“Het Chihuahua Mysterie van Mevrouw Pluis”
“Het Chihuahua Mysterie van Mevrouw Pluis”
Toen Mevrouw Pluis op een frisse zomerochtend haar nieuwe pup ophaalde,
was het niet groter dan een warm broodje.
Zó klein, dat ze precies in haar theekopje paste.
Ze noemde haar Pommelien, omdat dat klonk als iets kleins, liefs en luchtigs.
Zij woog anderhalf ons en had een piep die enkel door dolfijnen werd verstaan.
“Zij blijft klein hoor,” zei de fokker geruststellend,
terwijl hij iets te snel het geld aannam en de achterdeur snel sloot.
Pommelien wandelde graag met Mevrouw Pluis door het parkje in de buurt. En dat deden ze dagelijks wel 3 x minstens, ook al was het een chihuahua, Mevrouw Pluis had een overdreven gevoel voor wat hoorde en een hond moest uit, ook al was het zo groot als een cavia!
En toen gebeurde er iets…
Pommelien bleef namelijk niet klein. En misschien zat het wel in het gras van het park oid…
Na een week paste zij al niet meer in de theekop.
Na een maand niet meer in de koektrommel.
Na drie maanden zat zij op de bank als een soort bonkige kangoeroe
met Chihuahua-oogjes en een bark als een misthoorn.
Mevrouw Pluis schrok zich iedere ochtend opnieuw een hoedje.
De donzige pootjes leken wel van kalfsleer, haar kop groeide als een ballon
en haar staart kon als een windmolen ronddraaien als zij enthousiast werd.
Wat zij vooral werd als er mensen op visite kwamen,
die zij liefdevol en zonder enige subtiliteit op de grond kegelde.
Als Mevrouw Pluis nog zei dat het een chihuahua was kreeg ze meewarige blikken te verduren.
De postbode weigerde op een gegeven moment nog te komen.
“Dat is geen hond mevrouw… dat is een pony met ADHD!”
Maatje eettafel en dan mango, je weet wel, robuust!
Maar Mevrouw Pluis hield van haar.
Elke gram, elke luidruchtige knuffel, elk kwijlend lebbermoment.
En Pommelien?
Die dacht nog altijd dat zij een schoothondje was.
Wat een lichte ribkneuzing opleverde bij wie haar op schoot durfde nemen.
Er was weinig Chihuahua aan Pommelientje, maar ja, Mevrouw Pluis kon haar moeilijk terugbrengen want de liefde was nu eenmaal al gaande.
Toch stond er op haar voerbak:
“Small but mighty.”
En iedereen in het dorp wist:
dat klopt… behalve het “small”-gedeelte.
