Het was niet de “vogelgriep” die wilde vogels in Europa de afgelopen lente doodde, het was stralingsziekte
“Het is opvallend: de gebieden met kolonies die vorig jaar zwaar werden getroffen door vogelgriep bleven dit jaar leeg, waaronder die van Waterdunen (ZL), Wagejot en De Petten op Texel (NH), Griend en De Putten bij Camperduin (NH) ” – schreef Ruud van Beusekom van Vogelbescherming Nederland.
Iedereen gaat ervan uit dat de vogels die dit jaar met succes nestelen immuun zijn geworden voor het H5N1-griepvirus. Maar de gebieden die dit jaar door de vogels zijn uitgekozen, zijn gebieden met een lagere straling.
Het volgende is geschreven door Arthur Firstenberg en gepubliceerd door Global Research.
Over de hele aarde zijn vogels – symbolen van vrijheid en vreugde – aan het verdwijnen, en als we niet stoppen ze te doden, zullen ze onze lucht en onze verbeelding nooit meer verlevendigen.
Het zijn sterns, meeuwen, kluten, jan-van-genten, jagers, zeekoeten, papegaaiduikers, scholeksters, eenden, ganzen, grutto’s, fazanten, eksters, drieteenstrandlopers, ooievaars, kraanvogels, pelikanen, reigers, zwanen, duikers, mussen, duiven, roodvleugelige merels uilen, aalscholvers, futen, bonte strandlopers, kraaien, raven, Amerikaanse zeearenden, haviken, valken, gieren, ze verdwijnen allemaal uit de landschappen van onze huizen, bossen, zeekusten en geesten. Het haalt zelden het nieuws, en een wereld die gewend is geraakt aan steeds slinkende middelen en een afnemend leven heeft er geen aandacht aan besteed.
De waarschuwing van een stille lente, die zestig jaar geleden klonk als een trompetgeschal, is geslonken van een noodsituatie die het hele jaar door duurt tot het bijna betekenisloze ritueel van Earth Day, dat slechts één keer per jaar wordt gevierd.
Maar afgelopen lente, in mei en juni, werd de wereld wakker geschud door schokkende verhalen en hartverscheurende foto’s van dode zeevogels die overal op het noordelijk halfrond hun broedgebieden bezaaiden, nergens zo levendig als in het natuurreservaat De Petten op het eiland Texel in Nederland, waar de lijken van grote sterns op de grond liggen alsof ze midden in de vlucht dood uit de lucht zijn gevallen:
Texel, begin juni 2022
Ornithologen en vogelbeschermingsorganisaties zeiden in een reflex tegen zichzelf en de wereld: “Dit moet vogelgriep zijn”, en ze kleedden zich in beschermende pakken en maskers terwijl ze met hun specimenverzamelaars en testapparatuur over de vogelkerkhoven dwaalden, terwijl ze duidelijke tekenen negeerden. Integendeel.
Vogelgriep, zeiden ze, is zo besmettelijk en dodelijk dat het in dagen de wereld rondreist, zich als water tussen soorten verspreidt en hele kolonies in weken doodt. Terwijl we voorbijgingen aan het feit dat twee Nederlandse kolonies grote sterns slechts 20 mijl van elkaar verwijderd waren tijdens hetzelfde broedseizoen, totaal verschillende uitkomsten hadden: Waterdunen, waarvan de 7.000 broedvogels volledig werden weggevaagd, en Yerseke Moer, wiens kleinere kolonie nul sterfte leed.
Dat in Frankrijk 3.000 Grote sterns bij Platier d’Oye volledig werden gedood terwijl duizenden paren Grote sterns bij Polder de Sébastopol helemaal niet ziek waren. Die vogelgriep was een herfst- en winterziekte en was nooit eerder bekend in de lente of zomer. En dat het nog nooit eerder zoveel verschillende soorten vogels tegelijk had aangetast.
Maar dit was het niet“vogelgriep”, het was stralingsziekte van zendmasten
Achttien nieuwe 4G-antennes waren toegevoegd aan drie zendmasten op De Petten, binnen het gebied waar de vogels broedden, slechts enkele dagen voordat ze begonnen te sterven. En een groot aantal andere antennes en torens waren op het reservaat gericht vanaf een drukke scheepvaartroute waarvan het verkeer veel gebruik maakte van die antennes. Terwijl Yerseke Moer geen zendmasten heeft, veel minder antennes erop heeft gericht en op een afgelegen locatie ligt, niet in de buurt van een grote haven en niet aan een scheepvaartroute.
Evenzo waren in Frankrijk tientallen nieuwe 4G- en 5G-antennes net toegevoegd aan torens in de buurt van en in het reservaat van Platier d’Oye, gelegen nabij de haven van Calais, terwijl de Polder de Sébastopol zich op een afgelegen eiland zonder torens bevindt. weinig menselijke bewoners of bezoekers en ver van scheepvaartverkeer.
Een jaar later
In augustus 2022 ontdekten onderzoekers tot hun verbazing dat 600 paar Grote sterns – van wie er tenminste enkele afkomstig waren uit de kolonies die waren weggevaagd – besloten hadden om het zo laat in het seizoen opnieuw te proberen. Ze legden in juli en augustus met succes eieren en brachten zeker 300 jonge vogels groot op een nieuwe locatie op Texel, een strand aan de Prins Hendrikzanddijk, eigendom van het Hoogheemraadschap Hollands Noorderkwartier (HHNK). En dit voorjaar in 2023 is de Prins Hendrikzanddijk gevuld met bijna 3.000 broedparen Grote sterns, terwijl een tweede reservaat – het eiland De Bliek in het Haringvliet – meer dan 2.000 broedparen telt. Deze twee kolonies, en vijf kleinere kolonies, vormen samen ongeveer de helft van het aantal Grote sterns van voorgaande jaren.
Ze doen het goed, maar alle desastreuze broedplaatsen van de afgelopen lente, waarvan er vele jaren of decennia de broedplaatsen van deze soort waren geweest, zijn verlaten. “Het is opvallend: de gebieden met kolonies die vorig jaar zwaar werden getroffen door vogelgriep bleven dit jaar leeg, waaronder die van Waterdunen (ZL), Wagejot en De Petten op Texel (NH), Griend en De Putten bij Camperduin (NH) ”, schreef Ruud van Beusekom van Vogelbescherming Nederland op 5 juni 2023.
Nu gaat iedereen ervan uit dat de vogels die dit jaar met succes nestelen immuun zijn geworden voor het H5N1-griepvirus. Maar de gebieden die dit jaar door de grote sterns zijn uitgekozen, zijn gebieden met een lagere straling. De Prins Hendrikzanddijk, dit jaar de enige broedplaats van deze vogels op Texel, is het rustigste, minst bezochte strand van het eiland. De dichtstbijzijnde antennes staan op zo’n 3 kilometer afstand, en vanwege het kleine aantal bezoekers en schepen worden ze weinig gebruikt en zenden ze weinig straling uit. Ook De Bliek, in het Haringvliet, is een eiland zonder mensen en zonder antennes in een afgesloten vaarweg waar weinig schepen komen.
Een andere anomalie die niet door onderzoekers wordt verklaard, is het feit dat het vorig jaar verwijderen van alle dode vogels uit de kolonies de sterfte verhoogde: “Vorig jaar bleek dat het verzamelen van karkassen in kolonies een negatief effect heeft op de verdere verspreiding van vogelgriep”, schreef Odessa Langeveld in mei. 12 van dit jaar. Met andere woorden, het laten rotten van met virus geïnfecteerde karkassen op de broedplaatsen verminderde de verspreiding van de ziekte, terwijl het verwijderen ervan de verspreiding verhoogde. Maar niemand bedenkt dat de teams van arbeiders die dagelijks de karkassen verwijderden allemaal mobiele telefoons bij zich hadden en gebruikten, die niet alleen zelf straling uitstraalden, maar ook de zendmasten op of nabij de locatie dwongen om continu actief te zijn.
Het is nodig om te herhalen dat griep, of het nu bij mensen, dieren of vogels is, nooit is aangetoond dat het een besmettelijke ziekte is. In 1918, op het hoogtepunt van de Spaanse griep, mislukten pogingen van medische teams in Boston en San Francisco om de besmettelijke aard van de griep aan te tonen volledig en doorslaggevend. Dergelijke experimenten bij mensen werden gepubliceerd in de Journal of the American Medical Association , de Boston Medical and Surgical Journal en Public Health Reports . Dergelijke experimenten bij paarden werden gepubliceerd in Veterinary Journal .
Hoofdstukken 7, 8 en 9 van mijn boek, The Invisible Rainbow: A History of Electricity and Life, zijn gewijd aan een volledig, gedetailleerd onderzoek van de geschiedenis en wetenschap van griep. Hoofdstuk 16, het langste hoofdstuk in het boek, is gedeeltelijk gewijd aan de effecten van elektromagnetische straling op vogels. Ik stel voor dat alle vogelbeschermingsorganisaties mijn boek aanschaffen en zorgvuldig lezen.
Ik ontvang rapporten van waarnemers over de hele wereld over vogels die verdwijnen van zeekusten nadat er zendmasten op zijn gebouwd. Gisteren kwam deze e-mail bijvoorbeeld van Manju Carrow, waarin hij schreef over een nieuwe Verizon-toren op een rustige kaap in Florida:
Ik ging vorige week naar Cape San Blas, Florida. Ergens tussen april 2022 en vóór 11 juni 2023 hebben ze een zendmast aan de kaap toegevoegd. Toegegeven, er zijn er 2 in de buurt, maar niet direct op de kaap. Ik ben er sinds 2020 5 keer geweest. De kaap heeft alleen huizen en wat kleine winkeltjes, geen hotels. Op alle stranden waar ik ooit ben geweest, zijn er veel vogels op het strand. Voor het eerst op een strand zag ik niet de kleine strandlopers en andere vogels die meestal op het strand rennen als de golven uitslaan om naar de insecten te pikken. Ik vertelde het aan een bewoner en eigenlijk realiseerden ze zich hetzelfde, ze hadden het alleen niet gemerkt. Toen ik me op de eerste dag realiseerde dat ik de hele dag maar 2 vogels had gezien, dacht ik natuurlijk meteen aan de nieuwe toren.
Over de auteur
Arthur Firstenberg is de voorzitter van de Cellular Phone Task Force, auteur van ‘ The Invisible Rainbow: A History of Electricity and Life ‘, beheerder van de International Appeal to Stop 5G on Earth and in Space, en beheerder van End Cellphones Here On Earth.
Uitgelichte afbeelding: Aantal sterns in 2023 half minder dan voorgaande jaren, Vogelbescherming Nederland
