Blanke slaven

 

VERGETEN blanke Ierse slavinnen

Ze kwamen als slaven: Een menselijke lading vervoerd op Britse schepen op weg richting Amerika. Ze werden geleverd met

honderdduizenden slaven en omvatte mannen, vrouwen en zelfs  kinderen.

Als ze in opstand kwamen of ongehoorzaam waren na een bevel, werden ze gestraft op de meest zware manieren. Slavenhouders hingen de slaven dan op aan hun handen of verbranden met opzet hun handen of voeten als een vorm van straf. Sommigen werden levend verbrand en men spietste hun hoofden op pennen op de markt als een waarschuwing richting de andere slaven.

We hebben het niet echt nodig om door te gaan met alle nare en bloederige details? Wij weten maar al te goed over de wreedheden van de Afrikaanse slavenhandel.

Maar hebben we het over Afrikaanse slavernij? Koning James VI en Karel I leverden ook een voortdurende inspanning om de Ieren tot slaaf te maken. Groot-Brittannië’s Oliver Cromwell, bevorderde deze praktijk van onmenselijke handel van iemands buurman.

De Ierse slavenhandel begon toen James VI maar liefst 30.000 Ierse gevangenen verkocht als slaven aan de Nieuwe Wereld. Zijn Proclamatie van 1625 vereiste Ierse politieke gevangenen om naar het buitenland te worden gestuurd en verkocht aan Engelse kolonisten in West-Indië.

Tegen het midden van de jaren 1600, waren de Ieren de belangrijkste verkochtte slaven van Antigua en Montserrat. Op dat moment, waren maar liefst 70% van de totale bevolking van Montserrat Ierse slaven.

Ierland werd al snel de grootste bron van menselijk vee voor Engelse handelaren. De meerderheid van de vroegere slaven naar de Nieuwe Wereld waren eigenlijk blank.

Van 1641-1652, werden er meer dan 500.000 Ieren gedood door de Engelsen en nog eens 300.000 werden verkocht als slaven. De bevolking van Ierland daalde van ongeveer 1.500.000 tot 600.000 in één decennium.

Families werden uit elkaar gerukt als de Britten niet toelieten dat Ierse vaders hun vrouwen en kinderen met zich meenamen over de Atlantische Oceaan. Dit leidde tot een hulpeloze bevolking van dakloze vrouwen en kinderen. Brittannië’s oplossing was om ze ook maar te gaan veilen.

Tijdens de jaren 1650, werden meer dan 100.000 Ierse kinderen in de leeftijd tussen 10 en 14 weggehaald bij hun ouders en verkocht als slaven in West-Indië, Virginia en New England. In dit decennium, werden 52.000 Ierse (vooral vrouwen en kinderen)verkocht aan Barbados en Virginia.

Nog eens 30.000 Ierse mannen en vrouwen werden ook getransporteerd en verkocht aan de hoogste bieder. In 1656, werd er in Cromwell bevolen dat 2000 Ierse kinderen werden meegenomen naar Jamaica en zij werden daar verkocht als slaven aan de Engelse kolonisten.

Veel mensen, vandaag de dag willen voorkomen dat men spreekt over de Ierse slaven toch was dat wat ze werkelijk waren: Slaven. Zij zullen bv. komen met termen als “contractarbeiders” om te beschrijven wat er gebeurde richting de Ieren. Echter, in de meeste gevallen uit de 17e en 18e eeuw, de Ierse slaven waren niets meer dan menselijk vee.

Bijvoorbeeld de Afrikaanse slavenhandel was toen nog maar net begonnen in dezelfde periode. Het is bizar om te vernemen dat de Afrikaanse slaven, niet besmet waren met de vlek van de gehate katholieke theologie en vaak duurder om te kopen, zij werden vaak veel beter behandeld dan hun Ierse tegenhangers.

Afrikaanse slaven waren erg duur tijdens de late jaren 1600 (50 £ sterling). Ierse slaven kwam goedkoop op de markt (niet meer dan £ 5 Sterling). Als een planter een Ierse slaaf had geslagen, gebrandmerkt of had doodgeslagen, zag men dit nooit als een misdaad. De dood van een Ierse slaaf was meer een monetaire tegenslag, maar wel veel goedkoper dan het doden van een duurdere Afrikaan.

De Engels meesters begon al snel met de Ierse vrouwen- voor zowel hun eigen persoonlijke genoegens- en voor een grotere winst, te fokken. Kinderen van de slaven waren zelf al slaven, dus had een eigenaar steeds meer van zijn onvrije personeelsbestand.

Zelfs als een Ierse vrouw op de een of andere manier haar vrijheid zou hebben verkregen, zouden haar kinderen toch nog slaven van de meester blijven. Dus de Ierse moeders, zelfs met deze nieuw gevonden emancipatie, zouden zelden hun kinderen verlaten en dus zouden zij ook in de slavernij blijven.

Na verloop van tijd, dachten de Engelsen dat ze een betere manier hadden gevonden om deze vrouwen te gebruiken om hun marktaandeel te vergroten:

De kolonisten begonnen Ierse vrouwen en meisjes (velen niet ouder dan 12) met Afrikaanse mannen te laten ”fokken” om slaven te produceren met een duidelijk andere teint. Deze nieuwe “mulat” slaven brachten een hogere prijs op dan het Ierse vee en eveneens, konden de kolonisten zo geld besparen in plaats van een aankoop te doen van de duurdere nieuwe Afrikaanse slaven.

Deze praktijk van de kruising van Ierse vrouwen met Afrikaanse mannen ging voor tientallen jaren door en was zo wijdverbreid dat, in 1681, er een nieuwe wetgeving kwam die “verbood de praktijk van het koppelen van Ierse slavinnen aan Afrikaanse slaven mannen, met als enige doel het produceren van nieuwe slaven.” Het werd alleen maar gestopt omdat men niets meer kon verdienen aan de duurdere slaven van grote slaven transportbedrijven.

Engeland bleef naar verwachting tienduizenden Ieren als slaven verkopen, voor meer dan een eeuw lang. Er staat beschreven dat, na de Ierse opstand in 1798, duizenden Ierse slaven werden verkocht aan zowel Amerika en Australië. Er werd verschrikkelijk misbruik gemaakt van zowel de Afrikaanse en de Ierse gevangenen. Een Brits schip dumpte nog zelfs 1302 slaven in de Atlantische Oceaan, zodat de bemanning genoeg te eten zouden hebben.

Er is weinig vraag van de Ierse ervaringen over de verschrikkingen van de slavernij lang niet zo veel (zo niet meer, in de 17e eeuw) als Afrikanen deden. Er is ook weinig twijfel dat die lichtbruine gezichten uw getuigen zijn in uw reizen naar West-Indië, zij zijn zeer waarschijnlijk een afstammeling van de combinatie van Afrikaanse en Ierse afkomst.

In 1839, had Groot-Brittannië uiteindelijk besloten om zijn deelname aan de Satans snelweg naar de hel te beëindigen en stopte toen het transport van slaven. Terwijl hun besluit, piraten niet liet stoppen, werd toch langzaam de nieuwe wet in dit hoofdstuk van de Ierse ellende gesloten.

Maar, als iemand, zwart of wit, van mening is dat de slavernij slechts een Afrikaanse ervaring was, dan hebben zij het helemaal mis. Ierse slavernij is een onderwerp om je goed te beseffen, en om niet wissen uit onze geschiedenis.

Maar waarom wordt het zo zelden besproken? Laten de herinneringen aan honderdduizenden Ierse slachtoffers, niet meer achter dan een vermelding van een onbekende schrijver?

Of is hun verhaal aan degene dat hun Engelse meesters bedoeld hebben: het volledig te laten verdwijnen, alsof het nooit gebeurd is.

Geen van de Ierse slachtoffers kwam ooit terug naar hun vaderland om hun beproeving te beschrijven. Dit zijn de verloren slaven; diegenen die tijd en vooringenomen geschiedenisboeken verloren.
Interessante historische noot: de laatste persoon gedood bij de Salem Witch Trials was Ann Glover. Zij en haar man waren verscheept naar Barbados als slaaf in 1650. Haar man is daar vermoord omdat hij weigerde om het katholicisme af te zweren.
In 1680 werd ze huishoudster in Salem. Nadat een aantal van de kinderen, waar zij zorg voor droeg ziek werden, werd ze ervan beschuldigd een heks te zijn.

Tijdens het proces eiste men dat ze het Onze Vader op zou noemen. Dat deed ze, maar in het Gaelic, omdat ze het niet kende in het Engels. Zij werd toen opgehangen. Voor meer informatie kunt u terecht bij de volgende bronnen:

Political Education Committee (PEC)
American Ireland Education Foundation
54 South Liberty Drive, Suite 401
Stony Point NY 10980

 

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
Bibliography
Aubrey Gwynn, S.J., Documents relating to Irish in the West
Indies — Analecta Hibernica
Page: 153
Note: 1
Edward O’Meagher Condon, The Irish Race in America, New York,
A.E. and R.E. Ford, 1887
Page: 15 41 38,9
Note: 3 21 37
Arthur Percoval Newton, The European Nations in the West Indies
1493-1688, London, J. Dickens & Co, Reprint 1967
Page: 163
Note: 4
Richard S. Dunn, Sugar and Slaves, Chapel Hill, NC, U of NC
Press, 1972
Page: 56, 122, 130 ? 133 160
Note: 5 13 24 25
Page: 327 ? 131 141
Note: 29 30 32 34
Maurice Lenihan, History of Limerick, Cork, Mercier, ?
Page: 668,9 669
Note: 6 26
John P. Prendergast, The Cromwellian Settlement of Ireland,
Dublin, ?, 1865
Note: 9 17
Sir William Petty, Political Anatomy of Ireland, London, ?, 1719
Page: 19
Note: 7
John Thurloe, Letter of Henry Cromwell, 4th Thurloe’s State
Papers, London, 1742
Note: 8
Thomas Addis Emmet, Ireland Under English Rule, NY & London,
Putnam, 1903
Page: 101, vol I 101, vol I 211,2
Note: 12 19 28
Joseph J. Williams, Whence the “Black Irish” of Jamaica, NY,
Dial, MCMXXXII
Page: 17 17
Note: 10 11
Anthony Broudine, Propuguaculum, Pragae Anno, 1669
Note: 18
Dr. John Lingard, History of England, Edinburgh, ? ,1902
Page: 336, vol X
Note: 20
Abbot E. Smith, Colonists in Bondage, 1607-1776, Glouster, Mass,
Smith, 1965
Page: 164 165 334 209 336
Note: 2 16 23 27 36
C. S. S. Higham, The Development of the Leeward Islands Under the
Restoration, 1660-1688, London,
Cambridge, 1921
Page: 4 47
Note: 14 22
Richard Ligon, A True and Exact History of Barbadoes, London,
Cass, 1657, reprinted 1976
Page: 44
Note: 31
Eric Williams, From Columbus to Castro, 1492-1969, New York,
Harper and Roe, 1971
Page: 101
Note: 15
Wesley Frank Craven, The Colonies in Transition, 1660-1713, New
York, Harper and Roe, 1968
Page: 55 58

Note: 33 35