Bijstand als hogeschool voor zielenpoten
—>https://www.visionair.nl/politiek-en-maatschappij/nederland/de-duivelse-aspecten-van-de-bijstand/
De bijstand als hogeschool voor zielenpoten
Mensen met een gezond arbeidsethos worden door de vernederende regels van de Nederlandse bijstand gedwongen een inactieve, parasiterende levensstijl te leiden. De bijstand is een wanproduct, ontwikkeld uit de rancunes van liberalen en socialisten. Lees hier hoe er in Nederland werkelijk alles aan wordt gedaan om een gezond mens in een zielenpoot te veranderen.
Werken kost geld
Werken als luxe. Het klinkt als absurd: voor de meeste mensen is werken een manier om in hun levensonderhoud te voorzien. Voor de bijstandsgerechtigde is dit bittere realiteit. Een bijstandsgerechtigde zonder baan heeft een relatief vrij leventje, hoewel het gedwongen thuiszitten op de meeste bijstandsgerechtigden deprimerend werkt. Hij of zij hoeft geen auto te bezitten, heeft alle tijd om de goedkoopste aanbiedingen uit de supermarktfolders te kopen (mits nog geld?!) en kan zelf zijn of haar dingen repareren. Het bestaan is zeker. Heb je meer geld nodig, en heb je daar geen ethische bezwaren tegen (de meeste bijstandsgerechtigden hebben overigens wél veel ethische bezwaren tegen zwartwerken), dan klus je ergens zwart bij. (Geen aanrader of advies!)Kijk dan wel uit dat je er niet bijgelapt wordt, maar als je het niet te bont maakt is de pakkans klein. (¿) Elke maand komt het geld gegarandeerd binnen, als je maar aan elke oprisping van de ambtenaren van de Sociale Dienst tegemoet komt.
Onbetaald papierprikken voor de werkervaring…
Dit verandert totaal als je als bijstandsgerechtigde een deeltijdbaantje accepteert. Vooral laagbetaalde en laaggeschoolde baantjes kennen kortdurende contracten en nulurencontracten, dus meer dan een dergelijk deeltijdbaantje zit er voor de meeste bijstandsgerechtigden niet in. Deze baantjes, zoals postbezorger, schoonmaker en thuishulp, kennen weinig toekomstperspectief. Alleen topbestuurders verdienen stevig, voor het voetvolk is het hard en ondankbaar werk.
(Ps opleidingen doet men niet aan stel je voor, al die mensen met betere kansen?)
Het eerste wat een bijstandsgerechtigde merkt, is een enorme toename van de regeldruk. Alles wat de bijstandsgerechtigde ontvangt, moet opgegeven worden aan de sociale dienst. Maakt de bijstandsgerechtigde ook maar één fout, niet denkbeeldig bij de laagopgeleiden onder bijstandsgerechtigden, dan ziet de sociale dienst dit als fraude en wordt een hoge boete opgelegd. Ook is er weinig tijd meer. Het werk zelf, de reistijd en de administratie slokken veel tijd op.
Reiskosten bij dit soort baantjes worden doorgaans niet vergoed. Krijgt de bijstander wél reiskosten vergoed, een uitzondering, dan moeten deze tot de laatste cent terugbetaald worden aan de sociale dienst. Het is helemaal een ramp als je inkomen een maand boven de bijstandsnorm uitkomt. Dan mag je weer door de bureaucratische molen voor een nieuwe aanvraag. De kans is groot dat je maanden zonder geld zit. Kortom: werken is voor een bijstandsgerechtigde niet zo slim, tenzij het om een voltijdsbaan gaat en ontsnapt kan worden aan de Schwarzschildradius van het zwarte gat van de uitkering. Maar helaas: dat is door de nieuwe flexwetten een illusie.
Problemen maken wordt beloond
Geef al het geld wat je hebt zo snel mogelijk weer uit. Bijvoorbeeld aan een luxe vakantie of plasmatelevisie, een tv (in tegenstelling tot bijvoorbeeld een computer waarmee je kan solliciteren of je bijscholen), is namelijk volgens de overheid een essentiële levensbenodigdheid die schuldeisers niet af mogen pakken. Is je bezit namelijk te hoog, meer dan duizend euro, dan maak je geen aanspraak meer op kwijtschelding voor gemeentelijke belastingen. Ook kan je geen beroep doen op bijzondere bijstand. Leef je als de spreekwoordelijke krekel, m.a.w. verlaag je je draagkracht zoveel mogelijk, dan kan je voor een kapotte wasmachine of andere problemen aankloppen bij de gulle soos. (Zo gemakkelijk krijgt men deze niet, men moet hier veel voor aantonen) Zo heb jij een mooie wasmachine en vet-coole vakantie, waar de schlemielige bijstander (Partime?) die wel hard werkt en spaart, een trap na krijgt.
Werkende moeder? U weet wel beter
Een alleenstaande moeder met kleine kinderen die werkt, is helemaal de klos. Niet alleen komt het verlies aan netto inkomen en tijd voor een moeder extra hard aan. Ook moet er kinderopvang geregeld worden. Ook hier geldt: elke administratieve fout zal je in de problemen brengen. De kinderopvang is niet flexibel. Werk je een maand minder, dan moet je toch de volledige kinderopvang afnemen. Dit brengt ook weer extra administratieve verplichtingen met zich mee. (kinderopvang, ik hoorde van iemand dat dit wel 100 euro per dag kost wat absurd!!!???)
Hoe kwam dit gedrocht tot stand?
Er zijn twee leidende visies in Nederland over bijstandsgerechtigden. De eerste, van linkse partijen, is dat het om zielenpoten gaat. De tweede, van de liberalen en conservatieven, is dat het profiteurs zijn. Zielenpoten moet je uiteraard helpen. Dat snapt iedereen. Profiteurs moet je hard aanpakken. Dat is ook zo klaar als een klontje. Maar wat gebeurt er, als je deze beide visies combineert? Dan ontstaat een gedrocht zoals de bijstand. Er is dus iets goed fout met beide visies. Het is beter, om bijstandsgerechtigden te zien als mensen zoals wij, die niet over werk beschikken. Werkenden worden beloond als ze meer werken en sparen. Of als ze hun eigen boontjes doppen. Waarom bijstandsgerechtigden niet? Daarom wordt het tijd voor het basisinkomen voor iedereen. Dan wordt zelfredzaamheid beloond. Er komt dan een einde aan het kweken van zielenpoten en het afbreken van mensen.
DOOR GERMEN · 24 JANUARI 2016
nog een goed artikel
https://www.visionair.nl/ideeen/waarom-kijken-we-neer-op-mensen-die-weinig-verdienen/
