Het Empty Nest-syndroom is echt

Wat is het Lege Nest-syndroom?

Onderaan mijn verhaal momenteel…

 

Het is een levensovergang die ouders achterlaat met gevoelens van eenzaamheid, verlies of een zekere mate van verdriet wanneer hun laatste volwassen kind het huis verlaat of naar de universiteit gaat. Het is geen klinische aandoening, maar het kan gevoelens van angst en depressie veroorzaken.

Ik herinner me nog levendig de dag dat ik van huis ging. Ik was helemaal ingepakt en stond op het punt om in mijn auto te stappen toen mijn moeder met tranen in haar ogen naar me toe kwam rennen. Ze gaf me een dikke mama-knuffel en zei: “Ik ga je missen”. Onmiddellijk begon ik te huilen en verzekerde haar dat ik terug zou komen om te bezoeken en te bellen. Ik keek op en zag mijn vader lachend op de veranda staan ​​en toen keek ik naar mijn moeder en begon te lachen. Ik zei: “Oh mijn god, waarom huilen we, ik ga 5 minuten weg” en toen begon ze te lachen en zei: “Ik weet niet wat ik dacht.”

Dat leek een gek moment, maar 25 jaar later zou dat moment zich herhalen met mij en mijn tweelingdochters, ook zij verhuisden 5 minuten verderop. Na de knuffel haastte ik me naar binnen en keek uit het raam terwijl ze de oprit opreden. Op dat moment kwamen er zoveel gemengde emoties over me heen van verdriet, geluk, angst, ik voelde me leeg en dacht “wat nu?” Mijn ogen vulden zich met tranen, ik veegde mijn ogen af, lachte en dacht “nu weet ik wat mijn moeder dacht.”

Als je dit leest, weet ik zeker dat je iets kunt vertellen of een soortgelijk verhaal hebt. De dag dat je erachter komt dat je in verwachting bent, is het een levensveranderende ervaring, een ervaring die door verschillende levensfasen blijft gaan naarmate onze kinderen groeien. Vaak beginnen mensen rond het derde trimester van de zwangerschap te ‘nesten’ en beginnen ze het huis klaar te maken door het huis grondig schoon te maken, de inventaris op te maken, ervoor te zorgen dat de baby alles heeft wat hij nodig heeft, kousen, ordenen, de ziekenhuistas inpakken, de autostoeltje, enz. Vervolgens brengt u uw baby naar huis om hem lief te hebben en te verzorgen, en hem voor te bereiden op elke ontwikkelingsfase. Je werkt en helpt hen om elke mijlpaal in hun ontwikkeling te bereiken: fysiek, cognitief, emotioneel en sociaal. En uiteindelijk is de realiteit dat je ze de hele tijd helpt en aanmoedigt,

Niemand vertelt het ons, maar op de dag dat ze daadwerkelijk “het nest verlaten”, kun je het volgende ervaren:

• Verdriet, vanwege deze nieuwe scheiding  x
• Eenzaamheid, een huis dat ooit vol lawaai was, is nu stil  x
• Leegte, alsof je je identiteit of doel bent kwijtgeraakt  x
• Zorgen of angst kunnen te wijten zijn aan de vraag of uw kind de juiste beslissingen neemt
• Angst, voor hun veiligheid en algemeen welzijn  x
• Gefrustreerd, geen controle hebben en niet weten of ze verantwoordelijk zijn door op tijd naar school / werk te gaan, als ze hun medische / tandheelkundige controles hebben gepland, wat was het resultaat, zijn ze verantwoordelijk? enz.
• Schuld, omdat je het gevoel hebt dat je niet genoeg tijd met hen hebt doorgebracht of dat de relatie gespannen was toen ze weggingen.
• Moeite met  inslapen of doorslapen
• Verhoogde stress, hoofdpijn , rugpijn en buikpijn  x
• Prikkelbaar, snel geïrriteerd kan te wijten zijn aan een combinatie van stress, niet slapen, voeding, hormonale veranderingen, vooral voor vrouwen tussen de 45 en 55 jaar die in de menopauze zitten enz.

Deze gevoelens zijn normaal. Als u echter het gevoel heeft dat u vastzit in deze gevoelens of denkt dat ze erger worden, raad ik u ten zeerste aan om uw arts te raadplegen om eventuele onderliggende gezondheidsproblemen uit te sluiten, of een psychiater of therapeut om deze tekenen en symptomen verder te onderzoeken.

De waarheid is dat je altijd een ouder zult zijn, maar op dit moment heb je nieuwe vrijheid om je leven te leiden. Denk aan de tijd dat uw kinderen klein waren en u om verschillende redenen beperkt was in het bereiken van doelen, zoals geen kinderopvang, ouderconferentie, sport, muzieklessen, helpen met huiswerk, de was doen, huis schoonmaken, soms naar huis haasten om te eten, etc. Weet je nog al die dromen die je in de wacht zette omdat je geen tijd had? Nou raad eens, dit is het moment om opnieuw te definiëren wie je bent als ouder van een volwassen kind. Je denkt waarschijnlijk waar moet ik beginnen? Wattenstaafje…… Ja, wattenstaafje

10 R’s: omgaan met het Empty Nest-syndroom

1. Hergroepeer , “Stop met het persoonlijk te nemen” Accepteer en omarm deze levensovergang, niet alleen voor hen, maar jij bevindt je ook in een overgangsfase.
2. Reset , ga uit je hoofd, stop met terugspoelen en herhalen van “zou kunnen hebben”, “zou moeten hebben”, “zou hebben”, en leef gewoon in het moment.
3. Herfocus , van wat je niet kunt beheersen naar wat je wel kunt beheersen, dat is hoe je denkt en voelt over de situatie, omarm de positieve punten.
4. Vind jezelf opnieuw uit ontwikkel een routine voor zelfzorg, lees een boek, spa-dag, concentreer je op je gezondheid, ga winkelen, krijg een make-over, nieuwe garderobe enz.
5. Laat los , loop het uit wandelen vermindert stress, angst en gezondheidsproblemen terwijl het de stemming, energie, mentale alertheid verhoogt en de slaap verbetert.
6. Klaar , stel “SMART-doelen” in, zorg ervoor dat ze specifiek, meetbaar, acceptabel, realistisch en tijdgebonden zijn. Wees creatief, schrijf ze op of maak een vision board.
7. Zet je opnieuw in voor je huwelijk, plan een date night, vakantie, etc. om je relatie te versterken.
8. Maak opnieuw contact met oude vrienden, dit kan helpen bij eenzaamheid, wie weet hebben ze een soortgelijke ervaring.
9. Herinvesteer in je hobby’s of begin met een nieuwe hobby zoals yoga, doe-het-zelfprojecten, een knutselkamer opzetten, tuinieren, koken, reizen, vrijwilligerswerk doen, terug naar school gaan, een blog starten enz.
10. Blijf in contact met je kinderen, blijf van ze houden, stel grenzen bij jezelf en respecteer hun grenzen.

Onthoud dat een leeg nest niet betekent dat je leven voorbij is, het betekent gewoon dat dit het volgende hoofdstuk in je leven is . Deze levensovergang vertegenwoordigt het nieuwe boek dat je gaat schrijven door je leven te leven.

 

Bron

Nou ja het is zover dan…
Prachtig huis heeft hij… en weg istie…vreselijk
Wat een hel…ik had echt nooit gedacht dat ik dit zo erg zou vinden.
Bij het minste sta ik te sjanken.
Echt belachelijk hoor…als hij langskomt en weggaat dan knuffel ik hem en dan snotter ik me weer suf…sorry zeg ik dan!
Sorry ik bedoel niet eh ik wil je er niet mee belasten, maar ze komen vanzelf!?
En ze komen echt vanzelf!
Geen idee wat mij mankeert, volgens mij ben ik gestoord. Ik ben ergens niet normaal!
Hij bleef eten vandaag en ik loop later naar de bank waar we hebben zitten eten en ja hoor jank jank…why kreet het in mij doe eens normaal enzo!
Ja nee dat werkt dus niet zo.
Ik ga naar boven naar zijn inmiddels lege kamer en oh iets grijpt me naar de strot!

Het gaat goed met hem!
Gelukkig en supers…maar ik zit ineens helemaal alleen in dit grote huis!
:O
En in al die gevoelens denk je terug aan toen je, je net zo voelde…net als nu!

Ja toen ik op kamers woonde en ik bij mijn oma ging eten dat ik dan niet terug wilde naar die nare kamer…
Ik wilde niet eens op kamers maar ja thuis was het niet een easy go allemaal ivm een vriend van mijn moeder en ze koos partij voor hem elke keer dus dan voel je je wel overbodig…
Ik ben maar gegaan en was eigenlijk nog te jong daarvoor.
En dan wilde ik op mijn fiets stappen als ik bij oma was geweest, echt een schat van een mens was ze…en dan sprongen de tranen me in de ogen en dan zei ze kom maar…
kom, zet je fiets maar in de gang slaap maar hier hoor. Geeft niks…
En dat mis ik nu even… iemand die dat zegt…net als mijn oma. In feite wil ik mijn oma nu…
Maar ze is er niet meer…
Ik wil verdorie gewoon mijn oma die tegen mij zegt:
Kom maar, het geeft niets, ik ben er voor je…

En je gunt je kind echt het beste van het beste…alles meer dan het beste… dus dat is het ook niet…het is alles bij elkaar.
Ineens vliegt het je aan.
Ineens is het dan zover, sneller dan je dacht.
Het is mooi als je je kind zo mee mag en kunt maken dat ze een prachtig groot huis ook nog eens konden kopen!
Wat wil je nog meer als ouder zijnde!?

Maar je mist ze…
Bij alles wat je doet…en het gekke is als ik terug kijk naar mijn familie?!
Wij hebben velen wel een zoon die langer thuis bleef wonen…

Waarom? Ja eh gewoon omdat het kon en omdat je samen het toch gezelliger had dan alleen?
We hebben geen mannen die vrouwenverslinders zijn die enkel bezig zijn met vrouwenvlees oid…nee, de meesten deden hun best qua studie, en wat is er mis mee als een zoon langer thuis woonde?
Ik vind van niet…
In feite best Italian wel hoewel dat van die kant weer niet Italian is zover ik weet, maar ja al dat zwarte haar in de familie is ook wel frappant…dus ook aan die kant vermoed ik van oma’s kant rhesus negatieve bloedgroepen… (Zeker ook ivm mensen die in de stamboom al hun kinderen verloren na hun eerste kind)

Haar familie was ook zo intens lief!
Echt zeer liefdevolle mensen allemaal.

Warm en zachtaardig.

Dus dat doet wel buitenlands aan. En ook het mooie gitzwarte haar in die Friese familie met prachtige pijpekrullen tjah? Wat zal de oorsprong zijn?

Zwart haar in Europa

De zwarte haarkleur komt het meest voor in Europa. Met name in het zuiden en zuid-oosten van Europa leven de meeste mensen met zwart haar. De zwarte haarkleur is dominant over alle andere haarkleuren. Hoe meer mensen met zwart haar in een gebied wonen, hoe groter de kans is dat de volgende generatie ook zwart haar zal krijgen. Bij elke generatie zal het aantal mensen met zwart haar toenemen. De volgende Europese landen hebben veel mensen met zwart haar:

• Griekenland
• Spanje
• Portugal
• Italië (midden, zuid-)
• Frankrijk (zuid-)
• Slovenië
• Kroatië
• Roemenië
• Bulgarije
• Servië
• Albanië

Ik ken heel wat moeders in Nederland, die blij waren als de kinderen weer naar school gingen na een vakantie… ja, ik had dat dus nooit!? Het verbaasde mij altijd intens.
Waarom zou je dat hebben dan? Schoolreisjes idem, mijn kind vond het niks nu ja ik eigenlijk ook niet… Ik heb ook nooit een oppas gehad, we zijn ook nooit langer dan een week uit elkaar geweest, ja zeg het maar…zo was het  nu eenmaal…zo is het gelopen.|

Ik had geen lastig kind ofzo dus… neuh alles was oké…
Nou en de moeders die zeiden ;”ik ben blij dat hij/zij de deur uit is…”
Nou, ik jank me de ogen uit de kop! Vreselijk!!!!! Ik kan me niet voorstellen dat je als ouder zoiets denkt over je eigen kind!

Denk toch het Italiaanse in mij hoor…
Ik kan dit helemaal niet aan ofzo…
GVD zeg…
Wat een ellende gewoon!
Dit huis lijkt net een kasteel zo groot ineens.
Kijk ik had op den duur alleen mijn slaapkamer nog en de keuken en een stukje woonkamer!
De rest mocht hij allemaal beheren van mij hoor…
hups een kleedkamer en hups een sportkamer en nou ja oké dat was ook mijn sportkamer maar ja toch hé!?
En de muziek moest altijd zacht als hij thuis werkte, want ja via de webcam moest hij toch ivm zijn job even gesprekken voeren en collega’s die hij dan sprak, dan moet je wel stil zijn…

Nee je maakt mij niet blij met eenzaam in een huis zitten.
Bah wat gruwelijk!
Zie er het nut niet zo van in.
Ja gezond hoor als kinderen hun eigen leven gaan leiden…
ja dat weet ik ook wel duh!!!!!
Dat is het probleem ook niet maar wat het wel is snap ik ook nog niet helemaal.

Toch ergens een trauma vermoed ik.
Het als kind je altijd al alleen voelen en dan nu weer na 26 jaar…
Zo raar is dat dan niet…
In de tussentijd allemaal mensen verloren, die je zo intens lief had, maar je moest toch door…
Vreselijk!
Misschien komt dat allemaal ineens op mij af, dat kan…
dat verleden dat toch ergens beleefd moet worden.
Ze noemen het een ”empty nest syndrome…”
Maar ik denk gewoon, dat je als normaal mens in feite een geliefd persoon ziet vertrekken en dan niet na ruzies… zoals in een relatie vaak het geval is, met een scheiding als gevolg.
Nee, gewoon in goede orde. En ja, dit voelt gewoon wel als een soort van  liefdesverdriet al is dat wel anders natuurlijk, maar je hart breekt net zo hard hoor!

Gewoon normaal, als in ”we houden enorm van elkaar”, ”en we gaan uit elkaar”verhaal.
Omdat de maatschappij dat normaal vindt.

Kijk heel vroeger tijdens de tijden van de stam des holenberen ging niemand uit elkaar.
Je ging gewoon lekker overleven met elkaar en hoe meer kids, hoe meer kansen, lol.
Nee maar, dat was dus echt zo, je beschermde elkaar in de strijd om het bestaan.
Geen denken aan dat iemand toen alleen in een holletje in een berg ging wonen zeg…stel je voor, dan ging die mens dood. Dat kon gewoonweg niet eens.
Men was dan een prooi voor allerlei onheil.
Dus is het gewoon menselijk wel, dat je, je niet prettig voelt alleen in een huis.
En vaak is het niet de  dag, maar de nacht…
Als het donker komt…

En anderzijds herinner ik mij de woorden van mijn moeder, die nooit afscheid kon nemen.
Als zij op vakantie ging, was er altijd wel een woordenwisseling, waarna ik na enige de tijd de opmerking maakte…
”Goh als je met vakantie gaat, dan is er altijd wel iets gaande… denk je niet, dat je moeite hebt met afscheid nemen bv. ”?
”Ja verdomd”…zei ze toen verbaast.
Dat was dus echt haar zwakke punt..
Dus misschien zit dat ook in de familie ergens…
mijn oma hield niet van alleen zijn, mijn moeder ook niet en ik dus ook niet.
Misschien is het zelfs wel iets uit een vorig leven, dat je met je meezeult?

Maar goed, ik kan mijzelf nog niet geheel goed bij elkaar rapen om een sterke vrolijk lachende moeder te zijn, die haar zoon begroet op joviale wijze als hij op bezoek komt, of als ik bij hem ben en weg ga, dit doe zonder tranen…
Hoe debiel ook…

Maar opkroppen is ongezond, dus dan maar huilen om dat wat je verloren bent en niet weg is, dat weet je wel, maar toch doet het wel enorm zeer…!

LOSLATEN zei iemand… wat loslaten… alsof je zomaar je eigen kind loslaat!?
Natuurlijk niet, niemand laat je los, als je zoveel van elkaar houdt elkaar zo intens liefhebt…niets mis mee…
Iemand moet het doen toch!?
Nu speelde er veel mee bij ons…geen ouders, geen vader, geen broers of zussen of mensen die zich echt om je bekommerden…
niet de denkenden zoals wij zijn…
Als je dan hoort dat je kind mensen niet nice vindt komt dat omdat ze het ook niet zijn…!?
En waarom dat dan is weet je ook niet zo zijn ze blijkbaar.
Toch is het wel pijnlijk.
En zorgt dat ervoor dat je echt duizend procent geeft voor je kind want je wilt niet dat het van alles mist in het leven dat het had gemist als jij…

als jij anders was geweest en had gedaan…
Net als zij…

Ik ben er echt even stil van die pijn die je overkomt…

En pak je leven maar weer eens op…
Na jaren knokken en vechten in je eentje…
I did it…en nu huil ik om wat ik mis en ben ik trots op dat wat hij heeft bereikt.
Wish me luck!

♥

Italian Mothers Versus Jewish Mothers