web analytics
11:11 Dubbele getallen
Maatschappij & Psyche

De Seks robot

De Seks robot

 

De inhuldiging in Turijn van het eerste huis voor dating met sekspoppen is slechts het topje van de ijsberg van een samenleving die nu in de war is. In 1956 publiceerde de Duitse filosoof Günther Anders een vrij betekenisvolle tekst: de mens is verouderd . Waarom zou de mens in de twintigste eeuw plotseling verouderd raken? Omdat, in tegenstelling tot de nieuwste technologische ontdekkingen van zijn uitvinding, de mens er nog niet in geslaagd is om zichzelf te bevrijden van de oorspronkelijke zonde van zijn ontstaan ​​in plaats van geproduceerd. Dit is de betekenis van dat fenomeen dat Anders Promethean schaamt . De Duitse denker schrijft:

Ik denk dat ik op het spoor kwam van een nieuwe pudendum; van een reden voor schaamte die in het verleden niet bestond. Ik noem het een schande van Promethean , en daarmee bedoel ik de schaamte die je voelt als je wordt geconfronteerd met de vernederende kwaliteitshoogte van de door ons gemaakte voorwerpen.

door Claudia Stanghellini

En opnieuw:

Als ik deze Promethean-schaamte probeer te verdiepen, merk ik dat het fundamentele doel ervan, namelijk de fundamentele smet van degenen die zich schamen, de oorsprong […] is. Zijn schaamte bestaat daarom in zijn natum esse , in zijn lage geboorten; dat hij laag oordeelt omdat ze geboren zijn.

Deze fenomenologische observatie kan aanvankelijk enige verwarring oproepen, tenminste zolang deze op een abstracte manier wordt beschouwd; dan pak je een krant, of je bladert snel door de nieuwsfeed op je smartphone en we lezen dat op 3 september dit jaar het eerste sekshuis met SexDolls werd geopend in Turijn, gevolgd door een onmiddellijke boycot. Dit is een franchisebedrijf dat eigendom is van het Catalaanse bedrijf LumiDolls , dat momenteel ook aanwezig is in Barcelona en Moskou, en dat binnenkort – volgens wat er op de site staat – verdere verspreiding op andere locaties zal zien.

SexDolls, voor degenen die niet weten, zijn niet de gebruikelijke “opblaasbare poppen”, zoals in het jargon gebruikelijk, maar we kunnen wel zeggen dat ze zeker hun deluxe versie zijn, wat meer op de mens lijkt onze technologie, in zijn huidige staat van de kunst, is gelukt. De SexDolls, uitgerust met een stalen skelet en gemaakt van thermoplastisch elastomeer, hebben beweegbare ledematen en kunnen in verschillende posities worden ondergebracht; hun huid is ongelooflijk zacht en warmt op in contact met het menselijk lichaam.

Ondanks het opgewonden geraas, de nieuwsgierigheid en het onvermijdelijke maatschappelijke debat tussen de schandalige tegenstanders en de apologeten van de vrije gewoonten, moet het formaat worden gewijzigd om het in een veel breder kader te contextualiseren, wat ons naar de oorsprong en de toekomst van een fenomeen van Deze soort. De SexDolls zijn in feite niets meer dan het onbetekenende topje van een enorme ijsberg; in feite, in het oude Europa, zijn bordelen met poppen al met al nieuw, in de Verenigde Staten worden ze al overwonnen.

Het is in San Diego, Californië dat we kunnen ontdekken hoe vruchtbaar het was Anders’s intuïtie; het is hier, in feite, dat het bedrijf Abyss Creation , opgericht door Matt McMullen in 1997, is gebaseerd, producent van de zogenaamde RealDoll: de meest luxueuze erotische pop die momenteel op de markt is, met de hand gemaakt, ten koste van meerdere duizend dollar. Maar ondanks de hoge kosten worden er elk jaar 600 verkocht aan een overwegend mannelijk doelwit. De klant kan zijn eigen aankoop op zijn gemak ontwerpen, uitgaande van verschillende basismodellen, zowel vrouwelijk als mannelijk, die vervolgens kunnen worden aangepast aan de kleinste details op basis van hun smaak en budget met een brede selectie van opties.

Wat ontbreekt er hoogstwaarschijnlijk in laatste instantie aan een kunstliefhebber? Net als in de mythe van Pygmalion en Galatea ontbreekt het aan het leven. De ingenieurs van Abyss Creation, bij afwezigheid van de goddelijke tussenkomst van Aphrodite, hebben besloten om hun toevlucht te nemen tot de wonderen van kunstmatige intelligentie (AI) en dat is, in samenwerking met Realbotix, Harmony geboren, het eerste model van seksrobot uitgerust met het vermogen om te bewegen. Het gerobotiseerde hoofd beweegt de lippen en reproduceert verschillende gezichtsuitdrukkingen; de huid wordt verwarmd, om zo veel mogelijk de menselijke na te bootsen, en is bezaaid met sensoren, die signalen naar de computerhersenen sturen en laten weten waar het wordt aangeraakt en dienovereenkomstig reageren, tot de simulatie van een orgasme. De robotsoftware is uitgerust met een reeks verschillende persoonlijkheden, naar believen selecteerbaar, met een relatieve autonomie van interactie en is ook in staat om de smaak en interesses van de klant te onthouden.

Dit eerste model werd gevolgd door andere meer geavanceerde producten, ook geproduceerd door concurrerende bedrijven, met als doel de ervaring van interactie met het product steeds complexer en geavanceerder te maken. Daarom staan ​​we nog maar aan het begin van wat nog een weg is om te verslaan, maar dat stelt je al voor een pot met prachtig goud gezwollen aan het einde van de regenboog.

Dit is het feit, een feit dat aanzienlijke gevolgen heeft op ethisch en antropologisch vlak. Het is inderdaad misleidend om aan te nemen dat het probleem hier ligt in het gebruik dat van een bepaald instrument wordt gemaakt. Een instrument, zoals een vork of een pen, is ontworpen met het oog op een zeer specifiek en bepaald doel: goed gebruik is conformiteit met het doel ervan, misbruik van de non-conformiteit met het doel ervan. In het geval van een seksrobot, daarentegen, hebben we niet alleen te maken met een kind van technologie, maar eerder met een kind van technologie. Het verschil is dat als de techniek kan verbeteren, vanuit een kwantitatief oogpunt, een bepaald type bewerking of activiteit, de technologie in staat is om onze ervaring vanuit een kwalitatief oogpunt te revolutioneren:

Techniek is niet, kort gezegd, technologie, hoewel het gebruik maakt van technische producten, en in die zin moet het worden beschouwd als een omgeving waarin het ego een integraal onderdeel is en waaraan het niet gemakkelijk kan worden verwijderd. het kan niet ontsnappen. En het is een kunstmatige omgeving in de zin dat het door anderen wordt gebouwd in vergelijking met degenen die er baat bij hebben, maar juist om deze reden lijkt het erg op een natuurlijke omgeving, als we van nature bedoelen wat al bestaat bij het werk van het ego, de wereld waarin we ons leven bevinden. (A. Pessina – Het ontevreden zelf, tussen Prometheus en God, Leven en denken, 2016).

Technologie is daarom een ​​omgeving waarin we allemaal leven, wat noodzakelijk onze perceptie verandert en een beslissende invloed heeft op onze ervaring. Het is geen toeval dat het belangrijkste bezwaar tegen de seksrobottechnologie de angst betreft dat het geleidelijk kan leiden tot de exploitatie van menselijke partners in plaats van een indirecte bevordering van een cultuur van overheersing en geweld. Toch ontkennen de woordvoerders van de productiebedrijven dit soort gebeurtenissen categorisch, en herhalen ze dat seksrobots niet zijn ontworpen om de realiteit van mensen te verstoren. En waar zouden ze dan voor ontworpen zijn?

In een interview met de Guardian stelt McMullen dat het belangrijkste doel van robots zoals Harmony is om al die mensen te helpen die moeite hebben om iets te vertellen. In feite, tussen de regels doorlezend, is het duidelijk dat de beslissing om een ​​dergelijke technologie te ontwikkelen voornamelijk verband houdt met zeer economische motieven: als er vraag vanuit de markt is, zal deze uiteraard ook een aanbod doen.

In ieder geval is die van eenzaamheid een zeer interessante rechtvaardiging, omdat het voorstel, afgezien van het feit dat het wordt voorgesteld als een finaliteit die het gebruik van seksrobots waardig zou maken, impliciet een zeer gangbare filosofische veronderstelling op het gebied van technische professionals onthult. Dat wil zeggen, de utopie dat het een waar wondermiddel vormt van alle kwaad, wat de veerboot is die de mensheid naar een hoger stadium van evolutie zal leiden. Kortom: een noodzakelijke en vooral onvermijdelijke upgrade. Vanuit dit perspectief is het begrijpelijk de verklaring van de Britse futurist en politicus Ian Pearson volgens welke tegen 2050 mensen meer seksuele relaties zullen hebben met robots dan tussen hen.

Aan de andere kant, waarom kiezen voor een mens, met zijn fysieke onvolkomenheden, onderworpen aan een onvermijdelijke veroudering, begiftigd met zijn eigen persoonlijkheid en zijn eigen vrije wil, die ons roept tot een verplichting en een aanzienlijke verantwoordelijkheid, wanneer we ons kunnen beperken tot omgaan met een robot zonder bewustzijn en zelfbewustzijn, alleen geprogrammeerd om aan onze verzoeken te voldoen? Hoe we ons niet kunnen schamen, we beperkte en eindige menselijke wezens, in aanwezigheid van een product dat al zo perfect en verder te verbeteren is? Dit is het ernstige risico waaraan we onze menselijkheid blootstellen: dat als de cultuur van immanentie, van ongebreideld zelfrespect, gesteund door kapitalistische en consumentistische drijfveren, ons ertoe drijft onszelf te isoleren en de ander te verzoenen, met de technologie is er de concrete mogelijkheid voorbijgaan aan de reïficatie van een mens,res , met een machine.

De paradox is dat terwijl we machines bouwen die op ons lijken en we denken aan enthousiaste demiurges van een nieuw tijdperk waarin robots ons kunnen dienen, wij mensen vertrekken vanuit de logo’s van technologie om onze antropologie te heroverwegen. We gaan dus van het verheffen van de schoonheid van het Mysterie en de uniciteit van ieder van ons, naar het streven naar serialiteit en gestandaardiseerde homogeniteit, met de moeilijkheid dat zelfs de meest invasieve cosmetische chirurgie ons nooit voldoende concurrerend kan maken ten opzichte van een seksrobot. De res zal altijd shiner zijn, meer glazer, helderder en wij, om het met Anders te zeggen, zullen niets anders zijn dan dat het veld dwerg van hun eigen machinepark. En toch is er nog steeds een kloof die voor een onderzoek onovertroffen is en altijd zal blijven: het vermogen om toegang te krijgen tot de relationele dimensie.

De robot is geen morele agent, noch kan hij een wil uitoefenen in de diepste zin van het woord. Het kan worden geprogrammeerd met het oog op een steeds grotere selectie en combinatie van opties, maar zal nog steeds worden geprogrammeerd door een menselijke ingenieur. En te geloven dat een robot of een pop de volheid van de menselijke relatie kan compenseren, is op zijn best een naïeve illusie: niet alleen kan de interactie met een robot de eenzaamheid nooit verlichten, maar eerder een bevestiging, het heden teken van een onvermogen, van een nederlaag, van een altijd levend defect. Kortom niets anders dan een surrogaat, het imago tenuis van iets dat je zou willen en dat er niet is.

Zeker, relateren is uitdagend, moeilijk en is tenslotte zelfs een pólemos omdat de ontmoeting met de Ander altijd een botsing is tussen verschillende universums. De andere is de hel, zegt Sartre, omdat het ons eigen gesloten systeem in de crisis brengt, het doet pijn, onderbreekt het in zijn bevestigende dynamiek en opent het voor de wereld. Het is buitengewoon hoe de relatie het onderwerp tot stand brengt, dat de wereld binnenkomt in het teken van een relatie, volledig uitgedrukt in zijn seksuele dimensie. En het is precies in deze oorspronkelijke relatie dat we menselijke wezens vrij erkennen: het is alleen omdat er een “jij” is om je daarop te richten dat we “ik” kunnen zeggen.

Maar met robots kan er geen erkenning zijn, ze kunnen ons niet vertellen wie we zijn: het zijn onze producten. Hooguit kan het tegenovergestelde gebeuren: wij zijn hun bron van “erkenning”. Maar soms lijken Narciso , geobsedeerd door zijn weerspiegeling in het water en niet in staat om zich te verhouden, het te vergeten en zoeken naar bevestigingen en antwoorden van de machines die echter altijd een dove echo van onze vragen zullen zijn. Vandaar de provocatie van de filosoof Guardini, die met profetische vooruitziendheid schreef in 1959:

Het leven is nu ingelijst in een systeem van machines. Het verdedigt zichzelf, streeft naar vrije lucht en zoekt een veilige haven. Welk voordeel maakt het van deze strijd? Kan een leven in zo’n systeem nog leven? (R. Guardini, Brieven van het Comomeer – Morcelliana, 2013).

Als het daarom niet te ontkennen is dat technologie de kenmerkende eigenschap van de hedendaagse cultuur tot uitdrukking brengt, is het tegelijkertijd nodig om te herhalen dat juist omdat we van een “cultuur” spreken, wordt toegegeven dat dit voortdurend opnieuw kan worden uitgewerkt en heroverwogen. Technologie, in feite, als een logo van technologie, kan niet worden behandeld met de instrumenten die eigen zijn aan technologie, omdat het ze overtreft en ze in elk geval vestigt. Omdat het paradigma daarom menselijk en niet technisch is, moet ons doel zijn om de techniek te ‘humaniseren’ in plaats van antropologische modellen te postuleren die technische idealen nastreven. De actie van de mens is een ervaringsgerichte actie, waarbij ervaringen niet altijd noodzakelijk, noch aangenaam zijn.

Maar zelfs pijnlijke ervaringen, zoals lijden, zijn fundamenteel en vol van betekenis voor ons bestaan: proberen ze te bezweren met ’technische oplossingen’, zoals seksrobots, alsof het ‘problemen op te lossen’ zijn, niet alleen is het ijdel maar door te voorkomen dat we deze ervaringen volledig beleven, betekent dit dat we niet kunnen groeien, volwassen worden en onszelf kunnen versterken. Onze historische identiteit zal daarom niet verzwakt uitkomen en we zullen iets hebben gedelegeerd aan het antwoord op een oproep die aan onszelf was gericht, in de eerste persoon enkelvoud. Het is een ontsnapping die bestemd is om snel te veranderen in een vorm van nietsdoen zonder rust of vrede. De enige oplossing is om je nooit te schamen voor wat we zijn, omdat onze zwakte ook onze kracht is: in onze sterfelijkheid is de onsterfelijkheid van de momenten die we leven; in onze feilbaarheid is onze vrijheid; in onze onvolmaaktheid onze schoonheid; in onze unieke uniciteit onze ondoorgrondelijke mysterie.

*********************

Origineel artikel door Claudia Stanghellini:

https://www.lintellettualedissidente.it/societa/sesso-sex-dolls-robot/

 

Gerelateerde artikelen

Back to top button
Close

Een Adblocker gedecteerd

AngelWings.nl wordt mede mogelijk gemaakt door advertenties ♥Support ons door je ad blocker uit te schakelen♥