Europeanen de verloren stammen van Israel

De afstammelingen van Israël (de man die ooit bekend stond als Jacob) kunnen vandaag worden geïdentificeerd in de witte Angelsaksische, Keltische, Germaanse en Noordse landen van Amerika, Canada, Engeland, Australië, Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika, Noordwest-Europa, IJsland en de Scandinaviërs.

Ephraim is de Britse eilanden. Manasse is de Verenigde Staten. Denemarken is Dan, Juda en Benjamin, Nederland is Zebulon, Duitsland is voornamelijk Juda en Dan en Ruben. Ierland is Dan en Zarah, Juda, de Scandinavische landen zijn Dan, Benjamin, Juda, Noord-Italië is Naftali, Frankrijk was Zarah Juda, met Gad (Gallië) en anderen.

De Anglo-Saksische, Germaanse, Scandinavische, Keltische en verwante mensen zijn de Kinderen van Israël. Alleen zij hebben elk detail van de Bijbelse profetie en de wereldgeschiedenis vervuld betreffende de afstammelingen van de man die ooit bekendstond als Jacob en later bijgenaamd Israël. Deze gekozen lijn vormt de Christelijke Naties van vandaag. (Genesis 35:11; Jesaja 62: 2; Handelingen 11:26)

Het jodendom, het christendom en de islam verwijzen naar Abraham als de vader van Isaac en Ismail die op hun beurt de grondleggers zijn van twee genetische lijnen en religieuze tradities.
Genetisch onderzoek kan het bestaan van de historische Abraham materialiseren en het zowel verbinden met het jodendom via Isaac als met de islam via de genetische lijn van Ismail, zoals elke religieuze traditie voor zichzelf claimt.
Gebaseerd op het Y-chromosomale DNA van verschillende, hedendaagse groepen van mannelijke individuen binnen beide tradities (Cohen en Ahl Al-Bait) in combinatie met gedetailleerde papieren sporen, kan elke relatie tussen de Joodse en Islamitische traditie met betrekking tot Abrahamic decadentie verder worden versterkt of weerlegd.
(Mooi muziekje! 🙂 )

Het Y-chromosoom is mogelijk een symbool van mannelijkheid, maar het wordt steeds duidelijker dat het allesbehalve sterk en duurzaam is. Hoewel het het “hoofdschakelaar” -gen, SRY, draagt , dat bepaalt of een embryo zich zal ontwikkelen als mannelijk (XY) of vrouwelijk (XX), bevat het zeer weinig andere genen en is het enige chromosoom dat niet levenslang nodig is. Vrouwen slagen immers prima zonder een.

Bovendien is het Y-chromosoom snel gedegenereerd, waardoor vrouwtjes met twee volkomen normale X-chromosomen zijn overgebleven , maar mannen met een X en een verschrompelde Y. Als dezelfde degeneratie blijft duren , heeft het Y-chromosoom nog maar 4,6 miljoen jaar voordat het volledig verdwijnt . Dit klinkt misschien als een lange tijd, maar het is niet wanneer je bedenkt dat het leven al 3,5 miljard jaar op aarde bestaat.

Het Y-chromosoom is niet altijd zo geweest. Als we de klok terugspoelen naar 166 miljoen jaar geleden, naar de allereerste zoogdieren, was het verhaal compleet anders. Het vroege “proto-Y” -chromosoom had oorspronkelijk dezelfde grootte als het X-chromosoom en bevatte dezelfde genen. Y-chromosomen hebben echter een fundamentele tekortkoming. In tegenstelling tot alle andere chromosomen, die we in elk van onze cellen twee kopieën hebben, zijn Y-chromosomen altijd aanwezig als een enkele kopie, doorgegeven van vaders naar hun zonen.

Dit betekent dat genen op het Y-chromosoom geen genetische recombinatie kunnen ondergaan, het “schudden” van genen die in elke generatie voorkomt, wat helpt om schadelijke genmutaties te elimineren. Beroofd van de voordelen van recombinatie degenereren Y-chromosomale genen in de loop van de tijd en worden ze uiteindelijk verloren van het genoom.

Desondanks heeft recent onderzoek aangetoond dat het Y-chromosoom enkele behoorlijk overtuigende mechanismen heeft ontwikkeld om “de remmen op te zetten”, waardoor de snelheid van genverlies tot een mogelijke stilstand wordt vertraagd.

Bijvoorbeeld, een recente Deense studie, gepubliceerd in PLoS Genetics , gesequenced delen van het Y-chromosoom van 62 verschillende mannen en vond dat het gevoelig is voor grootschalige structurele herschikkingen die “genamplificatie” mogelijk maken – de acquisitie van meerdere kopieën van genen die gezond bevorderen spermafunctie en het verminderen van genverlies.

The study also showed that the Y chromosome has developed unusual structures called “palindromes” (DNA sequences that read the same forwards as backwards – like the word “kayak”), which protect it from further degradation. They recorded a high rate of “gene conversion events” within the palindromic sequences on the Y chromosome – this is basically a “copy and paste” process that allows damaged genes to be repaired using an undamaged back-up copy as a template.

Kijkend naar andere soorten (Y-chromosomen bestaan ​​in zoogdieren en enkele andere soorten), wijst een groeiend aantal bewijzen erop dat amplificatie van het Y-chromosoom een ​​algemeen principe is over de hele linie. Deze geamplificeerde genen spelen een cruciale rol bij de productie van sperma en (althans bij knaagdieren) bij het reguleren van de geslachtsverhouding bij nakomelingen. Onlangs schreven onderzoekers in Molecular Biology and Evolution dat ze bewijzen dat deze toename van het aantal genkopieën bij muizen het resultaat is van natuurlijke selectie.

Op de vraag of het Y-chromosoom daadwerkelijk zal verdwijnen, is de wetenschappelijke gemeenschap, zoals het VK op dit moment, momenteel verdeeld in de ‘vertrekkers’ en de ‘restanten’. De laatste groep beweert dat zijn afweermechanismen uitstekend werken en het Y-chromosoom hebben gered. Maar de vertrekkers zeggen dat het enige is dat ze toestaan ​​dat het Y-chromosoom zich vastklampt aan zijn vingernagels, voordat hij uiteindelijk van de klif valt. Het debat gaat daarom verder.

Een vooraanstaand voorstander van het verlofargument, Jenny Graves van La Trobe University in Australië, beweert dat als je een langetermijnperspectief kiest, de Y-chromosomen onvermijdelijk ten onder gaan – ook al houden ze het soms wat langer uit dan verwacht. In een paper uit 2016 wijst ze erop dat Japanse stekelratten en molwieren hun Y-chromosomen volledig hebben verloren – en betoogt dat de processen van genen die worden verloren of gecreëerd op het Y-chromosoom onvermijdelijk leiden tot vruchtbaarheidsproblemen. Dit kan op zijn beurt uiteindelijk de vorming van geheel nieuwe soorten stimuleren.

De ondergang van mannen?
Zoals we in een hoofdstuk in een nieuw e-boek betogen , betekent dit niet dat mannen zelf op weg zijn, ook al verdwijnt het Y-chromosoom bij de mens. Zelfs bij de soorten die hun Y-chromosomen daadwerkelijk volledig zijn kwijtgeraakt, zijn mannetjes en vrouwtjes beide nog steeds nodig voor de voortplanting.

In deze gevallen is het SRY “hoofdschakelaar” -gen dat de genetische mannelijkheid bepaalt, verplaatst naar een ander chromosoom, wat betekent dat deze soorten mannetjes produceren zonder een Y-chromosoom. Het nieuwe geslachtsbepalende chromosoom – waar SRY zich echter op begeeft – zou vervolgens het proces van degeneratie opnieuw moeten beginnen vanwege hetzelfde gebrek aan recombinatie dat hun vorige Y-chromosoom heeft gedoemd.

Het interessante aan mensen is echter dat, hoewel het Y-chromosoom nodig is voor normale menselijke voortplanting, veel van de genen die het draagt ​​niet nodig zijn als je kunstmatige reproductietechnieken gebruikt. Dit betekent dat genetische manipulatie binnenkort in staat zal zijn om de genfunctie van het Y-chromosoom te vervangen , waardoor paren van hetzelfde geslacht of onvruchtbare mannen zwanger kunnen worden. Echter, zelfs als het voor iedereen mogelijk zou zijn geworden om op deze manier zwanger te worden, lijkt het hoogst onwaarschijnlijk dat vruchtbare mensen gewoon stoppen met het op natuurlijke wijze reproduceren.

Hoewel dit een interessant en fel bediscussieerd gebied van genetisch onderzoek is, hoeft u zich geen zorgen te maken. We weten niet eens of het Y-chromosoom helemaal zal verdwijnen. En, zoals we hebben aangetoond, zelfs als dat zo is, zullen we waarschijnlijk mannen blijven gebruiken, zodat de normale reproductie kan doorgaan.

Inderdaad, het vooruitzicht van een systeem van het “boerderijdier” waar een paar “gelukkige” mannetjes worden geselecteerd om de meerderheid van onze kinderen te verwekken, is zeker niet aan de horizon. In ieder geval zullen er de komende 4,6 miljoen jaar veel dringender zorgen zijn.