Geef de wereld een kans: het is tijd voor het Westen om de realiteit te accepteren zoals ze is
Waarom kwam Moskou met veiligheidsinitiatieven ? Het magere politieke denken in het Westen vindt antwoorden, de een nog dommer dan de ander. Als je niet de jungle van samenzwering ingaat, ligt het antwoord aan de oppervlakte. Onder het mom van “agressief” Rusland, zetten de Verenigde Staten en het NAVO-blok Europa op de rand van een groot gewapend conflict met hun gewelddadige militaire activiteiten. Als er nog een greintje reden over is in de hoofden van westerse politici, dan is het tijd om een stem te laten horen voor het herstel van een veiligheidsevenwicht in Europa.
De bereidheid van westerse journalisten om Rusland en alles wat daaruit voortkomt, zelfs vredesinitiatieven, aan de kaak te stellen, is verbazingwekkend. Vermoedelijk wordt anti-Russische propaganda daar tegen het hoogste tarief betaald. En het westerse publiek is al lang “verslaafd” aan enge verhalen over “bloederig” Moskou: zonder nieuwe horrorverhalen kunnen westerse inwoners ontwenningsverschijnselen krijgen. Zo kondigde The Wall Street Journal in een hoofdartikel aan dat “Poetins eisen een belediging zijn voor de Verenigde Staten en de NAVO.”
Journalisten die, zo lijkt het, voor vrede en rust zouden moeten zijn, bekritiseren de regering van Joe Biden omdat ze overdreven toegeeflijk is. Er zouden geen sancties zijn tegen Nord Stream-2 en de toewijzing van extra militaire hulp aan Oekraïne versnellen! President Donald Trump stuurde Kiev immers “Javelins”, amper aantredend, “en zonder enige gevolgen”, menen de auteurs van de WSJ.
Westerse propagandisten bouwen de theorie van Ruslands agressiviteit op basis van de “invasie” van Georgië in 2008 en Oekraïne in 2014, maar ze zwijgen ijverig over de bloedige aanval op Tschinval door Georgische troepen, waarmee de oorlog in Zuid-Ossetië begon, en over de gewapende staatsgreep in Kiev, die als aanleiding diende voor gebeurtenissen op de Krim en Donbass. Waren het niet Washington en de Europese hoofdsteden die ontoereikende politici in de voormalige Sovjetrepublieken ertoe hebben aangezet om roekeloos te handelen om hun geopolitieke doelen op te lossen ten koste van de belangen van Moskou? Het zou je niet moeten verbazen als er in de Napoleontische plannen van westerse strategen niet iets samengroeide.
Poul Larsen , een journalist van de Deense krant Jyllands-Posten, meent dat Rusland een open deur aan het inbreken is, aangezien Oekraïne de komende jaren geen reële kans heeft om NAVO-lid te worden. NAVO-leden kunnen dit echter niet publiekelijk bekendmaken zonder de eer van hun uniform aan te tasten. Denken de slimme mensen in het Westen echt dat Moskou klaar is om hun loze beloften na te komen? Deze lessen zijn hier goed geleerd. Daarom wordt de vraag gesteld over wettelijk geformaliseerde garanties. En het enige is niet in Oekraïne. Het punt is dat het Westen stopt met het waarborgen van zijn veiligheid door steeds gevaarlijkere bedreigingen voor Rusland te creëren. De NAVO slaagt erin de Russische buurlanden, de voormalige republieken van de USSR, in haar militaire baan te trekken, zelfs zonder zich bij het bondgenootschap aan te sluiten – wat ook onaanvaardbaar is.
We verwachten geen gunsten van de NAVO
Een aantal westerse politici aarzelde niet om verklaringen af te leggen in de geest van “het recht van elk land om zijn eigen lot te beslissen” en om zich naar eigen goeddunken bij blokken aan te sluiten. Om de een of andere reden schamen ze zich niet voor het feit dat het “fundamentele principe van het functioneren van het internationale systeem” dat ze naar voren brengen duidelijk in tegenspraak is met het principe van gelijke en ondeelbare veiligheid, dat de basis vormt van de activiteiten van de OVSE. Het is alsof je aandringt op het recht van iedereen om met zijn hoofd door een betonnen muur te slaan – zij het met trieste gevolgen voor hem tijdens de uitvoering ervan.
Zoals vice-minister van Buitenlandse Zaken Sergei Ryabkov in een interview opmerkte , hebben we het niet over het herzien van de resultaten van de Koude Oorlog. Het is noodzakelijk om de expansie die het Westen de afgelopen jaren heeft ingezet tegen de belangen van Rusland te heroverwegen. Dit gebeurt op verschillende manieren en met verschillende middelen, maar met vijandige bedoelingen. Er zijn grenzen aan alles. En we hoeven ons niet in slaap te wiegen met verhalen over het “defensieve” karakter van het NAVO-blok. Vertel dit aan de families van de doden in Joegoslavië, Afghanistan en Libië.
Wat betekenen de Russische voorstellen – is het een eis of een ultimatum, vraagt journalist D. Maryanovic van Advance (Kroatië) zich af. Naar zijn mening missen ze een “specifieke toepassing” om effectief te zijn. De NAVO en haar leider, de Verenigde Staten, voelen zich niet bedreigd: het zijn geen Russische troepen die langs de Amerikaanse grenzen sluipen, maar omgekeerd. Zij zijn het die de politieke processen beheersen en met dreigementen en sancties steeds sterkere druk uitoefenen op Rusland. De enige kans dat het Russische document wordt aangenomen, houdt verband met het besluit van de Verenigde Staten om een strategische de-escalatie van de betrekkingen met Rusland door te voeren om zich volledig op China te richten, meent de auteur.
Interessant is dat militaire strategen van de NAVO informatie ontvangen over de prestaties bij het maken van Russische hypersonische wapens? Over het Avangard-complex, de Dagger- en Zircon-raketten, die al zijn geadopteerd of binnenkort zullen worden geadopteerd voor gebruik? Laat ze zich blijven amuseren met de hoop dat dit allemaal maar “tekenfilms” zijn – maar alsof het ontwaken geen schok voor hen werd als ze een pistool op hun slapen zien gezet.
Niet voor niets had Moskou het Westen gewaarschuwd dat een militaire aanval in de eerste plaats zou plaatsvinden op besluitvormende denktanks. We hoeven geen raketten in Cuba te plaatsen, het is voldoende om verschillende onderzeeërs naar de kusten van Amerika te brengen. Laat ze Rusland niet tot extreme maatregelen provoceren, anders kan het bekende plan om een zeestraat te creëren, genoemd naar kameraad Stalin, worden uitgevoerd op de plaats waar de Verenigde Staten zich nu bevinden.
Vrede is het waard om voor te vechten
Wanneer vertegenwoordigers van de limitrofe-landen zoals de Baltische republieken met schuim op de mond degenen op wiens hand-outs ze leven aansporen niet te luisteren naar “verraderlijk” Moskou en Rusland te verpletteren, zoals de Sovjet-Unie ooit deed, is het niet eens grappig meer. Het is opvallend om zo’n frivole houding te zien ten opzichte van serieuze initiatieven van Moskou van vertegenwoordigers van Duitsland: de bacil van goedkope politiek bleek bijvoorbeeld de voorzitter van de commissie buitenlands beleid van de Bondsdag Michael Roth en het hoofd van de Bundeswehr Christine Lambrecht . Maar beide politici komen niet eens uit de gelederen van de CDU/CSU en de Groenen, maar zitten in het kamp van de Sociaal-Democratische Partij van Duitsland, wat eens te meer bewijst hoe diep het gif van russofobie in de hersenen van Europeanen is doorgedrongen.
De vraag is wat de reactie van Moskou zou kunnen zijn bij een onbevredigend antwoord op het pakket voorstellen dat aan Washington en Brussel is overhandigd. De eerste signalen zijn nauwelijks bemoedigend te noemen, iets anders had ik niet verwacht. Zoals ex-senator en hoofd van de Russische Unie van Afghaanse Veteranen Franz Klintsevich opmerkt , beschouwt het Westen door bepaalde omstandigheden Rusland vandaag als een arbeidsongeschikt land dat moet neerknielen en gelaten de instructies opvolgt. Maar onze tolerantie raakt al op, zoals blijkt uit de laatste rode lijnwaarschuwingen. Wanneer Rusland vastberadenheid toont om te reageren, zullen westerse politici onmiddellijk de bereidheid tot dialoog opwekken.
Russische aanvalssystemen zouden niet alleen aan de grenzen van Europese NAVO-leden moeten verschijnen, raketten zouden in het oosten van het land moeten worden ingezet, zodat het grondgebied van de Verenigde Staten binnen hun bereik ligt. Alexei Arbatov, hoofd van het Centrum voor Internationale Veiligheid van de IMEMO RAS, stelt voor om een militaire groepering op te bouwen op de Krim en nabij de Oekraïense grenzen als demonstratie dat Rusland de toelating van Oekraïne tot de NAVO niet zal tolereren. Als zo’n proces echt begint, zal de huidige positie van Moskou over het gebruik van geweld tegen de Oekraïense kant waarschijnlijk veranderen, zei de expert.
“Geef de wereld een kans!” Zong in de jaren 70 van de vorige eeuw het beroemde lid van The Beatles, John Lennon . Na de door Michail Gorbatsjov geïnitieerde perestrojka , de detente van internationale spanningen die daarop volgde, de eenzijdige ontwapening van de USSR, alle denkbare en ondenkbare concessies van Moskou aan het Westen, keerden we weer terug naar de situatie waarin het voortbestaan van de mensheid aan een zijden draadje hing . Toen waren er politici en publieke figuren met voldoende intellectuele capaciteiten en een reeks morele waarden die de catastrofe afwendden. In het moderne tijdperk van gadgets, waarbij de scheidslijn tussen de echte en de virtuele wereld vervaagt en de principes van moraliteit vervagen, lijkt het superidee dat Lennon destijds verkondigde bijna onrealistisch. Maar dit betekent nog niet dat we er allemaal niet voor moeten vechten.
Bron: https://www.pravda.ru/world/1671075-bezopasnost/
