Over Mannen, Woorden en Grenzen

Over Mannen, Woorden en Grenzen

Soms denk je: “Was dit nou een grapje, of bedoelde hij het echt zo?”

Je staat in de winkel, maakt een vriendelijk praatje, en dan ineens komt er zo’n opmerking:
“Heb je thuis een poesje?”
Je kijkt hem aan. Je voelt het meteen. Dit klopt niet. Dit is geen onschuldige vraag over huisdieren. Dit is een test. Een grens die hij even oprekt om te kijken hoe jij reageert.
Normaal zou iemand vragen heb je huisdieren, of heb je een poes of een hond?
Maar niet heb je thuis en dan dat verkleinwoordje poesje… daar klopt al niets van!

En het blijft daar niet bij.
Soms zeggen ze dingen als:

• “Jij bent vast niet vaak alleen, met zo’n gezicht.”
• “Als ik jou was, zou ik mezelf ook niet kunnen weerstaan.”
• “Zit er een man achter jou, of ben je nog beschikbaar?”
• “Je straalt iets uit… weet je wel wat je met een man doet?”

Had er zelfs ooit 1 waar ik echt niet verliefd op zou kunnen worden en ik woonde in een flat, en mijn voordeur was naast de slaapkamer.
Ja zei de betreffende vriend arrogant, ik ga maar gauw, anders belanden we nog in de slaapkamer hier…
Terwijl hij weg zou gaan en in mijn gang bij de voordeur stond en er niets tussen ons was, zelfs geen kus op de wang nb!
Ik ben het nooit vergeten, omdat het zo belachelijk was. Wat dacht hij?

Het zijn zinnen die verpakt worden als compliment, maar die je reduceren tot een object. Ze komen vaak uit het niets, zonder aanleiding, en ze laten je achter met een ongemakkelijk gevoel. Alsof je ineens bekeken wordt door een andere lens — niet als mens, maar als iets om op te jagen. Als een seksobject en niet als mens. Hoe kun je ooit vertrouwen winnen als man als je zo doet?

Ik schrijf dit, omdat ik weet dat ik niet de enige ben.
Vrouwen maken dit dagelijks mee. En vaak zwijgen we. We lachen het weg. We willen geen scène maken. We twijfelen vaak ook nog aan onszelf, en denken dan : ach misschien maak ik me druk om niets!?
Maar vanbinnen voelen we het: dit was echt niet oké.

Waarom dan die twijfels elke keer…?

Dus laat ik het helder zeggen:
Een vriendelijk gezicht is geen uitnodiging. Een gesprek is geen vrijbrief. En een vrouw is geen speelbal voor je ego of je seksuele speeltje.

Als je iets bedoelt, wees dan volwassen genoeg om het netjes te zeggen. En als je merkt dat je woorden iemand ongemakkelijk maken, wees dan man genoeg om je excuses aan te bieden.

Want respect begint bij taal.
En grenzen? Die zijn er niet om te testen, maar om te eren.

De afknapper begint bij het suggestieve. Het vage onduidelijke.

Die twijfel is er vaak bij vrouwen omdat we zijn opgevoed om vriendelijk te blijven, om niet te overdrijven, om begripvol te zijn. Maar dat mag nooit ten koste gaan van je eigen gevoel van veiligheid of waardigheid. Je gevoel is je kompas — en als iets niet goed voelt, dan is dat reden genoeg om het serieus te nemen. Punt.

Wanneer Vertrouwen Wordt Beschaamd

Er was een tijd dat ik dacht: “Het ligt vast aan mij. Misschien stel ik me aan.”
Maar dat was niet zo. Ik was zwanger, vier maanden, en had pijn in mijn onderrug. Ik wist toen nog niet dat het bekkeninstabiliteit was. Ik ging naar de huisarts, zoals je doet als je hulp nodig hebt. Ik was de laatste patiënt van de dag. De praktijk was leeg. En wat er toen gebeurde, heeft me een tijdje uit het medische systeem gehouden.

Hij vroeg me om me uit te kleden. Ik vond dat vreemd, dus ik stelde voor om mijn broek een stukje naar beneden te doen zodat hij mijn onderrug kon bekijken. Dat leek hem goed. Hij drukte wat op mijn rug. Maar toen ik me omdraaide, raakte hij me ineens in mijn kruis en zei:
“En daar heb je geen last?”

Ik verstijfde. Ik was zeer geschrokken.  Hij zag mijn schrik, strompelde plots naar zijn bureau, liet  nerveus zijn pen vallen, werd onzeker en bangig. Maar het kwaad was al geschied.

Ik ben daarna een tijd lang niet meer naar een huisarts gegaan. En ik wist daarom ook niet dat ik bekkeninstabiliteit had. En daardoor liep ik lange tijd rond met pijn, kon bijna niet lopen, zonder te weten dat het bekkeninstabiliteit was. Zijn grensoverschrijdende gedrag heeft me niet alleen emotioneel beschadigd, maar ook fysiek in de steek gelaten.

Dit is waarom vrouwen twijfelen

We leren als vrouw vaak om vriendelijk te blijven. Om niet te overdrijven. Om te denken: “Misschien bedoelde hij het niet zo.” Maar ons lichaam weet het. Onze intuïtie voelt het. En die is zelden mis.

Daarom zeg ik dit hardop:
Je stelt je niet aan. Je voelt het goed aan.
En als iemand jouw vertrouwen misbruikt, dan is dat niet jouw fout. Dat is zijn verantwoordelijkheid.

En eerlijk het gebeurde zo vaak dat mannen de handen niet thuis konden houden, en dan zeg je vaak maar niets omdat je het gewoonweg bijna niet kunt geloven, dat iemand die je kent en die je vertrouwd zoiets zou doen, dat ik me afvraag waarom mannen zich zo slecht kunnen beheersen!?
Gedraag je aub.

Mijn vertrouwen in de mensheid is te vaak beschaamd, ik heb ook nog maar weinig zin om mensen te vertrouwen, niet uit angst, maar gewoon voor de zekerheid.
Dan kan het altijd meevallen toch?
Maar ik heb in de loop der jaren wel steeds meer mijn grenzen weten aan te geven!
En een relatie?
Kom nog niets tegen dat de moeite waard is voor mij… en ik denk wel eens misschien die?
Nah lama!
Dat gedoe…