Reïncarnatie: Als kind voor de tweede keer geboren worden bij eigen moeder

Reïncarnatie: Als kind voor de tweede keer geboren worden bij eigen moeder
Aannames over reïncarnatie (transmigratie van de zielen) zijn bekend sinds de oudheid. De eerste schriftelijke vermelding ervan behoort zelfs  tot de VI eeuw voor Christus. Legendes over hoe de geest van de overledene  een nieuw lichaam krijgt, is bewaard gebleven in veel landen – van de Bosjesmannen tot aan de Eskimo’s.

De reïncarnatie gelovigen waren o.a. ook, Socrates, Pythagoras, Napoleon, Goethe, Schopenhauer en andere heldere vertegenwoordigers van die tijd.

Dochter na een profetische droom

Het boek van de Amerikaanse therapeut Carol Bowman, “Children’s past lives,” uitgebracht in 1997, verteld o.a. over  een van de meest opvallende verschijnselen over reïncarnatie – wanneer het zich voordoet in een gezin,  – wanneer in sommige gevallen de eerder overleden kinderen weer worden geboren uit dezelfde moeder, in hetzelfde gezin, alsof men een tweede kans krijgt of wil, bij dezelfde ouders in eenzelfde levenssituatie. Zou er dan bv ook sprake kunnen zijn van plotselinge stervensgevallen, die niet de bedoeling waren? Of beseft een ziel die heenging, dat deze ouders in deze familiesetting toch het beste waren voor deze ziel en komt men daarom terug.
Of beseft men hoeveel verdriet de ouders hebben door het verlies van het hun zo intens geliefde kind dat de ziel toch wederkeert als hun eigen kind.

Het meest bekende geval van de transmigratie van de ziel, vond plaats in de Italiaanse stad Palermo. In maart 1910 overleed de vijf jaar oude Alexandrina aan tuberculose, zij was de dochter van een plaatselijke arts en zijn vrouw Adele Samoa. Na een paar weken, Adele -de moeder, kreeg een visioen: een meisje kwam bij haar in een droom en vertelde haar dat zij terug zou keren als hun dochter.

Onmiddellijk daarna, besefte de vrouw dat ze zwanger was, ondanks het feit dat zij wist, om medische redenen, na een operatie dat ze geen kinderen meer kon krijgen.

In december van hetzelfde jaar, is Adele bevallen van twee meisjes. Een van hen had een moedervlek op dezelfde locatie als de overleden Alexandrina. Na enige aarzeling, gaven de ouders haar dezelfde naam als van haar overleden zusje.

De opnieuw geboren Alexandrina was een kopie van haar overleden zus. Naast een volledige externe gelijkenis, was ook zij linkshandig (in tegenstelling tot het tweede meisje van de tweeling), ze hield van dezelfde spellen, kleding en voedsel. Na een paar jaar, Adele vertelde haar dochters dat ze binnenkort zouden reizen naar de Siciliaanse stad Montreal.

Alexandrina herinnerde zich onmiddellijk de straten en gebouwen van de stad, en vertelde over de rode jurk van de priesters, die ze daar zag. Het meisje sprak vol vertrouwen over de manier waarop zij en haar moeder, en ook dat  een vrouw bij hen was geweest die een litteken op haar voorhoofd had, rond hadden gelopen in Montreal.

Adele was met de tweeling nog nooit in Montreal geweest zelfs, maar een paar jaar voor dir bezoek aan de stad, was zij daar inderdaad geweest met haar eerste dochter en haar vriendin, zij had echt een litteken op haar voorhoofd. Dan, op het centrale plein van de stad herinnerde zij zich inderdaad dat zij een groep Griekse priesters in rode gewaden hadden gezien tijdens de eerste reis.

Sindsdien geloven de ouders uiteindelijk  dat de ziel van hun overleden dochter terug keerde in het lichaam van een andere dochter van hen.

Nachtmerries door  herinneringen

Een ander incident deed zich voor bij de familie Pollock uit Groot-Brittannië. In mei 1957, werden de twee dochters van John en Florence Pollock, de 11-jarige Joanna en de 6-jarige Jacqueline, aangereden door een auto vlak voor hun huis. De verwondingen waren voor beiden fataal.

Een paar maanden na de tragedie, John Pollock begon aan anderen te vertellen, dat de ziel van zijn overleden dochters terug zouden keren naar het lichaam van nieuwe kinderen, die binnenkort  geboren zouden worden want zijn vrouw verwachtte namelijk een tweeling, en het zouden  beiden  vast meisjes worden. Hij wedde zelfs met de lokale arts, die beweerde dat Florence zwanger was van slechts één kind.

Maar de vrouw van John kreeg echt een tweeling. De oudste van de meisjes kreeg de naam Jennifer, zij werd geboren met op het voorhoofd een klein litteken en een grote moedervlek op het hoofd, net als haar overleden zusje  Jacqueline had. Het tweede meisje, genaamd Gillian, had geen helder onderscheidende kenmerken, zoals haar overleden zus Joanna, hoewel de tweelingen identiek waren, dat wil zeggen, degenen die moedervlekken hebben, hebben dan ook meestal dezelfde. Ze zijn nml identiek aan elkaar.

Vier maanden na hun geboorte verhuisde het gezin Pollock uit hun geboorteland Heksgema in de nabijgelegen stad van Whitley Bay, drie jaar later, John ging met zijn gezin naar de vorige woonplaats van het gezin, om op bezoek te gaan bij vrienden.

Tot grote verrassing van de man en vrouw, de meisjes herinnerden zich alle Heksgema gebeurtenissen, waaronder de weg waar hun oudere zussen naar school gingen. Een plaats in de buurt van het oude huis, waar de kinderen aangereden werden door een auto, enigszins teleurstellend voor hen: een paar maanden na deze reis werden zij gemarteld door heftige nachtmerries over het plaatsje Heksgem, en bij het wakker worden,  herinnerden ze zich steeds weer de details van het auto-ongeluk.

Schommelingen in de dag van de dood

Een vrouw schrijft  in de jaren 1990,  dat haar man’s eerste dochter Eleanor werd geboren in een eerste huwelijk.

Dat was in 1995, het meisje viel van een schommel en was op slag dood. Na deze tragedie, is het paar gescheiden, en hebben zij beiden later toch een nieuwe familie gecreëerd met andere partners.

In het tweede huwelijke van de vader van de overleden Eleanor, werd een zoon  geboren – en de jongen was een kopie van de overleden zuster, en donkerharig. De nieuwe vrouw van Eleanor’s vader, wist natuurlijk van het vreselijke verhaal over zijn dochter, en nooit liet zij hun zoon schommelen.

Op een warme zomerdag riep de jongen zijn moeder en de zoon vertelde haar dat hij al zwaaide op een schommel, en plots vloog hij de lucht in. Het was op 17 april – de dag van de dood van Eleanor. Vrouw was er absoluut van overtuigd dat de jongen de ziel van zijn overleden zuster was. Hij overleefde de val dit x gelukkig wel!

De therapeut Carol Bowman schrijft in haar boek dat veel van dergelijke gevallen geregistreerd staan, en dat de doden nieuw leven ingeblazen worden en niet alleen als broers of zussen, maar ook als neven en kleindochters en kleinzoons. Bovendien – zulke verschijnselen komen veel vaker voor dan mensen denken, omdat niet allen bereid zijn om hun geheimen te delen. In eerste instantie, wil de familie meestal niet geloven dat een pasgeborene de overleden geliefde zou kunnen zijn, maar later gebeurt het toch vaak na  verbazingwekkende herinneringen die een kind heeft en die echt niet voortkomen uit wat zij horen via en van de familie.

Kind versus stiefvader

Reïncarnatie kan ook optreden- niet alleen in het lichaam van  pasgeboren familieleden, maar ook via de kinderen van vrienden of kennissen.

Professor Ian Stevenson van de Universiteit van Virginia is al voor meer dan 40 jaar bezig met het bestuderen van  gevallen van reïncarnatie. In een van zijn boeken, verteld hij een uniek verhaal dat gebeurde in de stad van Sitka in Alaska.

In 1945, was er eens een man genaamd Victor Vincent, hij ging  naar  zijn vriendin Mrs. Chatkin en zei dat hij zou gaan sterven.

Vincent overleed al  snel (hij was meer dan 60 jaar), en bij mevrouw Chatkin werd in 1947 een jongen geboren. Ian Stevenson bezocht de familie in 1962 en vond dat het lichaam van het kind vanaf de geboorte gemerkt was met de  door Victor Vincent genoemde littekens – zelfs tot duidelijk te onderscheiden  medische naald gaatjes door injectienaalden toegebracht aan Victor toen hij ziek was.

De jongen, Korles, vertelde vanaf jonge leeftijd allerlei details over het leven van Vincent. Op een dag nam zijn moeder hem mee naar de plaatselijke haven, waar ze een ontmoeting met de geadopteerde dochter van Victor regelde, dat het kind nog nooit eerder gezien had. Korles riep vol vreugde  dat het zijn Susie was – hij noemde haar naam, die alleen bekend was in gesprek met haar stiefvader, alleen hij gaf haar die bijnaam, niemand wist dit.

In de meeste gevallen  wantrouwen

Professor Stevenson merkte verschillende wetten op met betrekking tot dergelijke voorbeelden van reïncarnatie. In de eerste plaats – dat de herinneringen van de kinderen over wie ze ooit zouden zijn geweest,  meestal aanwezig zijn tussen de leeftijd van 2-7 jaar, waarna het kind ze vergeet.

Het tweede kenmerk: interval van de dood van een familielid of een goede vriend, en vóór de geboorte van het kind, belichaamde volgens zijn beeld niet meer dan 15 maanden.

Meisje Ha Thi Hien, die werd geboren in 1988 in de gemeente Phu Lam (Vietnam), zo jong nog dat ze  nog nauwelijks geleerd had om te praten, beweerde toch over een leven in een familie van hun vrienden uit de naburige gemeente en dat ze overleed door verstikking door een perzikpit.

Ouders namen haar mee naar hun vroegere woonplaats, waar het meisje alle gezinnen herkende, hoewel er geen contact was geweest met één van hen voor die tijd.

In dezelfde gemeente heeft Ian Stevenson vijf soortgelijke gevallen van zielsverhuizing, die overleden maar toch na een vrij korte periode van tijd werden geboren in families in de buurt/omgeving.

Dr. Pasricha Satvant van Delhi University schreef in zijn boek “De vorderingen van reïncarnatie. Een empirische studie van de reïncarnatiegevallen in India “beschreven tientallen soortgelijke gebeurtenissen. Een van hen – ging over de geboorte van een meisje Manju Sharma, die sinds twee jaar begon met de bewering dat ze niet in haar  geboortestad van Mathura in Uttar Pradesh geboren was maar  in het dorp Chaumuha werd geboren, op een paar kilometer afstand, ze sprak over de namen van oud-familieleden, maar ook over de omstandigheden haar dood (ze viel in een put en verdronk).

Manju werd meegenomen naar het door haar genoemde dorp, waar ze juist haar vorige ouders aanwees die volledig achter de woorden van het meisje stonden omdat wat ze zei, hebben zij bevestigendd geïdentificeerd. Een paar jaar later stopte Manju  met denken over het andere leven, maar de angst voor putten bleef bij haar voor eeuwig.