Post-mortem photography
Jaren geleden hielp mijn moeder ooit eens 2 dagen mee bij een opgraving bij een oude kerk.
Ik kwam toen even kijken maar wat ik daar zag vond ik niet interessant, ik was geschokt, bij de gedachte dat mensen zomaar de overgebleven botten van overleden mensen bij elkaar gooiden op een hoop.
Waaruit men later dan misschien weer de botten bij elkaar zochten maar alsnog.
Ik werd er verdrietig van.
Ik vond het ook een enge gedachte, nml ziektes uit die tijden die misschien zouden herleven oid.
Ik was toen 13 jaar oud.
Ik kon daar geen enkele charme van in zien.
Later overleed mijn enige echte vader, hij was mijn stiefvader eigenlijk, maar voor mij was hij gewoonweg mijn echte vader en zo zie ik hem nu nog, en mijn trauma was toen dat ze hem ooit zouden opgraven misschien, hem zouden onteren want zo voelde dat voor mij.
Daarna vond ik begraafplaatsen gruwelijk, de gedachte dat er menselijke resten lagen die zomaar weggehaald konden worden door mensen die daar interesse in hadden, vond ik respectloos en ook luguber.
Een heilig ontzag dus voor de overblijfselen van het lichaam van een gestorven mens.
Op tv mocht je jaren terug ook geen lijken zien, dat was respectloos nml, tegenwoordig is en heet dat nieuwswaardig.
Ik vind het mensonwaardig en zeer respectloos.
Zonder toestemming pakt men de beeltenis van een overleden, niet meer aanwezig zijnd- mens, zonder stem.
Een jaar geleden zag ik tot mijn grote schrik, foto’s online van de Victoriaanse tijd waarin men vaak nog een foto maakte van een overledene. Vaak zo dat het net leek of diegene nog leefde. Die werd dan nog even rechtop in een stoel gezet naast de familieleden bv.
Dat was dan alles wat men nog had van de overledene, want in die tijd maakte men niet zo snel een foto, dat was te kostbaar en als aandenken, moest het dan toch nog maar even snel na het overlijden van die persoon.
Hele lugubure plaatjes als ik er nog aan denk.
Post-mortem photography noemt men het ook wel.
Net zoals het filmpje hier boven, dat ik bij toeval tegen kwam, het is ergens toch wel fascinerend, maar ik denk dan altijd aan de mens die diegene was, dat diegene leefde en nadacht en liefhad in het leven.
En daar dan zo ligt, dood te zijn.
Het voelt als heiligschennis aan.
De filmpjes die hier staan zijn schokkend als je er niet tegen kunt, gewoon niet kijken.
Sommigen lijken gewoon te slapen, maar ik begrijp niet zo goed hoe iemand naar zo’n foto kon kijken, maar toen had je ook geen enkele andere foto’s.
Ook best erg eigenlijk, wij die alles digitaal hebben en toen kon niets…
Ik hoop dat als je wel kijkt je de mensen ziet als mensen, zoals ze ooit zijn geweest, levend.
Hoe intens triest als men naast het overleden kind moest zitten, of staan, voor de foto.
Net doen alsof het kind nog leefde en sliep.
De ouders, die hun geliefde kind moesten missen aan één of andere vreselijke ziekte met het kind in hun armen.
Prachtige kinderen, zo zonde, zo jammer, gestorven door een ziekte waar men nu gelukkig snel een genezing kan bieden.
We mogen ons gelukkig prijzen dat de wetenschap verder komt, en dingen ontdekt, waar men vroeger al snel aan onderdoor ging.
Bv een longontsteking, of TBC.
