Bloedlijn van de Heilige Graal

Bloedlijn van de Heilige Graal is beschreven in Het boek van Messiaanse Afdaling en het draagt ​​de ondertitel De verborgen lijn van Jezus geopenbaard. Dit geeft natuurlijk aan dat Jezus kinderen had en daarom, impliciet, dat hij getrouwd was. Dus was hij getrouwd? Had hij kinderen? Zo ja, weten we wat er van hen is geworden? Leven hun nakomelingen nog vandaag de dag? Het antwoord op elk van deze vragen is ‘ja’.

We zullen naar de opkomende families in detail kijken, naar hun verhaal, van eeuw tot eeuw – het verhaal van een resolute koninklijke dynastie: de afstammelingen van Jezus, die tegen alle verwachtingen in worstelden om het Messiaanse initiatief van de Heilige Graal te behouden.

Ons verhaal is er een van samenzwering; van usurped kronen, vervolgingen, moorden en de ongegronde verzwijging van informatie van de mensen van de christelijke wereld. Het is een verslag van goed bestuur en slecht bestuur; over hoe het patriarchale koningschap van mensen verdrongen werd door dogmatische tirannie en de dictatoriale heerschappij over landen. Het is een meeslepende ontdekkingsreis: een weergave van vervlogen tijden, maar met het oog gericht op de toekomst. Dit is geschiedenis zoals het ooit is geschreven, maar nooit is verteld.

Laten we beginnen met de meest voor de hand liggende van alle vragen: wat is de Heilige Graal? Hoe is de Heilige Graal verbonden met de afstammelingen van Jezus? Het feit dat Jezus afstammelingen had, kwam misschien als een verrassing voor sommigen, maar het was wijd en zijd bekend in Groot-Brittannië en Europa tot de late Middeleeuwen.

In medieval times, the line of Messianic descent was defined by the French word Sangréal – deriving from the two words Sang Réal, meaning ‘Blood Royal’. This was the Blood Royal of Judah: the kingly line of David which progressed through Jesus and his heirs. In English translation, the definition Sangréal became ‘San Graal’ (as in San Francisco). When written more fully it was ‘Saint Grail’ – the word ‘saint’, of course, relating to ‘holy’. Then, by a natural linguistic process, came the more romantically familiar term, ‘Holy Grail’.

Vanaf de Middeleeuwen waren er een aantal ridderlijke en militaire ordes die specifiek verbonden waren met het Messiaanse bloed Royal in Groot-Brittannië en Europa. Ze omvatten de Orde van het Rijk van Sion en de Orde van het Heilige Graf. Maar de meest prestigieuze van allemaal was de Soevereine Orde van de Sangréal – de Ridders van de Heilige Graal. Dit was een dynastieke Orde van het Schotse koninklijke huis van Stewart.

In symbolische termen wordt de Graal vaak afgebeeld als een kelk die het bloed van Jezus bevat; als een wijnrank van druiven. Het product van druiven is wijn, en het is de kelk en de wijn van de graaltraditie die in het hart van de heilige communie (de eucharistie) zit. In dit sacrament bevat de heilige kelk de wijn die het eeuwige bloed van Jezus vertegenwoordigt.

Het is overduidelijk dat, hoewel de oude kerkelijke gewoonte wordt gehandhaafd, de christelijke kerk gemakkelijk heeft genegeerd en gekozen om de ware betekenis en oorsprong van de gewoonte niet te onderwijzen. Weinig mensen denken zelfs na over de ultieme symboliek van het sacrament van de kelk en de wijn, in de overtuiging dat het eenvoudigweg komt uit een aantal evangelieboekingen met betrekking tot het Laatste Avondmaal.

Wat is de betekenis van het eeuwige bloed van Jezus? (erfenis-dna)Hoe wordt het bloed van Jezus (of van wie dan ook) bestendigd? Het wordt bestendigd door familie en afstamming. Dus waarom was het dat de kerkelijke autoriteiten ervoor kozen om de ‘bloedlijn’-betekenis van het sacrament van de graal te negeren? Inderdaad, waarom ging het zo ver dat ze de Graal Lore en Graalsymboliek als ketters aan de kaak stelden?

https://www.matskjellstrom.se/genealogi/sangreal/

Feit is dat elke regering en elke kerk de vorm van geschiedenis of dogma onderwijst die het meest bevorderlijk is voor haar eigen gevestigde belang. In dit opzicht zijn we allemaal geconditioneerd om een ​​zeer selectieve vorm van lesgeven te ontvangen. Ons wordt geleerd wat we moeten weten en ons wordt verteld wat we moeten geloven. Maar voor het grootste deel leren we zowel politieke als religieuze geschiedenis door middel van nationale of klerikale propaganda, en dit wordt vaak een absoluut dogma: leringen die misschien niet worden aangevochten uit angst voor represailles.

Met betrekking tot de houding van de Kerk ten opzichte van de kelk en de wijn, is het overduidelijk dat de oorspronkelijke symboliek door de bisschoppen opnieuw geïnterpreteerd moest worden omdat het erop duidde dat Jezus nakomelingen had en daarom dat hij zich met een vrouw had verenigd.

Maar het waren niet alleen sacramenten en gewoon ritueel die opnieuw werden geïnterpreteerd; de evangeliën zelf waren gecorrumpeerd om te voldoen aan het ‘alleen mannelijke’ establishment van de kerk van Rome – net zoals een moderne filmredacteur zich aanpast en de opnames selecteert om het gewenste resultaat te bereiken.

We kennen allemaal de evangeliën van Matthew, Mark, Luke en John – maar hoe zit het met de andere evangeliën: die van Filippus, van Thomas, van Maria en van Maria Magdalena? Hoe zit het met de vele evangeliën, handelingen en brieven die niet werden goedgekeurd door de kerkelijke concilies toen het nieuwe testament werd samengesteld? Waarom werden ze uitgesloten toen de keuzes werden gemaakt?

Er waren eigenlijk twee hoofdcriteria voor selectie, en deze (van een eerdere korte lijst opgesteld door bisschop Athanasius van Alexandrië) werden oorspronkelijk vastgesteld in de Raad van Carthago in het jaar 397 n.Chr., Om uiteindelijk geratificeerd te worden in het latere Renaissance-tijdperk. Het eerste criterium was dat de nieuwtestamentische evangeliën moeten worden geschreven in de namen van Jezus ‘eigen apostelen. Matthew was natuurlijk een apostel, net als Johannes – maar Mark was geen apostel van Jezus voor zover we weten; noch was Luke; ze waren beide collega’s van de latere St. Paul.

Thomas, aan de andere kant, was een van de oorspronkelijke twaalf, en toch was het Evangelie in zijn naam uitgesloten. Niet alleen dat, maar samen met verschillende andere teksten, werd het veroordeeld om te worden vernietigd. En zo werden in de hele mediterrane wereld talloze niet-goedgekeurde boeken begraven en verborgen in de 5e eeuw. Pas in recente tijden zijn enkele van deze vroege manuscripten opgegraven, met de grootste van alle ontdekkingen (na 1500 jaar) gemaakt in 1945 in Nag Hammadi in Egypte.

Hoewel deze boeken pas in de huidige eeuw werden herontdekt, werden ze openlijk gebruikt door de vroege christenen. Sommigen van hen, inclusief de genoemde Evangelies, samen met het Evangelie van de Waarheid, het Evangelie van de Egyptenaren en anderen, werden feitelijk genoemd in de 2e-eeuwse geschriften van vroege kerkgenoten zoals Clemens van Alexandrië, Irenaeus van Lyon en Origenes van Alexandrië.

Dus waarom waren deze en andere apostolische evangeliën niet geselecteerd? Omdat er een tweede, veel belangrijker criterium was om te overwegen – het criterium waarmee in feite de selectie van het Evangelie echt werd gemaakt. Het was in feite een volledig seksistische regelgeving die alles verbood wat de status van vrouwen in de kerk of de gemeenschapsmaatschappij ondersteunde. Inderdaad, de eigen Apostolische Constituties van de Kerk werden op deze basis geformuleerd. Ze verklaren: ‘We staan ​​niet toe dat onze vrouwen lesgeven in de kerk, alleen om te bidden en om diegenen te horen die lesgeven. Onze meester, toen hij ons de twaalf stuurde, stuurde nergens een vrouw; want het hoofd van de vrouw is de man, en het is niet redelijk dat het lichaam het hoofd regeert ‘.

Dit was een schandalige verklaring zonder duidelijke fundering, maar het was juist daarom dat tientallen evangeliën niet werden geselecteerd, omdat ze heel duidelijk maakten dat er veel actieve vrouwen waren in de bediening van Jezus: vrouwen zoals Maria Magdalena, Martha , Helena-Salome, Mary-Jacob Cleophas en Joanna. Dit waren niet alleen dienende discipelen, maar ook priesteressen, die voorbeeldige scholen van aanbidding hadden in de Nazarene-traditie.

In zijn brief aan de Romeinen maakt Paulus expliciet melding van zijn eigen vrouwelijke helpers: Phoebe bijvoorbeeld, die hij een ‘zuster van de kerk’ noemde – samen met Julia, en Priscilla. Geschriften uit het Evangelie-tijdperk leven gewoonweg samen met vrouwelijke discipelen, maar de Kerk negeerde ze allemaal. Toen de leefregels van de kerkelijke discipline werden opgesteld, verklaarden ze: ‘Het is niet toegestaan ​​voor een vrouw om in de kerk te spreken, noch om voor zichzelf een aandeel in een mannelijke functie te claimen’.

De kerk van Rome was zo bang voor vrouwen, (intuïtief-rh negatieven zijn intelligenter, hebben meestal een ander bewustzijn)  dat zij een celibatie-leer toepaste voor haar priesters – een regel die in 1138 een wet werd: een regel die vandaag nog steeds bestaat. Maar deze regel is nooit helemaal wat het lijkt aan de oppervlakte, want het was nooit seksuele activiteit als zodanig die de kerk hinderde. Het meer specifieke probleem was priesterlijke intimiteit met vrouwen. Waarom? Omdat vrouwen vrouw en moeder worden – en de aard van het moederschap is een voortzetting van bloedlijnen. Het was dit dat de Kerk hinderde: een taboe-onderwerp dat ten koste van alles moest worden gescheiden van het noodzakelijke beeld van Jezus.

Het was echter niet zo dat de Bijbel iets dergelijks had gezegd. In feite was het omgekeerde het geval. Paulus had eigenlijk in zijn eerste brief aan Timotheüs gezegd dat een bisschop met één vrouw moet trouwen en dat hij kinderen moet krijgen, want een man met ervaring in zijn eigen gezin is in feite veel beter gekwalificeerd om voor de kerk te zorgen.

Maar hoewel de autoriteiten van de Roomse kerk beweerden de leer van Paulus in het bijzonder te handhaven, kozen ze ervoor om deze expliciete richtlijn volledig buiten beschouwing te laten, zodat Jezus ‘burgerlijke staat strategisch genegeerd kon worden.

Niettegenstaande dit, was het celibataire, ongehuwde beeld van Jezus van de kerk in strijd met andere geschriften van het Evangelie-tijdperk, en het werd openlijk tegengesproken in het publieke domein totdat het voortbestaan ​​van de waarheid werd uitgeroepen tot een strafbare ketterij (slechts 450 jaar geleden) bij de Italiaanse Raad van Trento in 1547 (het jaar dat Henry VIII Tudor stierf in Engeland).

Het is echter niet alleen het christelijke Nieuwe Testament dat lijdt onder deze seksistische beperkingen. Een soortgelijk bewerkingsproces werd toegepast op het Hebreeuwse Oude Testament, waardoor het geschikt was om aan de christelijke Bijbel te worden toegevoegd. Dit wordt met name duidelijk gemaakt door een aantal inzendingen die de controle van de redactie negeerden. De boeken van Jozua en 2 Samuël verwijzen beide naar het belang van het meer oude boek Jasher. Maar waar is dit boek? Zoals zoveel anderen van even groot belang, het is niet te vinden in de Bijbel!

Bestaat het boek van Jasher nog steeds? Dat doet het zeker. De negen meter lange Hebreeuwse boekrol was een juweel aan het Hof van Keizer Karel en de vertaling van het boek Jasher was de reden dat de Universiteit van Parijs werd opgericht in het jaar 800 – meer dan een eeuw voor de nu bekende versie van de Het Oude Testament is gecompileerd.

 

Veel negatieve bloedgroep personen zijn INFP’s of INFJ’s

https://www.16personalities.com/