Onze geliefden zijn niet gestorven, ze zijn gewoon onzichtbaar geworden voor onze ogen
Als we op aarde het gezelschap van dierbaren verliezen, hebben we dóór het bezoek van de dood het gevoel alsof ons hart eruit wordt gerukt.
Angst om de glimlach te zien die verdwenen zijn, honger om woorden te horen die verstomd zijn.
En vaak is het enige wat we in onze intieme wereld nog hebben een stroom stilstaande tranen, zonder enige mogelijkheid om via de bronnen van onze ogen te ontsnappen.
We begrijpen, ja, aan deze andere kant van het leven de kwelling van degenen die tussen de muren van hun huis dwalen of zichzelf immobiliseren in de kleine ruimte van een graf, zich afvragend waarom… Als soortgelijke schaduwen van verlangen en afstand blijven bestaan,
als Leegte je geest kwelt, kalmeer en bid, zoals je weet en kunt, terwijl je de vrede en veiligheid wenst van de onvergetelijke mensen die je zijn voorgegaan in het Grotere Leven.
Denk aan het geliefde wezen dat niet langer jouw ervaringen op het fysieke vlak deelt, niet als een persoon die voor altijd verdwenen is, maar als een onzichtbaar maar niet volledig afwezig wezen. Alsof zij op een verre en lange vakantie zijn.
Degenen die andere paden hebben bewandeld, voorbij de grenzen die de desincarnatie markeren, vechten en hebben lief, lijden en vernieuwen zichzelf.
Versier hun nagedachtenis met de beste herinneringen die je kunt verzamelen en probeer ze gerust te stellen met de steun van je conformiteit en je liefde.
Als je jezelf laat overweldigen door angst, als je hen aan het beeld herinnert, zullen ze telkens wanneer ze zien dat ze mentaal op jou afgestemd zijn, grotere angst ondergaan, omdat ze hun eigen kwellingen beginnen te dragen, toegevoegd aan de jouwe.
Heb medelijden met de dierbaren die u zijn voorgegaan op de pelgrimstocht van de Grote Vernieuwing.
Huil, als je de tranen die uit je ziel stromen niet kunt vermijden; Zet echter zoveel mogelijk uw eigen tranen om in zegeningen van werk en gebeden van hoop, want ze luisteren allemaal naar uw hart in het Hogere Leven, verlangend om zich met u te herenigen om zich te herenigen in het werk van uw eigen verbetering, op zoek naar liefde zonder afscheid”
Uit het boek “In het tijdperk van de geest”, Emmanuel, Francisco C. Xavier
