web analytics
11:11 Dubbele getallen
GeschiedenisRH Negatief - Anunnaki - Elohim - Geloof

Mauro Biglino: Het boek dat je gedachten over de bijbel zal veranderen 3

82

verblind de mensen in de menigte die dan niet kunnen zien en daartoe gedwongen worden
geef het op om door de deur te breken.

De twee dringen er vervolgens bij Lot op aan om zijn gezin uit de stad weg te halen, waarbij ze beweren dat ze dat zijn
op het punt om Sodom te vernietigen.

De nacht is voorbij en bij het aanbreken van de dag nodigen de twee malakhims Lot nogmaals uit om te vluchten
met zijn familie, want die kunnen niet langer wachten; de verwoesting is nabij.
De twee boodschappers van de Heer – die we ons herinneren stopten bij Abraham’s to
leg hem de redenen uit waarom ze besloten hadden deze stad te vernietigen –
wetende dat de tijd dringt ( Gen 18:22-32): vertel Lot dat de beslissing genomen is
genomen en moet zonder uitstel worden voltooid.

Volg daarna de gebeurtenissen die iedereen kent: ze vluchten, de verwoesting van steden
komt voor met “het verbranden van zwavel van Jahweh uit de hemel” (19:24), en
De vrouw van Lot wordt een zoutpilaar nadat ze het bevel om niet te stoppen heeft overtreden
en terugblik enz.

Dus dit is het echte verhaal van die gebeurtenissen die traditioneel religieus zijn
interpreteert als het betrekken van “spirituele” wezens …

Zoveel ongerijmdheden, zoveel moeilijkheden, zoveel kleine dagelijkse handelingen
zogenaamd zinloos voor individuen zonder lichaam!

Eigenlijk lopen deze “engelen”, worden moe en hebben rust nodig, worden stoffig en zijn gelukkig
zich wassen, zelfs twee keer op een dag eten, beslissen waar ze de nacht doorbrengen
en verdedigen tegen agressie door gebruik te maken van ogenschijnlijk “technologische” middelen.
Deze engelen/malakhims herinneren zich de beschrijvingen van de anunnaki/elohims:
Individuen wiens verschil met mannen duidelijk is, die worden voorzien
superieure krachten maar niet almachtig, die vaak kwetsbaar zijn, aan te vallen
en vooral onder voorbehoud van de normale dagelijkse fysiologische behoeften!

Tobit en de “kostverdienende” engel

In deze gedeeltelijke lijst met verhalen over de engelen/malakhims hebben we besloten dat te doen
omvatten het Boek van Tobit, omdat het de minst bekende van het Oude Testament is.
Deze tekst maakt deel uit van de Christelijke Bijbel (de Septuaginta en de Latijnse Vulgaat), maar
is niet geaccepteerd door de Hebreeuwse canon en wordt door apocrief beschouwd

83

Protestanten. Het is alleen in het Grieks bewaard gebleven op basis van een Aramese versie
rond 200 voor Christus in Judea samengesteld en helaas verloren gegaan.

In 14 hoofdstukken wordt het verhaal van de joodse Tobit en zijn zoon Tobias beschreven
in VIII-VII eeuw voor Christus.

We moeten onmiddellijk bevestigen dat dit geschrift, Het Boek van Tobit, er vol van is
incongruenties en klaarblijkelijke fouten’, vertroebelt het de periode van de verbanning van de joden
door de Assyriërs, het verwart de namen van de Assyrische koningen, en het vervormt
geografische afstanden… Het is dan ook geen toeval dat alleen katholieken overwegen
het is een door God geïnspireerd boek, net als voor alle andere teksten van de Bijbel. Maar,
aangezien katholieken het als door God geïnspireerd beschouwen, willen we er enkele citeren
kenmerken die een “engel” van God beschrijven, namelijk de boodschapper (agghelos) die
begeleidt Young Tobias {Tobit) tijdens zijn reis naar Media.

Bij gebrek aan de Hebreeuwse of Aramese versies kunnen we de gebruikelijke letterlijke vertaling niet tonen
vertaling, dus we citeren alleen de passages over de kenmerken van de engel en
gedrag.

Deze boodschapper van God heet Raphael, wiens naam in het Hebreeuws Refael (WA
‘f), wat betekent “El (god) heeft genezen”. Hij beweert er zelf {Tb 12:15) een van te zijn
de zeven engelen die de mogelijkheid hebben om direct voor ‘god’ te staan. Naar
Tobias vergezellen op zijn reis naar Rages, maar hij gebruikt een andere naam
en kiest ervoor om geïdentificeerd te worden als Azariah, zoon van Ananias.

Laten we eens kijken naar de uittreksels die hem aangaan, waarin deze boodschapper:

• Vertelt Tobias dat hij een Israëliet moet zijn op zoek naar werk (5:5)

• Beweert hem op reis te kunnen begeleiden omdat hij naar Media is geweest
meerdere keren, heeft vlaktes en bergen doorkruist en weet daarom alles
wegen (5-6:10)

• Stemt ermee in om Tobias te vergezellen en ontvangt een vergoeding van één
drachme per dag (5:15)

• Zegt dat de reis veilig is en dat ze veilig en wel zullen terugkeren (5:17)

• Bij de rivier de Tigris zegt hij tegen Tobias dat hij een vis moet vangen die de jongen had gebeten
voet en leert hem de gal, het hart en de lever als medicijnen te behandelen
epileptische aanvallen en oogziekten (6:4-9)

• Is verantwoordelijk voor het vinden van een meisje waarmee Tobias kan trouwen en organiseert de
bruiloft (6:10 e.v.)

84

• Voert namens Tobias een missie uit: met vier bedienden haalt hij op
wat geld (9:1 e.v.)

• Met behulp van de vissengal geneest hij de blindheid van de vaders van Tobias en verwijdert hij de
witte vlekken (cataract) uit zijn ogen (11:7 e.v.)

• Ten slotte onthult hij zijn ware identiteit als boodschapper van de Heer en hij dringt aan
Tobias om op te schrijven wat er is gebeurd en stijgt dan op tot het on¬
toeschouwers kunnen hem niet meer zien (12:1-22).

Herinnerend aan wat er aan het begin van dit hoofdstuk is gezegd over de exegeten
beschrijvingen van engelachtige kenmerken, merkten we op dat sommigen van hen zeiden dat engelen
alleen “schijnbaar” eten. Zeer waarschijnlijk is hun overweging geïnspireerd door het feit
dat Rafael zelf aan de familie van Tobias vertelt dat toen ze hem zagen eten,
hij “at niets te eten” (12:19).

De engel die geen “aards voedsel” eet…

Over engelen gesproken die weigeren aards voedsel te eten, in het boek Rechters,
vinden we het verhaal van een engel (malakh) die weigert voedsel te eten waarvoor hij is bereid
hem door de toekomstige ouders van Simson, aan wie hij onthult dat ze gaan
een kind krijgen dat bestemd is om te worden toegewijd aan de Elohims.

Wanneer de toekomstige vader van Simson de boodschapper uitnodigt om te stoppen en eten te halen,
de laatste vertelt hem (Rechters 13.15 e.v.): “Zelfs als ik bij jou verblijf,
zal je eten niet eten” en nodigt hem uit om het in plaats daarvan te offeren voor
Jahweh.

En na te hebben geweigerd zijn naam te onthullen, stijgt deze malakh op en verdwijnt
uit hun zicht, waardoor ze angst aanjagen (Richteren 13:20). “Levitatie” van een spiritual
de malakh zijn, of simpelweg veel meer technologisch uitgerust zijn
opstijgt met een vliegtuig?

De Vernietiger (verdelger)

85

We moeten nu een notitie maken die als een manifest zal verschijnen voor de lezer die
wil zich deze informatie eigen maken en zal alle geciteerde teksten lezen: malakhims’
aanwezigheid wekt vaak angst en schrik, het is zelden geruststellend; en veel oj
degenen die ze zien, geloven dat ze de gebeurtenis niet zullen overleven.

We zijn dus heel ver verwijderd van die poëtische visie die engelen zo vriendelijk omschrijft als ‘wezens’
van licht”, altijd “positieve” verschijningen, entiteiten die altijd en in ieder geval
beschermen degenen die aan hen zijn toevertrouwd. Ze brengen daarentegen vaak over
berichten over de dood, en wanneer de dood wordt ontweken, zijn zij verantwoordelijk voor gebeurtenissen
die vernietiging en groot lijden veroorzaken. Dit zijn cijfers die mannen zouden doen
beter af zijn om elkaar niet te ontmoeten.

In dit verband eindigen we dit hoofdstuk met de introductie van de figuur van de
uitroeiende of vernietigende engel.

De engel in Egypte

Het wordt voor het eerst in Exodus 12:23 “vernietiger” en “uitroeier” genoemd.
Deze scène speelt zich af in Egypte en de Joden staan ​​op het punt het land te verlaten en te verhuizen
richting het Beloofde Land.

Deze “verdelger, vernietiger” (maschit, rrrwD) heeft opdracht gegeven om te slaan en
dood alle Egyptische eerstgeborenen en spaar de huizen van de Joden die zich onderscheiden door het lam
bloed.

Eigenlijk laat de tekst niet toe om precies te begrijpen of dit
verdelger is gestuurd door Jahweh of is Jahweh zelf, maar de auteur van de
De brief aan de Hebreeën die in het Nieuwe Testament is opgenomen, herinnert al aan de
episode en beschrijft deze figuur als o olothreuon, “de vernietiger” (11:28).

De belegering van Sanherib

Een tweede tussenkomst van deze malakh wordt beschreven in het tweede boek Koningen
dat vertelt over de belegering van Jeruzalem door Sanherib: We zijn in 701 voor Christus en
de Assyrische koning voert zijn campagne om de gebieden van te veroveren

86

Palestina.

De bijbelse tekst zegt (2Koningen 19:35)

die nacht ging de malakh van Jahweh uit en doodde honderdvijfentachtigduizend
mannen in het Assyrische kamp. Toen de mensen de volgende ochtend opstonden, waren er allemaal doden
lichamen!

Het lijkt erop dat de engel bij deze gelegenheid gebruik maakte van een muizenplaag als
bevestigd door de Griekse historicus Herodotus (Kronieken, 2:141), die vertelt over
een zeer vergelijkbare gebeurtenis gebeurde met het leger van Sanherib tijdens een belegering:

ratten knaagden aan de pijlkokers, pezen van de boog en leren schildhandvatten, waardoor het leger werd ontwapend
kracht vielen velen.

De plaag over Israël

Een derde tussenkomst van deze “Exterminating Angel” wordt verteld in de tweede
boek Samuël dat in hoofdstuk 24 een volkstelling beschrijft die door koning David was bevolen.
De volkstelling was echter een daad die in strijd was met de wil van de Elohims, die daarom
treft de mensen met de pest. De tekst zegt – met dezelfde “journalistieke”
nauwkeurigheid hebben we elders al opgemerkt – dat het de tijd van de gerst was
oogst (2Sam 24:15) en dat 70.000 mannen stierven in het gebied tussen Dan
en Berseba. De engel strekt dan zijn hand uit naar Jeruzalem
verwoesten (24:16), maar Jahweh heeft medelijden met de mensen en beveelt de engel
( malakh ) om te stoppen.

Het belangrijke feit is dat we tot nu toe kunnen denken dat het verhaal maar een verhaal is
figuurlijke voorstelling van Gods wil, een soort “personificatie van zijn wil”,
maar vers 16 bevat een verrassende verduidelijking:

mn

mm

haja

Jahweh

malakh-u

was hij]

Jahweh

van-boodschapper-en

87

, ‘o:rn

ronxn

jebusi-ha

Jebusiet-de

Arawnah-ha

Arauna

En de bode van \hhweh was op het erf van Arauna de Jebusiet.

Plotseling dan een verhaal dat gelezen kon worden als een symbolische voorstelling
wordt concreet, en precies gelokaliseerd op een gewone, onopvallende plek,
zonder enige waarde: de engel staat op een boerenerf! We weten ook dat deze werf is
gelegen op de berg Moriah, met uitzicht op de oude Jebusitische nederzetting, die
zou zich later ontwikkelen en de stad Jeruzalem worden, de hoofdstad van de
koninkrijk van David.

Inderdaad, het verhaal gaat verder met te zeggen dat David de malakh “zag” terwijl hij bezig was
sloeg de mensen en vroeg “god” om hem te sparen, aangezien het (hij) niet de schuld was
voor de volkstelling: hij en zijn gezin waren in feite de verantwoordelijken.

Zo krijgt de koning van Israël de opdracht om daar precies een altaar op te richten
boerenerf! En de historiciteit van het verhaal gaat verder met het beschrijven van David
beklimming van de berg Moria vergezeld van hovelingen; Araunah, de landeigenaar,
“leunt over” (24:20), ziet en sluit zich aan bij de parade. David koopt het land en de
dieren voor 50 zilveren sikkels, en bouwt het altaar zoals hem was opgedragen.

En de plaag houdt op…

Het verhaal wordt ook verteld in het eerste boek van Chronicles, dat er zelfs wat aan toevoegt
details (IChr 21:7 e.v.): De malakh stond bij het boerenerf van Araunah de
Jebusiet; David “kijkt omhoog” en ziet hem staan ​​“tussen aarde en lucht”;
wanneer David naar Arauna gaat, was hij “de tarwe aan het dorsen” en ziet hem en
de malach; Araunah’s kinderen verstoppen zich doodsbang terwijl de boer nadert
David.

Het laatste vers van hoofdstuk 21 bevestigt ook dat David na deze gebeurtenissen wilde
om Jahweh te raadplegen in zijn huis op de heuvel van Gabaon, maar durfde daar niet heen
omdat hij nog steeds doodsbang was voor de aanblik van de malakh!

88

Korte en “concrete” conclusie

We vinden dus echte, tastbare, concrete beschrijvingen, niet alleen in de details
scèneverhaal, maar ook in de contextualisering van de periodes van de gebeurtenissen, in de
geografische en ruimtelijke locatie, en ook binnen de beschrijving van de
psychologische nasleep die door de tijd heen bleef bestaan.

Opnieuw ontdekken we dat MALAKHiMS en ANUNNAKIS dat zeker zijn
vergelijkbaar!

89

5

(kevod/kabod)

De glorie van God

We moeten zeggen dat de glorie van God een concept is dat niet gemakkelijk te begrijpen is; het heeft
meerdere betekenissen die aan elkaar gerelateerd zijn, maar ook onderling afhankelijk zijn.

De “733 is de Hebreeuwse term die afwisselend kan worden gelezen als kevod/kebod of
kavdd/kabod. Het is afgeleid van een werkwoord dat de concepten ‘relevant zijn,
belangrijk zijn, geëerd worden of stoer zijn.”

Het bijvoeglijk naamwoord kabed identificeert wat “zwaar, pijnlijk, moeilijk, belangrijk,
geëerd 44 , maar ook “ongevoelig” (hardvochtig).

De Grieken hebben deze term vertaald met het woord doxa, wat op zijn beurt is geweest
vertaald in de moderne talen met “glorie”.

90

De vertaling van deze term is altijd beïnvloed door een godheid
vertegenwoordiging die, zoals we hebben gezien, helemaal niet overeenkomt met de Elohims
beschrijving in het Oude Testament. Elohim(s) waren in feite allesbehalve
spirituele wezens! De grillige theologische uitwerking heeft de zaak totaal verdraaid
betekenis van de term om het de vertegenwoordiging van de immanentie van de godheid te maken
en maak het parallel met het concept van “heiligheid”. Hier de vertaling van de
Het begrip ‘glorie’ betekent iets heel anders. Deze betekenisverandering is
vanwege de behoefte van theologen om een ​​manier te vinden om de term kevdd met elkaar te verzoenen
met het idee van God hebben ze kunstmatig uitgewerkt.

In feite verwijst de wortelmedeklinker “DD heel duidelijk naar de concepten van zijn
“zwaar, stoer, sterk”: “kracht” en “gewicht” zijn dus twee sleutelaspecten
inherent aan deze term en fundamenteel voor alle woorden met deze wortel. Door verlenging,
machtig zijn geeft ook aan rijk en daarom geëerd te zijn.

Met andere woorden, de betekenissen van “gewicht” en “eer” werden geïnterpreteerd als
attributen van God gezien als een spirituele en transcendente entiteit die in staat is
immanent worden wanneer hij ervoor kiest om zijn aanwezigheid aan de gelovigen te onthullen
mensen.

Laten we eens kijken naar de passages uit het Oude Testament die vertellen over deze “heerlijkheid” – en
de manier waarop het zich manifesteert in de mens. Volgens de vertegenwoordiging oj
anunnaki/elohims in de Bijbel: individuen van vlees en bloed, materiaal
scheppers van de menselijke soort, waarmee ze relaties bleven onderhouden.
Natuurlijk moeten we niet vergeten dat, als deze hypothese zo geldig is als we denken,
er was geen gelijke relatie tussen de twee soorten. Zelfs als de mens
is gemaakt “met gelijkenis” met de Elohims en “met hun afbeelding”, wij
moet niet vergeten dat de laatstgenoemden individuen waren wier macht en belang
waren veel superieur aan de Adams’. Kortom, het ging om een ​​saldo van
macht gereguleerd door een pact van coëxistentie waarin een van de partijen was,
ongetwijfeld de sterkere partij.

Daarom had de laatste “gewicht” en werd zijn gewicht naar behoren erkend en
vereerd. De mens kon in zijn zwakheid niet anders.

91

Het Verbond

Het is nuttig en interessant om te onthouden dat de uitdrukking “Oude Testament”
duidt op een verbond, het oude, een overeenkomst tussen een Elohim die
stelde het voor en een volk dat het accepteerde.

Wat nooit voldoende wordt benadrukt, is dat de mensen ervoor kunnen kiezen om dat niet te doen
abonneren op dit verbond, waren ze niet verplicht het te aanvaarden.

Alle verbintenissen komen pas tot stand na aanvaarding door een tweede partij. In het kort,
de Joden hadden niet het idee van God als een transcendente en unieke entiteit,
en daarom werd de relatie met hem niet als onontkoombaar ervaren; in
met andere woorden, ze konden elk contract of elke toezegging weigeren
aan hen gepresenteerd. De hele geschiedenis van Israël is vol verraad,
verlatenheid, cultussen gewijd aan andere goden, ook wel Elohims genoemd, allemaal
concreet, allemaal aanwezig zoals de Elohim die Israël leidde en met wie er was
deze alliantie geweest. De Joden zouden hem dienen en hij zou hen helpen
verover het land en word een natie.

Diezelfde Elohim noemt zichzelf herhaaldelijk jaloers, en wij vragen ons af: hoe kan dat
men jaloers zijn op een partner als er geen rivalen in de relatie zijn?

Het verbond, of pact, voorziet in een uitwisseling, een geven en een ontvangen
waarbij alleen de twee partijen betrokken zijn, ten koste van de mensen die dat wel waren
niet opgenomen in dit absoluut concrete en menselijke bondgenootschap. Het Verbond
voorzien voor de uitsluiting van buitenstaanders, zelfs hun totale vernietiging als
noodzakelijk om de doelen te bereiken die zowel Elohim als
Israëlieten: veroveren en regeren over een gebied.

Na het eerste deel van de verovering van Kanaän, vraagt ​​Jozua het volk om dat te doen
vrij kiezen om de Elohim die de leiding had te blijven dienen
hen, of om andere Elohims te dienen, die allemaal echt, aanwezig, concreet waren
en die potentiële plaatsen van aanbidding en dienst verschaften. Pas na de
mensen hadden hun keuze bevestigd om dezelfde Elohim te dienen die dat was
noemde Jahweh het verbond en toezeggingen werden bevestigd. Dit
contract, The Convenant, ernstige gevolgen zou hebben als de overeenkomst was
gebroken.

92

De keuze was weer helemaal vrij: er is geen twijfel of noodzaak voor
interpretatie in de tekst die ons over de aflevering vertelt.

Dit alles staat duidelijk beschreven in hoofdstuk 24 van het boek Jozua, vers 14-
25. Een zeer belangrijk en weinig bekend verhaal, dat het concrete onderstreept
materialiteit van de feiten, in tegenstelling tot onze traditionele visie op de mensen
van Israël en hun relatie met God.

In overeenstemming met de concreetheid die onze reis kenmerkt, zullen we nu
onderzoek de passage van de Pentateuch waarin de kevod arriveert in een speciale,
originele, buitengewoon concrete en absoluut geweldige manier. Het is het boek
van Exodus, hoofdstuk 33. Mozes en zijn volk zwierven door de woestijn
en op elke rustplaats nam Mozes de conferentietent of ontmoetingsplaats,
en gooide het buiten het kamp, ​​​​in feite specificeert de tekst – “ver weg van de
kamp” (vers 7). Wie vervolgens de Elohim wilde ontmoeten, moest dit bereiken
ontmoetingsplaats buiten het kamp.

De tekst onderstreept dat de tent weg is van het kamp. Door de
pelgrimstocht naar het Beloofde Land, een rookkolom/wolken die ’s nachts
een vuurkolom werd leidde het volk en toen Mozes wenste te overleggen
de Elohim naderde hij de ontmoetingstent, ging erin en {Exodus 33.9):

regen pvn

amad-ve anan-he

tood-en cloud-the

blikken

ammoed

van-kolom

TP

gescheld

neergedaald

nwa-as?

“DTI

‘rnxn

Jins

Mosce-im

dibber-ve

oh el’ha

petach

Moses-met

sprak-en

tent-de

van- op eni ng-the-at

De Wolkenkolom daalde neer en stond bij de opening van de tent en

93

sprak met Mozes

Zo daalde de wolkkolom af en nam altijd dezelfde richting aan
positie.

Dat dit geen vreemd soort visioen of fantasierijke voorstelling was, gemaakt
omhoog om indruk te maken, is zonneklaar. Het was in feite een echte beschrijving,
consistent met de rest van het verhaal, waarin alle verhalende kenmerken terug te vinden zijn
bedoeld om in detail te beschrijven wat er gebeurde, zonder iets te verwaarlozen
details.

In het volgende vers wordt gezegd

pvn

Tioy-nx

rwm

anan-hij

ctmmid-et

am-ha-kol

raah-ve

wolk-de

van-kolom

mensen-alles

zaag-en

Vnxn

nnD

oh-ha

petach

omed

tent-de

van-opening

[het bij] zijn

En al het volk zag de wolkenkolom bij de opening van de tent.

Bij deze aanblik stonden de mensen op en knielden dan neer, allemaal dichtbij
zijn eigen tentje. Het is duidelijk dat er op deze conferentieplek buiten de tent iets is
alleen gereserveerd voor Mozes gebeurde. De anderen konden alleen kijken vanaf a
afstand, zonder te naderen.

Bij deze gelegenheden sprak Mozes tot de Elohim die in de tent waren neergedaald.
Het was een volkomen conventioneel, normaal interview – de verteller verduidelijkt – en
inderdaad de twee gecommuniceerd {Exodus 33:11):

94

O’lD-‘TN

Q^D

ascer-ka

panim-el

panim

net als

face-to

gezicht

imn-Vx

“DT

u-rehe-el

isc

jedabber

zijn-buurman

man

(zou praten) praten

van aangezicht tot aangezicht zoals een man met zijn buurman praat (zou praten).

Dan is er de concrete bewoording waarmee deze Elohim zich bewoog
“iets” dat overdag even gehuld was in de stoom en ’s nachts zichtbaar was
van het vuur dat het veroorzaakte. Eenmaal op de grond hadden de Elohim regelmatig
informele ontmoetingen met Mozes. Maar wat was dit “iets” dat werd gebruikt
bewegen?

De kevod

Het verhaal van de ontmoetingen en gesprekken tussen Mozes en de Elohim gaat verder
door Mozes’ twijfels uit te drukken: Deze “god” gaf Mozes geen van beide voldoende
garanties noch zekerheden. Dan vraagt ​​Mozes hem eigenlijk om het volk verder te leiden
de weg naar het Beloofde Land en benadrukt dat iedereen heel goed moet zien
duidelijk dat de Elohim met hen is, anders is er geen onderscheid tussen
deze mensen en alle anderen. De “goddelijke” aanwezigheid moet duidelijk zichtbaar zijn.

De Elohim begrijpt de situatie, gaat akkoord en belooft dat hij wat zal doen
Mozes eist.

Ondanks deze belofte vraagt ​​Mozes vervolgens om de kevod te zien en aan te raken.

Dus vraagt ​​hij hem (Exodus 33:18):

95

cha-kevode-et

jouw-kevod

■paa-nx

S3

netto

‘3ST7

ik-haran

(alsjeblieft) op

ik-om-te-zien

(Alsjeblieft) laat me zien wat er op je kevod staat.

Daarom wil Mozes bewijs en vraagt ​​het aan de Elohim, aangezien hij aan het maken is
beloften van verovering, om iets te zien dat zijn fysieke aanwezigheid getuigt.
Mozes heeft wat garanties nodig, hij wil weloverwogen met zijn volk praten. Als hij dat is
om hen te overtuigen of aan te sporen deze Elohim te volgen, in plaats van welke andere dan ook, wil hij
om zeker te zijn van wat hij zegt.

Deze Elohim begrijpt de noodzaak en stemt in met het verzoek van Mozes, maar waarschuwt
hem dat wat het gaat gebeuren buitengewoon gevaarlijk is: het kan ook veroorzaken
zijn dood. Vrijwel, de “glorie van God” die Mozes vraagt ​​te zien… kan een doden
man!

Dit betekent dat de glorieuze manifestatie van goddelijkheid potentieel dodelijk is!

Is de uitkomst van spirituele transcendentie dodelijk!? Is God niet in staat de zijne te beheersen?
macht, vragen we ons af? Duidelijk niet!

Deze gebeurtenis kan niet worden gedistribueerd of anderszins gefilterd, de Elohim kan dat alleen
begeleiding bieden om de effecten van zijn “glorie” te beheersen, de gevolgen te compenseren, maar
maak ze niet van tevoren ongedaan of verzacht: deze “glorie” werkt noodzakelijkerwijs met al zijn
dodelijke kracht.

Als je denkt dat kevod/kabod meestal wordt vertaald als “glorie” – wat een zeer
abstract concept, een soort theologische categorie die niet gemakkelijk te definiëren is – het
wordt het moeilijk te begrijpen waarom de Elohim de gebeurtenis van voorbereidt
“manifestatie” door Mozes een reeks operationele richtlijnen te geven en
praktijken, zeer duidelijk en uitsluitend gericht op fysieke bescherming van hem.

In plaats daarvan is dit precies wat er gebeurt: de Elohim geeft Mozes wat praktisch
richtlijnen en precieze voorzorgsmaatregelen.

96

Nadat hij Mozes heeft verteld, kan hij er niet “voor kijken” (ervoor staan?) omdat hij
zou sterven, voegt hij er een advies aan toe, praktische begeleiding (Ex 33:21):

Hier is een plek dicht bij mij en je zult (tegen) de Rots staan

De indicatie is zo informeel en concreet dat het lijkt alsof we naar de kijken
scène en het gebaar van de arm die precies die plek aangeeft; een soort gezegde
“Blijf hier en probeer stevig op je plaats te blijven”.

Blijkbaar leek deze maatregel niet voldoende, meenden de Elohim
voegt nog een aanbeveling toe (Ex 33:22):

nxn

MPA 3

Vna&n

tsur-ha

nic/rat-be

cha-samti-ve

rock-de-van

ingesneden

jij-zet zal ik-en

97

‘•m-iy

i-avr-advertentie

Ik-(kom langs) door tot aan

En als mijn kevod voorbij komt, zal ik jou in de kloof van de rots stoppen en ik
zal je bedekken met mijn handpalm totdat ik voorbij ben.

Wij vragen ons nu af:

• Wat zou deze ‘glorie’ kunnen zijn die alleen van achteren te zien was, maar niet
direct?

• Wat was toen het passeren van Mozes zo gevaarlijk dat er een special nodig was
bescherming?

• Hoe konden de Elohim Mozes beschermen met de palm van zijn hand terwijl het
kwam voorbij?

Verschillende versies van de Bijbel bevatten deze betekenis die de katholieke traditie
heeft nu geaccepteerd, maar deze passieve acceptatie brengt de moeilijkheid met zich mee dat de
vragen zelf benadrukken. Het is inderdaad moeilijk om een ​​verklaring te vinden als
men blijft denken dat de “Glorie van God” iets transcendents was!

De oplossing is in feite mogelijk wanneer gepresenteerd in het licht van wat we zijn
proberen aan te tonen: de concreetheid van de beschreven gebeurtenis.

Er moet aan worden herinnerd dat kort voordat de Elohim de uitdrukking “a
plaats bij mij in de buurt” en toont Mozes een spleet die klaarblijkelijk “in de buurt” was geplaatst
hem” en dat zou hem bescherming bieden.

Het woord kaf vandaar de uitdrukking (“capi”) (“kap-i”) van de

voornoemd vers – geeft ook een “holte” aan als de palm van de holte

hand; dit is niet alles, een andere betekenis van de wortel kaf (*1^) is “rots”. Zijn
betekenis in het Hebreeuws is ontleend aan het Aramees. Daarom kunnen we veronderstellen

98

de traditionele interpretatieve moeilijkheden overwinnen door te denken dat de Elohim
adviseert Mozes om in de “kloof” van de rots te blijven en dat hij zal “repareren,
bedek” de holte tijdens het passeren.

Samenvattend, Jahweh stemt ermee in om de kevod in actie te laten zien en om dit te doen
zonder onomkeerbare gevolgen voor Mozes te hebben, beveelt hij hem dat te doen
zoek dekking in de kloof van de rotsen.

Bovendien, na deze ervaring, gevolgd door de levering van de tablets van de
Law, Moses heeft een rood gezicht, omdat hij verbrand is, en hij moet constant bedekt zijn
door een sluier, die alleen wordt verwijderd als hij de tent voor de Elohim binnengaat
{Exodus 34:29 e.v.).

• Wat is er gebeurd?!

• Werd hij blootgesteld aan een krachtige energiebron?

• Werd hij geraakt door een straling, zoals die van de zon, die brandwonden veroorzaakt?

Deze effecten lijken echter niet zo vreemd als men bedenkt dat Exodus
24:15-17 zegt dat wanneer Mozes de berg beklimt, de “kevod” van de Elohim
blijft op de top en produceert een wolk die het bedekt:

herbergen

pyn

om

ar-ha-et

anan-hij

iiekhas-va

berg-de

wolk-de

bedekt-en

en de wolk bedekte de berg

Vers 16 bevat een belangrijke verduidelijking:

nn-Vv

mm-TOD

spinnen

ar-al

Jahweh-kevod

iisckon-vd

berg [de]-op

Jahweh-van-kevod

geïnstalleerd-en

en de kevod van \hhweh geïnstalleerd op de berg

99

Dit werkwoord “geïnstalleerd” geeft de eigenlijke handeling van “vestiging” aan om te blijven,
wonen: met dezelfde betekenis komt het werkwoord verschillende keren terug in andere passages
van het Oude Testament, en hier drukt het werkwoord de eigenlijke handeling van het plaatsen uit,
zich vestigen en dan op de berg blijven! Het lijkt een vliegtuig te zien landen
met geweldige visuele en spectaculaire effecten, eigenlijk:

Blik

rtox

afro

ar-ba

rosc-be

oké

esc-ke

berg-de

van-top-op

verslindend

vuurachtig

en het zicht op de kevod van Jahweh [was] als een verslindend vuur op de top van de berg

Dit is wat de Israëlieten van beneden zagen: de kevod verscheen als vuur of
als een wolk; en de Elohim noemden gewoonlijk vanaf het midden hiervan Mozes
“wolk” waarin Mozes toen binnenging. Daarom is dit een beschrijving van een
concrete en evidente fysieke gebeurtenis; een fenomeen dat zich eerder afspeelde
ieders ogen, en waarneembaar zelfs vanuit de vallei beneden! Bijzonder
indrukwekkend is de zogenaamde “theofanie” of “verschijning van god” beschreven in
Hoofdstuk 19, wanneer de Elohim zich op de berg manifesteert samen met schijnbaar
angstaanjagende verschijnselen: donder, lichtflitsen en een luid en langdurig
klinkt als een trompet. Bij die gelegenheid, voordat de Israëlieten doodsbang waren
ogen, berg Sinaï (Exodus 19:18):

100

ascer pene-mi o-kull ascian

dat (vanwege) van gezichten-van-het-allemaal rookte

tfxa

mm

HET

esc-ba

Jahweh

aw-at

jarad

vuur-de-in

Jahweh

het-op

neergedaald

het rookte van alle gezichten (omdat) Jah we zijn erop neergedaald in vuur

Deze beschrijvingen zijn te gedetailleerd om te worden geïnterpreteerd als “visioenen” of herinneringen
van atmosferische verschijnselen (waar nomaden zeker aan gewend waren!); het kan ook niet
worden geïnterpreteerd als een naïef verlangen om een ​​of andere vorm van schijn te verzinnen waarop wordt gestreefd
de lezer verbazen: religieuze literatuur heeft in deze zin veel meer gedaan.

Hier lezen we over buitengewone gebeurtenissen waarvan een hele getuige getuige was
groep mensen. Dit was een specifiek fenomeen, absoluut nieuw voor de
gewone ervaring van die mensen, bestaande uit beelden, geluiden en
situaties die, als we even van vooroordelen afkomen en vrijelijk de
huidige denken en kennis – worden veroorzaakt door de aanwezigheid van “iets”
dat manifesteerde zich heel krachtig.

Inderdaad, de term kevod identificeert dit: wat is zwaar en sterk. Vandaag,
kaved (bijvoeglijk naamwoord) kan een vliegtuig zijn, een tank, een schip, een olifant… misschien
alleen de reizende machines die door de anunnaki/elohims worden gebruikt?!

“Glorieuze” aannames en conclusies

Een van de belangrijkste joodse geleerden, Rashi van Troyes (tiende eeuw
ADVERTENTIE). Als commentaar op het boek Genesis schilderde hij een zeer realistische figuur af
van de “Troon van Glorie van Jahweh” toen hij zei dat in oorsprong…

101

het hing in de lucht en zweefde over het wateroppervlak zoals een duif zweeft
boven zijn nest, en gehoorzaamde zijn bevel.

Deze joodse commentator zei ook dat de “glorie” iets externs was
van God, een instrument dat God beval en gebruikte om te bewegen (lijkt het niet
om het bedieningspaneel van een vliegend object te beschrijven?…). Misschien was dit realisme
de reden waarom deze passage is opgenomen in de passages die zouden kunnen/moeten
alleen door een leraar gelezen en uitgelegd aan die studenten die daartoe in staat worden geacht
begrijpen en accepteren. We zouden het dan omschrijven als inwijding of esoterisch
stuk, gereserveerd voor enkelen.

Het moet gezegd worden dat dit apparaat vandaag de dag nog steeds geldig is:

• Hoevelen konden vreedzaam het idee accepteren dat God in feite een ET was
die op vliegmachines reisde?

• Hoeveel zouden instinctief in opstand komen tegen zo’n onaanvaardbare bewering?
Daarentegen is de hele geschiedenis van de traditionele commentatoren – dat koppig
verwerp deze hypothese – geef verslag van de enorme moeilijkheden in
begrijpen en beschrijven van de “kevod” in termen van spiritualiteit en
transcendentie.

Niet wetend hoe dit bewijs opnieuw geïnterpreteerd moet worden, en ook niet simpelweg willen
accepteer het bewijs van een verhaal, ze zijn gedwongen om complex te introduceren
concepten. Van de “Glorie van God” hebben ze gezegd en geschreven dat:

• het is als een veelzijdige diamant die licht op verschillende manieren breekt
graden;

• het is een moeilijk te analyseren concept;

• het is een theologische categorie;

• de vele mogelijke betekenissen helpen ons iets van de te begrijpen
mysterie van God;

• het staat voor de openbaring van Gods wezen, aard en aanwezigheid;

• het is geen onpersoonlijk fysiek fenomeen los van Hem, maar van hem
persoonlijke manifestatie aan mannen;

• het is de manifestatie van goddelijke transcendentie;

• het is de reddende kracht van God;

• het is de openbaring van hoe hij gekend wil worden;

102

• Zijn glorie is zijn recht om te heersen omdat hij God is;

• de heerlijkheid van God daalde neer op aarde om de door hen verduisterde mensen te verlichten
de wolk van Satan;

• Gods glorie is iets dat de korte tijd van ons verblijf overstijgt
aarde…

… enzovoort!

Zoals je kunt zien, gedreven door vooroordelen en uit noodzaak, deze geleerden
moet de verbeelding de vrije loop laten en de problemen gebruiken die het beste reageren
hun eigen persoonlijke behoefte om het goddelijke te vertegenwoordigen.

Het lijkt ons veel gemakkelijker om te denken dat degene die de teksten heeft geschreven dat ook heeft gedaan
herhaaldelijk op papier het verhaal van echte fysieke verschijnselen omgezet
bijgewoond door honderden of duizenden mensen; en daarna overhandigd
tijd, althans in zijn substantiële aspecten, zij het met alle variaties die mondeling zijn
transmissie produceert onvermijdelijk.

103

6

9

(devarim-ha aseret)

De tien Geboden”

Het vorige hoofdstuk wees erop dat het verhaal van kevod gerelateerd is aan de periode
waarin Mozes een regelmatige bezoeker was van de berg waar de Elohimus naartoe ging
uitweiden.

In dezelfde context hoort het verhaal van de levering van de Tafelen van de Wet,
die we kennen als de “Tien Geboden” of “Decaloog”.

In deze passages zullen we zien dat de concreetheid van de Elohim heel anders is
van de figuur van een “god” die zorgt voor de mens die in zijn heelheid is verwekt
van lichaam en ziel. We zullen ontdekken dat er vaak verwarring ontstaat, of
opzettelijk of per ongeluk, tussen een aantal aanwijzingen gegeven door de Elohim
en de wetten waar hij om vraagt ​​als de basis van het verbond dat hij heeft gesloten
met zijn uitverkoren volk (vgl. Ex 34:27).

De Hebreeuwse uitdrukking waarmee deze wetten worden gedefinieerd is

onarn mtzw (devarim-ha aseret, “tien-van-de-woorden”) en zijn altijd
duidelijk geïdentificeerd als degenen die “God op steen schreef” (Ex 34:28; Dt 4:13 en
10:4).

Daarom zijn deze tien woorden de basis van de hele Joodse en
Christelijke religies, waarbij de laatste een directe dochteronderneming is van de eerste.

• Zijn deze tien woorden waarnaar de Elohim expliciet verwijst, precies hetzelfde

104

zoals we weten?

• Als we nadenken over de regels die ten grondslag liggen aan het jodendom, denken we dan aan
dezelfde regels?

Eeuwen van rechtszaken hebben zich verzet tegen commentatoren zoals Origenes, Philo van
Alexandrië, Josephus en de kerkvaders; die alle indicaties verenigde als
in tegenstelling tot degenen die ze onderscheidden. Dit maakte ze op hun beurt gezamenlijk of
gescheiden geboden, bijvoorbeeld het niet begeren van de vrouw van de buren en
bezittingen, het maken van idolen en een toegewijde sekte.

De traditionele Decaloog is de volgende:

1. Ik ben de Heer, uw God, u zult geen andere goden voor mijn aangezicht hebben.

2. U mag de naam van de Heer niet ijdel gebruiken.

3. Denk aan de sabbat en houd hem heilig.

4. Eer je vader en moeder.

5. Je zult niet doden.

6. U zult geen overspel plegen.

7. Je mag niet stelen.

8. U mag geen valse getuigenis afleggen tegen uw naaste.

9. Je zult niet begeren naar de vrouw van je naaste.

10. Je zult niets begeren dat van je naaste is.

Dit is de meest populaire versie, die ook begrijpelijker is gemaakt,
om het te behouden en om een ​​effectieve geheugenoverdracht te bereiken.

Catechismus van de Katholieke Kerk

Alvorens verder te gaan met het onderzoeken van de vereisten die de Elohim eigenlijk stellen
bedoeld als verplicht en fundamenteel voor het verbond met zijn volk, laten we
let op wat de Catechismus van de Katholieke Kerk vandaag schrijft:

Art 2057: […] de “tien woorden” wijzen op de voorwaarden van een bevrijd leven
de slavernij van de zonde. De Decaloog is een levenspad…

Art 2059: De “tien woorden” worden door God uitgesproken in het midden van een
theofanie […] Ze behoren tot Gods openbaring van zichzelf en zijn glorie. De
gave van de geboden is de gave van God zelf en zijn heilige wil. In

105

door zijn wil bekend te maken, openbaart God zich aan zijn volk.

Art 2061: De Geboden krijgen hun volle betekenis binnen de
verbond. Volgens de Schrift heeft het morele leven van de mens al zijn betekenis in en
door het verbond.

Art 2062: […] de geboden drukken de implicaties uit van het behoren tot
God door de oprichting van het verbond. Moreel bestaan ​​is een
reactie op het liefdevolle initiatief van de Heer. Het is de erkenning en
eerbetoon aan God en een aanbidding van dankzegging. Het is een samenwerking met
het plan dat God in de geschiedenis nastreeft.

Art 2064: In trouw aan de Schrift en conform het voorbeeld van
Jezus, de traditie van de Kerk heeft het oorspronkelijke erkend
belang en betekenis van de Decaloog.

Art 2065: Sinds St. Augustine zijn de Tien Geboden bezet
een overheersende plaats in de catechese van doopkandidaten en de
trouw…

Art 2066: De verdeling en nummering van de Geboden zijn gevarieerd
de loop van de geschiedenis. De huidige catechismus volgt de indeling van de
Geboden opgesteld door St. Augustinus, die traditioneel is geworden
in de katholieke kerk. Het is ook die van de lutherse belijdenissen. De Griek
Vaders werkten een iets andere indeling uit, die te vinden is in de
Orthodoxe kerken en gereformeerde gemeenschappen.

Art 2067: De Tien Geboden geven aan wat nodig is voor de liefde van
God en naastenliefde. De eerste drie hebben betrekking op liefde voor God, en de andere
zeven naastenliefde.

Art 2068: Het Concilie van Trente leert dat de Tien Geboden zijn
verplicht voor christenen en die de gerechtvaardigde mens nog steeds verplicht is te houden
zij (17); het Tweede Vaticaans Concilie bevestigt: “De bisschoppen, opvolgers
van de apostelen, ontvang van de Heer … de missie om iedereen te onderwijzen
volken, en om het evangelie aan alle schepselen te verkondigen, zodat alle mensen dat kunnen
verlossing bereiken door het geloof, de doop en de naleving van de
Geboden.” (18)

106

Laten we nu teruggaan naar onze basisvragen:

• Zijn de tien woorden waar de Elohim expliciet naar verwijst hetzelfde als de
religieuze doctrines kennen en waarop ze beweren te zijn gebaseerd?

• Heeft een religieuze opvatting, die een bepaald soort ethische vereisten vereist,
weerspiegelen de behoeften uitgedrukt door de Elohim en geschreven op de steen,
fundamenteel voor de Alliantie?

• Geven de Elohim en de christelijke religie evenveel belang aan
dezelfde concepten?

Laten we doorgaan met onze letterlijke analyse van de Bijbeltekst.

We zijn met Mozes op de berg en nemen kennis van een eerste lijst met leefregels
die de Elohim aan hem geeft, terwijl hij optreedt als woordvoerder van de mensen.

In Exodus 20:2-17 hebben we een aantal “algemene” aanduidingen, aangezien de Elohim
geeft ze geen speciale nadruk:

• «Ik ben Jahweh, uw Elohim».

• «gij zult geen andere goden (Elohims) hebben – meervoud in de tekst! – voor
mij”

• «Gij zult geen afgoden maken».

• «Je zult niet buigen voor de andere Elohims want ik ben een jaloerse God»: is
het is mogelijk om jaloers te zijn op een concurrent “die niet bestaat”, dat zijn we geweest
vragen? Blijkbaar waren er andere Elohims die de mensen aantrokken
aandacht, zoals blijkt uit de geschiedenis van de verovering van het Beloofde Land.

• «U zult de naam van Jahweh, uw Elohim niet ijdel gebruiken»: zo, daar
waren meer Elohims, met verschillende namen.

• «Denk aan de sabbatdag, om die heilig te houden […] de zevende dag […] jij
zult geen werk doen: jij, noch je zoon, noch je dochter, noch je man
knecht, noch uw slavin, noch uw vee, noch de vreemdeling die is
binnen uw poorten».

• «Eer je vader en je moeder».

• «Gij zult niet moorden».

• «Gij zult geen overspel plegen». Hier is geen spoor van het “onzuivere”.
gedachten” genoemd in de traditionele Decaloog…

• «Gij zult niet stelen».

• «U mag geen valse getuigenis afleggen tegen uw naaste)).

107

• «Gij zult niet begeren het huis van uw naaste; je zult je niet begeren
de vrouw van de naaste, noch zijn slaaf, noch zijn slavin, noch zijn rund,
noch zijn ezel, noch iets dat van uw naaste is)).

Daarna volgen andere vereisten voor het bouwen van het offeraltaar, zoals
evenals een aantal wettelijke aanwijzingen over welke sancties moeten worden opgelegd
volgens de verschillende misdaden zoals moord, schade aan personen,
tegen eigendom. Ook inbegrepen zijn een aantal aanwijzingen die nodig zijn om
tot een maatschappelijk middenveld te komen.

We willen benadrukken dat er hier geen hint is naar de Tablets of Stone, daar
geen bewijs is om enig bijzonder belang van hun instructies aan te tonen, en
we zien vooral nooit de definitie die bekend staat als de “tien woorden”, die lijkt
om de Alliantie van de fundamentele regels te identificeren!

De Tablets of Stone verschijnen later. In de hoofdstukken 21 tot en met 31,
Jahweh geeft ons richtlijnen om het heiligdom te bouwen: de tent, de
elementen van het decor, de inrichting, de altaren, het hek, de kleding van de priesters
en hun wijding, en ook aanwijzingen voor de ambachtslieden die aanwezig waren
de hele dienst.

Tot slot benadrukt Jahweh nog eens het belang van de sabbat, de rust
van elk werk: een gebod om koste wat het kost na te leven, met een straf die
staat de doodstraf op!

Meteen daarna staat in vers 18 van hoofdstuk 31 dat hij, na te hebben gesproken
gaf Mozes:

n’nro

px

nrfr

ketuvim

zelfs

luchot

geschreven (geweest)-hebben

steen

van-tafels

108

de twee tafels van de afzetting, met stenen tafels waarop is geschreven
vinger van Elohim.

De Bijbel zegt echter niets over de inhoud ervan, dus voorlopig wij
weet niets over de belangrijkste elementen van de eisen die Elohim had
gegeven aan Mozes op de berg.

Natuurlijk konden deze Tables of Stone niet de hele set bevatten
vereisten beschreven in de elf hoofdstukken die we hier hebben samengevat.

Wat we weten is dat Mozes van de berg afdaalde en hen vasthield
wist nog niet dat de mensen ondertussen een ander begonnen te aanbidden
Elohiml Ze hadden een gouden kalf gebouwd (een Egyptisch idool) waarmee ze dat demonstreerden
Jahweh’s jaloezie was eigenlijk gerechtvaardigd. Boos door dit verraad, Mozes toen
sloeg de tafels kapot en brak ze! Blijkbaar moet hij geweten hebben dat hij het kon
een vervanger te krijgen, omdat we niet kunnen denken dat een man zou kunnen nemen
vrijheid om een ​​goddelijk, uniek en onvervangbaar geschenk te vernietigen. Dan de dialoog
met de Elohim gaat verder en het is op dit moment dat hij zijn “kevod” laat zien, zoals
we hebben het in het vorige hoofdstuk beschreven.

Onmiddellijk daarna (34:1) beveelt de Elohim Mozes:

n 1 ?

‘W

■fr-Vos

luchot

tafereel

cha-le-peshl

van-tafels

van twee

yo n/-rW//-for-(carve) cut

109

^nanai

D^ax

katavti-ve

risico-ka

avanim

schrijf zal [I ]-en

degenen eerste-de-like

stenen

Snijd (kerf) voor jou (jezelf) twee stenen tafels zoals de eerste en ik
zal schrijven

Vreemd genoeg wordt Jahweh niet boos op Mozes vanwege zijn onbezonnen daad; het breken
van de tablets is duidelijk geen onderwerp dat de moeite waard is om bij stil te staan. Als ze eenmaal kapot zijn,
hij zegt heel eenvoudig hoe hij aan twee nieuwe tabletten kan komen waarop hij zal herschrijven
wat hij de eerste keer al had geschreven. Mozes gaat terug naar de berg
’s morgens vroeg de nieuwe tabletten brengen en Jahweh geeft er een aantal
richtlijnen voorafgegaan door de vernieuwing van het Verbond (vgl. Ex 34:10-26).
In wezen staat er: “Zie, ik sluit een verbond met u. Voor al uw
mensen, ik zal wonderen doen … ik zal vijanden voor jullie verdrijven.

En dan beveelt hij dat Mozes observeert wat hij beveelt, dat wil zeggen:

110

• «Gij zult geen verbond sluiten met de mensen van dit land»;

• «Breek hun altaren af, breek hun beelden, hak hun bosjes om,
en aanbid hun goden niet»;

• «Gij zult van dit land geen dochters nemen voor uw zonen»;

• «Gij zult voor uzelf geen goden van gegoten metaal maken»;

• «U zult het Feest van de Ongezuurde Broden vieren in de maand Abib»; (de
eerste maand van het Hebreeuwse jaar)

• «Van hem zijn alle mannelijke eerstgeborenen; alle eerstgeborenen van uw zonen zult u doen
inwisselen met geschenken»;

• «U zult de sabbat houden na zes dagen werken»;

• «Gij zult het Wekenfeest vieren» (oogst, einde van het jaar
inzamelen…)»;

• «Drie keer in het jaar zullen al uw mannetjes voor de Elohim verschijnen»;

• «Je zult het bloed van mijn offer niet offeren met iets gezuurds, of
laat het offer van het Paasfeest tot de ochtend blijven»;

• «De beste van de eerste vruchten van uw grond zult u naar het huis van brengen
de Heer”;

• «U mag een geitenjong niet koken in de melk van zijn moeder»;

Na het opsommen van deze gedetailleerde voorschriften, zei de Elohim tegen Mozes (vers 27):

rf?xn

elle-ha

deze-de

woorden-de jij-voor-schrijven

rf?Kr? ann

pi-a l

ik

e lie-ha devarim-ha

deze-de woorden-de

van-mond-op

sinds

111

ViOfr’-nKT

n ,- D

inkt

‘Mevr

Israël-et-ve

krom

kb a-it

karatti

Israël-met-en

alliantie

jij met

gemaakt [ik]

Schrijf deze woorden zelf op sinds je deze woorden uitspreekt die ik heb gemaakt
een alliantie met u en met Israël

We hebben nu dus een duidelijke indicatie dat dit de woorden zijn die Jahweh heeft gemaakt
Mozes schrijft op de Tafelen omdat ze fundamenteel zijn voor het nieuwe
Alliantie.

Dus de “Decaloog” of “Tien Geboden” werd gedicteerd; door
de verklaringen van de Elohim aan Mozes. Een Decaloog met heel weinig
spiritualiteit, maar zeker gericht op het tot stand brengen en onderhouden van een contract
relatie : met andere woorden: “Ik doe iets voor jou als jij iets voor doet
mij.”

Het was een praktisch handboek om de gezondheid van de mensen te beschermen tegen
de uiterst precaire hygiënische omstandigheden. Dienovereenkomstig, de
“Geboden” die formeel op de tabletten waren geschreven, eindigden met het recept
“gij zult een geitenjong niet koken in de melk van zijn moeder!”

Het was zeker een belangrijk recept, want het wordt zelfs drie keer gegeven in de
Torah (vgl. Deuteronomium 14:21; Exodus 23:19 en 34:26) door altijd de
dezelfde formule.

Werd het gedicteerd door een kennis die we zijn kwijtgeraakt of werd het gemotiveerd door de
feit dat sommige virusziekten inderdaad via de biest van de geit worden overgedragen
en vrouwenmelk?

We moeten hier onderstrepen dat het begrip “puur voedsel” werd aangeduid met een term
dat – ruim voordat iets ‘heilig’ werd gedefinieerd – betekende wat koosjer is, dat wil zeggen
“geschikt” om gegeten te worden…

Dit verbod kan ook opnieuw worden benadrukt voor bepaalde huidige voeding
indicaties, die suggereren dat de mensen geen eiwitten van mogen consumeren
verschillende oorsprong eigentijds. Misschien, in overeenstemming met Maimonides

112

uitleg (XII eeuw na Christus), zou dit verbod hierop gebaseerd kunnen zijn
dat dit een rite was die door afgodendienaars werd beoefend en daarom bij de geboorte moest sterven
van het volk Israël.

Hoe dan ook, wat de echte verklaring ook was, dit recept zat erbij
in de Tafelen van de Wet, die duidelijk zijn geschreven op bevel van Elohirris.
Hoe ver staat dit van de Tien Geboden van de Christelijke traditie!

Om een ​​duidelijk verschil te krijgen, volgt hieronder een synoptische samenvatting van de twee
lijsten:

• In de linkerkolom staan ​​de “woorden” die Jahweh uitdrukkelijk heeft geschreven
in de Tafelen en in de rechterkolom lezen we de Tien Geboden die
beweringen over religieuze tradities werden in diezelfde Tabletten geschreven.

• «Gij zult geen verbond sluiten met de mensen van dit land,

• «Ik ben Jahweh, uw

u zult hun altaren, bosjes, beelden en

Elohirn: Je zult geen hebben

aanbid geen andere goden»

andere god voor mij»

• «Je zult de dochters van dit land niet voor je zonen nemen»

• «Je mag de

• «Je zult geen god maken van gegoten metaal»

naam van God ijdel »

• «Gij zult het Feest van de Ongezuurde Broden vieren in de

• «Denk aan de sabbat

maand Abib»

dag, houd het heilig»

• «Van hem zijn alle mannelijke eerstgeborenen; alle eerstgeborenen van uw zonen

• «Eer je vader en

je zult verlossen met geschenken»

je moeder”

• «U zult de sabbat houden na zes dagen werken»

• «Gij zult niet moorden»

• «Gij zult het Wekenfeest vieren» (oogst, jaar

• «Je zult niet hebben

einde inzameling…)

onzuivere gedachten»

• «Drie keer per jaar zullen al uw mannetjes verschijnen voor de

(overspel)”

F,lohim»

• «Gij zult niet stelen»

• «Je mag het bloed van mijn offer nergens mee offeren

• «Je zult geen leugen verdragen

gezuurd, of laat het offer van het feest van het Pascha

getuige”

blijven tot de ochtend»

• «Je zult je niet begeren

• «De beste eerstelingen van uw land zult u naar de brengen

vrouw van de buurman»

huis van de Heer»

• «Je zult je niet begeren

• «Een geitenjong mag je niet koken in de melk van zijn moeder»

bezittingen van de buren))

113

Kortom: twee totaal verschillende lijstjes!

Wij vragen ons ook af:

• Kunnen de vereisten in de linkerkolom ooit worden gebruikt om een ​​religie te creëren?
zoals het christendom? Het antwoord is simpel: absoluut niet\

In feite, als we de “woorden” (DnOTH) onderzoeken die de Elohim hebben opgenomen
in de Tablets of the Law als de fundamenten van de Alliantie, realiseren we ons dat dit
pact heeft een zeer praktische basis; het is gebaseerd op regels die er weinig toe doen
doen met ethiek zoals algemeen wordt begrepen. Er zijn bijvoorbeeld geen regels over
moord, noch respect voor de bezittingen en vrouw van de buurman. Uiteindelijk dit
Alliantie is een normaal handboek dat de regels van een relatie vastlegt
tussen twee partijen, waarvan er één ongetwijfeld de sterkste is (de
Elohim/Anunnaki genaamd Jahweh) terwijl de ander zwakker is; een opkomende
volk, met de wanhopige behoefte aan steun in zijn poging om een ​​territorium te veroveren
bewonen.

De onvermijdelijke conclusie

We kunnen alleen maar erkennen hoeveel de grondleggers van het christendom van streek hebben gemaakt
de volgorde van belangrijkheid van de geboden. Omdat ze een
religie, moesten ze die geboden als fundamenteel (beschreven op
de steen) en om ze nuttig te vinden voor hun doel. Aan de andere kant, de
Elohim beschouwde de andere geboden als fundamenteel en met veel
meer concrete verplichtingen die niet konden worden gebruikt om een ​​religieus systeem op te bouwen
zoals algemeen wordt begrepen.

Het is voldoende om de twee lijsten door te lezen om het basisverschil te begrijpen,
vanwege het feit dat het niet de bedoeling was van de Elohim om een ​​religie te creëren, die door
daarentegen, was het doel van degenen die de teksten kunstmatig hebben gemaakt.

Zijn doel was eigenlijk heel anders: hij wilde een verbond sluiten
met de mensen die hem moesten dienen in ruil voor de verovering en
bezit van een gebied waar ze zich konden vestigen.

114

De grondleggers van het christendom, zo zouden we kunnen concluderen, hebben zich opzettelijk verzwegen
het doel van de Elohim, het vervangen door het hunne.

Eigenlijk is het alleen door deze omzetting dat aartsbisschop
Ravasi (voorzitter van de Vaticaanse Pauselijke Raad voor Cultuur), in zijn boek
500 Curiosities on Faith,— kan schrijven:

de Decaloog is echter, zoals Luther zelf zei, de beste spiegel om op te zoeken wat je bent
ontbreekt en wat je nodig hebt om te zoeken.

De “echte” Decaloog zou niet passen bij een dergelijke verklaring.

ja

— De citaten komen uit “Sectie Twee – De Tien Geboden.”

— Mondadori, Milaan 2009.

115

7

(beracha)

De zegening”

We hebben de mogelijke concrete betekenis onderzocht van een specifieke term die
in plaats daarvan wordt traditioneel een spirituele waarde toegekend: de “kevod”. Zo’n verschuiving in
waarde is opgetreden in relatie tot de term “zegen”.

Binnen zowel de westerse als de oosterse hedendaagse cultuur wordt het concept van ‘de
zegen” roept een reeks gebaren, formules of rituelen op waardoor men
beroept zich op de bescherming van een bovennatuurlijke, buitengewone kracht zoals God,
goden, geesten, entiteiten en/of energieën van verschillende soorten.

Sommige voorbeelden van het overbrengen van “zegeningen” worden beschouwd als het opleggen van
handen, gebaren en figuren in de lucht tekenen, en de uitspraak van
spirituele, magische of sjamanistische woorden die waarde of kracht bevatten.

Bovenal kennen we heel goed de meest populaire en bijgelovige aspecten

116

geassocieerd met deze praktijken.

In de oude Semitische cultuur was daar niets van; alvorens dit te herzien
proces als een van spirituele orden, “de zegen” (berakhah, ranii) was
iets echts, materieels, objectief bestaands en verifieerbaars; Het was een
concept dat concreetheid uitdrukt en verwijst naar acties die direct hadden
effecten – niet magisch! – over de ontvanger.

Het schenken van “De zegen” was een echte taak, die directe en
onmiddellijk resultaat.

Dit concrete aspect sluit perfect aan bij de visie die we introduceren
hier, van zeer materiële “goden”, scheppers van vlees en botten, net als hun
schepsels.

Dit concept van “beracha” is zeer goed gedocumenteerd door verschillende passages in
Oudtestamentische boeken die het verhaal vertellen van het Joodse volk en hun
relatie met wat we ‘godheid’ noemen.

Elke keer lezen we over een zegen in de oudste boeken van de Bijbel
vergezeld, voorafgegaan of gevolgd door een soort uitleg. In wezen, het
bevat altijd de concrete inhoud, het legt altijd uit wat die zegen is
verwijst naar, op welke wijze en vooral met welk doel een persoon, a
grondgebied, een leger of een volk zijn gezegend.

We merken op dat de zegeningen geen betrekking hebben op de ziel, de geest van de man, de zijne
vermeend goddelijk element, of zijn hiernamaals.

Al deze concepten ontbreken volledig in de originele delen van het Oude
Testament, dat in feite handelt over de aardse gebeurtenissen van mensen die hadden
een alliantie aangegaan met een Elohim.

De zegeningen gingen inderdaad over de productiviteit van het land, de vruchtbaarheid van dieren, de mens
arbeid, de vruchtbaarheid van vrouwen of het winnen van een veldslag.

Hier zijn een paar voorbeelden:

• In Genesis (1:22), na het scheppen van vissen en vogels, zegent de Elohim de
dieren om vruchtbaar te zijn, zich te kunnen vermenigvuldigen en zo het land en de aarde te vullen
zeeën.

• In Genesis (26:3-4) besluit Isaak het door hongersnood getroffen land te verlaten
is van plan naar Egypte af te dalen om voedsel te zoeken voor zichzelf en zijn volk.

117

Jahweh zegt hem daar niet heen te gaan, maar te kamperen in de streek die hij zelf heeft
zal hem laten zien, en belooft: “Ik zal je zegenen omdat ik je zal geven
en uw nageslacht heel dit land.

• In Deuteronomium (28:2 ev) vinden we verder bewijs van deze directe en
exclusieve verbinding tussen de zegen en materiële welvaart:
“Gezegend is de vrucht van uw schoot, […] de vrucht van uw land zal zijn
gezegend in uw schuren en in elke onderneming van uw handen […] God wil
maak je overvloedig in goederen als kinderen […] overvloedig zullen de fokkerij zijn
van uw kudden en de jongen van de kudde […] zal God uw vijanden aanvallen
uw voeten […] de mand en de kast zullen gezegend zijn […] u zult
lenen, maar niet lenen.”

Evenzo heeft ook de “vloek” alleen materiële implicaties: pest, koorts,
verspilling, ontsteking, droogte, droogte, roest, bleekheid…

Kortom, beton is de zegen en beton is het tegenovergestelde: er is geen
geestelijke zegen en geen vloek betreffende de ziel\

Een paar voorbeelden…

We zullen kort enkele passages aanhalen als voorbeelden, waarbij we de
kwestie van de zegen. Zeker de meest merkwaardige en vreemdste, en
het moeilijkst te begrijpen indien geanalyseerd vanuit het traditionele gezichtspunt, is de
zegen gegeven door Isaak aan Jacob. Dit verhaal bevat het volgende
teleurstelling van Esau als hij ontdekt dat de zegen van zijn vader…/?^
verlopen !

• Hoe kan dit, als een zegen een schenking van God is en een teken van
Zijn aanwezigheid?

Laten we de bijbelse voorbeelden eens bekijken:

Jacob zegent de zonen van Jozef

(vgl. Gen 48:13 e.v.)

We zijn aan het einde van het boek Genesis, de patriarch Jacob is ziek en de zijne

118

zoon Jozef bezoekt hem met zijn twee zonen: Efraïm en Manasse.

Naast de vreugde om zelfs de kinderen van zijn zoon te hebben gezien, schenkt Jacob/Israel ze
zijn zegen. Hun vader Joseph zet de twee voor de patriarch in de
positie die hij correct achtte voor de overdracht van het geboorterecht:
positionering ( Gen 48:13) Manasse aan Jacobs rechterhand en Efraïm aan zijn
links.

Het opleggen van de rechterhand verleende die rechten waarop vaak
hing iemands hele leven af: eigendommen, kuddes, land, slaven, rijkdom en
macht… (We herinneren je er nogmaals aan dat het niet om het spirituele leven van de
gezegend mens!).

In tegenstelling tot wat verwacht werd, kruist de oude Jacob zijn armen en steekt zijn rechterhand op
op het hoofd van Efraïm, die de jongste was, en de linker op het hoofd van Manasse,
wie was de oudste zoon (zoals de auteur van dit uittreksel schetst: Gen 48:14).
Teleurgesteld wijst Joseph op de ongerijmdheid ( Gen 48:17), slaat rechtsaf
hand van de vader en probeert het op het hoofd van Manasse te zetten, maar Jacob
bevestigt zijn keuze en zegt dat Ephraim en zijn nakomelingen voorbestemd zijn
groter worden dan Manasse.

Om dit te verzekeren was het nodig dat Ephraim kon beschikken over alles wat was
gekoppeld aan het eerstgeboorterecht, oftewel het recht van de eerstgeborene
om het hele landgoed te erven.

Dus bij het onderzoeken van de precieze beschrijving van de details van de gebeurtenis, de overschrijding van
de wapens, de teleurstelling van Joseph, zijn gespannen poging om de orde te herstellen, laten
we begrijpen duidelijk dat het niet om een ​​geestelijke zegen ging (wat kon
gemakkelijk tussen de twee worden verdeeld zonder de een of de ander te bevoordelen), maar a
gebaar dat in de cultuur van die tijd de duidelijke opdracht betekende oj
geboorterecht. We kunnen nu het belang van dit geboorterecht beter begrijpen
als we het hebben over Jacob en Esau. De geestelijke zegen zou gemakkelijk kunnen zijn
verspreid zonder enige specifieke ruimtelijke positie, zonder een duidelijk onderscheid
tussen rechts en links, zoals het gebeurt elke keer dat een priester de zegent
congregatie die willekeurig is gerangschikt in het bijzijn van de officiant.

In het geval van Joseph was het gebaar daarentegen een echte rechtshandeling, die verklaarde
wie zou rijk en machtig worden, en wie niet.

De zegen van de velden

119

(vgl. Rechters 1:11-15)

Het eerste hoofdstuk van het boek Rechters beschrijft enkele fasen van de verovering
van het Beloofde Land. Tijdens wat een echte krijgsraad lijkt te zijn, de
De Israëlieten vragen Jahweh wie van hen het eerst tegen de Israëlieten moet optreden
Kanaänieten. Jahweh wijst Juda aan als de eerste strijder, bevestigend dat hij dat zal zijn
toegewezen aan de regio die hij aanvalt {Rechters 1:2). Dat merken we meteen, ondanks
deze belofte gedaan door “god”, vraagt ​​Juda liever de steun van zijn broer
simeon.

Zoals we bij Mozes hebben opgemerkt, toen de Elohim sprak was er geen absoluut
zekerheid dat ze deden wat strategisch was gepland: Gods beslissing was dat niet
beschouwd als voldoende garantie!

Inderdaad, de belofte van de Elohim was niet genoeg om de verovering te voltooien,
omdat de regio’s van de vlakten onder controle stonden van uitgeruste legers
met strijdwagens en de zegen van de Elohim was niet genoeg
dit obstakel overwinnen.

In feite zegt vers 19 dat de hulp van Jahweh effectief was in het bergachtige gebied
terrein omdat daar de “ijzeren wagens” duidelijk niet konden vechten, dus
God was niet in staat alle situaties op te lossen. De strijdwagens van de vijanden van Israël
overtrof het bereik van zijn zegeningen.

Laten we nu terugkeren naar ons onderwerp …

Vers 11 vertelt een verhaal dat ons helpt licht te werpen op het concept van “beracha”.
zoals we het bedoelen.

Kaleb, zoon van Yefunne uit de stam Juda, bereidt zich voor om de stad aan te vallen
Kiryat Sefer, en vertrouwt zijn dochter Achsah toe aan degene die zal overwinnen
de stad {Rechters 1:12).

De expeditie wordt gewonnen door Othniel, zoon van Kalebs jongere broer, die toen
krijgt het beloofde cadeau. Het paar krijgt als bruidsschat een gebied in de Negev,
een bekend woestijngebied dat moeilijk te bewerken en te maken zou zijn geweest
productief.

De twee verliezen de moed niet en het meisje, zeker een vindingrijk persoon, vertelt het haar
vader {Rechters 1:15): “Sinds mij het land van de Negev is toegewezen…

120

nmn

‘V-mn

berakha

li-havah

zegening

ik-om-te-geven

Geef me zegen

… en je zult me ​​bronnen (poelen) van water geven”.

Zo wordt de zegen die het meisje van haar vader vraagt ​​duidelijk beschreven: die is er
niet “goed spreken” (van de etymologie van het woord “zegenen”, gebruikte OE-bijbels
om Latijn benedicere en Grieks eulogein te vertalen, die beide een basis hebben
betekenis van “goed spreken”)**, is het geen liefdevol begrip of zorgzaamheid
partnerschap, het gaat er niet om Gods hulp in te roepen of een soort van hulp te ontvangen
magische energie of kracht…

De vereiste zegen is ondubbelzinnig: water om het land te bewerken! – zij
had dit nodig!

Haar vader geeft ze dan waar ze om vragen: Caleb gaf ze toegang tot
“de bovenbron en de onderbron”, twee bronnen in de noordelijke en
zuidelijke uiteinden van het betrokken land. De zegen ( berakhah ) wordt aldus verleend,
het land wordt vruchtbaar en ze kunnen voedsel produceren.

Niets magisch, sjamanistisch of spiritueels: de zegen is onmiddellijk werkzaam
omdat het beton is: water voor een droog land!

Jacob en Ezau

(vgl. Gen 27:1 e.v.)

Terugkomend op het verhaal van deze broers, een van de bekendste van de
hele Bijbel, bezoeken we opnieuw deze twee zonen van Issac, een tweeling geboren op hetzelfde moment.
Esau werd als eerste ter wereld gebracht, en dus is hij duidelijk de eerstgeborene.

Toen Rebecca op het punt stond te bevallen, lezen we dat ( Gen 25:24 e.v.):

er was een tweeling in haar baarmoeder. De eerste kwam er rood uit, zijn hele lichaam als een harige mantel’, dus
ze noemden hem Esau. Daarna kwam zijn broer naar buiten, met zijn hand Esau’s hiel vastgeklemd; Dus
hij heette Jacob.

121

“Rood haar”?

Het is interessant om op te merken dat de Bijbel de behoefte heeft gevoeld erop te wijzen dat Ezau
was “rood als een harige mantel” ( Gen 25:25), deze kenmerkende roodachtige of
vol haar keert terug in het Oude Testament (denk aan koning David) en is
opgemerkt als een ongewoon feit: we kunnen niet anders dan ons herinneren wat er in is gezegd
het hoofdstuk over ANAQIMS over de identificatie van de schepping van de anunnaki
met de naam “zwarte koppen” alsof ze een verschil met een ander willen benadrukken
soort haarkleur. Het is zeker vreemd om te denken dat dit fenotype
gekenmerkt door rood haar kan worden geïnterpreteerd als het soort
terugkeer van kenmerken die behoren tot de dominante soort, de
race van makers. Het is duidelijk dat we geen zeker bewijs hebben, maar de
identificatie van haarkleur was zeker van groot belang.

Het is de moeite waard hier een nieuwsgierigheid naar deze verschillen te herhalen. De
apocriefe boek van Henoch zegt dat de vrouw van Lamech, de kleinzoon van Henoch,
bevallen van een kind wiens uiterlijk echter een bron van twijfel was
de vader. De huid van de pasgeborene had niet dezelfde kleur als die van de baby
lokale inboorlingen, het was wit en roze, zijn haar was wit en het zijne
mooie ogen leken licht uit te stralen.

Toen zei Lamech tegen zijn vader Methusalem dat zijn vrouw het leven had geschonken aan een
zoon die niet op mensenkinderen leek, maar op de kinderen van
“engelen”. Dat wil zeggen dat Lamech vermoedde dat zijn zoon was geweest
gegenereerd door een van de “Guardians”. Methusalem vroeg om opheldering
van Henoch, die hem geruststelde en garandeerde dat het kind van Lamech was,
en moest Noach heten.

Dit specifieke verschil komt dan terug in verschillende delen van de periode
literatuur.

Esau was een jager die graag vrij in de steppe leefde, terwijl Jacob

gaf de voorkeur aan de rust van het pastorale leven in de familiekampen: de eerste

122

was geliefd bij Isaac terwijl de moeder Rebecca de voorkeur gaf aan de tweede.

Hoofdstuk 25 vertelt dat Esau op een dag uitgeput en hongerig terugkeerde van de jacht.
en vroeg zijn broer om een ​​kleine stoofpot die hij aan het bereiden was. Jacob nam
voordeel van de situatie en vroeg Esau om hem zijn geboorterecht in te leveren
ruilen voor eten. Esau aarzelde niet en verkocht zijn rechten voor een stuk
brood en een pannetje soep/kom linzensoep: vandaar het beroemde gezegde dat
verwijst naar de opbrengst van iets heel belangrijks in ruil voor “een puinhoop van
soep”, precies.

Die verkoop ging gepaard met en bekrachtigd door een eed, maar klaarblijkelijk zo formeel
handeling was niet voldoende om de overdracht van de rechten sindsdien concreet en operationeel te maken
ze waren zo cruciaal voor het leven van individuen en stammen die ervan afhankelijk waren
hen.

Toen Isaak oud was en op het punt stond te sterven, noemde hij zijn eerstgeborene Esau,
en vroeg hem om op wild te jagen en een smakelijk gerecht te bereiden om mee te begeleiden
vreugde de officiële ceremonie van zijn zegen en officiële inhuldiging. Rebecca, de
moeder, was vastbesloten om deze rechten aan haar favoriete zoon veilig te stellen, dus stuurde ze
voor Jacob en samen weefden ze een bedrog.

Dus vragen we: waarom was het nodig om Isaak te misleiden, als Esau’s eed wettig was geweest?
waarde?

Het zou gewoon volstaan ​​door de vader te informeren over het opgeven van zijn rechten, maar
blijkbaar waren de dingen niet zo eenvoudig. Het bedrog krijgt nu vorm.

Jacob profiteert van de afwezigheid van zijn broer en vervangt hem, verdoezelend
met een schapenvacht om Esau’s beharing na te bootsen, en geeft aan Isaac een
vleesgerecht bereid door zijn moeder Rebecca. Zijn vader, oud en blind, niet
let op de vervanging en ‘zegen’ Jacob met de rituele formule
met daarin het voorwerp van de zegen (cf. Gen 27-29): de hemel laten dauwen
de velden, de vruchtbaarheid van het land en de overvloed aan tarwe en wijn, om te oefenen
macht en regeren over het volk, om heer en meester te zijn van zijn broers die
erkennen en eren hem.

Kortom, de zegen gaf alle materiële rechten met betrekking tot eigendom, rijkdom
en kracht. Ze waren exclusief in dubbele zin: ten eerste alleen de eerstgeborene
ervan konden genieten en ten tweede waren die rechten de enige die daaruit voortvloeiden
de zegen (beracha).

123

Esau ontdekt al snel het bedrog en als hij terugkeert van de jacht, gaat hij naar de zijne
vader om de langdurige zegen te ontvangen.

Wanneer Isaac zich realiseert dat hij is bedrogen en zijn zegen heeft gegeven aan het verkeerde
zoon, hij wanhoopt – “hij beeft hevig” – en ontslaat Esau.

Nu ligt het voor de hand te bedenken dat als dit een geestelijke zegen was geweest, Isaac
had geen reden tot wanhoop, want dat soort zegen is altijd beschikbaar voor
iedereen, en zonder beperking. Het is dus duidelijk dat de zaken anders waren.

Esau stelt dan een vraag die onbegrijpelijk klinkt voor degenen die geloven
in de geestelijke aard van de zegen (Gn 27:36):

En hij zei: kan het zijn dat je niet een of andere zegen voor mij opzij hebt gezet?

En dus vragen we ons af:

• Hoe leg je een zegen opzij?!

• Hoe bewaar je een kleine zegen voor iemand?!

Esau stelde deze vragen omdat hij wist dat het de zegen was
beschikbaar in beperkte hoeveelheden. Isaak zegt inderdaad duidelijk tegen Esau:

124

GERIDTE

■px

xa

mirmdh-be

cha-achi

ba

trick-met

jouw broer

komen-heeft

\u200b\u200bbroer is met een list gekomen en heeft uw zegen gekregen

En zo bevestigt de arme vader dat hij alles wat hij heeft gegeven aan zijn bedriegende zoon heeft gegeven
eigendom: macht, eer, land, tarwe, druiven, bedienden…

Zeer korte conclusie

De bijbelse zegen is gemaakt van materiële goederen en heeft daarom een ​​goed
gedefinieerd als “substantie”. Eenmaal aan iemand gegeven, is het niet meer beschikbaar voor
anderen.

Het was zo sinds het begin van het verhaal van het volk Israël, dat alleen
na het contact met de Elohims te hebben verloren, een concept van “zegen” ontwikkeld
met een heel andere betekenis, van een “schenking van materiële goederen” tot “de
overdracht van spirituele voordelen ”. Met andere woorden, we hebben er twee volledig
verschillende betekenissen voor “zegen”!

Hier is een verdere bevestiging, zij het indirect, van wat we hebben gesuggereerd,
ontleend aan de eerder genoemde tekst van aartsbisschop Ravasi. Wanneer hij definieert
“Blessing”, geeft natuurlijk de traditionele spirituele betekenis, maar ook
wijst op een zeer interessant element.

De prelaat schrijft:

de Hebreeuwse wortel die de zegen (brk) aangeeft, verwijst vreemd genoeg naar de knie en niet veel naar
suggereren een buiging van de gezegende, maar eerder om de zegen van iemands seksualiteit uit te drukken

125

[door eufemisme, dat is een afgezwakte manier om een ​​sterke realiteit aan te duiden].

De eerste zegening die de (Elohim) aan de man (Adam) heeft gegeven was leven,
en ten tweede was het vermogen om zich seksueel voort te planten om de
aarde.

Het is dan ook geen toeval dat hun seksualiteit verbonden is met het oorspronkelijke concept van
zegen: inderdaad, hoogstwaarschijnlijk is het de eerste manifeste en concrete geweest
realisatie.

126

8

(neviim)

Profeten en de buitenaardse machines

Op ons pad, gekenmerkt door de analyse van de letterlijke betekenis van een of ander Oud
Testamentpassages, we hebben hoofdstukken en verzen gelezen waarbij we ons lieten leiden door de
ruimdenkendheid die nodig is om te accepteren wat absurd lijkt:

• UFO’s in de Bijbel?

“Onmogelijk, pure fantasie, uitvindingen zonder basis”…dit zijn de commentaren
van de aanhangers van de religieuze doctrine, die de waarheden niet kunnen accepteren
hun geloof in twijfel trekken.

Toch kunnen dingen anders zijn dan hoe ze traditioneel zijn geweest
erkend.

In de voorgaande hoofdstukken hebben we de figuur van “god” – of beter gezegd “goden” geanalyseerd
het wordt gepresenteerd in de heilige teksten; we hebben ons gericht op de beschrijving van engelen
en de manier waarop ze werken, en we hebben de concreetheid van dergelijke concepten beoordeeld
zowel als “zegen” als de “heerlijkheid van God”. Nu staan ​​we op het punt om nog een

127

gewaagde stap, en lees wat profeten met hun eigen ogen hebben “gezien”:
Degenen die namens Jahweh zouden spreken, hebben een speciale band met
hem en ken details en gebeurtenissen die aan anderen werden ontzegd.

Bij wijze van inleiding moeten we dat erkennen in de Joodse Geschriften
– zoals in andere heilige teksten van de hele religieuze geschiedenis van de mens – die zijn er
veel beschrijvingen van vliegende objecten; nauwkeurige beschrijvingen, uiteraard geschreven
gebruikmakend van de kennis van de periodes waarin de teksten zijn geredigeerd. Een gemakkelijk
toegankelijk voorbeeld is dat van de indianen die – niet op de hoogte waren
elk soort mechanisch apparaat – gebruikte de uitdrukking “paarden van staal” om de
vroege treinen; ze gebruikten hun conceptuele en taalkundige paradigma’s om te beschrijven
wat ze zagen: een transportmiddel van metaal.

De Semitische wereld in het Midden-Oosten bestond uit bevolkingsgroepen die in de landbouw leefden
pastorale gebieden waar sprake was van een mix van seizoensgebonden nomadisme en een semi-
sedentaire houding; dit waren volkeren die geen specifieke terminologie hadden
in staat om fenomenen die duidelijk ongewoon waren efficiënt weer te geven.
Daarom, om te beschrijven wat anders was dan de normale ervaring, zij
nodig om uitdrukkingen te gebruiken die betrekking hebben op de alledaagse taal. Overeenkomstig,
dingen en gebeurtenissen met betrekking tot vluchten werden onvermijdelijk beschreven met behulp van de
terminologie die inherent is aan de wereld van “vogels”, en dingen die snel liepen
door de lucht kan alleen worden omschreven als een vorm van “wind” (ruach: een term
waarvan de betekenis de waarde van “geest” heeft ontwikkeld!). Dat wat wat heeft uitgegeven
vorm van zichtbare energie werd gedefinieerd als “vurig of vurig”; de plotselinge flitsen of
lichtreflecties waren noodzakelijkerwijs “bliksem”; elk gebrul, gerommel of geluid
gegenereerd op welke manier dan ook werd geïdentificeerd met “donder” of het geproduceerde geluid
door een grote massa water; elk observatie-instrument, mogelijk rond van vorm,
werd een “oog”, enzovoort …

Vrijdenkers moeten daarom op pad gaan om de volgende passages hierin te lezen
geest en vertrouwend op dit uitgangspunt, als voor de hand liggend en nuttig om
begrijpen zonder beïnvloed te worden door vooroordelen.

De Amerikaanse astronoom Morris Jessup en Sovjetwetenschapper Matest Agrest
behoorden tot de eersten die beweerden dat de Schrift afleveringen bevatte die verband hielden met
buitenaardse entiteiten die zich voortbewegen op niet-geïdentificeerde vliegende objecten (UFO’s, precies).

Dit feit is officieel en uitdrukkelijk aanvaard door vertegenwoordigers van de

128

rooms-katholieke kerk, zoals uitgebreid gedocumenteerd in de paragraaf met de titel
“Church and the Aliens”, die we later zullen lezen.

Naast wat al op de vorige pagina’s is gezien, kunnen we opnemen
de volgende verschillende afleveringen die in de onderstaande hypothese kunnen worden ingevoegd
overweging:

• De vernietiging van Sodom en Gomorra doet heel duidelijk denken aan een atoombom
explosie beschreven door een waarnemer uit die tijd; de grote geproduceerde energie
door de explosie zou de vrouw van Lot zijn geraakt en haar in een zoutpilaar hebben veranderd
(vgl. Gn 19:26). Er moet echter op worden gewezen dat de traditionele
vertaling is mogelijk niet correct, aangezien de term melach, wat meestal is
vertaald met “zout” is afgeleid van de medeklinkerwortel van het werkwoord mlch
dat geeft precies de handeling van “oplossen” aan! Dus het vers zou kunnen betekenen,
veel realistischer, dat de vrouw van Lot letterlijk “ontbonden” was omdat
ze werd geraakt door de sterke vernietigende hitte die door het evenement werd gegenereerd.

• De patriarch Henoch wordt weggevoerd door de Elohims (vgl. Gen hfdst. 5). In
de apocriefe boeken van Henoch, is het verhaal nauwkeuriger: hij is
door vliegende auto’s de ruimte in gebracht en astronaut “engelen” ontmoet, die
laat hem de aarde van bovenaf zien, en enkele andere “witte” wezens die erop lijken
Heren.

• We hebben het al gehad over de vreemde manier waarop de twee “engelen”
die de gasten van Lot waren, verdedigen zich tegen de aanval van de
inwoners van Sodom, door hen te verblinden.

• We hebben de rook- en vuurzuil besproken die overdag een wolk is
gevormd en leidt Mozes en de Joden langs hun Exodus door de
Sinaï woestijn.

• Wat zijn de objecten beschreven als “een rokende oven en de vlammen
fakkel” die Abraham ’s nachts ziet vliegen (vgl. Gn 15,17)?

• En wat probeert de profeet Jesaja ons te vertellen in de verschillende passages van
zijn boek die, direct of niet, verwijzen naar de gesuggereerde verschijnselen
hier, zoals een “wolk en rook overdag, en het schijnen van een vlammend vuur
bij nacht” (vgl. Jes 2:2, 2:19, 4:5-6, 6:1-6, 8:8, 13:5, 14:12, 1429-31, 19:1,
29:6, 30:6, 30:30-33, 31:4, 60:1-3, 64:1-3, 66:1, 66:15) 66,15)?

• En waar verwijst Jeremia naar als hij zegt: ‘Zie, hij zal komen

129

op als wolken, en zijn wagens zullen zijn als een wervelwind: zijn paarden zijn
sneller dan adelaars”, evenals andere soortgelijke opmerkingen: (vgl. Jer 4,13,
14:21, 17:12, 23:8, 23:19, 23:24, 25:32, 30:23, 48:40, 49-.22, 51:1)?

Een scherpe lezer kan alle hierboven geciteerde passages opzoeken, waaronder wij
hebben er alleen voor gekozen om die over de ervaringen van drie in detail te onderzoeken
profeten: Ezechiël, Elia en Zacharia.

Deze keuze is te wijten aan drie specifieke redenen:

1. Het visioen van Ezechiël is het meest populair en ondanks een zeer
aanzienlijk deel en wordt altijd verwaarloosd, hoewel erg handig voor een echte
inzicht in de gebeurtenis;

2. Het verhaal van Elia wordt nooit in al zijn aspecten en implicaties verteld; En

3. Het visioen van Zacharia wordt slechts zelden genoemd en nooit benadrukt
aspect dat het verbindt met de vliegmachines en het land van de Guardians, dat
is Sumer, en die buitengewoon levendig is in het verhaal

Laten we nu eens wat meer in detail kijken naar de verhalen van deze drie bijbelverhalen
profeten.

Ezechiël

Ezechiël (een naam die “El is sterk” betekent) werd geboren rond 620 voor Christus en,
hoewel hij tot een priesterlijke familie behoorde, opereerde hij als een profeet.

Verbannen naar Babylon in 597 voor Christus, vestigde hij zich in het dorp Tel Aviv, langs de
rivier Kebar (Kevar).

Zijn profetische missie was het herstellen van hoop voor het verbannen volk: na de
straf voor afgoderij, zou Israël worden hersteld, te beginnen met de
wedergeboorte van de heilige stad Jeruzalem en van de Tempel.

Het nieuws over zijn leven is schaars en zijn activiteit was misschien wel erg
daarentegen: het is inderdaad bekend dat hij aan de ene kant een groot prestige genoot
omdat de ouderen zich vaak tot hem wendden om belangrijke zaken af ​​te handelen
(ook al begrepen ze soms de inhoud van zijn prediking niet of
bewust besloten om hem geen krediet te geven).

Om de aandacht van zijn publiek te trekken, presteerde Ezechiël vaak krachtig

130

symbolische acties: hij zou bijvoorbeeld brood eten dat gebakken was met mest, hij zou
lang aan dezelfde kant van het lichaam lag, werd hij vastgebonden met touwen,
en hij knipte zijn haar af met een zwaard.

Vijf jaar na de deportatie kreeg hij het visioen dat in het eerste hoofdstuk wordt beschreven
van het naar hem vernoemde boek

De profeet zegt dat terwijl hij aan de oevers van de rivier de Kevar was (Ezechiël
1 : 1 ):

De lucht ging open en ik zag visioenen van Elohims

Laten we beginnen op te merken dat de gebruikelijke vertalingen deze verklaring vaak samenvatten
met de generieke term “goddelijke visie”.

Heel anders is de betekenis uitgedrukt door de profeet, die zegt dat hij de zag
Elohims nadat de hemel was geopend: eigenlijk zijn het “visioenen”, dat wil zeggen een
aantal individuen, zoals later duidelijk wordt beschreven.

Inderdaad, Ezechiël gaat verder met de gebruikelijke rijkdom aan details die we vaak hebben
opgemerkt in andere passages {Ezechiël 1:4 e.v.)

“En ik zag…

131

HK3

mijn

rm

mm

vah

zoek

ruach

hinneh-ve

komt eraan

storm

van-wind

was-daar-en

Vna

Pi?

lisxn-p

esc-ve

gadol

ankn

tsafon-ha-min

vuur-en

groot

wolk

ten noorden van

3*30

F?

loop

nnp’rra

redden

zie

nogah-ve

mithiqachat

rondom

hij ook

glans-en

opvallend

En er kwam een ​​stormwind uit het noorden, grote wolken en vuur
die elkaar raakten, scheen om hem heen en vanuit het midden was er een
schitteren als een oog.

Vervolgens stelt de profeet dat dit “schitterende oog” in het “middelpunt van vuur” staat.

Het woord vertaald als “oog” betekent ook iets gloeiends en het woord
vertaald als “schittering” geeft ook de amber of de electro aan!

We hebben daarom een ​​beschrijving van wat een echte ontmoeting zou kunnen zijn
een UFO: Een onweerswolk komt uit het noorden, in zijn storm het vuur van
voortstuwingssystemen draaien op zichzelf, de lichtstraling rondom en, bij
zijn hart, iets helders als de electro.

Misschien werd dit laatste beeld gebruikt om de kleur en luminescentie van te beschrijven

 

 

Mauro Biglino: Het boek dat je gedachten over de bijbel zal veranderen 1

 

Mauro Biglino: Het boek dat je gedachten over de bijbel zal veranderen 2

Mauro Biglino: Het boek dat je gedachten over de bijbel zal veranderen 3

 

Mauro Biglino: Het boek dat je gedachten over de bijbel zal veranderen 4

 

 

Gerelateerde artikelen

Back to top button
Close

Een Adblocker gedecteerd

AngelWings.nl wordt mede mogelijk gemaakt door advertenties ♥Support ons door je ad blocker uit te schakelen♥