Klinisch dood, maar hersenen reageren nog

Een onderzoeksteam onder leiding van Dr. Sam Parnii van Stony Brook University School of Medicine in New York deed een interessante uitspraak over ‘het leven na de dood’.

Sam Parnia houdt zich al vele jaren bezig met de studie van cardiopulmonaire reanimatie van de mens.

En vaak werd hij geconfronteerd met het feit dat mensen die de klinische dood overleefden, over hun ongewone visies en sensaties vertelden. Het doel van het onderzoek van het Parnia-team is om de kwaliteit van reanimatie te verbeteren en hersenschade te voorkomen wanneer het hart opnieuw wordt opgestart.

Deze keer onderzocht het team gevallen van hartstilstand bij patiënten uit de Verenigde Staten en Europese landen. En het bleek dat de hersenen van deze mensen nog steeds werkten terwijl ze al als dood werden bestempeld.

De hersenen werkten zo goed dat de patiënten gedurende een korte tijd de stemmen van de artsen om hen heen bleven horen en zich van alles bewust werden. Overlevenden van hartaanvallen praatten over wat er om hen heen gebeurde,  toen ze al dood werden geacht na het stoppen van de hartslag. Ze hoorden zelfs de dokter praten over de tijd van hun overlijden. “Ze beschreven de gesprekken van de dokters met de verpleegkundigen in detail, beschreven wat de situatie was”, zegt Sam Parnii in een interview met LiveScience. stop tegelijkertijd. ” “Zodra het hart stopt, circuleert het bloed niet meer in de hersenen, wat betekent dat de hersenactiviteit in je hersenen bijna onmiddellijk stopt. Je verliest al je hersenreflexen, inclusief de propreflex en hulpreflex, alles verdwijnt.

Het onderzoeksteam Parnia laat echter zien dat het in feite niet zo is. De functies van de hersenen die verantwoordelijk zijn voor het denken lijken te ‘vervagen’ en er is geen hersenactiviteit zichtbaar op de monitors. Maar in feite kunnen hersencellen zelfs enkele uren actief zijn (!) Na de officiële dood van een persoon.

Volgens Sam Parnia is hier niets mysterieus aan, omdat het mogelijk is dat de procedure van cardiopulmonale reanimatie (“reanimatie”) de schuld is, waarbij een kleine hoeveelheid bloed naar de hersenen wordt gestuurd, ongeveer 15% van de norm. En dit is genoeg om de dood van hersencellen te vertragen, maar niet genoeg om de hersenen een boost te geven om op volle kracht te werken. Daarom zijn geen reflexen tijdens reanimatie merkbaar. “Als het je nog steeds lukt om het hart opnieuw te starten, zullen de hersenen geleidelijk weer volledig gaan werken. En hoe langer de artsen de reanimatie doen, hoe meer ze de stervensprocessen en de weigering van de hersenen om te werken vertragen.”

-Dit noemt men dus altijd een BDE oftewel een bijna dood ervaring.
Ons denken zit in onze hersenen of ; zitten wij opgesloten als zielen in dat lichaam.
Ik vermoed dat er een orgaantje in de hersenen zit dat ons vastzet aan dit lichaam, als men uittreedt uit het lichaam zit men ook vast aan een zilveren koord, dat niet zichtbaar is voor ons de gewone mensheid maar mensen die paranormaal zijn zien dit soms wel.
Een koord breekt pas definitief als de ziel het lichaam echt voorgoed verlaat.
Bij een BDE is de ziel nog verbonden aan het lichaam.
Men kan nog terug eventueel als dat de bedoeling is.
Veel mensen die een BDE meemaken, vertellen erover dat men aan de overzijde hen vertelde dat het hun tijd nog niet was, dat ze terug moesten richting het leven, omdat ze nog wat moesten afmaken. Bij een BDE weet men soms dingen die men niet kon weten! Men hoorde wat artsen zeiden, zagen mensen in de gang huilen bv.
Zagen voorwerpen of in een geval zag iemand een schoen op het dak van het ziekenhuis. Of wist men plots wat een ziek kind in dat ziekenhuis mankeerde terwijl ze dat kind niet eens kenden.
Maar later zei diegene dat dat kind een bepaald ziektebeeld had, zo kon men dat kind behandelen.
Vaak ook komt men overleden zielen tegen van mensen op aarde waarvan men niet wist dat zij al overleden waren!
Dus dit is geen gevalletje hersenen maken een stofje aan verhaal van de wetenschappers!!!