Orgaandonatie
Orgaandonatie
waar kiest u voor?
Wij hebben een brief ontvangen waarin wij kenbaar kunnen maken welke organen en/of weefsels wij na onze dood willen afstaan voor transplantatie. In het materialistisch denken is het menselijk lichaam niets anders dan een machine met uitwisselbare onderdelen en dan is orgaantransplantatie een geweldige uitkomst die het leven met een aantal jaren kan verlengen.
Het klink zo makkelijk en eenvoudig, maar hoe gaat men te werk als het zover is? Organen komen ter beschikking na de dood, maar wanneer is men eigenlijk dood?
Het moment van sterven zelf kan niet worden geconstateerd, is nog steeds een mysterie. De werkelijke dood treedt pas in wanneer de verbinding tussen geest en lichaam onherroepelijk verbroken is.
Protocol
Volgens de WOD (Wet Orgaan Donatie) is iemand hersendood nadat er bepaalde onderzoeken gedaan zijn. Dat staat beschreven in het hersendoodprotocol. Als de hersendood is vastgesteld d.m.v. EEG wordt de patiënt doodverklaard. Dit betekent dat hersengolven niet meetbaar zijn, dat de patiënt zich niet kan uitdrukken via lichamelijke reacties.
De bewijskracht van een EEG gaat niet verder dan de hersenschors en een deel van de hersenstam. Onlangs werd ontdekt dat vele uren nadat iemand was overleden neuronen in de biologische klok nog functioneerder. Er was leven aanwezig! Hoe kan men dan zeker weten dat er geen waarnemingen meer zijn, ook al kan de geest die niet meer uiten? Het sterven is een proces dat zich in vele uren, misschien wel dagen voltrekt. Het hersendood criterium berust op een afspraak en niet op een aantoonbaar feit. Komt hiermee het hersendoodprotocol niet op losse schroeven te staan? Er zijn duizenden gevallen bekend van mensen die uit een dergelijk toestand weer tot leven gekomen zijn.
Waren zij wel echt dood?
Een mogelijk antwoord op deze vraag is dat de verbinding tussen geest en lichaam nog steeds niet was verbroken, waardoor terugkeer tot bewust leven nog plaats kon vinden, zelfs na ange tijd.
Volstrekt uniek
Het is bekend dat ieder mens lichamelijk uniek is en een eigen weefseltypering heeft.Zo heeft ieder mens een eigen karakter en persoonlijkheid, het psychisch/geestelijk gedeelte. Lichaam en psyche doordringen elkaar tijdens het aardse leven. Lief en leed worden door beiden tegelijk ervaren. Dit ondergaat een ieder volgens zijn eigen aard en wezen. Alleen daarom is het al ondenkbaar dat iemand anders dan wijzelf kunnen beslissen wat er met onze organen moet gebeuren.
Nadat de hersendood geconstateerd is wordt het lichaam (als het nog niet beademd wordt) voorzien van zuurstof en worden er allerlei maatregelen genomen ter voorbereiding op de uitname. Door de zuurstof wordt het stervensproces opgehouden, het bloed blijft circuleren, ook door de biologische klok die nog actief is en door het hele lichaam waardoor de organen blijven leven, want dode organen zijn waardeloos. Wie orgaandonor wil worden zal rekening moeten houden met de mogelijkheid dat men niet zo dood is als men ons wil laten geloven, dat het uitnemen van organen een verminking van het lichaam is die door de geest nog kan worden waargenomen.
Afscheid nemen.
Het is nogal wat voor de nabestaanden die er meestal niet op voorbereid zijn om afscheid te moeten nemen van iemand waarvan het hart nog klopt, die nog warm aanvoelt en er uitziet als iemand in diepe slaap. In plaats van naar de rouwkamer gaat het lichaam naar de operatiekamer waar de organen worden uitgenomen.
Omdat deze niet dood zijn door de zuurstof kan de geest zich terugtrekken. Is het dan zo gek om te denken dat bij transplantatie ook de psychische inhoud wordt meegenmen, zoals karaktereigenschappen, levenswervaringen en emoties?
Afstotingsverschijnselen
Zou dat eveneens oorzaak kunnen zijn van de afstotingsverschijnselen die nu alleen worden toegeschreven aan het verschil in weefsels? Het gaat dan niet alleen om de weefseltypering die met de ontvanger overeen moet komen, maar ook om karakter en levenservaringen van de donor die hun stempel hebben gezet op zijn organen.
Verklaart dit de crisis die veel ontvangers moeten doormaken en de pogingen van het lichaam om het orgaan af te stoten, omdat de karakters niet met elkaar overweg kunnen?
Als de donor een liefdevol harmonieus mens was of iemand die toevallig bij je past, zou je er misschien nog meer bij kunnen winnen dan een orgaan alleen.
Maar als de donar een op straat neergeschoten crimineel is die vervuld van haat en geweld is opgekomen, dan is het maar de vraag ……..
Levende donor.
Het is mogelijk dat er iets anders gebeurt wanneer een levend mens bewust een orgaan afstaat aan iemand die hem zeer na staat. Er bestaat dan al een band tussen beide personen en er vindt tegelijk een overdracht van liefde plaats.
Onderzoek.
Velen geloven dat de mens een geestelijk wezen is dat steeds opnieuw geboren wordt in een stoffelijk lichaam en dat daarom de dood geen geen definitief einde is, maar een verlossing en overgang naar een nieuw leven in het licht.
Ik hoop dat er diepgaand onderzoek gedaan zal worden naar de geestelijke betekenis en de gevolgen van orgaantransplantatie, want er is oneindig veel meer tusen hemel en aarde dan wij kunnen bevatten.
Want indien het werkelijk zo is dat men niet alleen zijn orgaan weggeeft maar dat ook de geestelijke inhoud verloren gaat, die voor de donor van wezenlijk belang zou kunnen zijn in zijn voorbestaan na de fysieke dood, is het geen donatie maar een offer!
Dit valt natuurlijk buiten het medisch/wetenschappelijk denken, het is tot nu toe niet te meten noch te bewijzen. Velen zullen het daarom als flauwekul beschouwen.
Toch zou ik een ieder, die serieus orgaandonatie overweegt, willen aanraden zich te verdiepen in zowel de materiële als de geestelijke kant en zich op beide gebieden te oriënteren, alvorens deze enorm belangrijke beslissing te nemen.
Bettina Dietz.
In nummer143 (Blz. 13) geeft Heleen Rooseboom eveneens een beschouwing op dit onderwerp.
https://www.natuurlijk-welzijn.org/artikel/Orgaan135.html
