Gruwelijke langdurige doodstraffen in de oudheid

Allen zijn bekend met het verbranden van heksen – die vaak stierven door verstikking of een hartstilstand voordat hun vlees door de vlammen werd verteerd – maar sinds de oudheid inspireerde de wrede vindingrijkheid van folteraars tot verbazingwekkend gruwelijke maatregelen om overtreders te straffen en hun pijnlijke en ondragelijke dood te verlengen, vaak om de sadistische genoegens van hun beulen te bevredigen.
(Vreselijk)

Afbeelding van een rieten man, gevuld met slachtoffers die verbrand moeten worden. ( Depiction of a Wicker Man, stocked with victims to be burnt. (Archivaris Archivist/ / Adobe Stock)Adobe Stock)

Levend geroosterd en gesmolten lood ingeslikt

Volgens de legende hielden de Keltische druïden Romeinse legionairs gevangen in grote rieten manden in de vorm van een man en staken ze vervolgens in brand, als offers aan hun goden. Hoewel Cicero, Tacitus en Plinius de Oudere commentaar gaven op deze mensenoffers onder de Kelten, schrijft alleen Julius Caesar in zijn  Commentaar op de Gallische Oorlogen deze specifieke praktijk toe aan de druïden. Er is een mogelijkheid dat de  rieten manden wicker man een Romeins bedachtsel waren om angst en minachting onder de Romeinse bevolking aan te wakkeren voor de wrede Keltische vijanden en om de invasies van de Keltische landen te rechtvaardigen. Er kan echter waarheid in zitten, aangezien een veel latere opmerking wordt gevonden in de 10e-eeuwse Commenta Bernensia Commenta Bernensia(of , (or Bern scholiaBern scholiabewaard in de Burgerbibliothek van Bern, Zwitserland) verwijzend naar Lucan’s De Bello Civili’s epische gedicht waarin de Kelten worden beschreven die mensen verbranden in een houten beeltenis als offer aan Taranis, de god van de donder.

Perillos wordt gedwongen in de koperen stier die hij voor Phalaris bouwde door Pierre Woeiriot (circa 1562)( Perillos being forced into the brazen bull that he built for Phalaris by Pierre Woeiriot  (circa 1562)(Public Domain Public Domain))

Diodorus Siculus vertelt in zijn Diodorus Siculus, in zijn Bibliotheca Historica Bibliotheca Historica over de Siciliaanse stier, een  koperen stieruitgevonden door Perillos van Athene voor Phalaris, de tiran van Akragas, Sicilië. Gevangenen werden mishandeld door een geopende grendel aan de zijkant van de metalen stier waar zij in moesten en vervolgens werd er een vuur onder gemaakt om de slachtoffers die erin vastzaten langzaam levend te roosteren. Perillos vertelde Phalaris dat hij een akoestisch apparaat had ontworpen dat in de stier was geïmplanteerd en dat het zielige gejammer van de slachtoffers zou omzetten in het ‘melodieuze gebrul’ van een stier, om samen met wierook door de open neus van de koperen stier te ontsnappen. Phalaris verleidde Perillos tot een demonstratie, sloot hem op in de stier en stak het vuur aan. Phalaris bevrijdde Perillos echter voordat hij stierf, maar gooide hem toen van een klif. Phalaris zelf werd doodgemarteld in zijn eigen koperen stier toen hij werd overwonnen door Telemachus. Drie Romeinse keizers gebruikten de koperen stier om christenen te martelen.

Hadrianus braadde Sint-Eustatius en zijn gezin in een koperen stier; Domitianus roosterde Saint Antipas, bisschop van Pergamon in 92 AD en in 287 AD werd  Diocletianus geroosterd door Pelagia van Tarsus. Sommigen zeggen dat de brandende stier ook alleen maar propaganda was en dat de katholieke kerk het roosteren van Sint-Eustatius afkeurt.

Volgens de oude Hebreeuwse wet worden bepaalde zedendelicten bestraft met verbranding.  In ”the misjna Mishnah”,wordt de volgende manier beschreven om de misdadiger te verbranden: “De verplichte procedure voor executie door verbranding: ze dompelden hem tot aan zijn knieën onder in mest, rolden een ruwe doek tot een rol en wikkelden die om zijn nek. De een trok het de ene kant op, de ander de andere totdat hij zijn mond opendeed. Daarop steekt men de (loden) pit aan en gooit hem in zijn mond, en het zakt naar zijn ingewanden en schroeit zijn ingewanden dicht.

Tijdens de Midden-Assyrische periode mocht een prostituee haar hoofd niet bedekken met een sluier – zoals fatsoen voorgeschreven had voor een bescheiden getrouwde vrouw.  “Een prostituee mag niet gesluierd zijn. Wie een gesluierde prostituee ziet, zal haar grijpen… en haar naar de paleisingang brengen. … ze zullen hete pek over haar hoofd gieten.

In 88 voor Christus liet Mithridates VI van Pontus gesmolten goud in de keel van de gevangengenomen Romeinse generaal Manius Aquillius gieten en het gerucht gaat dat de Romeinse generaal Marcus Licinius Crassus – die werd beschuldigd van hebzucht – in 53 voor Christus op dezelfde manier om het leven kwam. door de Parthen.

In het oude Rome werden christenen gestraft met  tunica molesta tunica molesta (Latijn voor “vervelend hemd”).  “De christen, uitgekleed, werd gedwongen een kledingstuk aan te trekken genaamd de tunica molesta, gemaakt van papyrus, aan beide kanten besmeurd met was, en werd vervolgens vastgemaakt aan een hoge paal, van waaruit ze brandend bleven neerstromen. Pek en reuzel (vet), een speerpunt onder de kin die verhinderde dat het gekwelde slachtoffer het hoofd naar beide kanten kon draaien om aan het vloeibare vuur te ontsnappen, totdat het hele lichaam, en elk deel ervan, letterlijk was bekleed en in vlammen was opgegaan.

Nauwe opsluiting: uitgehongerd of tot de dood toe opgesloten

Het uithongeren van gevangenen was een manier om de daad van het daadwerkelijk doden van het slachtoffer te omzeilen, wat een godheid had kunnen beledigen. Romeinen begroeven Vestaalse maagden entombed Vestal Virgins die seksuele overtredingen begingen in de  Campus Sceleratus Campus Sceleratus, levend om te verhongeren, want het zou een doodzonde zijn geweest om daadwerkelijk een Vestaalse maagd te executeren.

Vestaalse maagden  werden vaak gebruikt als zondebokken in tijden van grote crises in Rome, omdat hun kuisheid rechtstreeks verband hield met het welzijn van Rome. Drie Vestaalse maagden werden ervan beschuldigd hun kuisheid te hebben geschonden: Oppia die levend werd begraven en Tuccia, die haar onschuld bewees door water in een zeef te dragen. Volgens Plinius de Jongere was Cornelia, die op bevel van keizer Domitianus levend werd begraven, zij was ook onschuldig.

Evenzo werden sommige gevangenen in de Middeleeuwen gedwongen in   een claustrofobisch donker gat te verblijven waar men zich nauwelijks kon omdraaien, laat staan ​​liggen en dat alleen toegankelijk was via een luik of een deur – alsof het opsluiten in een kerker niet genoeg was. , zoals gevonden in Leap Castle en Warwick Castle, Engeland. Het woord “obliette obliette” is afgeleid van het Frans en betekent ‘vergeten’ – aangezien deze gevangenen met opzet gewoon in die donkere holen werden vergeten en achtergelaten om te sterven.”

Polybius (208 – ca. 125 v.Chr.) Spreekt in zijn Polybius (208 – c. 125 BC) in his Histories Histories over Nabis van het oude Sparta, die een beeltenis creëerde naar het beeld van zijn vrouw Apega. De automatisering, gekleed in dure kleding, had de armen uitgestrekt. Nabis was in staat om de armen van de levensgrote pop te manipuleren om een ​​slachtoffer te omhelzen en het slachtoffer tegen zijn borst te drukken. De armen, handen en borsten van het apparaat waren echter doorboord met ijzeren spijkers, waardoor het lichaam van het slachtoffer werd verpletterd. Koningin Apega keurde het apparaat goed en zou ervan genieten mannen te onteren, door vrouwen te vernederen die behoren tot de families van mannelijke burgers, die weigerden belasting te betalen.

Nabis’ ijzeren Apega heeft waarschijnlijk geleid tot het concept van een Nabis’ een ijzeren kast met spikes bevestigd aan een scharnierende voorkant en een met spikes bedekte binnenkant, gebruikt om het slachtoffer, dat wordt achtergelaten om te sterven, in de val te lokken en te doorboren. Of het zou kunnen zijn geïnspireerd door de dood van Marcus Atilius Regulus door de Carthagers, die volgens Tertullianus’  Aan de martelaren To the Martyrsin een houten kist was verpakt, ” , “doorspekt met scherpe spijkers aan alle kanten zodat hij in geen enkele richting kon leunen zonder doorboord worden.

Professor Wolfgang Schild, hoogleraar geschiedenis van het strafrecht aan de universiteit van Bielefeld, betwist het werkelijke bestaan ​​van Iron Maidens en heeft betoogd dat degenen die in musea te zien zijn, uit artefacten zijn samengesteld om spectaculaire objecten te creëren die bedoeld zijn voor commerciële tentoonstellingen.

Vivisepulture is de praktijk van levend begraven worden. Herodotus vermeldt in Vivisepulture is levend begraven worden. Herodotus in Histories Histories dat het levend begraven van mensen een Perzisch gebruik was, dat ze beoefenden om de goden gunstig te stemmen. Deze executie was niet alleen voorbehouden aan vijanden, maar werd ook beschouwd als een algemeen offer aan de goden:

“Ik heb gehoord dat Amestris, de vrouw van Xerxes, oud geworden was, ervoor zorgde dat 14 kinderen van de beste families in Perzië levend werden begraven, om haar dankbaarheid te tonen aan de god die naar verluidt onder de aarde is “Tacitus, in Germania Germania, vermeldt dat Duitse stammen degenen die schuldig waren aan schandelijke ondeugden vastbonden aan een rieten frame, ze met hun gezicht naar beneden in de modder duwden en ze vervolgens levend begroeven.

Infelix Lignum het ongelukkige bos voor kruisiging

 

Herodotus beweert dat de Grieken over het algemeen tegen het uitvoeren van kruisigingen waren, maar maakte een uitzondering met de Perzische generaal Atrayctes in 479 v.Chr.

“ze nagelden (hem) aan een plank en hingen hem op ”.

De Romeinen aan de andere kant waren niet tegen de kruisiging, crucifixionSeneca de Jongere (4 v.Chr. – 65 n.Chr.) schreef: “Ik zie daar kruisen, niet slechts van één soort, maar op veel verschillende manieren gemaakt: sommige hebben hun slachtoffers met het hoofd naar de grond; sommigen spietsen hun geslachtsdelen; anderen strekken hun armen uit op de galg. Tacitus vermeldt dat in Rome executies werden uitgevoerd buiten de Esquiline-poort.

Na het verslaan van Spartacus in de Gladiatorenoorlog (73 – 71 v.Chr.) Kruisigde Crassus 6.000 volgelingen van Spartacus en een jaar later, in 70 v.Chr. Volgens Josephus, kruisigden Romeinse soldaten na de verwoesting van Jeruzalem Joodse gevangenen door ze in verschillende posities buiten vast te spijkeren de muren van Jeruzalem. Volgens Romeins gebruik zouden alle slaven, inclusief vrouwen en kinderen, worden gekruisigd als een slaaf schuldig werd bevonden aan het doden van zijn meester.

Een kruis kan bestaan ​​uit een enkele paal, of een verticale balk waaraan de horizontale balk  (patibulum patibulum) zou worden bevestigd. Slachtoffers werden aan het kruis genageld, maar vaak werd het lichaam op de een of andere manier ondersteund om verstikking door ophanging te voorkomen en om het lijden te verlengen. Ondanks afbeeldingen van lendendoeken op zoveel schilderijen, schreef Seneca dat slachtoffers naakt werden gekruisigd en soms met een stok door hun kruis werden gestoken om hen te vernederen en pijn te veroorzaken.

Aan de stoel kon een zitting in de vorm van een hoorn worden vastgemaakt , ook om het slachtoffer te kwellen. De dood kan uren of dagen duren en kan het gevolg zijn van hartfalen, shock, longembolie of blootstelling en uitdroging.

Vrouwen ontkwamen niet aan deze wrede straf. Ida, een Romeinse vrijgelatene werd gekruisigd op bevel van Tiberius en Saint Eulalia (ca. 290 – 303), was een 13-jarige Romeinse christelijke maagd van Barcelona die op 12 februari 303 na Christus werd gekruisigd op bevel van keizer Diocletianus. Ze werd gegeseld, haar borsten werden verbrand en na de kruisiging werd ze onthoofd.

Op de spies : Anastauro

In pre-Romeinse Griekse teksten betekent  In pre-Roman Greek texts anastauro anastauro meestal spietsen. Een van de ergste langdurige doodstraffen is aan de paal hangen, meestal gereserveerd voor politieke tegenstanders, krijgsgevangenen en in sommige gevallen als straf voor een bijzonder gruwelijke misdaad. Aan de paal hangen was meestal een openbaar schouwspel dat diende als afschrikking, vernedering en als straf.usually means to impale.

Al in het tweede millennium voor Christus vindt men verwijzingen naar aan de paal hangen.  The code van HammurabiCode of Hammurabi(1754 v.Chr.), geschreven door de zesde koning van het oude Babylon, specificeerde veel straffen die bij veel misdaden pasten. Zo zou een vrouw die haar man vermoordde ter wille van de liefde van een andere man, kunnen worden gestraft met aan de paal hangen – zij zou zich ook schuldig hebben gemaakt aan overspel. Verschillende staten uit de tijd van Hammurabi’s regering volgden zijn voorbeeld. Vanwege de ideale ligging aan de westelijke oever van de rivier de Eufraat, nam de oude stad Mari een begeerde plaats in op de handelsroute tussen Sumer in het zuiden en de Levant in het westen. Het werd daarom vaak geannexeerd. Krijgsgevangenen van vijandelijke troepen werden aan een paal gehangen om toekomstige invasies af te schrikken, maar het mocht niet baten, aangezien de stad vaak van heerschappij veranderde. Gevangengenomen soldaten werden gewoonlijk ook buiten belegerde steden aan een paal gehangen om het moreel van de belegerde burgers te breken.

Darius, de koning van Perzië, pocht in de Darius, the Behistun-inscriptie Behistun Inscription: “Toen heb ik in Babylon die Nidintu-Bel en de edelen die bij hem waren aan een paal gehangen, ik heb er 49 geëxecuteerd, dit is wat ik deed in Babylon Then in Babylon. Er wordt aangenomen dat hij in totaal 3.000 Babyloniërs aan een paal heeft gehangen. De Egyptische koningen Merneptah, Sobekhotep II, Achnaton, Seti en Ramses IX lieten ook regelmatig rivalen en vijanden aan een paal hangen en de Assyrische koning Sanherib, die ongeduldig werd over onderworpen koninkrijken die weigerden hem belasting te betalen, belegerde Lachis en spietste de Judese gevangenen aan een paal. Een reliëf in het paleis Khorsabad van Sanheribs vader Sargon II toont een afwijking van de gebruikelijke methode van aan een paal hangen, waarbij de staak direct onder de ribben in het lichaam werd gedreven, in tegenstelling tot van binnenuit de anus. Dit wordt de Neo-Assyrische impalement genoemd..”

De Assyriërs waren niet de enigen die experimenteerden en afweken van de oorspronkelijke longitudinale methode van aan een paal hangen, waarbij de paal vanuit de anus door het lichaam werd geduwd om via de borst of nek naar buiten te komen. Transversale spietsing zou zijn van de voorste romp naar de achterkant. Een variant van spietsen zou zijn om haken te gebruiken.   ‘GaunchenGaunching‘ is een methode waarbij de gevangene eerst wordt opgehesen en vervolgens op een bed van haken wordt losgelaten of hij wordt door de buik gehaakt, zijn rug doorboord en op een horizontale balk gehesen, met bungelende armen en benen. Deze methode werd in de 18e eeuw nog steeds toegepast door de Nederlanders om weggelopen of opstandige slaven te straffen.  Slaven werden door de Nederlanders aan een paal gehangen in Kaapstad, Zuid-Afrika; Suriname (noordoost-Atlantische kust van Amerika) en Batavia (het huidige Jakarta) in de 17e eeuw. Gevangenen werden in de 18e eeuw ook aan haken aan de muren van Algiers gehangen.

Slachtoffers konden binnen enkele minuten sterven of soms kon hun pijnlijke dood met drie dagen worden verlengd, hoewel sommige gegevens acht dagen aangeven, als de staak vitale organen miste en de ruggengraat volgde. Een geslepen, geoliede staak zou de dood bespoedigen, terwijl een stompe staak de dood verlengde terwijl het slachtoffer langzaam op de druk van de stok zakte. Sadistische folteraars konden slachtoffers in leven houden door ze voedsel en water te geven.

 

Door By Micki PistoriusMicki Pistorius

Bron

Onvoorstelbaar hoe gruwelijk wreed de mensheid was ooit…
En nog steeds… Schokkend dit allemaal…