Akrabuamelu – het mysterieuze Sumerische schorpioenvolk
Een schorpioen-mens hybride genaamd Akrabuamelu of Girtablilu is een populaire figuur in de mythologie van het oude Nabije Oosten.
Dit wezen is het onderwerp van veel wetenschappelijke geschillen en theorieën, omdat de oorsprong en symboliek nog steeds onduidelijk zijn.
Het thuisland van Akrabuamelu is het oude Mesopotamië, nu het grondgebied van Irak. De naam Akrabuamelu komt van de woorden “akrabu” wat schorpioen betekent en “amelu” wat mens betekent.
Het wezen wordt vaak afgebeeld als een woeste krijger en werd meestal beschouwd als de bewaker van de poorten van de onderwereld. In sommige mythen wordt hij ook wel de lijfwacht van de aardse heerser genoemd.
De oorsprong van Akrabuamelu wordt geassocieerd met Ninurta, de Soemerisch-Akkadische godheid van oorlog en landbouw. In sommige mythen wordt Akrabuamelu rechtstreeks vermeld als een afstammeling van Ninurta en de schorpioengodin. In andere mythen wordt Akrabuamelu beschouwd als de schepping van de god Enki, de god van wijsheid en water.
Het Babylonische scheppingsverhaal zegt dat Acrabuamela is geschapen door de godin Tiamat om oorlog te voeren tegen de mindere goden wegens het verraad van haar echtgenoot Apzu. Apzu is de oerzee onder de lege ruimte van de onderwereld (Kur) en de aarde (Ma) erboven.
In het beroemde Sumerische epos over Gilgamesj worden schorpioenmensen beschreven, die onder meer de poorten van de zonnegod Shamash in het Mashu-gebergte bewaakten. De poort was de ingang van Kurnugi, het land van de duisternis. Deze wezens openden de poorten voor Shamash wanneer hij elke dag naar buiten ging en sloten ze nadat hij ’s nachts terugkeerde naar de onderwereld.
Schorpioenmensen hadden een superscherp zicht en waarschuwden reizigers voor dreigende gevaren. Volgens Akkadische mythen had Akrabuamelu “hoofden die naar de hemel reikten” en hun blik zou een pijnlijke dood kunnen veroorzaken.
Er is een merkwaardige parallel tussen de Soemerische Akrabuamelu en de Azteekse Tzitzimime. Beiden waren hybriden van mensen en schorpioenen, een zeer ongebruikelijke combinatie van levende wezens, zeer zeldzaam in andere culturen. Naast hen zijn schorpioenmensen ook te vinden in de Egyptische mythologie. Het is opmerkelijk dat al deze culturen ooit cultureel en technisch zeer geavanceerd waren.
Onder de Azteken werden de Tzitzimime beschouwd als omvergeworpen goden, die ooit het heilige bos met fruitbomen vernietigden en hiervoor uit de lucht werden gegooid. De Tzitzimime werden afgebeeld als skeletachtige vrouwen die rokken met schedels en gekruiste knekels droegen.
De Tzitzimime speelden een dubbele rol in de Azteekse religie, ze beschermden de mensheid en vormden tegelijkertijd een potentiële bedreiging. En tijdens de val van het Azteekse rijk werden ze überhaupt direct “demonen” of “duivels” genoemd.
Acrabuamela werd vaak afgebeeld als een woeste krijger met een menselijk lichaam en een schorpioenstaart. In zijn handen houdt hij een zwaard of een boog met pijlen. Soms is zijn lichaam bedekt met een pantser en op zijn hoofd zit een helm. In sommige afbeeldingen wordt Acrabuamelu afgebeeld met vleugels, wat zijn vermogen om te vliegen kan symboliseren.
De symboliek van de schorpioenhybride is nog steeds onduidelijk voor historici, maar er wordt vaak gedacht dat het de dualiteit van de menselijke natuur vertegenwoordigt. Het menselijk lichaam vertegenwoordigt het rationele en beschaafde aspect van de mensheid, terwijl de staart van de schorpioen het wilde en ontembare aspect van de mensheid vertegenwoordigt. Een schorpioen-menselijke hybride kan ook de balans tussen goed en kwaad symboliseren.
Wat betreft de voorstanders van paleocontact, hun Akrabuamelu is letterlijk een hybride van een man en een schorpioen, gemaakt door oude buitenaardse wezens als bewaker en bewaker van oude mijnen. Zijn uiterlijk moest de slaven die in de mijnen werkten schrik aanjagen en afschrikken.
Er is ook een theorie dat mensen zowel in Mesopotamië als in Meso-Amerika een soort buitenaards transportmechanisme zagen dat leek op iets met de “poten” van een spin of een schorpioen, en op basis hiervan kwamen ze met het beeld van een schorpioenman .
Op twee benen en zelfs met vleugels! En dat waren ze, zo blijkt. De Anunnaki kruisten mensen met van alles. Minotaurs, centaurs, cenocephalians, harpijen – alle vruchten van de creaties van de ”aliens” (We zijn naar hun evenbeeld gemaakt dus wees gerust). Gelukkig hebben wereldwijde catastrofes bijna al deze hybriden vernietigd, waardoor er voor het grootste deel allen onder water verdwenen. Zeemeerminnen en anderen zoals zij. Overlevenden van alle wapens van Vishnu en overstromingen.
Dus ja ze hebben bestaan zoals zoveel anderen.
Ooit gecreerd dankzij de wetenschap in die dagen, die zij hadden en die wij zelfs nu nog niet hebben bv.
Misschien maar goed ook!
