En al die tijd wist je het al..
Soms voel je het, als je met iemand praat.
Soms weet je het voor je iemand ziet.
Namelijk diegene is niet oprecht. Hoe dat kan, dat jij dat zomaar weet? Aurakleuren misschien,.. die we dan wel niet zien, maar wel aanvoelen?
Een foute deo? Een bepaalde sneaky blik in iemands ogen, benoem het maar.
Natuurlijk als je dit zegt is dat nooit waar.
Tuurlijk niet zeg kom, neuh zo is diegene echt niet hoor.
Waar haal je het vandaan zeg.
En toch weet je het.
Nu zijn er veel mensen zo.
Dat is nog erger, dus al die mensen gaan ontkennen hoor. Geloof me.
Neuh dat is niet zo hoor, hoe kom je er bij!
Maar je weet dat het zo is.
Maar uitleggen heeft niet zoveel zin of toch wel?
Ik vind van wel.
Velen denken je een rad voor ogen te draaien, maar het lukt hen maar niet.
Erg vervelend voor hen natuurlijk.
Ze proberen dan uit alle macht om iets te vinden zodat ze toch hun zin gaan krijgen.
Koste wat het kost.
Tevreden uitgestreken snoeten, zitten ze dan daar, armen over elkaar.
En eindelijk de roddelende mond gesloten.
En al die tijd wist je het, voelde je het al aan.
Ze hebben alle stokken om de hond te slaan gevonden, en gebruikt.
Je hopelijk zelfs nog gebroken.
En waar gaat het dan uiteindelijk om een EGO.
Een groot ego die in feite klein is en niet kan tegen verlies.
En het gaat niet om het welzijn van anderen, in hun mond een vuil vertoon van oneerlijkheid.
Maar daar gooien ze dan alles op.
En al die mensen om hen heen, draait dat rad voor de ogen en geloven zij in de valse woorden van een slang.
En al die tijd wist je het al.
Hoe een klein kind ooit niet tegen zijn/haar verlies kon en leerde manipuleren in de grote mensenwereld om hen heen. Leerden
hoe zij moesten spelen in intriges en leugens.
Om hun zin door te kunnen drijven, onder het zg mom van een onschuldige goedbedoelende zogenaamde professionaliteit…
En denken zij te winnen door het EGO, het grote IK moment, van hun ziekelijke overwinning, die zij behalen ten koste van verdriet van anderen.
En al die tijd wist je het al…
