Als de tijd wegglijdt

Een paar dagen geleden, tijdens het tennissen op een betonnen baan in het park, verloor ik mijn houvast. Mijn vriend sloeg een spectaculair schot naar de rand van de baan, die ik misplaatst achtervolgde en probeerde terug te keren. Ik landde pijnlijk op mijn borst en eindigde met gekneusde ribben en verschillende snijwonden en schaafwonden.

Het interessante van het incident was niet de val zelf, maar de subjectieve mentale ervaring die ermee gepaard ging. In realtime kon de val niet langer dan een seconde hebben geduurd, maar voor mij leek het subjectief veel langer te duren. Op de een of andere manier was er tijd voor gedetailleerde denkprocessen, met een vreemd gevoel van kalmte en afstandelijkheid.

 

Dit is een klein voorbeeld van een fenomeen dat ik een ‘Time Expansion Experience’ (of TEE) noem. Onlangs heb ik een  onderzoek naar  deze ervaringen uitgevoerd. Na een pilotstudie van 22 TEE’s die specifiek verband houden met ongevallen, heb ik 74 algemene rapporten van TEE’s verzameld. Ik ontdekte dat 40 van de meldingen verband hielden met ongevallen (meestal auto-ongelukken). 12 waren gekoppeld aan meditatie of spirituele ervaringen, 7 waren gekoppeld aan sport en spel en nog eens 7 waren gekoppeld aan psychedelische drugs.

De meeste mensen beschreven hun TEE’s als zeer positieve ervaringen. Bijna iedereen meldde een gevoel van kalmte, ondanks het gevaar waarmee ze (in de meeste gevallen) werden geconfronteerd. De meeste mensen meldden een gevoel van alertheid of zelfs een verhoogd bewustzijn. Ze voelden dat hun vertraagde tijdsbesef hen de mogelijkheid bood om preventieve maatregelen te nemen. Ze rapporteerden snel en gedetailleerd denken, met meer tijd om plannen te maken en beslissingen te nemen. Als een deelnemer die een auto-ongeluk heeft gehad: ‘Ik zal altijd onthouden hoeveel tijd ik leek te hebben om na te denken en dingen uit te werken.’ Sommige mensen meldden ook een gevoel van rust, alsof het lawaai uit hun omgeving gedempt was geworden.

In veel gevallen was de tijdsuitbreiding erg dramatisch. Seconden leken in minuten te veranderen, of de tijd leek te stoppen of helemaal te verdwijnen. Zoals een deelnemer die een TEE had tijdens een hockeywedstrijd meldde: ‘Het spel dat ongeveer 10 minuten leek te duren … vond plaats in een tijdsbestek van ongeveer 8 seconden.’

De ‘Recollectieve’ Theorie

Dergelijke ervaringen zijn natuurlijk al eerder bestudeerd. In 2007 voerden Chess Stetson, Matthew Fiesta en David Eagleman een  experiment  uit om erachter te komen of mensen echt een vertraging van de tijdwaarneming ervaren in noodsituaties. Mensen maakten vrije val-sprongen (voor 31 meter) voordat ze in een net landden. Om te zien of ze meer informatie konden verwerken dan normaal, droegen de springers een chronometer om hun polsen en werd hen gevraagd de cijfers erop af te lezen tijdens hun val. Ze konden echter geen cijfers zien. Desondanks overschatten de deelnemers achteraf hun eigen val met 36%, vergeleken met de val van anderen.

De auteurs concludeerden dat dit aantoont dat een groter tijdsbesef in noodsituaties gebaseerd is op geheugen in plaats van perceptie. In noodsituaties worden mensen alert en absorberen ze meer indrukken en percepties dan normaal. Volgens de auteurs worden deze extra indrukken in het geheugen ‘gecodeerd’, zodat het lijkt alsof ze, als we ons de ervaringen herinneren, lang hebben geduurd.

Er zijn echter enkele problemen met deze theorie en het experiment dat deze naar verluidt ondersteunt. Een probleem is dat de sprongen geen echte noodsituatie waren. Echte noodsituaties zijn onverwacht en brengen reëel gevaar met zich mee. De deelnemers aan het bovenstaande experiment waren zich van tevoren volledig bewust van de aard van de activiteit en waren zich ervan bewust dat er geen echt, levensbedreigend gevaar aan verbonden was (aangezien ze een vangnet hadden). De sprongen waren ook niet dramatisch of plotseling, aangezien de deelnemers voorbereidingen moesten ondergaan, naar de toren moesten klimmen en wachten. , terwijl je kijkt hoe anderen de sprong voor hen maken.

Het feit dat de deelnemers hun valpartijen slechts met 36% overschatten, suggereert ook dat ze niet hetzelfde type TEE hebben meegemaakt als de deelnemers aan mijn onderzoek. Bijna alle deelnemers aan mijn onderzoek beschreven een veel dramatischere tijdsuitbreiding.

De deelnemers aan mijn studies hadden zeker een sterk subjectief gevoel dat ze tijdverlenging in het moment ervoeren in plaats van als een herinnering. Zoals hierboven vermeld, waren veel mensen ervan overtuigd dat hun TEE’s hen in staat stelden acties te plannen en uit te voeren die in normale tijd onmogelijk zouden zijn geweest. Een vrouw die haar kinderen van een brand redde, zei bijvoorbeeld: ‘Ik denk dat de enige reden dat ik dit kon doen [haar kinderen redden] was dat ik eerst een grote kalmte ervoer en toen leek het alsof de tijd stilviel.’

Het is mogelijk dat dit allemaal een herinneringseffect kan zijn. Misschien dachten de deelnemers gewoon dat de tijd langzamer ging omdat ze zo snel konden reageren en denken. Naar mijn mening is het echter waarschijnlijker dat ze zo snel konden reageren en denken omdat de tijd erg langzaam naar hen toe ging. In veel gevallen lijkt het onmogelijk dat een dergelijke complexiteit van denken en handelen in zo’n korte periode zou kunnen passen.

TEE’s uitleggen

Dus als TEE’s authentieke ervaringen zijn in plaats van een illusie van herinnering, hoe kunnen we ze dan verklaren?

Misschien zijn TEE’s een adaptieve eigenschap die onze voorouders hebben ontwikkeld als een manier om hun overlevingskansen in gevaarlijke situaties te vergroten. Het zou zeker gunstig zijn geweest voor onze vroege menselijke voorouders – omringd door wilde dieren en gevaarlijke natuurlijke fenomenen – om het vermogen te ontwikkelen om hun tijdsbeleving in noodsituaties te vertragen. Dit verklaart echter niet waarom TEE’s voorkomen in niet-urgente situaties, zoals meditatie en psychedelica.

Theoretici hebben factoren gesuggereerd zoals verhoogde  norepinefrinewaarden in de hersenen , gerelateerd aan de ‘vecht-of-vlucht’-reactie, en een hoog niveau van  ‘ emotionele opvallendheid ‘. Het meest voorkomende thema van TEE’s (bij ongevallen en andere situaties) is echter kalmte en een gevoel van welzijn, wat niet past bij hogere niveaus van epinefrine of een hoog niveau van emotionele opvallendheid. Bovendien, zoals we hebben gezien, komen TEE’s niet alleen voor bij ongelukken en noodsituaties, maar ook in niet-noodsituaties zoals sport, psychedelica, meditatie en het luisteren naar muziek. Met de mogelijke uitzondering van sport, zijn dit geen van deze situaties waarin men zou verwachten hoge niveaus van noradrenaline te vinden. In feite worden meditatietoestanden (en andere ontspannen toestanden – bijvoorbeeld luisteren naar klassieke muziek) gewoonlijk ervaren als staten van stilte en innerlijke vrede, in schril contrast met een vecht- of vluchtreactie, of een hoge mate van emotionele saillantie.

Naar mijn mening zijn TEE’s gekoppeld aan veranderde staten van bewustzijn. Zoals ik in mijn eerdere boek Making Time beargumenteerde  , is onze normale tijdwaarneming gerelateerd aan onze normale bewustzijnsstaat. Het wordt geproduceerd door de psychologische structuren en processen die in een normale toestand werken. Wanneer onze bewustzijnsstaat verandert, ervaren we verschillende vormen van tijdwaarneming.

Daarom zijn TEE’s vaak gekoppeld aan meditatie, spirituele ervaringen en psychedelische ervaringen. Ongevallen en noodsituaties hebben duidelijk het vermogen om een ​​verschuiving naar een dramatisch veranderde bewustzijnsstaat teweeg te brengen, vanwege hun pure shock en intensiteit. Ze kunnen ons plotseling uit het normale bewustzijn ‘stoten’ – en dus ook uit onze normale ’tijdwereld’, naar een nieuw rijk waar de tijd opengaat, alsof we door een smalle doorgang een panoramisch landschap zijn binnengestapt.

Bron

Ik had dat 2 weken geleden.
Ik gleed uit in de schuur want deur open en mega chemtrails regons… jwz!
Dus ik voelde dat ik onderuit ging en dacht…en dat moet snel zijn geweest, en ondertussen leek de tijd te vertragen.
Oh god, niet weer last van mijn knie aub!
Heb ooit mijn knie gestoten aan een tafelpunt en daar had ik dus wel anderhalf jaar last van!
Dat is idioot lang…
En 3 maand geleden plots een enorme pijn in een knie, verkeerde beweging gemaakt en dat was zo pijnlijk dat ik gewoon even niet meer kon lopen…ja dat is wel heftig!
Twee weken erna geen last meer…
Dus die val… ja dat maakte me tijdens de val al bang voor maanden pijn…en gek genoeg…
Kwam keihard op de knieschijf terecht en?
Niks geen last… Nada!
En dat verbaast me nog steeds.
De klap was veel harder dan dat daarvoor en toch niks…
Wat gebeurd er dan tijdens die TEE?

Zo fietste ik vroeger eens naar de stad met iemand. Op die fiets, voelde ik plots als in slowmotion iets op mij afkomen…richting mijn oog.
Het leek een soort visioen.
Ik doe mijn gezicht wat opzij en vertel dit aan diegene met wie ik naar de stad ging.
En pats ineens kwam er een steentje naast mijn oog terecht!
Had ik mijn gezicht niet opzij gewend dan had ik dat steentje in mijn oog gehad.

Ooit ging ik naar de stad. we liepen over een brug.
Ik zie voordat het gebeurde dat diegene met wie ik was op een plank stapte die brak.

Ik dacht wat raar, een brug en plank die …en toch zei ik het snel…en op het moment dat ik het zei, staat diegene op een plank die dus brak!
Had ik niets gezegd op dat moment, dan was diegene vies gevallen in dat gat…en wie weet welke gevolgen dat had gehad?
Nu dus niet, omdat ik zei kijk uit… gebeurde er niets met die persoon.
En zo heb ik zo vaak dingen ervaren en meegemaakt.