Komt de ziel van een miskraam of abortus terug!?
De vierjarige Dorothy zei: ‘De vorige keer, toen ik tien centimeter lang was en in jouw buik zat, was papa nog niet klaar om met je te trouwen, dus ging ik weg.
Maar toen kwam ik terug.”
Onderzoek vóór de geboorte gaat verder dan de vijf normale zintuigen om een antwoord op deze vraag te vinden. Spirituele ervaringen onthullen de activiteiten ‘achter de schermen’ die verband houden met de alledaagse en schijnbaar niet-gerelateerde ervaringen van ons leven. We moeten in de wereld van de ziel kijken.
Eén bron om te overwegen zijn de herinneringen van kinderen die veel te jong zijn om op de hoogte te zijn van de eerdere miskraam of abortus van hun moeder:
Een klein meisje zit op de keukenvloer met haar pop te spelen, terwijl mama het eten klaarmaakt.
Uit het niets kijkt het kleine meisje naar mama op en zegt: “Mama, weet je nog dat ik in jouw buik zat, maar jij was te jong om mij te krijgen en dus ging je naar deze plek en haalden ze mij uit je buik?”
Moeder liet bijna vallen wat ze in haar handen had, omdat haar tienerabortus een groot familiegeheim was dat zeker niet met haar dochter werd gedeeld.
Een paar minuten later keek het kleine meisje met een grote glimlach weer naar haar moeder en zei: “Ik ben zo blij dat ik weer terug kon komen om jouw kleine meisje te zijn!”
De geest van kinderen is zich nog steeds aan het vormen, en ze hebben het normatieve gedrag nog niet geïnternaliseerd of hun enthousiasme om de dingen precies te delen zoals zij ze waarnemen, nog niet onderdrukt.
Sara vertelt haar miskraamverhaal:
“Ik kreeg op mijn 18e een miskraam. Vier jaar later werd mijn dochter geboren. Op een dag, toen ze ongeveer twee jaar oud was, hoorde ze mij mijn vriendin over de miskraam vertellen.
Ze kwam naar me toe, omhelsde me en zei: ‘Maar ik kwam terug!’”
Veel moeders delen een onbekende maar toch persoonlijke band in de verhalen van hun kinderen, die beweren naar dit bestaan te zijn teruggekeerd nadat ze het eerder hadden verlaten.
Het boek van Dr. Gladys McGarey, Born to Live , vertelt het verhaal van een patiënt :
deze moeder had een vierjarige dochter, Dorothy genaamd, met wie ze af en toe mee uit eten ging.
Ze praatten over dit en dat, en het kind ging van het ene onderwerp naar het andere, toen Dorothy plotseling zei: “De laatste keer dat ik een klein meisje was, had ik een andere moeder!”
Toen begon ze in een andere taal te praten, die haar moeder probeerde op te nemen.
Dorothy vervolgde: ‘Maar dat was niet de laatste keer. De laatste keer toen ik 10 centimeter lang was en in jouw buik zat, was papa nog niet klaar om met je te trouwen, dus ging ik weg. Maar toen kwam ik terug.”
Daarna ging het kind weer praten over zaken van vierjarigen.
De moeder was stil. Niemand behalve haar man, de dokter, en zij wisten dit, maar ze was ongeveer twee jaar zwanger geworden voordat zij en haar man klaar waren om te trouwen.
Ze besloot een abortus te plegen. Ze was klaar om het kind te krijgen, maar haar aanstaande echtgenoot niet.
Toen ze allebei trouwden en klaar waren om hun eerste kind te krijgen, verscheen dezelfde entiteit.
Het kleine kind zei in feite: ‘Ik koester geen enkele wrok jegens jou omdat je de abortus hebt ondergaan. Ik begrijp. Ik weet waarom het gedaan is, en het is oké. Zo, hier ben ik weer. Het was een ervaring. Ik heb ervan geleerd en jij hebt ervan geleerd, dus laten we nu verder gaan met de zaken van het leven.
Wanneer er een verlies wordt geleden, verbergen de ouders vaak hun pijn en hebben ze het gevoel dat het iets is dat ze uit hun hoofd moeten proberen te zetten als en wanneer ze later weer zwanger worden. Er bestaat echter een mogelijkheid dat volgende baby’s na een verlies dezelfde zielen kunnen zijn, die in een ander voertuig naar de aarde terugkeren.
Spirit Baby Communicator, Kate Street legt uit:
“Als je een miskraam hebt gehad (of zelfs een abortus of een doodgeboren kind), was dat het verlies van een lichaam en NIET het verlies van een ziel.
Die baby kan en zal hoogstwaarschijnlijk terugkomen in een volgende zwangerschap als je dat wilt. (Deze is zo belangrijk en de Spirit Babies willen ECHT dat je dit weet, zodat er minder lijden is.)
“Ter referentie: ik heb twee miskramen gehad voordat mijn zoon Finn werd geboren en ik WEET dat hij dezelfde ziel was in al die zwangerschappen.
Tegenwoordig komt Finn met verhalen over waarom hij ervoor koos weg te gaan en later terug te komen. Hij vertelt me eenvoudig dat hij op het laatste moment nog wat details moest uitwerken met zijn gidsen en engelen, evenals met zijn vrienden die tegelijkertijd met hem incarneerden.
Tot op de dag van vandaag is hij nog steeds een huisgenoot en gaat hij liever niet de deur uit tenzij het absoluut noodzakelijk is. Hij vertelt me ook over enkele duistere krachten die probeerden te voorkomen dat enkele van de nieuwe kinderen op dit moment naar de aarde zouden komen. Elke keer als hij over zulke dingen praat, ben ik helemaal in vervoering.” https://lovefrombaby.com/2013/06/28/
Verder inzicht in dit onderwerp komt van gevoelige moeders, zoals Lisbeth, die na een abortus contact hebben met de zielen van ongeboren kinderen.
In dit geval kunnen we Lisbeths ervaring ‘communicatie na de dood’ noemen:
“Ik heb vele jaren geleden twee zielen geaborteerd en ze kwamen allebei bij me terug (samen, hand in hand, een jongen en een meisje) om me te vertellen dat ze begrepen waarom ik deed wat ik deed en dat het allemaal deel uitmaakte van het plan.
“Het was echt geweldig en zo helend voor mij. Ze vertelden me dat ze van me hielden, draaiden zich toen om en liepen weg, nog steeds hand in hand.
“Ik heb ze nooit meer gezien. Ik herinner me die ervaring nog alsof het gisteren was. Ik was net klaar met yoga en lag op de grond, en toen waren ze daar. Ik wist precies wie ze waren.
“Wat mij het meest opviel was de liefde die ik van hen voelde. Ik krijg er kippenvel van als ik erover schrijf!”
Lisbeth kwam tot het inzicht dat abortus geen kwestie van leven of dood is voor de Spirit Baby. Ongeboren kinderen weten al dat ze eeuwige wezens zijn die een tijdelijke menselijke ervaring hebben. De dood is dus niet zo’n groot probleem voor een Spirit Baby of ongeboren Ziel.
De voorgaande rapporten kunnen ons helpen onze oogkleppen met betrekking tot dit lastige onderwerp weg te nemen. Het is duidelijk dat er tijdens deze gebeurtenissen meer aan de hand is dan onze menselijke zintuigen kunnen waarnemen.
Wat kan onderzoek vóór de geboorte ons leren over waarom een verlies überhaupt plaatsvindt? Er zijn hier geen harde regels. Er is geen enkele verklaring die elke mislukte zwangerschap kan verklaren. Elke incarnerende ziel is uniek. Maar vanuit een breder perspectief gezien kunnen zelfs deze pijnlijke gebeurtenissen worden begrepen als onderdeel van een groter plan en niet als toevallig.
Tijd is tenslotte een illusie – en alle momenten zijn één en hetzelfde en gebeuren tegelijkertijd. Op dezelfde manier delen onze geesten een band van eenheid met elke andere ziel, of ze nu geïncarneerd zijn of niet – en dus heeft het verlies van een lichaam, of een gemiste kans om te incarneren, weinig gevolgen vanuit het gezichtspunt van de ultieme reis van een ziel.
Een miskraam kan iets zijn waar zowel moeder als baby mee instemden terwijl ze hun leven aan het plannen waren. Misschien hadden ze de ervaring nodig om bepaalde lessen te leren, karma in evenwicht te brengen of zich voor te bereiden op een grotere, toekomstige taak.
Kate Street benadrukt de verborgen gaven van haar twee miskramen :
“Ik weet voor mij dat de miskramen ook hebben bijgedragen aan het versnellen van mijn spirituele groei en communicatieve vaardigheden vóór de geboorte. De ervaringen gaven mij het vermogen om me in te leven in andere vrouwen die dit meemaken en troost nodig hebben.”
Telkens wanneer een zwangerschap om welke reden dan ook met verlies eindigt, kunnen we er goed aan doen om ‘buiten de sluier’ te kijken om de ontvouwing van de gebeurtenissen die worden veroorzaakt door een miskraam of abortus beter te begrijpen. In plaats van een leven als een eenmalige gebeurtenis te beschouwen, kunnen we ervoor kiezen het te zien als een eindeloos patroon van zijn, een patroon van uitwisseling.
Wanneer we prenataal verlies als ‘slecht’ definiëren, is ons oordeel gebaseerd op onze beperkte, zij het krachtige, ervaring van het hier en nu.
In plaats daarvan kunnen we toestaan dat een uitgebreider beeld onze perceptie van deze wereld omvat; het rijk van vóór de geboorte; maar ook over verleden, heden en toekomst.
