te schrijven wat ze zei en op zoek te gaan naar bewijs van haar reïncarnatie.

Haar zaak wekte belangstelling buiten het dorp. Een onderzoeker die de stad bezocht ontdekte dat een vrouw die voldeed aan de beschrijving van Swarnlata negen jaar eerder was overleden. Onderzoek bevestigde vervolgens dat een jong meisje, Biya genaamd, in zo’n huis in die stad had gewoond.

Swarnlata’s vader besloot zijn dochter mee te nemen naar de stad en haar te laten kennismaken met leden van Biya’s familie. Om te testen of ze inderdaad een gereïncarneerde persoonlijkheid was, introduceerde de familie mensen die geen familie waren van het kind. Swarnlata identificeerde deze personen onmiddellijk als bedriegers. Sommige details van haar herinneringen aan haar vorige leven waren inderdaad zo precies dat ze allemaal verbaasd waren.

Reïncarnatieverhaal 4: Patrick Christenson en zijn broer

Een geval dat substantieel bewijs van reïncarnatie bood, was dat van Patrick Christenson, die in maart 1991 door een keizersnede in Michigan werd geboren. Zijn oudere broer, Kevin, was twaalf jaar eerder op tweejarige leeftijd aan kanker overleden. Vroeg bewijs van Kevins kanker werd zes maanden voor zijn dood gepresenteerd toen hij begon te lopen en een merkbare mank liep. Op een dag viel hij en brak zijn been. Er werden tests gedaan en na een biopsie op een kleine knobbel in zijn hoofdhuid, net boven zijn rechteroor, werd ontdekt dat de kleine Kevin uitgezaaide kanker had. Al snel werden tumoren gevonden die op andere plaatsen in zijn lichaam groeiden. Een van die groei deed zijn oog uitsteken en resulteerde uiteindelijk in blindheid in dat oog. Kevin kreeg chemotherapie, wat resulteerde in littekens aan de rechterkant van zijn nek. Hij stierf uiteindelijk aan zijn ziekte,

Bij de geboorte had Patrick een schuine moedervlek met het uiterlijk van een kleine snee aan de rechterkant van zijn nek, precies dezelfde locatie als Kevin’s chemotherapielitteken, wat verrassend bewijs van reïncarnatie vertoonde. Hij had ook een knobbel op zijn hoofdhuid net boven zijn rechteroor en een troebeling van zijn linkeroog, die werd gediagnosticeerd als een cornea-leukoom. Toen hij begon te lopen, was hij opnieuw duidelijk mank, wat een verder bewijs van reïncarnatie bood.

Toen hij bijna vierenhalf was, zei hij tegen zijn moeder dat hij terug wilde naar zijn oude oranje met bruine huis. Dit was de exacte kleur van het huis waarin de familie in 1979 had gewoond toen Kevin nog leefde. Hij vroeg toen of ze zich herinnerde dat hij geopereerd was. Ze antwoordde dat ze dat niet kon omdat dit hem nog nooit was overkomen. Patrick wees toen naar een plek net boven zijn rechteroor. Hij voegde eraan toe dat hij zich de eigenlijke operatie niet herinnerde omdat hij sliep, wat in overeenstemming was met de details van Kevins vorige leven.

Reïncarnatieverhaal 5: Voorouderlijke herinneringen aan Sam Taylor

Een ander geval dat substantieel bewijs van reïncarnatie biedt, betrof een achttien maanden oude jongen genaamd Sam Taylor. Terwijl zijn luier werd verschoond, keek hij op naar zijn vader en zei: “Toen ik zo oud was als jij verschoonde ik je luiers.” Later onthulde Sam details over het leven van zijn grootvader die volledig accuraat waren. Hij zei dat de zus van zijn grootvader was vermoord en dat zijn grootmoeder milkshakes voor zijn grootvader had gemaakt met een keukenmachine. Sams ouders waren onvermurwbaar dat geen van deze onderwerpen in zijn aanwezigheid was besproken. Toen hij vier jaar oud was, kreeg Sam een ​​groep oude familiefoto’s te zien, uitgespreid op een tafel. Sam identificeerde zijn grootvader blij elke keer met de mededeling: “Dat ben ik!” In een poging hem te testen, koos zijn moeder een oude schoolfoto uit de klas waarop de grootvader als jonge jongen te zien was. Er stonden nog zestien andere jongens op de foto. Sam wees onmiddellijk naar een van hen en verkondigde opnieuw dat hij het was. Hij had gelijk.

Wat het bewijs ons vertelt

Ervaringen van het reïncarnatietype kunnen zo levendig en overtuigend zijn dat ze een getuigenis en bewijs lijken te zijn dat een eerder levende persoonlijkheid in het onderwerp is geïncarneerd. Dit geloof wordt versterkt door de observatie dat moedervlekken op het lichaam van het subject overeenkomen met de lichamelijke kenmerken van de persoon die hij of zij lijkt te incarneren. Dit is het meest opvallend het geval wanneer de persoonlijkheid van het vorige leven lichamelijk letsel heeft opgelopen. De corresponderende markeringen of vervormingen verschijnen soms opnieuw in het onderwerp en lijken het bewijs te leveren dat reïncarnatie inderdaad plaatsvindt.

Veel waarnemers van dit fenomeen, waaronder Stevenson zelf, waren van mening dat overeenkomende moedervlekken een belangrijk bewijs zijn voor reïncarnatie. Het samenvallen van moedervlekken en andere lichaamskenmerken bij een kind met het lot van een eerder bestaande persoon is echter niet noodzakelijkerwijs een garantie dat die persoon in het kind is gereïncarneerd. Het kan ook zijn dat de hersenen en het lichaam van het kind met de gegeven moedervlekken en lichaamskenmerken speciaal zijn aangepast om de ervaring van een persoonlijkheid met analoge moedervlekken en misvormingen te herinneren.

Laat meer zien

Gerelateerde artikelen

Back to top button
Close

Een Adblocker gedecteerd

AngelWings.nl wordt mede mogelijk gemaakt door advertenties ♥Support ons door je ad blocker uit te schakelen♥