In een ander universum verdien ik je misschien

Wat als ik jou verdien in een ander universum?

Luister.

Er is een filosoof uit de jaren negentig van de negentiende eeuw, William James genaamd, die de theorie van ‘het multiversum’ bedacht, wat suggereert dat een hypothetische reeks van meerdere universums alles omvat, wat tegelijkertijd kan bestaan.

Kun je me volgen? Het geheel van ruimte, tijd, materie en energie gebeurt gelijktijdig in verschillende tijdlijnen: het is het idee van parallelle universums. Juist? Oké, laten we aannemen dat het multiversum echt is.

Nou ja, misschien is er ergens in deze oneindige universums één of meer waar ik je verdien.

Misschien bestaat er daarbuiten – op dit moment – een universum waar we uiteindelijk samen zullen zijn en als ik ’s nachts mijn ogen sluit, droom ik niet als een normaal persoon. 

In plaats daarvan zie ik flitsen van onze levens in het multiversum. 

Het zijn geen gemakkelijke dromen omdat ik je mis, toch? Het zijn wetenschappelijke, anachronistische visies.

Bijvoorbeeld:

In dit universum wil ik geen gezin, maar misschien ben ik in een ander universum het type vrouw dat zich wil settelen.

Misschien is er een universum waarin jij mijn hand vasthoudt terwijl ik beval van onze dochter in een witte ziekenhuiskamer met roze bloemen en donzige teddyberen op de vensterbank.

Waar we op gezinsvakanties gaan en in onze neonzwempakken poseren voor gekke foto’s op het strand in Florida. Waar we na een lange dag een goedkope film kijken in ons grote, groene huis in een buitenwijk nadat de kinderen slapen.

Misschien is er een universum waarin we van middelbare leeftijd zijn en ons kind afzetten op de universiteit en ruzie maken over waar we haar ladenkast moeten neerzetten of welke posters we moeten ophangen.

Waar je haar op het voorhoofd kust, afscheid neemt en we tevreden, en in trotse stilte naar huis rijden. Je vingers strelen mijn hand en onze trouwringen glinsteren. Waar we allebei grijs haar hebben en we lachen en glimlachen en knuffelen en limonade drinken op de veranda.

Misschien is er een universum waar het leven is wat ik wil. Waar ik niet alles twee keer hoef te raden en niet bang ben voor toewijding en de toekomst en liefde. Misschien is er een universum zonder al het lawaai in mijn hoofd en de trots die mij zo fel onafhankelijk maakt en de kou in mijn hart dat ik als een veiligheidshek in en uit kan gaan.

Misschien is er een universum waarin ik de juiste persoon voor jou ben. Waar ik dol ben op al het mooie dat je voor me hebt gedaan, zonder dat ik je iets kwalijk neem. Een universum waar ik daadwerkelijk bij iemand terechtkom die mij waardeert.

Waar niemand een deurmat wordt. Waar we allebei onze bagage, nieuwsgierigheid en problemen kwijt kunnen.

Een universum waarin we gelukkig zijn – zonder ons af te vragen of dat geluk een verknoeid spel is, klaar om alles te laten vallen als het slecht gaat. Een universum waar we ons prettig en veilig voelen en waar we katten hebben.

Misschien is er een universum waar we elke nacht in de lepelpositie slapen, als twee onschuldige rabbits – met mijn gezicht begraven in je nek, je warmte omarmend – en we willen geen van beiden iets of iemand anders. Waar we niet meer willen, willen we gewoon onszelf.

Misschien is er een universum waar ik niet altijd zo enthousiast ben en waar ik tevreden ben en waar ik er niet aan denk om naar Japan te verhuizen zonder het aan iemand te vertellen en waar ik op dat exacte moment gewoon weet dat ik terug ben, ik wil om thuis te komen en met je te koken.

Als je erover nadenkt, is het alsof niemand van ons iets verkeerd heeft gedaan.

Je hebt me net ontmoet in het verkeerde universum. Dat is alles. 

Het is, zoals ze zeggen, de donkerste tijdlijn. Overal elders, ergens anders – wij in de burgeroorlog, wij in het oude Egypte, wij in de roerige jaren zestig – zijn we gelukkig.

Als deze theorie van de wet van de gemiddelden geldt, dan zou er één universum moeten zijn – alleen dit ene – waar we niet samen terechtkomen. Hier en nu is het precies zo. Maar als je erover nadenkt, is niets onze schuld.

Kijk, dat verklaart alles. We zijn niet langer samen vanwege het multiversum.

Is dat niet geruststellend?

Als je je verdrietig voelt, doe dan zoals ik en denk aan de andere verzen. Degenen waar ik in liefde geloof en waar ik mezelf niet haat en waar ik nooit de behoefte voel om relaties radicaal te beëindigen. Een universum waar we mooie dingen kunnen hebben . Is dat niet nuttig?

Omdat je voor altijd van me had kunnen houden. En misschien laat ik je achter in een ander universum.

Bron