Geschiedenis van de Oxford Electric Bell
Geschiedenis van de Oxford Electric Bell
In de jaren 1800 verwierf Robert Walker, een professor in de natuurkunde aan de Universiteit van Oxford, een zeer interessant apparaat.
Het apparaat, gemaakt door instrumentmakers Watkins & Hill, bestond uit twee koperen bellen, elk onder een droge batterij, waartussen een metalen bol bungelde om een rinkelend geluid te maken. Het apparaat is oorspronkelijk gemaakt als onderdeel van een experiment dat vergelijkbaar is met vele andere experimenten in laboratoria in heel Europa.
Maar deze bel was speciaal, en wat hem speciaal maakte, was de batterij.
Wanneer een bel op een van de bellen slaat, geeft de bijbehorende droge borstelbatterij een kleine lading af, waardoor de bel naar de andere bel wordt gegooid. Het proces wordt steeds opnieuw herhaald, waardoor een rinkelend geluid ontstaat.
En omdat er maar een kleine hoeveelheid lading tussen de bellen gaat, verbruikt de batterij maar heel weinig terwijl hij blijft rinkelen, waardoor het een van de langstlopende wetenschappelijke experimenten ter wereld is.
Maar hier is het addertje onder het gras: sindsdien werkt de batterij al meer dan 175 jaar en het geheim ervan ligt in de interne samenstelling van de “droge pluis” -batterij.
Wetenschappers suggereren dat de samenstelling kan bestaan uit afwisselende lagen metaalfolie en papier bedekt met mangaandioxide, enkele duizenden lagen of schijven dik. De batterij is ook gecoat met een isolerende laag gesmolten zwavel voor bescherming tegen weersinvloeden.
“Waar de batterijen van gemaakt zijn, is niet bekend, maar het is duidelijk dat de buitenste laag uit zwavel bestaat, waardoor de cellen en het elektrolyt compacter worden. Gelijkaardige batterijen werden gemaakt door Zamboni, wiens batterijen bestonden uit ongeveer 2.000 paar schijfjes aluminiumfolie, gelijmd op papier geïmpregneerd met zinksulfaat en aan de andere kant bedekt met mangaandioxide.“Tot op heden heeft de bel ongeveer 10 miljard keer geluid, maar het geluid is nauwelijks hoorbaar omdat de opgewekte lading zo klein is dat de metalen bal de metalen belletjes nauwelijks raakt. Maar hoe heeft het zo lang precies gefunctioneerd? Niemand weet het zeker.
Het Oxford-team wacht tot de batterij leeg is en het mechanisme wordt gedemonteerd, maar voorlopig hebben ze geen andere keuze dan weloverwogen gissingen te maken over de samenstelling ervan.
De met glas omsloten bel luidt non-stop en vertoont nog geen tekenen van stoppen, en de onderzoekers vrezen dat het voortijdig openen van de behuizing de batterij kan beschadigen. In plaats daarvan besloten ze af te wachten hoe lang het zou duren. Ja, deze batterij heeft een ongelooflijke levensduur, en als de wetenschappers gelijk hebben, zal hij de rest van ons nog steeds overleven.
De batterij van Oxford geeft ons echter een waardevolle les in nederigheid. Er valt veel te leren van de functionele eenvoud van oude technologieën en alle toekomstige innovaties zijn gebaseerd op betrouwbare, gedetailleerde experimenten uit het verleden.Bron
