Wetenschappers ontwikkelen mRNA-technologie die lijken uit de dood kan terugbrengen

Wetenschappers hebben aangekondigd dat ze binnenkort mRNA-technologie kunnen gebruiken om lijken letterlijk uit de dood terug te halen.

Vorige maand maakten wetenschappers bekend dat ze met succes RNA hadden gewonnen uit de overblijfselen van een uitgestorven Tasmaanse tijger. De gevolgen van deze prestatie zijn aanzienlijk voor de inspanningen om de uitsterving uit te roeien.

Het terugbrengen van dode soorten is lange tijd het onderwerp van sciencefiction geweest. Maar dankzij nieuwe ontwikkelingen in het DNA- en RNA-onderzoek zijn wetenschappers nu een stap dichter bij het bereiken van dat doel. Volgens deskundigen zou deze vooruitgang er binnenkort toe kunnen leiden dat ook menselijke lijken weer tot leven worden gewekt.

Metro.co.uk meldt: DNA, of deoxyribonucleïnezuur, is de blauwdruk van het lichaam. DNA in cellen bevat alle informatie die nodig is om een ​​heel individu te bouwen, gecodeerd in chromosomen. Maar om dat te kunnen doen, moeten ze zich specialiseren en bepaalde typen cellen vormen, een proces dat bekend staat als genexpressie – en dit is waar RNA, of ribonucleïnezuur, een rol speelt.

Het is de architect die die plannen omzet in een levend wezen.

En nu hebben dr. Emilio Mármol Sánchez en zijn collega’s RNA uit de 130 jaar oude overblijfselen van een Tasmaanse tijger geëxtraheerd, gesequenced en geanalyseerd.

Deze prestatie is niet eenvoudig, aangezien RNA-moleculen veel kwetsbaarder zijn dan DNA, waarvan soms wordt gedacht dat ze binnen enkele uren na de dood beginnen te vergaan.

Nu is bewezen dat het mogelijk is dat teruggevonden oud RNA de inspanningen voor het uitsterven van de aarde een boost kan geven.

Maar – en het is een grote maar – er zijn nog steeds vragen die moeten worden beantwoord voordat een soort uit de dood wordt teruggebracht, afgezien van de vele andere belangrijke wetenschappelijke stappen die daarvoor nodig zijn.

In de eerste plaats een filosofische. Als een moderne olifant een mammoet zou krijgen, zou deze dan weten hoe hij zich als een mammoet moet gedragen? Of zou het zich gedragen als een harige olifant?

Omdat er geen andere soortgenoten zijn om van te leren, en omdat ze in een heel andere wereld zijn geboren dan de wereld waarin ze zijn geëvolueerd en waarin ze leefden, is het onwaarschijnlijk dat een herrezen soort een exacte replica zal zijn van de soort die hen voorafging, ook al zien ze er hetzelfde uit.

Dat wil niet zeggen dat ze zeker niet nog steeds de ecologische niche zouden vervullen die ze ooit vervulden, door ecosystemen te helpen vormgeven en mogelijk te herstellen – een belangrijk argument voor het terugbrengen van de mammoet, de trekduif en anderen.

Het is echter mogelijk dat de specifieke niche van de soort in de decennia, eeuwen of millennia sinds hun verdwijning al door anderen is opgevuld. Dit heeft tot gevolg dat de herrezen soort in de categorie ‘invasief’ valt, ondanks dat hij er technisch gezien als eerste was.

Invasieve soorten behoren tot de grootste bedreigingen voor ecosystemen over de hele wereld, en historisch gezien is het niet goed gegaan als mensen betrokken zijn geraakt bij het verplaatsen van dieren naar plekken waar ze niet zouden zijn.

Gezien de gevaarlijke positie van duizenden levende soorten op alle zeven continenten, beweren velen dat het geld dat wordt besteed aan het weer tot leven wekken van uitgestorven dieren beter besteed zou kunnen worden aan het beschermen van degenen die het risico lopen zich bij hen aan te sluiten.

Niettemin zijn we nog steeds niet helemaal op het niveau van Jurassic Park, en sommige wetenschappers geloven niet dat het ongedaan maken van uitsterven ooit mogelijk zal zijn.

Maar voorlopig zijn hier nog maar drie van de dieren die wetenschappers letterlijk uit de dood proberen terug te brengen.

De dodo

De uitdrukking ‘dood als een dodo’ vat de tragische en snelle ondergang van de soort samen. Omdat ze niet bang waren voor mensen nadat ze zich hadden ontwikkeld op het weelderige paradijs Mauritius, werden de grote, vliegende dieren gemakkelijk belaagd door Nederlandse soldaten die rond 1600 op het eiland arriveerden. Bovendien betekende ontbossing en vernietiging van hun nesten door andere roofdieren die door kolonisten waren meegebracht, dat de dodo stierf ongeveer 80 jaar na de komst van de Europeanen uit.

Het terugbrengen van vogels uit de dood brengt echter extra wetenschappelijke complicaties met zich mee vanwege de aard van de voortplanting van vogels. Het huidige de-extinctieproces vereist toegang tot een eicel, of vrouwelijke gameet, die klaar is voor bevruchting. Dit is relatief eenvoudig te verkrijgen bij zoogdieren, in mindere mate bij vogels.

In plaats daarvan moeten wetenschappers van Colossal Biosciences, die het project aanstuurt, een stap verder teruggaan. Eieren worden gevormd uit oorspronkelijke kiemcellen, en het zijn deze cellen die wetenschappers proberen te manipuleren met behulp van het dodo-genoom om op een dag de beroemde vogel te reproduceren.

De quagga

De soort waarmee het allemaal begon, is in feite helemaal geen soort, maar een ondersoort – hoewel dit door sommigen nog steeds wordt betwist. Net als de dodo werden ze weggevaagd door Europese kolonisten, en de laatste quagga stierf op 12 augustus 1883 in de Dierentuin van Amsterdam.

In Zuid-Afrika worden al bijna 40 jaar pogingen ondernomen om dit raadselachtige paard, met zijn kenmerkende half-zebra-half-paard-kleuring, nieuw leven in te blazen bij The Quagga Project. Op basis van het feit dat de quagga een ondersoort is van de vlaktezebra, heeft een team van wetenschappers selectief fokken van individuen gebruikt om effectief te proberen de genen te concentreren van degenen met de meest quagga-achtige kenmerken, om uiteindelijk individuen te produceren die op de quagga lijken. en draagt ​​zijn kenmerkende vachtpatroon.

Maar wordt dat een quagga, of een bijzondere zebra?

Tasmaanse tijger

Ondanks zijn naam is de Tasmaanse tijger geen kat, en ondanks zijn uiterlijk is het geen hond. Het is – of was – een vleesetend buideldier.

Net als de quagga stierf de laatste van deze grote soort in een dierentuin. In het geval van de thylacine, of Tasmaanse tijger, was het een bijzonder ongelukkig einde: het personeel had het dier uit zijn schuilplaats buitengesloten en twee maanden nadat de soort een beschermde status had gekregen, stierf het door blootstelling op 7 september 1936.

En net als bij de dodo leidden buitensporige jacht en vernietiging van leefgebieden door Europese kolonisten – plus de introductie van ziekten – tot het snelle uitsterven van de thylacine.

Maar nu hoopt Colossal Biosciences, het bedrijf achter de wederopstanding van de dodo, de thylacine te herstellen en streeft het ernaar om binnen tien jaar een ‘uitgestorven thylacine-achtig ding’ te hebben.

Het bedrijf werkt er ook aan om de wolharige mammoet binnen de komende vijf jaar terug te brengen.

Bron