Zie je niet dat ik om je geef?

“Ik doe het juist voor jullie, ik ben niet uit op het halen van mijn gelijk. Geloof me, ik hoop vanuit de grond vanuit mijn hart dat ik ongelijk krijg”.
Ik wil het soms wel uitschreeuwen.

Het goede bedoelen, het beste met iemand voorhebben, strijdvaardig en unstoppable omdat je mensen wilt informeren, beschermen.
En dan uitgelachen, uitgescholden worden, weggezet als gek, wappie of slecht mens.

Heel eerlijk, ik kan er niet aan wennen.
Het onrecht dat op grote schaal plaatsvindt en zich tegen “onze groep mensen” lijkt te keren.

Het doet pijn. Het is gekmakend op sommige momenten.
Gedachten als: laat ook maar, de tijd zal het leren tot toch nog één poging doen omdat dit argument hen wel MOET doen twijfelen.

Om vervolgens opnieuw te beseffen dat stilzijn beter is voor sommige relaties.
Omdat ze anders kapotgaan.

Er wordt dan gesproken over wederzijds respect voor ieders keuze.
En daar zit hem de crux.

Iedereen mag zijn eigen keuzes maken.
Maar het is wel zo eerlijk wanneer deze keuze gemaakt wordt op basis van juiste informatie.

Dat deze informatie rauw op je dak valt, niet is wat je wilt horen maakt het niet echt aantrekkelijk, dat begrijp ik.
Toch is het noodzakelijk dat je je openstelt voor de andere kant, voor de kant die geen commercieel belang heeft. Voor de menselijke kant, op basis van feiten die worden achtergehouden.

Tot nu toe kon je iemands mening respecteren.
Je kon zaadjes planten en in gesprek gaan.
De mondkap is nog onschuldig in vergelijking met het vaccin.
Met het daadwerkelijk nemen van het vaccin kom je op een cruciaal punt.
There is no way back.

Het was ergens vorig jaar, ik vermoed mei 2020 toen bij mij het kwartje viel.
Het doel van de complete plandemie werd mij ineens geheel duidelijk.

Er zou een vaccin komen dat ons zogenaamd uit de ellende zou gaan helpen.
Ze bereidden ons er al snel op voor.
Het vaccin zou er niet komen om ons uit een pandemie te redden.

Een pandemie zou er komen om ons aan een vaccin te helpen.
Een vaccin zou helpen macht en controle te verkrijgen.

En nu, nu is het dan echt zover.
Als we de media mogen geloven staat menig Nederlander in de rij voor het vaccin.

Social media staat bol van euforische mensen die vol trots hun ontvangen prik presenteren.
Hun ticket naar de oude wereld, onder het mom van solidair zijn naar je medemens.

“Kijk mij, ik help mee jou te beschermen”.
De felicitaties vliegen je om de oren en ik houd mijn hart vast.

Niet voor niets lopen de spanningen momenteel hoog op en worden mensen fanatieker in het verspreiden van hun mening en advies.
Het is goedbedoeld, het is een laatste waarschuwing.

Het vaccin laten toedienen is onomkeerbaar.
Ik kan me heel goed voorstellen dat sommigen alles op alles zetten om hun geliefden, hun naasten te willen overtuigen in deze fase.

“Ook al kost dat nu even de relatie; uiteindelijk zullen ze me dankbaar zijn”.
Die gedachte.

En dan zie ik velen die alsnog voor de prik gaan.
En ja, dat hebben wij te accepteren, hoe moeilijk ook.

Laten we hopen dat wij het al die tijd bij het compleet (complot) verkeerde eind hadden.
De tijd zal het leren.

Vraag me niet hoe het komt dat ik zoveel denk te weten.
Vraag je af waarom jij zoveel niet wist.

Tekst: Tabitha van Wieren