15 ongelooflijke bewijzen van reïncarnatie
Een van de Amerikaanse onderzoekers, Carol Bowman, raakte geïnteresseerd in de problemen van vorige levens bij kinderen nadat haar zoontje Chase haar vertelde dat hij een zwarte soldaat was tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog. Bowmans boek, Children’s Past Lives, geeft veel voorbeelden van ongebruikelijke fobieën.
Hoe kinderen in het welvarende Amerika bijvoorbeeld, als ze het geluid van een naderend vliegtuig horen, zich onder tafels en stoelen verstoppen en schreeuwen: ‘ze gaan bombarderen.’ Veel van onze lezers schreven ook dat ze in een vorig leven militairen waren.
(Mij komt dat ook bekend voor, als kind dook ik weg als de sirene ging 1 x in de maand of als er straaljagers over kwamen, daar heb ik lang last van gehad!!! 23 jaar … Doodsangsten bij straaljagers! Bij regressie komt een vorige leven tevoorschijn in Duitsland. Ik had nooit Duits op school, maar schijn het perfect te spreken, hoewel ik moderne woorden niet ken! Ik kende ook plots Joodse muziek … Nooit gehoord)
“Toen ik klein was, ongeveer 3-4 jaar oud, stelde ik mezelf voortdurend voor met de naam van iemand anders. Nu weet ik niet meer wat, maar het incident blijft in mijn geheugen hangen. Mijn moeder brengt me naar de kleuterschool, er is een nieuwe lerares en die vraagt hoe ik heet. Ik vertel haar dus die andere naam.
We communiceren een aantal dagen zo, op een dag haalt mijn moeder me op van de kleuterschool en noemt me bij mijn echte naam – Natasha.
De lerares: “Hoe kom je bij de naam Natasha ?” Moeder antwoord: “Luister niet naar haar!” En zegt tegen mij: “Houd eens op met zo raar te doen.”
Ik herinner me uit hetzelfde leven:
Ik vertel iedereen dat ik een man en twee kinderen heb. Er is een feest in de tuin, de volwassenen zitten aan tafel. Ze zeggen tegen mij: “Natasha, kom hier, vertel me over jouw man en kinderen.” , ik vertelde dat DIE vrouw stierf in de oorlog, werd betrapt bij een inval. Ik droomde zo vaak over de verschrikkingen van de oorlog, hoe ik me verstopte. Dus ik geloof niet eens in dit fenomeen, maar ik weet het dat het zo is.”
***
“Ik ging naar de kleuterschool. Twee speeltuinen waren gescheiden door een meterslange smalle tuin. En ik stond te popelen om van stoeprand naar stoeprand te springen. En opeens zag ik mezelf als een soldaat met een wapen in mijn handen, die over een loopgraaf sprong. Het werd eng.
De volgende dag ging ik weer over het grasveld springen, maar ik zag niets meer. Ik was nog geen vijf jaar oud, het bleef in mijn geheugen hangen. Toen ik ouder werd, leerde ik dat er felle gevechten ooit plaatsvonden op deze plek. Ik was nog heel jong, eind jaren vijftig en we hadden nog geen tv. Het gebeurde, ze spraken niet over de oorlog in mijn familie, ik vertelde de volwassenen ook niets.
***
“Mijn nichtje zei, toen ze klein was, dat ze verpleegster was en werd vermoord in een loopgraaf. Ze ging studeren om verpleegster te worden, stelde uitstekende diagnoses, maar verliet toen dit beroep omdat “ze een hekel heeft aan dit werk…” En mijn zoon. Hij verstopte zich altijd onder de stoel als de helikopter vloog. En hij keek vol afschuw op en het lokte hem nauwelijks naar buiten. Het was niet het vliegtuig of het lawaai van de straat, maar de helikopter.
***
“Toen ik ongeveer 5 jaar oud was, had ik een vreselijke droom: ik ben een man, er is oorlog aan de gang, ik ren over een brug met een geweer, ze schieten op me, een kogel raakt me in de borst, Ik voel pijn, ik val, ik begrijp dat ik doodga.
Ik werd zwetend en huilend wakker. Nou, wat een nare droom, dacht ik. Jaren zijn verstreken, we zijn verhuisd naar een nieuw appartement en ik krijg weer dezelfde droom, in de droom begrijp ik dat ik deze droom al eerder heb gezien en weet wat er daarna zal gebeuren. Er gaan nog vele jaren voorbij en ik heb voor de derde keer dezelfde droom. Ik denk dat ik in een vorig leven een man was, een militair, en stierf in de oorlog.’
***
Reïncarnatieonderzoeker Ian Stevenson geloofde dat het menselijk lichaam een spoor van een vorig leven bewaart.
Sporen van een vorig leven, of beter gezegd, de aard van de dood in een vorig leven, kunnen moedervlekken zijn met een ongewone vorm, gelegen in het gebied van een schotwond; littekens of aangeboren afwijkingen.
Terwijl hij zijn verhalen verzamelde, merkte Stevenson dat een vrij groot aantal van de kinderen die hij bestudeerde, kenmerken vertoonden die de kinderen zelf associeerden met ervaringen uit vorige levens.
De Indiase jongen Ravi, die zei dat zijn keel was doorgesneden door een moordenaar, werd bijvoorbeeld geboren met een lichtere streep in zijn huid over zijn nek, dat leek op een lang litteken van een mes wond.
(Ik heb een hele lichte vlek op mijn linkerborst bij mijn hart…3 cm doorsnee, ik denk dat ze mij ooit doodschoten…het is echt in de vorm van een schotwond, ook zo groot,…bizar wel)
***
“De neef van mijn vrouw, 16-17 jaar jonger dan zij, was ongeveer vier jaar oud en sprak voortdurend over hoe hij werd neergeschoten in een luchtgevecht. Hij noemde zijn rang, achternaam, voornaam, type vliegtuig. Iedereen beschouwde hem als een dromer, het is onmogelijk om dit te verifiëren (jaren ’70).
Hij had vaak gedroomd dat hij bij een Kozakkenaanval zat met een getrokken zwaard. Hij had vanaf jonge leeftijd een litteken bij zijn hart, in de vorm van een kogelgat…”
***
“En ik heb altijd geweten dat ik verbrand ben tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ik heb vaak dromen, maar ik herinner me deze uit mijn kindertijd. Ik droomde dat een dorp in brand stond, en ik stond achter een veld aan de rand van het bos. Ik vroeg me af hoe ik wist te ontsnappen. En toen keek ik naar mijn handen, en ze brandden, maar er was geen pijn, en ik besefte dat ik ook weg was.
Na dit artikel, vooral over de moedervlekken op het lichaam, werd ik bang. Ik heb een enorme witte moedervlek op mijn rug met rafelige randen. “Mijn moeder werd er echt bang van toen ze me zag na de bevalling.
De vlek is bijna onzichtbaar, omdat ik een lichte huid heb, maar hij wordt niet rood . Ik zit in bad en het wordt niet rood oid door de warmte en het wordt ook niet donkerder door het bruinen.”
***
Reïncarnatie bestaat, en ik herinner me mijn vorige leven. Ik werd gedood met een schot van een pistool in de rug. En het gat zit nu op mijn rug, precies op de plek waar de kogel zat.”
***
“Vanaf mijn vierde droomde ik verschillende keren waarin bloedige lichamen op een kar lagen, en het leek alsof dit de lichamen van mijn ouders waren. Naarmate ik ouder werd, begon ik te begrijpen dat deze droom heel vreemd was: in mijn leven waren er geen indrukken die aanleiding konden geven tot deze droom.
Op vierjarige leeftijd groeide ik op in een volledig vrolijke en fijne omgeving in de stad in een groot vrijstaand huis, mijn ouders bouwden zelf een huis, ze hadden nog geen televisie, er waren geen dorpskarren in de omgeving en er was ook geen bloedvergieten.
Ik was altijd bang om deze droom te zien, en toch bleef ik erover dromen.” “En ik herinner me veel van dat leven, zelfs gedeeltelijk overgenomen in dit leven… Mijn vrouw luistert naar mijn verhalen maar gelooft er niet echt in. Ik heb haar trouwens leren kennen alsof ze een oude vriendin was… toen ik jong was, waren er geen televisies, maar ik herinnerde me oude bruine rijtuigen en dat mensen op een binnenschip ergens heen gingen.
***
“Mijn dochter zei haar eerste woord toen ze zes maanden oud was (ik kan me veel opmerkingen voorstellen dat dit niet kan, het KAN wel!). we gingen naar de buren, de kinderen begonnen te spelen, en de buurman kwam met “Zhigulevsky” (er was geen ander) bier en gerookte makreel. We zaten aan tafel. Ik kan niet tegen bier, maar de buurman schonk wat bier op de bodem van het glas zodat we de glazen kon laten proosten.
Mijn kind kwam de keuken in rennen en vroeg: wat drink je? Ik geef haar mijn glas met de woorden: probeer het, weet je wat het is? Mijn dochter drinkt het en zegt: het is bier. Het is mijn beurt om verrast te zijn: hoe weet je dat?
Het antwoord schokte me: ooit hield ik van wijn en bier, ik dronk veel. Daarom stierf ik. Met deze woorden rende mijn dochter weg om het spel voort te zetten, en ik bleef geschokt achter.
***
“En mijn zoon, toen hij zeven maanden oud was, zei duidelijk: “Geef mij suiker.” Mijn man en ik stonden met onze rug naar hem toe, en toen we dit allebei hoorden, keken we allebei om ons heen. Hij sprak de klank “R” correct uit , luid. ‘Het lijkt mij dat kinderen zich veel van hun vorige leven herinneren, maar naarmate ze ouder worden, vergeten ze het allemaal.’
***
“Ik heb twee kleinkinderen. Bij de jongste hebben we het niet opgemerkt. En de oudste zegt soms dingen waar zijn vader en ik, alleen maar stilletjes naar kunnen kijken. Het voelt alsof de haren op mijn hoofd rechtop gaan staan, een kind van zijn leeftijd KAN zulke dingen NIET weten en erover oordelen. En voor de sceptici wil ik jullie herinneren aan het axioma van Cole: “De totale hoeveelheid intelligentie op de planeet is constant… Maar de bevolking groeit…” .
***
“Toen ik ongeveer drie jaar oud was, probeerde ik mijn moeder over een ander vorig leven te vertellen. Mijn pogingen begonnen met de zin: “Mam, toen had ik andere moeders en vaders…” Maar mijn moeder was erg boos, en onderbrak me onmiddellijk. Zoals ze later uitlegde, was ze erg verontwaardigd, want sinds de geboorte had ze me geen minuut alleen gelaten, wat voor andere moeders en vaders er dan konden zijn, en ik vroeg me af waarom mijn moeder boos was, die andere herinner ik me zeker. Dan is het voorbij. Wat ik wilde vertellen, weet ik niet meer, het werd op de een of andere manier meteen vergeten. En mijn moeder weet het ook niet, omdat ze me nooit de kans heeft gegeven om te vertellen wat ik wilde.
***
“Het was een paar keer verbluffend. In een van de landen waar ik nog nooit eerder was geweest, had ik plotseling het gevoel dat ik hier al eens eerder was geweest: alles was bekend, bij elke bocht van het park wist ik wat er in de buurt zou moeten zijn. Toen dacht ik, wat ik als kind in het programma van Senkevich zag… Maar alles was te gedetailleerd en… eng en onaangenaam. Ik span mijn hersenen hulpeloos in, ik kwelde mijn vrouw met uitroepen van “Ik ben hier eerder geweest!”
***
Na het lezen van een groot aantal getuigenissen van verschillende mensen, besloot de auteur van dit artikel zijn eigen herinnering te geven. Als kind had ik een duidelijke herinnering aan blindheid. Deze herinnering werd bovendien herhaald in dromen, waarbij de grootste verrassing het gevoel was, dat het niet pijnlijk was, maar heel eng.
Ik probeerde dit aan mijn ouders te vertellen, maar ze zeiden zoiets als ‘verzin het niet’.
Toen vergat ik deze nachtmerrie. Maar vele jaren later ging ik voor werk naar Abchazië. En daar vertelde een van de medewerkers van het hotel waar ik logeerde me over een ongewone ‘waarzegster met papegaaien’ waar ‘de hele stad naartoe gaat’.
“Ze vertelt dingen op zo’n manier dat iedereen naar adem snakt”, verzekerde de hotelmedewerker.
En ik ging naar de markt. Ik zal de kenmerken van deze bijzondere markt niet beschrijven. Je kunt er niet over vertellen in een sprookje, je kunt het niet beschrijven met een pen. Uiteindelijk vond ik de stevige muur vol van boven tot onder met kooien met papegaaien, Vogels, valkparkieten (een vogel uit de kaketoefamilie), tortelduifjes en kleine kleurrijke vogels, zo lijkt het, vinken. Een dronken uitziende man met een snor en een in stukken gesneden leren jasje verkocht ze.
– Ga je je toekomst voorspellen? Kom binnen,’ riep plotseling een mannenstem ergens achter de kooien.
De besnorde man duwde de grootste kooien met papegaaien opzij en ik dook een smalle, halfdonkere ruimte in.
Achter de kooien zat een heel dikke vrouw met een bruin gerimpeld gezicht, heel blauwe ogen, een blauwe bloem in haar grijze haar en ze had een mannenstem.
De geur van de vrouw was zodanig ranzig dat het verrassend was dat de papegaaien niet stierven.
De oude vrouw knikte naar de kruk voor haar, en toen ik ging zitten, tilde ze haar rok op tot aan haar knie, onthulde haar oude pantalons en beval me mijn hand op haar knie te leggen.
Tot nu toe had ik plezier, maar toen ze begon te praten, verdween het plezier. De waarzegster noemde heel nauwkeurig mijn beroep, of beter gezegd, drie beschikbare beroepen, beschreef de stad waar ik vandaan kwam, vertelde over mijn ouders en noemde een belangrijke gebeurtenis uit mijn kindertijd. Kortom, ze liet er geen twijfel over bestaan dat ze over enige kennis beschikte. Ze vertelde over het verleden en de toekomst. Maar wat mij het meest opviel was haar verhaal over wie ik was in een vorig leven.
– Je leeft een van je laatste levens. In het verleden was je een zeer machtige en rijke oosterse man. Hij stierf toen hij vijftig was”, zei de tante.
‘Wat was de aard van de dood,’ vroeg ik.
‘Gewelddadig’, antwoordde de waarzegster. “Ik kan niet precies zeggen wat ze daar deden, maar ik zie zeker blindheid.”
Zoals ze zeggen, geloof het of niet. Misschien zijn dit slechts fantasieën, maar in de interpretatie van de tante klonken ze in ieder geval erg interessant. En in combinatie met mijn eigen herinneringen suggereerden ze ook dat er veel in de wereld is waar onze wijzen nooit van hadden gedroomd.
