De Nieuwe Wereldorde: een dystopische visie uit 1989
De angstaanjagende profetie van de Nieuwe Wereldorde uit 1989
– een toekomst waarin autoritaire heerschappij het gezin vernietigt, religie vernietigt en uw vrijheden wegneemt.
Deze explosieve analyse onthult de duistere plannen om elk aspect van je leven te beheersen en de dringende noodzaak om deze dystopische nachtmerrie te weerstaan.
De Nieuwe Wereldorde: een dystopische visie uit 1989
In 1989 kwam een beangstigende profetie uit: een visie op een toekomstige wereld die opnieuw werd vormgegeven door een autoritaire macht die de essentie van vrijheid, familie en geloof vernietigt.
Deze visie, vaak de ‘Nieuwe Wereldorde’ genoemd, voorspelde de desintegratie van onze huidige sociale structuur en de vervanging ervan door een regime dat wordt gekenmerkt door extreme controle, onderdrukking van individualiteit en een volledige ondermijning van waarden.
Terwijl we ons verdiepen in deze griezelige voorspelling, is het belangrijk om de ernst van de voorgestelde veranderingen en de verreikende gevolgen die ze voor de mensheid zullen hebben te onderkennen.
Het einde van de oude wereld
De profetie begint met een krachtige verklaring: “De oude wereld loopt ten einde.” Deze verklaring drukt de overtuiging uit dat de wereld zoals wij die kenden – een wereld waarin gezinnen bij elkaar bleven, persoonlijke vrijheid werd gewaardeerd en een moreel kompas van geloof – stond op de rand van uitsterven.
De ‘oude wereld’ verwijst niet alleen naar een specifieke periode, maar naar een hele manier van leven, een reeks waarden die individuele rechten, privé-eigendom en de heiligheid van persoonlijke overtuigingen hoog hielden. ( WEF-document bevestigt dat in 2025 6 miljard mensen zullen sterven (video) )
De suggestie hier is dat deze ‘oude wereld’ heeft gefaald of niet langer geschikt is voor het opkomende mondiale landschap. De krachten die op zoek zijn naar een ‘Nieuwe Wereldorde’ beschouwen traditionele structuren als verouderd en niet in staat om met de complexiteit van de moderne samenleving om te gaan. Dit perspectief is echter niet alleen gericht op evolutie, maar op een bewuste ontmanteling van deze structuren ( wat de globalisten van plan zijn: 75% bevolkingsreductie, waarheidscommissie, Earth System-valuta, nieuw VN-handvest ) .
Ze stelt een vervanging voor die meer gericht is op totalitaire controle, waarbij de macht geconcentreerd is in de handen van enkelen en de massa onderworpen is aan een nieuwe reeks regels en voorschriften.
Dit idee zet de toon voor de dramatische transformatie die volgt, die niet alleen een regeringswisseling met zich meebrengt, maar ook een volledige herdefinitie van het menselijk bestaan.
De Nieuwe Wereldorde: de samenleving opnieuw definiëren
De kern van deze transformatie is het concept van de ‘Nieuwe Wereldorde’, een term die de afgelopen decennia het onderwerp is geweest van veel discussies en complottheorieën. In deze visie vertegenwoordigt de Nieuwe Wereldorde een mondiaal regime waarin de macht gecentraliseerd is en individuele naties van hun soevereiniteit worden ontdaan.
De herverdeling van eigendom van de “hebbende naties” naar de “arme naties” suggereert een gedwongen herverdeling van hulpbronnen, ogenschijnlijk om gelijkheid te creëren, maar waarschijnlijk leidend tot wijdverbreide ontneming van kiesrecht.
Deze herverdeling is niet alleen economisch van aard, maar raakt elk aspect van het leven: gezin, werk en religie. De fundamenten van de samenleving moeten worden ontworteld en geherstructureerd om te voldoen aan de idealen van de Nieuwe Wereldorde.
Velen zijn van mening dat deze herstructurering ten koste gaat van de persoonlijke vrijheid, de menselijke waardigheid en de intellectuele integriteit.
Het gezin: het eerste slachtoffer
Een van de meest verontrustende aspecten van de profetie van de Nieuwe Wereldorde is de gerichte aanval op het gezin. Het gezin, vaak gezien als het fundament van de samenleving, wordt geconfronteerd met radicale veranderingen. De legalisering van het homohuwelijk, zo wordt gesuggereerd, is niet alleen een erkenning van diverse relaties, maar wordt hier gepresenteerd als onderdeel van een bredere agenda om de traditionele gezinsstructuur te vernietigen.
Bovendien betekent overheidsinmenging in de ouderlijke rechten, waarbij ouders niet langer de bevoegdheid hebben om hun eigen kinderen groot te brengen, een aanzienlijk verlies aan persoonlijke vrijheid.
Het idee dat “alle vrouwen in het ambtenarenapparaat zouden moeten zitten en geen ‘huisvrouw’ mogen zijn” is indicatief voor een samenleving waarin individuele beslissingen terzijde worden geschoven door staatsregels.
De rol van vrouwen, traditioneel gezien als onderwijzers en huisvrouwen, wordt met geweld opnieuw gedefinieerd, waarbij ze hun autonomie verliezen en hun identiteit degraderen tot louter radertjes in de staatsmachine.
Het gemak van echtscheidingen en de geleidelijke afschaffing van het monogame huwelijk vertegenwoordigen een erosie van al lang bestaande sociale normen die eeuwenlang voor stabiliteit en continuïteit hebben gezorgd.
Het gezin als instituut wordt als bedreigd afgeschilderd. De Nieuwe Wereldorde heeft tot doel deze te vervangen door een meer controleerbare, minder persoonlijke instelling waarin de staat het ultieme gezag heeft over individuele levens.
De werkplek: staatscontrole over de productie
In de gewenste Nieuwe Wereldorde zal de werkvloer niet gespaard blijven van diepgaande veranderingen. De overname door de staat van alle productiefactoren en het verbieden van privé-eigendom duiden op een ontwikkeling in de richting van een volledig socialistisch of communistisch economisch systeem.
Deze verschuiving suggereert dat individueel ondernemerschap, innovatie en eigendom – kenmerken van een kapitalistische samenleving – vervangen zouden worden door overheidscontrole, wat zou resulteren in een homogeen en stagnerend economisch landschap.
Een dergelijk systeem zou de prikkels wegnemen die vooruitgang en creativiteit stimuleren. De afwezigheid van privé-eigendom betekent dat individuen geen aandeel meer hebben in hun eigen succes of het succes van hun ondernemingen.
Dit gebrek aan persoonlijke betrokkenheid zou tot wijdverbreide apathie kunnen leiden, omdat mensen slechts functionarissen worden in een door de staat gecontroleerde economie, zonder persoonlijke ambitie of hoop op sociale vooruitgang.
Bovendien is de afschaffing van particuliere eigendomsrechten een directe aanval op de persoonlijke vrijheid. In veel samenlevingen is het vermogen om eigendommen te bezitten gekoppeld aan individuele vrijheid en autonomie.
Zonder dit zijn burgers volledig afhankelijk van de staat voor hun levensonderhoud, huisvesting en zelfs basisbehoeften. Dit maakt hen kwetsbaarder voor staatscontrole en minder geneigd om zich te verzetten of in opstand te komen tegen repressieve maatregelen.
Religie: De onderdrukking van het geloof
Misschien wel de meest alarmerende voorspelling van deze Nieuwe Wereldorde is het totale verbod op religie. De uitroeiing van religieuze overtuigingen en de gevangenneming of eliminatie van gelovigen is een duidelijke herinnering aan hoe ver dit nieuwe regime zou gaan om afwijkende meningen te onderdrukken en de controle te behouden.
Religie, vaak een bron van moreel leiderschap en gemeenschap, wordt gezien als een bedreiging voor de dominantie van de Nieuwe Wereldorde, omdat het een alternatieve bron van autoriteit en loyaliteit biedt.
De introductie van een nieuwe religie die zich concentreert op de aanbidding van de mens en zijn geest vertegenwoordigt een belangrijke ideologische verschuiving.
Dit nieuwe geloofssysteem, waarin het intellect van de mensheid boven alles wordt gewaardeerd, is een vorm van seculier humanisme die tot het uiterste is doorgevoerd. Het verheft het menselijk denken en presteren tot de status van goddelijkheid, terwijl het de spirituele en transcendente aspecten van het menselijk bestaan negeert.
Deze verandering betekent dat van alle burgers wordt verlangd dat zij deze nieuwe religie aanhangen, waardoor eeuwen van religieuze diversiteit en vrijheid effectief worden uitgewist. Het opleggen van een dergelijk uniform geloofssysteem is niet alleen een aanval op de godsdienstvrijheid, maar ook op het concept van vrije meningsuiting.
Door mensen te vertellen wat ze moeten geloven, probeert de Nieuwe Wereldorde niet alleen hun daden, maar ook hun gedachten te beheersen, waardoor een samenleving ontstaat waarin afwijkingen van de voorgeschreven ideologie niet worden getolereerd.
De gevolgen van de Nieuwe Wereldorde
De visie van de Nieuwe Wereldorde die in 1989 werd gepresenteerd, is verbrijzelend. Het is de voorbode van een toekomst waarin de persoonlijke vrijheden massaal worden beperkt, traditionele waarden op hun kop worden gezet en het individuele denken wordt onderdrukt ten gunste van door de staat opgelegde doctrines.
De herstructurering van het gezins-, werk- en religieuze leven duidt op een samenleving waarin controle voorop staat en individualiteit wordt gezien als een bedreiging die moet worden geneutraliseerd.
Dit dystopische scenario roept belangrijke vragen op over de richting waarin onze wereld zich beweegt. Hoewel de specifieke voorspellingen misschien niet precies zo zijn uitgekomen als beschreven, zijn de onderliggende zorgen over het verlies van persoonlijke vrijheid, de erosie van traditionele waarden en de toename van de overheidscontrole nog steeds relevant.
Nu we ons in een steeds complexer en onderling verbonden wereld bewegen, is het van cruciaal belang waakzaam te blijven tegen de krachten die proberen de samenleving op hun eigen voorwaarden te hervormen, vaak ten koste van individuele rechten en vrijheden.
Conclusie: Een waarschuwing uit het verleden
De New World Order-profetie uit 1989 dient als een krachtige waarschuwing voor de gevaren van ongecontroleerde macht en de mogelijke gevolgen van het toestaan dat autoritaire regimes de loop van de menselijke geschiedenis dicteren.
Hoewel deze visie misschien extreem lijkt, herinnert ze ons eraan dat de waarden die ons dierbaar zijn – vrijheid, familie, geloof – altijd het gevaar lopen ondermijnd te worden door degenen die controle en overheersing zoeken.
Terwijl we verder gaan, moeten we de lessen uit het verleden onthouden en de principes behouden die eeuwenlang de menselijke vooruitgang hebben geleid.
De Nieuwe Wereldorde zoals beschreven in 1989 zal wellicht nooit volledig werkelijkheid worden, maar de dreiging die zij met zich meebrengt – een wereld waarin individuele rechten worden opgeofferd voor controle – blijft een mogelijkheid die we allemaal moeten voorkomen.
