“Je bent wel laat, hè?”
“Je bent wel laat, hè?”
Ze stond bij het schap met kattenvoer, terwijl ze zelf geen kat had.
Ze had gewoon een voorgevoel – of een behoefte aan toeval.
En daar stond hij. Ineens. Niet op een scherm, niet in een droom, geen herinnering, maar in volle 3D met net iets minder haar dan toen.
Hij glimlachte alsof hij haar had gezocht.
Of al die jaren al zocht. Zij glimlachte terug, haar hart sloeg een paar slagen over.
Zij zei niets.
Hij zei niets.
De wereld hield even zijn adem in.
Tot zij, bijna nonchalant, haar hoofd schuin hield en met droge keel vroeg:
“Je bent wel laat, hè?”
Hij glimlachte.
Geen uitleg. Alleen maar een zachte knik.
Alsof hij het ook wist.
De tijd tikte verder, maar nu even niet voor hen.
En ergens op een wolk gromde Cupido:
“Dat had dus écht wel een paar jaar eerder gemogen, sukkel.”
Ze dronken een kop koffie in een cafeetje nabij.
Het was gezellig en de sfeer weer net als toen. Toen het niet mocht en kon. Ze lachten veel samen en namen een glaasje wijn.
Het was er weer, net als toen.
Een maand later:
Ze had net de deur op een kiertje gezet om een pakketje aan te nemen van één of ander vaag Temu-ding dat ze allang vergeten was en had besteld, toen ze hem zag staan. Daar schuin voor de voordeur, terwijl de pakketbezorger zich als een dansende balletdanser het pakje afgaf en weer in zijn bestelbus sprong, stond hij daar nog als aan de grond genageld.
Met een kat. Onder z’n arm. Genageld was het juiste woord.
Hij keek haar aan alsof hij óf verdwaald was, óf ineens begreep waar hij thuis was. Zij keek naar de grappige gevlekte kat. De kat keek terug met een blik van:
“Dit is echt te gênant voor ons allemaal.”
“Ik geloof dat je iets vergeten bent,” zei hij.
Ze trok een wenkbrauw op.
“Je toekomst,” voegde hij eraan toe,
en grijnsde een beetje knullig met die oude kat onder zijn arm alsof hij dat vrijkaartje voor haar hart was.
Ze lachte.
Niet alleen omdat het grappig was.
Maar omdat het, op een bizarre manier, precies klopte.
Ze liet de deur iets verder opengaan.
De kat miauwde instemmend. En hij liet de kat los en…
Hij stapte zomaar over de drempel.
En zij dacht alleen maar:
“Als dit geen tweede kans is, dan weet ik het ook niet meer.”
Cupido, inmiddels met burn-out, rolde z’n ogen in de hemel:
“Zal ik ook nog popcorn brengen, of doen jullie het nu zelf eens eindelijk?”
Ze keek naar de kat die nu zonder gêne op haar bank sprong, alsof hij de bank had gekocht én het huis erbij.
“Nou… jij voelt je thuis zeg,” mompelde ze.
Hij grijnsde, sloeg z’n ogen neer en zei: “Hij is nogal… aanhankelijk. Doet me wel wat aan mezelf denken.”
Zij keek op.
“Huh?”
“Ja, vroeger. Toen ik nog te laf was om écht dichtbij te komen. Hij knipoogde.
De kat nieste. Dramatisch.
Ze giechelde.
Hij haalde iets uit z’n jaszak. Een papiertje.
Niet zomaar een papiertje.
“Hier,” zei hij, en legde het op tafel.
“Wat is dit?”
“Mijn scheiding. Drie jaar geleden al. Maar ik hield het bij me… voor als jij ooit weer open zou doen.”
Ze keek naar het papiertje, waarop nog net te lezen viel: ‘Einde relatie – geen ruilen mogelijk.’ 😉 nee de datum en alles klopte en viel op een vreemde plek in haar hart die een salto maakte van geluk. Hij was vrij eindelijk.
De kat sprong op tafel, plantte z’n kont op het papier, en keek hen allebei aan alsof hij zei: “Nou, kus nou maar gewoon, sukkels.”
Dus dat deden ze.
En ergens, ver weg, blafte een jaloerse hond.
