Begraafplaats Notre-Dame-des-Neiges

De katholieke begraafplaats Notre-Dame-des-Neiges is de grootste begraafplaats in Canada. Het ligt bovenop Mount Royal en beschikt over een tuinlandschap van 139 hectare met meer dan 65.000 monumenten en 71 familiekelders. Op de begraafplaats liggen ook de stoffelijke resten van ruim een ​​miljoen mensen. Niet alleen is het bekend dat dit enorme kerkhof spookt, maar de afgelopen jaren is het ook getuige geweest van allerlei soorten ontheiliging en andere gestoorde activiteiten.

Groundhogs hebben talloze botten, kistplanken en kunstgebitten opgegraven. Bomen en takken stortten tijdens een ijsstorm op graven.

Honderden lichamen liggen opgestapeld in afwachting van begrafenis, als gevolg van een langdurige staking door begraafplaatspersoneel. Tot overmaat van ramp worden rouwende families buitengesloten en kunnen ze hun doden niet eens bezoeken.

Ooit de meest pittoreske begraafplaats van Canada, is de begraafplaats Notre-Dame-des-Neiges tegenwoordig een verlaten, overwoekerde en verlaten plek. Met weinig onderhoud, verbrijzelde bomen en verspreide botten beschreef Global News dit enorme kerkhof als ‘een nachtmerrie op de begraafplaats in Montreal’.

Het katholieke bisdom Montreal richtte in 1854 de begraafplaats Notre-Dame-des-Neiges op omdat ze meer ruimte nodig hadden voor de doden. In feite hadden verschillende golven van cholera de katholieke begraafplaats Saint Antoine geteisterd. Het lag vol lijken, waarvan vele in massagraven, en barstte uit zijn voegen.

Om deze overbevolking te verlichten, opende het bisdom de begraafplaats Notre-Dame-des-Neiges bovenop de berg. Het werd aangelegd op een terrein dat gekocht was van Dr. Pierre Beaubien en werd ingericht als tuinbegraafplaats in Franse stijl. Ontworpen door landschapsarchitect Henri-Maurice Perreault, die landelijke begraafplaatsen in Boston en New York had bestudeerd, was de begraafplaats Notre-Dame-des-Neiges bedoeld om deze in stijl na te bootsen.

De eerste begrafenis op de begraafplaats Notre-Dame-des-Neiges vond plaats op 29 mei 1855. Een vrouw genaamd Jane Gilroy McCready, die op 35-jarige leeftijd stierf, werd begraven in het landelijke landschap. Zij was de vrouw van een gemeenteraadslid.

In de loop der jaren zijn veel gevierde figuren begraven op de begraafplaats Notre-Dame-des-Neiges. Daartoe behoren politici, soldaten en zakenmensen van allerlei pluimage. Ook gevierde lokale bewoners, zoals hockeylegende Maurice “The Rocket” Richard, politicus Bernard Devlin, journalist Nick Auf der Maur en de gekwelde dichter Émile Nelligan werden er begraven.

Over het algemeen zijn de meeste doden gewoon alledaagse Montrealers die werden begraven in familiale percelen of kluizen.

Anderen, minder fortuinlijk, werden begraven in paupersgraven, afdelingen voor overleden weeskinderen en griezelige velden voor de stoffelijke resten van Anatomy-slachtoffers.

Bovendien zegt het bisdom: “De begrafenisplaatsen worden afgestaan ​​voor een vaste periode van maximaal 100 jaar. Het verlaten van de begraafplaats brengt de annulering van de concessie met zich mee, zonder enige schadevergoeding door een van beide partijen. (3.3 Duur van de concessie).” Dit betekent in wezen dat begraafplaatsen na honderd jaar worden hergebruikt als er geen betalingen worden gedaan door de nakomelingen van degenen die daar zijn begraven.

Er zijn ook veel berichten dat het spookt op de begraafplaats Notre-Dame-des-Neiges. Hoewel de grootste begraafplaats van Canada de thuisbasis is van minstens een dozijn geesten, zal deze column slechts één van hen vermelden vanwege woordbeperkingen.

De geest in kwestie is die van Sarah Ellen Page King (ook bekend als “Sadie”). Andere vermeende geesten zijn onder meer Joseph Guibord, Thomas D’Arcy McGee, René Angélil, burgemeester Camillen Houde en vele anderen.

De geest van Sadie zou rondwaren op de grafsteen waar ze begraven ligt. Getuigen hebben gemeld dat ze de onstoffelijke geluiden hoorden van een vrouw en een kind die huilden en schreeuwden, alsof ze een pijnlijke emotie hadden.

Sadie’s verhaal, door haar eigen familie buitengesloten van leven en dood, is een tragisch voorbeeld van hoe vrouwen begin twintigste eeuw slecht werden ^behandeld .

Sadie was getrouwd met Richard Willis King (ook bekend als “Dick”), een alcoholist. Ze kregen samen drie kinderen: Mary, Donald en George. Helaas stierf George al na zes maanden. Hij werd buiten het familiegraf begraven onder een kleine grafsteen.

Om de een of andere reden werd Sadie onmiddellijk naar het krankzinnigengesticht Saint-Jean-de-Dieu gestuurd. De waarschijnlijke reden was een depressie na de dood van haar zoon George. Maar in plaats van te worden behandeld voor haar begrijpelijke melancholie, werd Sadie 24 jaar lang opgesloten in het gesticht tot aan haar dood in 1946.

Tot overmaat van ramp bezocht haar alcoholische echtgenoot Dick haar nooit – en trouwens ook geen andere familieleden. Bovendien werd haar bestaan ​​zelf een kwestie van schaamte en taboe voor het gezin. Er werd nooit over Sadie gesproken – het was alsof ze niet bestond.

Na de dood van Sadie in het gesticht werd ze begraven naast haar overleden zoon – ver weg van het familiegraf. Bovendien heeft niemand een grafsteen opgericht om haar te herdenken. Haar zoon Donald was zelfs niet eens aanwezig op de begrafenis.

Sadie’s familie weigerde ook de bijbehorende kosten te betalen voor haar begrafenis op de begraafplaats Notre-Dame-des-Neiges. Het enige bewijs van haar bestaan ​​was inderdaad te vinden in de begrafenisgegevens die door het bisdom werden bijgehouden.

Geplaagd door de behandeling van haar uitgesloten en mishandelde grootmoeder, schreef dichter en toneelschrijver Donna Langevin A Story for Sadie om het familietaboe bloot te leggen. Haar doel was om Sadie’s herinnering weer tot leven te brengen in haar literaire werk – en dat is haar gelukt.

De Paranormal Investigation Unit van Haunted Montreal plant binnenkort een bezoek aan het graf.

Ook opmerkelijk is dat op het moment dat we dit schrijven de begraafplaats Notre-Dame-des-Neiges in een totale puinhoop ligt als gevolg van een langdurige staking die pas onlangs is opgelost. Vertegenwoordigd door de vakbond CSN begonnen kerkhofarbeiders hun arbeidsactie in januari 2023. De staking kwam tot stand omdat hun collectieve arbeidsovereenkomst was verlopen, het banenverlies de onderhoudswerkzaamheden op de begraafplaats schaadde en de arbeiders onderbetaald werden voor hun gruwelijke taken.

De staking had tot gevolg dat de begraafplaats van Notre-Dame-des-Neiges mensen buitensloot, waaronder arbeiders, bezoekers in rouw en zelfs de doden die op het punt stonden begraven te worden.

Naarmate de maanden verstreken, begonnen de lichamen zich op te stapelen in een enorme gekoelde eenheid.

Een ijsstorm op 5 april resulteerde ook in honderden gebroken bomen en omgevallen takken, waarvan er vele op de grafstenen en mausolea vielen. Toen het onderhoudspersoneel staakte, duurde het niet lang voordat het kerkhof van Notre-Dame-des-Neiges overgroeid was met lang gras, willekeurige wilde bloemen, invasieve soorten en lelijk onkruid.

Tot overmaat van ramp hebben groundhogs de begraafplaats Notre-Dame-des-Neiges lange tijd geteisterd. Deze wezens staan ​​erom bekend zich in te graven op het kerkhof en hebben de slechte gewoonte om menselijke botten, kistplanken en zelfs kunstgebitten op te graven!

Vóór de aanval zouden doodgravers de sinistere overblijfselen snel opnieuw begraven en de marmottengaten opvullen. Tijdens de arbeidsactie vond er echter ruim zes maanden geen onderhoud plaats op de begraafplaats.

Lokale ecologen hebben gesuggereerd dat de groundhogs, een beschermde soort op de berg, al meer dan een half jaar zonder menselijke tussenkomst in overdrive zijn gegaan.

De begraafplaats ging op Moederdag open zodat familieleden familiegraven konden bezoeken, maar er vormden zich grote rijen bij de ingang. Het was de eerste keer in maanden dat de begraafplaats voor het publiek open was.

Union-voorzitter Éric Dufault zei echter: “Het was zeker erg populair, maar het was een ramp. Wij waren er op Moederdag en het was echt een slechte ervaring voor de gezinnen.”

Vanwege de lange rijen moesten veel rouwenden de begraafplaats betreden door zich door een beschadigd hek te wringen.

Gezien het fiasco werd de begraafplaats tijdens de staking niet meer heropend, ook niet voor Vaderdag.

Op het moment van de schikking lagen ongeveer 300 lijken in koude opslag in afwachting van begrafenis. Nabestaanden waren begrijpelijkerwijs van streek. Sindsdien zijn ze een class action-rechtszaak ter waarde van $ 6 miljoen gestart tegen de begraafplaats, waarbij ze beweren dat “de overledenen worden opgesloten in koeltanks en dat de graven onbeheerd worden achtergelaten.”

Een rouwende die aan de rechtszaak deelnam en wiens moeder in een koelcel lag, verklaarde: “Het is een koelkast waarin ze vlees bewaren. Dit is niet aanvaardbaar. We kunnen niet accepteren dat onze dierbaren op deze manier worden behandeld, en ook niet onze families.”

Over het algemeen houden de Doden er niet van om niet gerespecteerd te worden. Wanneer hun stoffelijke resten en herinneringen worden geschonden, nemen het aantal spookwaarnemingen en paranormale activiteiten toe.  

Misschien bezorgd over het potentieel dat er nog meer geesten uit de begraafplaats zouden komen, riep de aartsbisschop van Montreal op tot een einde aan de uitsluiting. Kardinaal Jean-Claude Turcotte zei dat families genoeg hebben geleden en hij drong er bij het beheer van de begraafplaats en de arbeidersvakbond op aan om het geschil op te lossen.

De pleidooien van de aartsbisschop waren aan dovemansoren gericht en waren uiteindelijk niet succesvol.

Als reactie op de impasse en de steeds woedender wordende gezinnen kwam de Quebecse minister van Arbeid Jean Boulet uiteindelijk tussenbeide en bemiddelde hij in een regeling. Op 13 juli stemden begraafplaatsarbeiders ermee in een nieuwe collectieve overeenkomst te ondertekenen met een goedkeuringsscore van 83%.

Veel burgers hadden zich afgevraagd waarom het zo lang duurde om de kwestie op te lossen, vooral na een soortgelijke staking op de begraafplaatsen in 2007. Waarom, zo vroegen ze, voorzag het bisdom niet in de juiste lonen, middelen en steun aan zijn arbeiders – en aan de doden?

Op zijn website staat een artikel van het bisdom met de titel ‘Een organisatie met een menselijk tintje’.

In de informatie staat: “Voortbouwend op respect voor het menselijk leven, ethiek, hoogwaardige klantenservice, professionaliteit, aandacht voor detail en teamwerk beheert de Fabrique (vertaling: “bisdom”) zijn activiteiten zorgvuldig om zijn financiële situatie in evenwicht te brengen, de duurzaamheid ervan te garanderen en zijn langetermijnverplichtingen.”

In een ander artikel verklaarden zij: “De Fabrique is een echte Montréal-instelling en houdt toezicht op de goede ontwikkeling van de begraafplaats Notre-Dame-des-Neiges – de grootste in Canada – en ook op de Notre-Dame-basiliek van Montréal, een essentiële bestemming voor bedevaarten, toerisme en cultuur.”

Betrouwbare historici hebben er echter op gewezen dat de organisatie genocidale wortels heeft en daarom met een korreltje zout moet worden genomen. Het katholieke bisdom van Montreal is inderdaad geworteld in een Franse koloniale organisatie genaamd “De Vereniging van Notre Dame van Montreal voor de bekering van de wilde volkeren van Nieuw-Frankrijk.”

Bovendien zijn ze een van de weinige katholieke entiteiten die daadwerkelijk toegangsprijzen vragen om hun belangrijkste kerk binnen te gaan – in dit geval de Notre-Dame Basiliek. Het bisdom heeft ook een lucratief contract voor een nachtelijke lichtshow in de basiliek genaamd Aura .

Met andere woorden: het bisdom genereert veel inkomsten via zijn activiteiten in de Notre-Dame-basiliek. Het lijkt er echter op dat het bisdom deze winsten niet heeft gebruikt om zijn werknemers, bezoekers en de doden op de begraafplaats Notre-Dame-des-Neiges te ondersteunen.

Misschien is het de moeite waard om op te merken dat de Sulpicische Orde nooit een gelofte van armoede heeft afgelegd.

Concluderend: op het moment dat we dit schrijven is de begraafplaats Notre-Dame-des-Neiges niet meer wat het ooit was. Als gevolg van arbeidsconflicten, verstoorde geesten, marmotkolonies en een apathisch bestuur is het onwaarschijnlijk dat deze gestoorde begraafplaats in het hart van Montreal zich snel zal herstellen.

Bron Met veel verhalen over geesten