De perfecte psyop

5 juli 2023Laatste update: 5 juli 2023

6 minuten lezen

Het geheim van een perfecte psyop is dat niemand het echt begrijpt. Een perfecte psyop vervult twee taken: het maakt de vijand versuft en verward terwijl het een reeks zeer belangrijke doelen bereikt.

Het spreekt voor zich dat we eerder vroeger dan later de echte doelen zouden moeten zien ontstaan uit het strategische spel in Rusland dat ik beschreef als De langste dag.
The Longest Day kan al dan niet een meer dan levensgrote psyop zijn geweest.
Laten we, om de mist op te ruimen, beginnen met een verzameling van de gebruikelijke ‘winnaars’-verdachten.

De eerste is ongetwijfeld Wit-Rusland. Dankzij de onschatbare bemiddeling van Old Man Luka is Minsk nu begiftigd met het meest ervaren leger ter wereld: de Wagner-muzikanten, meesters in conventionele (Libië, Oekraïne) en niet-conventionele (Syrië, Centraal-Afrikaanse Republiek) oorlog.
Dat veroorzaakt nu al de angst voor de hel in de NAVO, die plotseling in haar oostflank wordt geconfronteerd met een superprofessioneel leger, zeer goed uitgerust en de facto oncontroleerbaar, en daar bovenop gehost door een natie die nu is uitgerust met kernwapens.

Tegelijkertijd ondersteunt Rusland de ontmoediging aan zijn westelijk front. Zoals een uurwerk dat NATOstan ertoe brengt te investeren in explosieve militaire budgetten (met fondsen die het niet heeft). Dat proces is sinds minstens maart 2018 een belangrijk onderdeel van de Russische strategie.
En als extra bonus creëert Rusland een 24/7 dreiging voor het hele noordelijke front van Kiev.

Niet slecht voor een “muiterij”.

De dans van de oligarchen

Veel complexer is de interne dynamiek van Rusland. De huidige en daaropvolgende moeilijke beslissingen van Poetin kunnen leiden tot verlies van populariteit in combinatie met verlies van interne stabiliteit – afhankelijk van de manier waarop door het Kremlin gedefinieerde strategische overwinningen aan de Russische publieke opinie worden gepresenteerd.

Wat de 24/7 mainstream media-spin van NATOstan ook mag verzinnen, de officiële verklaring van het Kremlin voor 24 juni komt neer op een Prighozin-demonstratie: hij probeerde gewoon de boel wakker te schudden.
Het is veel ingewikkelder dan dat. Er waren natuurlijk strategische voordelen en Prighozin lijkt een zeer riskant script te hebben gevolgd dat uiteindelijk in het voordeel van Moskou is. Maar het is nog te vroeg om te zeggen.

Een belangrijk subperceel is hoe de Dans van de Oligarchen zal verlopen. Onafhankelijke Russische media verwachtten al dat sommige – verraderlijke – spelers, waaronder staatsfunctionarissen, hun enkele reis zouden kopen als het moeilijk werd (of om te zeggen dat ze “ziek” waren, of om belangrijke telefoontjes te weigeren). De Doema – gevoed door de FSB van Bortnikov – werkt al aan een flinke lijst.
Het Russische systeem – en ook de Russische samenleving – beschouwt dit soort mensen als buitengewoon giftig: in feite veel gevaarlijker dan de demshiza (een term die ‘democratie’ en ‘schizofrenie’ vermengt, toegepast op globalistische neoliberalen).
Op militair vlak wordt het nog ingewikkelder. Poetin heeft minister van Defensie Shoigu de opdracht gegeven om de lijst samen te stellen van generaals die na The Longest Day bevorderd zullen worden. Op zijn zachtst gezegd, voor nogal wat mensen, met veel verschillende overtuigingen, is Shoigu een toxisch element in de Russische politiek geworden.

Wagner – omgedoopt en onder nieuw management – zal via Minsk de belangen van Rusland blijven dienen, ook in Afrika.
Old Man Luka, sluw als altijd, heeft al duidelijk verklaard dat er geen provocaties tegen de NAVO zullen zijn via Wagner. Wagner-wervingsbureaus worden niet geopend in Wit-Rusland. Wit-Russen kunnen zich rechtstreeks bij Wagner aansluiten. Zoals het er nu uitziet, zijn de meeste Wagner-jagers nog steeds in Lugansk.
Om praktische redenen zal de Russische regering vanaf nu niets meer te maken hebben, militair en financieel, met Wagner.

Bovendien zijn er geen zware wapens die in beslag kunnen worden genomen. Al op maandag 26 juni had Wagner hun zware wapens naar Wit-Rusland overgebracht. Wat overbleef – en niet was verplaatst tijdens The Longest Day – is teruggegeven aan het Ministerie van Defensie (MoD).

De dans van de generaals

Een duidelijke winnaar in het hele proces is de Russische publieke opinie: dat hebben ze in Rostov grafisch duidelijk gemaakt. Iedereen steunde tegelijkertijd Poetin, Russische soldaten, Wagner en Prighozin. Het algemene doel was om het Russische leger te verbeteren om de oorlog te winnen. Zo eenvoudig is het.
De zuivering binnen Defensie zal zwaar zijn. Onder het voorwendsel van repressie of “rebellie” zullen operette-generaals (zoals gedefinieerd door Poetin zelf) die hun soldaten niet goed hebben getraind, de mobilisatie niet goed hebben georganiseerd of incompetent waren in de strijd, definitief worden afgeschaft.

Het probleem is dat ze allemaal deel uitmaken van de kring van Gerasimov. Om het diplomatiek uit te drukken, hij moet veel serieuze vragen beantwoorden.
En dat is wat ons brengt bij het ‘Generaal Armageddon is gearresteerd’ monster nepnieuws dat vrolijk wordt nagepraat door het hele NATOstan info-universum.
Generaal Surovikin ontving Prighozin wel in Rostov – maar hij was nooit medeplichtig aan de “opstand”. Viceminister van Defensie Yevkurov was ook op het hoofdkwartier in Rostov en ontving Prighozin samen met Surovikin. Yevkurov speelde mogelijk de rol van strategisch geplaatste waarnemer.

De soap over de opstand van Prighozin begon de facto in februari – en er werd niets gedaan om het te stoppen. Ongeacht of men het officiële verhaal deelt – of niet.
Dit impliceert dat de Russische staat het zag aankomen. Maakt dat The Longest Day de moeder van alle Maskirovska’s?

Nogmaals: het is ingewikkeld. In tegenstelling tot het collectieve Westen, beoefent of dwingt Rusland de annuleringscultuur niet af. Wagner werd beschermd via de staat van beleg. Elke belediging aan het adres van een “muzikant” die vecht tegen de neo-nazi Banderistan kan worden bestraft met een gevangenisstraf van maar liefst 15 jaar. Elke Wagner-strijder is officieel een Held van Rusland – iets wat Poetin zelf altijd benadrukte.
Aan het Maskirovka-front lijdt het geen twijfel dat de sluimerende spanningen in Russische militaire kringen vóór The Longest Day werden gemanipuleerd, mist van oorlogsstijl, om de vijand te desoriënteren. Het werkte als een tierelier. Op de noodlottige 24 juni zelf voerde Surovikin een oorlog en bracht hij de dag niet door met het drinken van cognac met Prighozin.

De NATOstan-as grijpt echt naar strohalmen. Er was slechts een Surovikin-gerelateerd gerucht voor nodig om hen in vervoering te brengen – wat eens te meer bewijst hoe diep ze generaal Armageddon vrezen.
Een belangrijke vector is hoe Surovikin door de publieke opinie wordt beschouwd in vergelijking met de overgebleven “operette-generaals”.
Hij bouwde de nu legendarische drielaagse verdediging die het “tegenoffensief” nu al begraaft. Hij introduceerde de enorm succesvolle Shahed-136 Iraanse drones op het slagveld. En hij organiseerde de verwoesting van de vleesmolen in Bakhmut/Artemyovsk – die al in de militaire annalen is opgenomen.
Lang geleden, in de herfst van 2022, was het generaal Armageddon die Poetin vertelde dat de Russische strijdkrachten niet klaar waren voor een grootschalig offensief.

Dus wat de 5 ^{e ook is} columnisten verzinnen dat generaal Armadeggon nergens heen gaat – behalve om een oorlog te winnen. En Rusland “verlaat” Afrika niet. Integendeel: een omgedoopte Wagner is er om te blijven en blijft op snelkiezen op verschillende breedtegraden.

De trend, op korte termijn, lijkt te wijzen op een – ingewikkelde – drooglegging van het Russische militaire moeras. The Longest Day lijkt Russen van alle pluimage ertoe aangezet te hebben om te identificeren wie de echte vijand is – en hoe deze te verslaan, wat er ook voor nodig is.

“Niets gebeurt bij toeval”

Historicus Andrei Fursov, die Roosevelt nieuw leven inblies, merkte op dat “in de politiek niets bij toeval gebeurt. Als het gebeurt, kun je er zeker van zijn dat het voorzien was.”
Nou, Maskirovska rijdt weer.
Toch is het grootste probleem waarmee Rusland wordt geconfronteerd niet de Hegemon en de NAVO: het is binnenlands.
Op basis van gesprekken met Russische analisten en hun indrukken van zeer scherpe mensen die in Rusland, Oekraïne en het Westen woonden, zou het mogelijk zijn om in wezen vier hoofdgroepen te identificeren die hun idee van Rusland proberen op te leggen.

De “Back to the USSR”-bende. Inclusief, natuurlijk, een aantal voormalige KGB. Heb enige vorm van steun van de algemene bevolking. Veel geschoolde specialisten (old school pro’s, meestal pensioengerechtigd). Dit project suggereert een revolutie – een 1917 op steroïden. Maar waar is Lenin?
De “Terug naar de tsaar” mensen. Dat zou Rusland impliceren als het “Derde Rome” en een prominente rol voor de Orthodoxe Kerk. Stevige fondsen erachter. Een groot vraagteken is hoeveel steun van de bevolking, vooral in ‘diep’ Rusland, ze echt hebben. Deze groep heeft niets te maken met het Vaticaan – dat is verkocht aan The Great Reset.
De Plunderaars – zoals Rusland blind beroven ten gunste van de Hegemon. Verzamelt 5e ^columnisten en allerlei ’totalitaire neoliberalen’ die de ‘waarden’ van het collectieve Westen aanbidden. De overgeblevenen krijgen binnenkort een klop op de deur van de FSB. Hun geld is al geblokkeerd.
De Eurazianisten. Dit is het meest haalbare project – in nauwe samenwerking met China en gericht op een multipolaire wereld. Er is hier geen plaats voor Russische oligarchen. Toch is de mate van samenwerking met China nog steeds zeer discutabel. De echte brandende vraag: hoe kan het Belt and Road Initiative in de praktijk echt worden geïntegreerd met het Greater Eurasia Partnership?

Dit is slechts een schets – open voor discussie. De eerste drie projecten werken misschien nauwelijks – om een reeks complexe redenen. En de vierde heeft nog steeds niet genoeg stoom verzameld in Rusland.
Wat zeker is, is dat ze allemaal met elkaar vechten. Moge de huidige drooglegging van het militaire moeras ook dienen om de politieke luchten te klaren.
Pepe Escobar , Eurazië-brede geopolitieke analist, schrijver en journalist.

Bron