“Luxeprobleem”  (Verveling)

Mariëlle was zestien en verveelde zich professioneel.
Ze had het talent om zich overal en altijd te vervelen — zelfs in een trampolinepark, op een pony, in een pizzeria. Haar favoriete zin?
“Ik verveel me dood.”
Alsof dat een soort levensbedreigende aandoening was die spoedeisende zorg vereiste.

Moeder was er klaar mee. Vader ook. Zelfs de hond begon zich zichtbaar te ergeren zodra Mariëlle haar klaagzang begon.

“Misschien moet je eens vrijwilligerswerk doen?”
“Ga iets tekenen.”
“Lees een boek!”
“Maak een wandeling!”

Alles werd met de rollende ogen van een dramastudent afgedaan. “OMG nee… dat is saaaaai. En ik heb écht niks te doen.”

Op een avond, terwijl Mariëlle met haar telefoon op haar voorhoofd lag en zuchtte alsof ze net drie marathons had gelopen, ging er pling — een mail van haar moeder.

De titel luidde:

“Lieve Mariëlle, over je verveling – een klein realitycheckje.”

Ze klikte. Zuchtend. Uiteraard.

De mail begon:

Luxeprobleem, mijn kind.
Dat je je verveelt, is op zich al een voorrecht.

Weet je wat andere kinderen doen op dit moment?

– Ze lopen kilometers voor een jerrycan water.
– Ze slapen op de grond met ratten als kamergenoten.
– Ze verliezen familieleden aan oorlog, ziekte of honger.
– Ze moeten op hun twaalfde al werken om hun broertjes en zusjes te voeden.
– Ze vluchten, verstoppen zich, worden buitengesloten.
– Ze dromen niet van een iPhone 14, maar van veiligheid.
– Ze kunnen niet eens zeggen: “Ik verveel me”, want ze weten niet wat rust is.
_ Ze leven in een oorlog en elke dag in angst.
_ Ze leven in een land waar veiligheid niet vanzelfsprekend is.
_ Ze hebben elke dag honger en niets te eten.
_ Ze hebben geen internet of zelf tv.
_ Ze verkopen hun lichamen op straat om te overleven.
_ Ze zijn al jong aan de drugs of snuiven lijm.
_ Ze zijn al blij als de zon doorbreekt.

En jij?
Jij hebt een warm huis. Stromend water. Veiligheid. Liefde. Kleding. Een koelkast waar het eten al uitvalt zodra je hem opentrekt.

Misschien… héél misschien… is “verveling” dus gewoon een luxeprobleem?

Mariëlle las het drie keer. Stil.

Ze legde haar telefoon weg, liep langzaam de trap af, waar haar moeder in de keuken stond.

Zonder woorden liep ze naar haar toe en gaf haar een knuffel. Zo’n knuffel die geen sorry nodig heeft, omdat de knuffel zelf de sorry is.

“Je hebt gelijk,” fluisterde ze. “Ik had er nooit zo over nagedacht.”

Sindsdien zei Mariëlle niet meer dat ze zich verveelde. Als het gevoel haar bekroop, fluisterde ze zachtjes tegen zichzelf:

“Luxeprobleem.”

Dan pakte ze een boek. Of stuurde een berichtje naar haar oma. Of ging koekjes bakken.
Want ineens wist ze: vrije tijd is geen vijand, het is een cadeau.

En heel af en toe… zei ze het hardop.

“Ik heb vandaag een luxeprobleem. En weet je? Ik ben er dankbaar voor.”