Verslaafd  aan je sportabonnement

Verslaafd  aan je sportabonnement

Tanja had  al 14  jaar een sportabonnement. Ze ging eigenlijk nooit meer.
Nou ja, echt jarenlang wel hoor.
Ze ging vaak als ze zich verveelde, als het regende buiten en ze plots dacht: “Ach waarom ook niet.”
Maar er was niemand die ”Hallo” zei in de sportschool, geen enkele groet. Geen aardig mens die een ander zag, ieder voor zich. En dat was niet voor het vaderland.

Na een lange tijd, had ze ineens geen zin. Ze moest vaak als  het donker was weer alleen naar die sportschool, want niemand had zin en zeiden ze ze sporten zg thuis!
Maar zij zei haar abonnement niet op.
Nee, want het gaf haar ineens rust. Dat ze kon, als ze kon.

“Ik heb een sport-abonnement,” zei ze, als iemand vroeg of ze nog aan sport deed.
Ze zei het vaak.
Te vaak.
Bij de tandarts. In de lift. In het tuincentrum bij het schap met vetplanten.

Het abonnement gaf haar een gevoel van potentieel.
Het was de belofte van een ander leven.
Een versie van haarzelf die ‘manjana’ weer zou beginnen.
Een vrouw met strakke armen, smoothies in glazen potten, en een handdoek in een sporttas die naar  rozen rook.

In werkelijkheid zat ze  op de bank en schreeuwde ze “morgen!” naar haar eigen gedachten van hoop.

Soms, als ze langs de sportschool fietste, voelde ze een steek van lichte schuld.
Maar dan zei ze tegen zichzelf:
“Ze schrijven het toch al af.” 
Alsof dat een soort spiritueel contract was tussen haar en het universum.

Het was niet voor niets de sportschool met de naam -”Profiteerfit”. Ze hadden de naam goed gekozen. :+)

Ze voelde zich er goed bij.
Niet door het sporten.
Maar door de gedachte dat ze kón gaan sporten. Dat gaf rust en veiligheid.

Tot de dag kwam dat haar automatische incasso opeens stopte.
De sportschool had haar toch uitgeschreven.
Ze had de knoop doorgehakt uiteindelijk, en het abonnement op een sterk moment opgezegd. Na een maand schreven ze toch nog af, dus waarschijnlijk hadden ze haar mail niet ontvangen.
Nou pfoeh gered,  maar ze zou weer gaan sporten hoor. Zeker weten.
Tot de dag dat het echt niet meer kon!

Ze zat thuis met een vreemd leeg gevoel.
Alsof iemand haar fantasie had afgepakt.

“Ben je verdrietig?” vroeg haar vriendin.
“Nee hoor,” zei ze. “Ik ga nu écht beginnen met thuis sporten.”

Ze keek naar de loopband in de kamer, waar de spinnenwebben onder vandaan wapperden.