Vorig leven en een diastase recti
Vorig leven en een diastase recti
Anna ging naar een fysiotherapeut vanwege haar buik. Ze had al maanden last van een opgezette buik en een voelbare kleine opening tussen haar buikspieren. De diagnose was duidelijk: ze had na de bevalling blijkbaar een diastase recti gekregen. Ze had alle oefeningen gedaan, alle adviezen gevolgd, maar niets leek te helpen.
Op aanraden van een vriendin besloot Anna eens een regressietherapie te proberen. Ze was sceptisch, maar de verhalen over diepere onbewuste inzichten en een eventuele healing trokken haar over de streep. De therapeute, een oudere vrouw met een kalme uitstraling, leidde haar in een diepe trance.
“Laat je geest teruggaan naar een tijd waarin de oorzaak van je diastase begon,” fluisterde de therapeute zachtjes, terwijl rustgevende muziek haar stem begeleidde.
Anna raakte al in een diepe in trance en voelde plots een vreemde gewaarwording, alsof ze door de tijd viel. Plots bevond ze zich in een andere wereld, een ander leven.
Ze zag zichzelf als een jonge Indiaanse vrouw in een hele grote tipi. Haar buik was zwanger van haar kind dat bijna geboren zou worden. Angst vulde haar hart; ze wist dat de bevalling moeilijk zou zijn.
De pijn kwam in golven, steeds heviger. Urenlang leed ze onvoorstelbare pijnen.
Ze hoorde de stemmen van de Indiaanse vrouwen, voelde hun handen op haar buik. Maar iets ging mis. Ze verloor erg veel bloed. Het vuur brandde warm naast haar in de grote tipi van het opperhoofd, haar vader. Veel Indianen waren aanwezig bij deze gebeurtenis. Een kleinkind van het opperhoofd was altijd een bijzondere gebeurtenis, maar dat zijn dochter een zware bevalling had was zorgelijk en ieder wilde behulpzaam zijn.
Ze voelde haar lichaam verzwakken, en in haar laatste momenten hoorde ze de stemmen van de Indiaanse vrouwen die probeerden haar en haar kind te redden. In een waas van pijn en verdriet, zag zij hoe zij haar lichaam verliet, en zag ze hoe ze haar lichaam openden met een groot mes, om het kind uit haar buik te halen, hopend dat haar kind het nog zou overleven. Het laatste dat ze had gevoeld was een diepe, verscheurende pijn. Zo verliet zij dat leven, vol verdriet en verwarring en pijn in de wetenschap dat zij niet samen kon zijn en zou zijn met haar kind.
Anna ontwaakte uit de hypnose met tranen in haar ogen. De therapeute keek haar begripvol aan. “Soms dragen we de trauma’s van vorige levens met ons mee,” zei ze zachtjes. “Je lichaam herinnert zich de pijn, zelfs als je geest dat niet meer doet.”
Met deze nieuwe kennis begon Anna haar helingsproces, maar deze keer met meer begrip en compassie voor zichzelf. Ze werkte samen met haar lichaam, gaf het de tijd en liefde die het nodig had.
Na maanden van therapie en introspectie, voelde Anna haar buik langzaam weer steviger worden. Ze begon te begrijpen dat de sleutel tot haar heling lag in het vergeven van haar verleden, het loslaten van de angst en het omarmen van de kracht die ze in zich droeg.
Ze schreef haar ervaringen op, in de hoop dat haar verhaal anderen zou inspireren. In elke zin, elke herinnering, vond ze vrede en kracht. Ze wist nu dat de onzichtbare band tussen haar verleden en heden haar niet langer gevangen hield, maar haar juist sterker had gemaakt.
