Ode aan een buurman
Ode aan een buurman
Hij is weg, zomaar plotseling ineens weg.
Verdwenen van de aardbodem. Niet eens zo oud hoor.
Maar sinds hij daar woonde, was hij er. Hij was nooit weg, hij was er en het was goed zo.
Je had ergens altijd wel het gevoel, dat hij wat oplette in de wijk, een soort Guardian wijkangel.
Zou er wat zijn eventueel, dan had je ergens het gevoel dat hij dat al wist.
Ergens, hoe dan ook.
Hij was gay! Dat merkte je aan hem, zo was hij nu eenmaal. Niets ergs aan. Hij was altijd aan het poetsen en de tuin mooi maken. Hij dribbelde dan door zijn tuintje met een gietertje in zijn korte broekpakje, ach ja, het had wel wat. Het was zo hij nml. Hij plukte dode takjes van de bloemen, hij ruimde op, maakte schoon en elk jaar kocht hij weer plantjes voor in zijn tuintje.
Het bloeide altijd prachtig, dat was hem wel toevertrouwd.
En ineens hoor je dan dat hij er niet meer is.
Het was al wat stil en wat buren hadden opgeruimd en de bloemetjes in de bakken gezet.
Wat er gaande was wist je niet. Je had geen echt contact.
De bloemetjes die niet door buurman in de bakken waren gezet, bloeiden dit jaar ook prachtig, meer dan ooit leek het wel, alsof ze hun intense best deden om nog mooier te zijn, voor zijn laatste blikken op zijn zo innig geliefde tuintje.
Enkele toch nog zonnige dagen, waarin hij zo leed, pijn had en verdriet.
Het raakt mij toch zo elke keer, dat je ook niet weet hoe het eraan toe gaat bij een ander huis, hoe dichtbij dan ook.
Zijn partner die het nu moet rooien in zijn eentje.
De aanblik moet verdragen van alles wat zijn partner deed.
Die er niet meer is.
Voorbij.
Elke keer als ik kijk naar hun huis, zie ik alles wat hij deed, de letters Home of Welcome…
Wat snuisterijen om het gezellig te maken. De uitbundig bloeiende bloemen alsof ze afscheid namen van hem en nu een vaarwel zijn van hem aan ons allen.
Elke keer denk ik, wat een triest geheel is het nu, want hij is er niet meer en dan krijg ik een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen.
Ik mis hem, en hoe gek dat ook klinkt, het is alsof er niemand meer is.
Alsof niemand nog oplet in de straat en als ik denk aan zijn partner,… die alles alleen in huis moet aanzien…vreselijk.
Gelukkig waren ze gelukkig saam voor enkele jaren. Dat kregen ze dan toch gelukkig nog mee.
Ik zie nu een buurvrouw dode takjes plukken en weet dat ze verdriet heeft.
Dat ze hem ook enorm mist.
Het zal slijten misschien,… ooit. Maar ik zal hem missen, in de tuin, bezig… En met kerst, wie haalt er dan kerstboompjes?
Het is echt stil…
RIP Buurman
Men zal jou niet snel vergeten
