De les en de kracht van samen
Op een dag maakte ik iets mee dat ik nooit zal vergeten.
Ik wil er niet teveel privé informatie mee doorgeven maar het was een heftige en zware situatie.
Het was eigenlijk een onhoudbaar zware situatie.
Ik kon dat eigenlijk niet aan.
Ik voelde mij dan ook erg eenzaam in wat ik (wij) door moest maken.
Ik was eigenlijk altijd positief gestemd, maar toen niet meer.
Wat gebeurde er, ik kwam mensen tegen die in dezelfde situatie zaten.
En velen nog veel heftiger dan wat ik (wij) meemaakte.
Zij zaten samen met elkaar, en maakten plezier.
Ze lachten zelfs.
En dat was het moment waarop ik een mega inzicht kreeg.
Als zij dat kunnen en het soms nog erger meemaakten dan wij, dan kan ik dat ook!
Het leek een keus te zijn, het is dan erop of eronder en de keus die je maakt, maakt je sterker.
We hebben toen samen gelachen en plezier gemaakt, ook al voelden wij ons niet zo, diep van binnen en konden wij allemaal wel huilen.
Wat een bijzondere kracht vond ik bij al die mensen.
Samen delen in je verdriet, het weten maar niet zeggen.
Soms maak je dingen mee in je leven waar je niet over kunt praten, of die je liever niet meer wilt delen met anderen, dingen die je leven zo intens veranderen, dat men je niet meer kan begrijpen zelfs, omdat je hele andere dingen hebt meegemaakt en gezien.
Het maakt je al anders dan anderen.
Ik heb daar iets heel belangrijks geleerd, dat ik niet meer verlies in mijn leven.
Ik dank al die mensen van toen en ik weet dat ze het weer doen, de nieuwe mensen die dat ook doormaken, weer dat samen delen van verdriet en pijn.
Zo mooi en zo bijzonder.
We kunnen het wel, als we maar willen.
