The Flulu

En daar lig je dan, ineens geveld door het griepvirus anno 2024.
Flink hoge koorts en op de bank met een deken die doet denken aan slagroom, echt een heerlijke deken, weet je eigenlijk nergens nog van zo afwezig voel je, je. Eetlust heb je ook niet.
Rond ene uur of 4 komt er gelukkig iemand langs, wel incl. mondkapje, want diegene gelooft er nog heilig in. Het maakt niet uit, je hebt in ieder geval iets te eten.
Het is niet veel wat je vraagt, wat vla, en yoghurt en cake… ja, cake is eigenlijk het enige dat nog wel wat aantrekkelijk lijkt. Maar dat is diegene dan helaas vergeten.
Jammer dan, pech…helaas pindakaas.
Dus je moet het doen met de vla en yoghurt…

Diegene gaat weg en laat je uiteraard achter in je eentje.
De koorts stijgt tegen de avond, bijna 40 graden.
Je bent zo slap als een vaatdoek. En heel alleen.
Moederziel alleen lijkt het wel.
Een kennis zegt nog iets op whatsapp, dat diegene je deur voorbij gaat als je de griep hebt.
Bedankt…even vragen of je iets nodig hebt zit er ook niet bij!
Je onthoud dit voor het geval diegene zelf eens ziek is.
En die zie je voorlopig ook niet terug, dat zijn geen vrienden!

Je hoeft niet binnen te komen, maar even vragen kan ik iets voor je betekenen, bv cake halen!? 🙂
Maar dat zit er ook niet bij.
Na 3 dagen slapen en slapen en bankhangeren omdat het niet anders kan, komt diegene weer langs of je nog boodschappen wil: ehm ja…cake graag!
Ja het water druipt je inmiddels uit de mond als je denkt aan cake.
Geen idee waarom, maar dat was het enige eigenlijk. De rest heb je geen zin in.

Diegene komt terug en weer is de cake vergeten. Als een groot kind stromen de tranen over je wangen.
En ik heb al niets gegeten, en ik wil zo graag cake.
Boehoeeeeeeeee… wou dat ik zelf kon gaan!
Snikkerdesnik. Zo slap als een vaatdoek, vind je jezelf ineens best wel zielig.

Nou diegene is zo lief om die cake te halen voor jou!
Maar dat hoeft niet, snik je dan nog uit.
Maar wat is de cake goddelijk lekker, denk je, als je uiteindelijk eindelijk de cake proeft.
Je bent dankbaar. Eindelijk weer iets vasts gegeten.
De pap komt de neusgaten uit inmiddels.

In alle eenzaamheid ziek zijn het valt niet mee.
Daarna zakt de koorts en begint de hoest periode.
Een rare hoest zonder echte kriebels ofzo, maar gewoon iets dat ineens in je keelgat zit en irriteert en dan, uchel de uchel… Het houdt niet op. Slapen is niet te doen.
Weer lig je plat dagenlang, te moe om iets te doen en als,… dan doe je het langzaamaan.
Alleen in je eentje.

Het kind uit huis sinds een jaar, heeft dezelfde griep, en zelfde moment,  dus die ligt ook al eenzaam in het alleentje in zijn eigen huis.
Neuh dat wil niet logeren zeg, kom nou! Pffff…
Na een week zien we elkaar pas weer…beiden witjes en ziekig, en we vliegen elkaar in de armen.
Sniksnotter… Ja, dat was even wel gevoelig. Je denkt aan eerdere griepfestijnen waarbij je dan samen op de bank lag, *hoekbank* of dat de een de ander wat kon helpen of er gewoonweg was.

En dan hoop je dat de griep wijken wil, maar neen… het lijken wel 2 virussen na elkaar.
Twee weken zga niets kunnen en veel rust moeten nemen…!

Uiteindelijk kook je toch nog gezonde maaltijden voor een paar dagen.
Invriezen, maar ook voor het grote  kind dat uit huis is.
Die komt het halen en heeft dan de vriezer ook vol. Nou dat heb je dan toch maar eventjes gedaan!

En eindelijk na 2.5 week begint het wat te beteren.
En toch nog opgeruimd en stof gezogen etc, knap wel…maar alles wel elke keer heel rustig aan.

Alleen ziek zijn is een ramp.

Dan besef je weer wie je vrienden zijn.
Of wat ze hadden moeten zijn! Ze wisten het niet…