He is free again…

De minachting overvalt me, als ik hoor dat hij na al die jaren weer vrij is.
Oh hij zag er zo goed uit en zo gespierd etc.

 

Vast flink getraind in de gevangenis, dacht ik nog spottend.
Waar hij nu woonde vroeg ik.
Limburg? Oké?
Of hij nog spijt had van wat hij gedaan had.
Nee, wel veel last van gehad in de gevangenis.
Van wat?
Nu dat zij hem bedrogen had.¿¿¿
Nu daar had hij haar dan ook flink voor gestraft. (Waar hij dus geen last van heeft gehad? NB)
Opgewacht met een mes en haar gestoken, wat een flinke man toch. Mijn beste vriendin ooit.
Dat heeft hem een jaar gekost en daarna was toch alles zinloos, dus dat ene vrachtje rommel kon er wel bij. Pech dat hij gepakt werd in het buitenland.
Voor haar niet.
Ik kon goed met haar. Mocht haar graag.
Je kon bij haar zijn en dan was het alsof je met jezelf in de stad liep bv.
Zo harmonieus. Gewoon easy go.
Ik kwam daar vaak en dan was er weer eens ruzie geweest en had hij de boel weer kort en klein geslagen of de bak nat hondenvoer tegen het raam gekwakt.
Ik vond het altijd zo erg.
Op een avond werd er aangebeld, het was al erg laat. Ik was te laat bij de voordeur en wie het nu was geweest, hij of zij?
Geen idee.

Ze was weg. Vanaf die dag.
Ik sprak een oude buurman en die man had spulletjes van haar meegenomen uit de tuin, want hij haar ex man had alles van haar in de tuin gegooid.
Inmiddels wist ik vrijwel zeker te weten waar ze woonde. Ik zei dat niet.
Maar ik zou de spullen aan haar geven.
Ik heb haar knuffels en andere dingetjes die gered konden worden, gebracht, maar ze wilde mij niet zien. Snap ik. Mijn toenmalige vriend was bevriend met haar ex man. Ik snap het volkomen.
Het was vlak nadat hij haar had bewerkt met een mes.
De schoft.
De tranen springen mij nu nog in de ogen!
Van machteloze woede.
Voor een wezen dat zich man noemt en zoiets aan kan richten.
Bedoel dan is een relatie over en dan, met welk recht denk jij dat die ander jouw bezit is? Dat je die ander wat aan mag doen?
Je hield toch van haar… al was het in een verleden.

Hij is haar inmiddels al vergeten,… zegt hij nu.
Hm hm denk ik dan…het zal? Je weet het nooit hé bij mensen die onvoorspelbaar zijn.
”Hij komt nog een keer deze kant op… dan kun je hem zien!”
Ik zeg: ”Die klootzak wil ik nooit meer zien, dat snap je wel toch?” Ja, ja… Ik snap al niet dat diegene nog in contact wil met zo iemand.

Al die jaren had die man gewoon een nieuw leven kunnen opbouwen en een nieuw gezin kunnen starten…maar nee, dat dacht weer eens niet na.

Nee, een schoft hoef ik niet te zien, nooit meer.

Ik raakte een dierbare vriendin kwijt, dankzij hem. Voor wat?

Ik denk alleen aan haar en wat ze moest meemaken, het is goed afgelopen toen, gelukkig maar.

Maar het breekt mijn hart en alles komt weer voorbij in het nu zijn.

Take care. L