Buitenaardse ontvoering: bang voor het donker

Buitenaardse ontvoering: bang voor het donker

Het volgende echte account is gepubliceerd in mijn boek ‘Alien Disclosure: Experiencers Expose Reality’ :

BANG VOOR HET DONKER

In juli 2009 ontving ik een oproep. Een jonge vrouw, Mandy genaamd, verklaarde dat haar leven een levende hel was geworden en dat ze ’s avonds niet langer het huis kon verlaten. “Ik ben letterlijk bang in het donker en ’s nachts belegerd in mijn eigen huis!”

Mandy woonde in een boerderij buiten een klein stadje in het oosten van centraal Washington, minder dan een mijl van de grens met Idaho. Ongeveer 2 weken voordat ze contact met me hadden opgenomen, hadden haar en haar moeder felrode en witte lichten opgemerkt die boven het Coeur d’Alene-gebergte zweefden. Terwijl ze naar de lichten keken, begon Mandy duizelig en angstig te worden. Die nacht had ze een gruwelijke nachtmerrie met constant knipperend licht en harde mechanische geluiden. De volgende ochtend was ze misselijk en licht in het hoofd. Mandy was lerares maar moest zich ziek melden.

De volgende dag begon Mandy zich beter te voelen, maar de lichten boven de bergen bleven verschillende nachten doorgaan. Ze had geen dromen meer, maar ze had  steeds het gevoel van angst bij zich. Haar moeder dacht dat Mandy gewoon overdreven reageerde op het zien van de lichten.

Een paar nachten later waren Mandy en haar moeder in de keuken aan het opruimen na een laat diner. Ze begonnen ploffende geluiden in de achtertuin te horen. Toen ze uit het raam keken, zagen ze allebei honderden kleine rode en witte lichten die alle kanten op vlogen. Elke keer dat een paar lichten in botsing kwam, was er een duidelijk knallen. Mandy rende de woonkamer in en keek uit het raam. Overal langs de weg en in het veld waren rode en witte lichten.

Haar moeder nam de telefoon op om de politie te bellen, maar er was geen kiestoon. Tegen die tijd begonnen de lichten in het huis te knipperen. Er kwamen ook vreemde geluiden uit het dak, vergelijkbaar met krabben. Dit duurde ongeveer 5 minuten en stopte toen plotseling. Ze waren allebei in de war en bang. De telefoon werkte nu, maar haar moeder dacht dat er geen reden was om de politie te bellen.

Mandy liep naar buiten om te kijken of er aanwijzingen waren wat er zojuist was gebeurd. Alles leek goed, maar er was een lichte geur in de lucht. Ze vertelde me dat het haar deed denken aan verbrande motorolie, maar ze kon geen bron vinden. Uiteindelijk ging ze terug het huis in, maar nog steeds verbijsterd over wat er was gebeurd.

De volgende nacht, om ongeveer 10.30 uur, maakte Mandy zich klaar om naar bed te gaan. Terwijl ze voor haar badkamerspiegel stond, zag ze twee luide ploffen op het dak. Ze ging de kamer van haar moeder binnen om te kijken of ze de geluiden had gehoord, maar ze lag al in bed te slapen. Terwijl ze door de gang boven naar haar kamer liep, hoorde ze nog een paar plofjes op het dak, evenals knetterende geluiden op de zolder. Ze keek uit haar slaapkamerraam en zag opnieuw honderden kleine rode en witte lichten rondvliegen in verschillende richtingen. De geluiden op zolder hadden haar moeder wakker gemaakt. Ze schreeuwden allebei om elkaar, omdat alle elektriciteit in het huis werd afgesloten.

Ze liepen Mandy’s kamer in en gingen zenuwachtig op het bed zitten. Het geluid op het dak en  op zolder gingen door. Ze staken een paar kaarsen aan, in de hoop dat de activiteit snel zou eindigen. Ze voelden zich als gevangenen in hun eigen huis, bezorgd over wat er zou gebeuren. Toen gingen de lichten plotseling weer aan en stopten de geluiden. Mandy vertelde me later dat de opschudding minstens een uur aanhield. Geen van beiden hebben die nacht veel geslapen.

Een paar dagen later nam Mandy telefonisch contact met mij op. Ze was naar mij verwezen door een paranormale onderzoeker in Spokane. Zodra ik met Mandy en haar moeder begon te praten, voelde ik dat dit geen gewone onverklaarbare ontmoeting was. Ze hadden de vorige nacht opnieuw soortgelijke activiteiten meegemaakt. Mandy merkte op dat ze het gevoel had dat ze allebei in gevaar waren en vroeg of ik ooit van een vergelijkbare ervaring had gehoord. Ik was begrijpelijkerwijs verbluft door de reeks gebeurtenissen, maar tegelijkertijd maakte ik me zorgen dat de activiteit uiteindelijk zou kunnen leiden tot een fysieke interventie. Ik heb mijn ongemak niet genoemd.

Ik geloof dat we ongeveer 3 uur hebben gepraat. Er was niets uitzonderlijks aan Mandy en haar moeder. Ze woonden samen in het ouderlijk huis sinds Mandy werd geboren. Er werd geen informatie aangeboden over Mandy’s vader, dus ik heb de kwestie niet aangevoerd. Haar moeder was onlangs teruggetrokken uit haar functie als staatswerker. Ik vroeg hen om een ​​dagboek bij te houden over de activiteit en contact met mij op te nemen. Dit is mijn normale routine bij het werken aan zaken. Tijdens het interview vroeg Mandy; “Waarom overkomt ons dit?” Ik wilde haar niet vertellen dat ze misschien waren uitgekozen, maar ik had echt het gevoel dat dit het geval was. Ik wist niet dat dit mijn laatste contact met Mandy zou zijn.

Nadat ik met Mandy en haar moeder aan de telefoon was geweest, begon ik verschillende incidentendatabases te onderzoeken in een poging soortgelijke gebeurtenissen te vinden. Voortgezette activiteit voor dezelfde getuigen gedurende een bepaalde periode is enigszins ongebruikelijk en ik was bang dat er uiteindelijk een escalatie zou kunnen plaatsvinden.

De volgende dag verwachtte ik een volgend telefoontje van Mandy te ontvangen. Ik heb zelfs gebeld en een bericht achtergelaten met de vraag dat ze me liet weten of er verdere activiteit was geweest. Ik wachtte 3 dagen en er kwam geen telefoontje of e-mail op mijn pad. Toen, op een zondagmiddag, kwam het verwachte telefoontje. Het was de moeder van Mandy. Ze verontschuldigde zich omdat ze geen contact had opgenomen. Er was een duidelijke nood in haar stem. Na een korte pauze zei ze kalm; “Mandy is verdwenen.”

Ik kreeg een plotseling ziek gevoel in mijn buik. Mandy was niet lang na het telefoneren naar bed gegaan. Haar moeder bleef beneden in de woonkamer televisie kijken. Om ongeveer elf uur besloot ze naar haar slaapkamer te gaan. Toen ze Mandy’s slaapkamer passeerde, zag ze dat er licht uit de onderkant van de deur kwam. Ze klopte op de deur om haar te controleren. Er was geen reactie. Toen ze de deur opendeed, werd de kamer helemaal donker. Ze zette de lichtschakelaar bij de deur aan en zag dat Mandy niet in bed lag. Ze riep haar, maar er was geen antwoord. Paniek begon te ontstaan ​​terwijl ze letterlijk “Mandy!” schreeuwde terwijl ze door het hele huis rende. Er was geen spoor van haar, van binnen of van buiten. Mandy was weg.

De lokale autoriteiten hadden geen verklaring. Alle persoonlijke spullen van Mandy, inclusief haar auto, zijn gebleven. Het was alsof ze gewoon verdween. Omdat Mandy een volwassene was, kon de politie-onderzoeker niet echt veel doen. Ze vermoedden dat ze ’s nachts met iemand was vertrokken. Ik vroeg haar moeder om me op de hoogte te houden, maar ik had nooit verwacht dat ik iets van haar zou horen. Voor zover ik weet, is Mandy nooit naar huis teruggekeerd. De laatste keer dat ik een onderzoek instelde bij de Washington State Police, blijft haar zaak onopgelost.

Mandy’s verdwijning achtervolgt me nog steeds. Ik ben er zeker van dat ze is ontvoerd door een onbekende kracht, maar dat ontslaat me niet van het voelen van een beetje schuldgevoel. Ik realiseer me dat mijn spijt belachelijk lijkt, omdat ik niets had kunnen doen. Desalniettemin vermoed ik dat het stigma van haar beproeving altijd bij me zal blijven. Lon

Bron