Gigantische virussen die de wetenschap niet kent, inclusief die met tentakels, zijn ontdekt
In het zogenaamde Harvard Forest in Massachusetts (VS) zijn voorheen onbekende gigantische virussen ontdekt die lijken op “buitenaardse wezens”.
In 2018 zijn door wetenschappers bodemmonsters genomen in dit bos. Op deze plaatsen zijn al eerder reuzenvirussen aangetroffen, maar dit bleken geheel nieuwe soorten te zijn. Wetenschappers waren vooral verrast door hun vorm: sommige zagen eruit als een vijfpuntige ster, andere leken op een schildpad en weer een andere had lange “tentakels”. Gigantische virussen worden reuzen genoemd omdat ze groter zijn dan normale virussen. Hun grootte varieert van 0,2 tot 1,5 micrometer.
In de regel worden gigantische virussen gevonden in de oceanen, arctische meren of in permafrost.
In bodemmonsters zijn nieuwe virussen ontdekt door wetenschappers van het Duitse Max Planck Instituut voor Medisch Onderzoek onder leiding van viroloog Matthias Fischer. Virussen met tentakels kregen meteen de bijnaam “Gorgon” ter ere van het Grieks-mythologische personage Medusa Gorgon, die een bal van levende slangen had in plaats van haar.
Elk “Gorgon” -virus had ongeveer acht tot elf buisvormige, tentakelachtige aanhangsels, elk ongeveer 500-650 nanometer lang en 30-65 nanometer breed. Wetenschappers speculeren dat deze tentakels mogelijk hol zijn en dat sommige van deze tentakelbuizen zijn ontworpen om een besmettelijke genetische lading te implanteren. “Wat we hebben ontdekt, is een geheel nieuwe verscheidenheid aan vormen die we nog nooit eerder hebben gezien.
Ik zou beweren dat veel, zo niet de meeste, volledig nieuwe en voor het eerst ontdekte virussen zijn die we nog nooit eerder hebben gezien”, zei Fisher in een interview met WordsSideKick.com. Het is nog niet bekend of deze gigantische virussen een bedreiging vormen voor de mens.
Gewoonlijk zijn gigantische virussen alleen gevaarlijk voor eencellige organismen, zoals amoeben en ciliaten. De exacte rol van deze virussen in de complexe dynamiek van dieren in het wild wordt nog steeds slecht begrepen, zei Fisher. “Ze leven in het water, in de lucht, op je huid, in je ingewanden – je ziet ze gewoon niet. En ze hebben niet alleen een zeer gunstig effect op het milieu, maar ook op de evolutie op lange termijn,” Fisher zegt.
