Bijna dood ervaring
Bijna-doodervaring: “Achter het witte gordijn zag ik mensen die in liefdevolle warmte met elkaar omgingen”
in: Bewustzijn Robin de Boer 9 oktober 2015
September 2012 – Het was een gewone normale doorsnee dag en ik zat in een stoel een kop koffie te drinken. Plotseling kreeg ik een intense pijn, net onder mijn borstbeen, alsof er een mes in mijn lichaam gestoken werd.
Uiteindelijk voor de zekerheid de huisarts maar gebeld, want ik had het gevoel dat er iets echt niet goed was. Alles uitgelegd en hij zei: “Ik kom wel even naar je toe.” Toen dacht ik: “Het is niet goed als de huisarts uit zichzelf naar je toe wil komen.”
Dat voorgevoel was dus terecht, want binnen een half uur was ik in het ziekenhuis voor onderzoeken. Als laatste onder de scan, en daarna naar de intensive care (IC). Ik bleek dus een aortadissectie te hebben. Vanaf dat moment ging de wereld aan me voorbij en kon ik het allemaal niet meer bevatten.
De dagen werden lang en eenzaam op de IC. De bloeddruk was nog steeds niet onder controle en ik begon de moed een beetje te verliezen.
De ervaring
Het viel me op dat ik de verpleegkundigen hoorde praten in hun centrale controlekamer en dat ze muziek op de achtergrond hadden. Een radio (die niet goed stond afgestemd, 96.5 in plaats van 96.8). Alsof er in mijn kamer een luidspreker was waardoor ik ze kon horen doordat de intercom nog aanstond. En dat ging dag en nacht door. Ik werd daar een beetje chagrijnig van want ik kon er niet door slapen.
En op de momenten dat ik even rust had en ontspannen kon slapen/doezelen, hoorde ik een ander geluid, van klankschalen en dat ik bij het witte gordijn was.
Achter dat gordijn was warmte, rust, harmonie, liefde, uitnodigend om naartoe te gaan. Ik zag silhouetten/contouren van mensen die in liefdevolle warmte en harmonie met elkaar omgingen.
Maar het meest bijzondere was dat ik geen lichamelijke en geestelijke pijn meer voelde en eigenlijk naar die mensen toe wilde gaan; voorbij dat gordijn, naar dat fijne gevoel. Voor zover ik me kan herinneren ben ik vijf keer bij dat gordijn geweest en dat gevoel was echt heel fijn, maar het werd iedere keer wreed verstoord door de intercom en het geluid van klankschalen van de zusters, waardoor ik weer teruggleed naar mijn lichaam in het hier en nu.
Op een gegeven moment werd het me te veel en vroeg ik de zusters vriendelijk doch dringend of ze alsjeblieft die intercom wilden uitzetten! Ze keken me aan of ze het in Keulen hoorden donderen: “We hebben helemaal geen intercom en al helemaal geen muziek.”
Ik werd dus boos en zei dat ze niet zo flauw moesten doen en gewoon dat ding moesten uitzetten, zodat ik dan weer een keer kon slapen. Ik werd er eigenlijk een beetje ‘pissig’ om en dacht: “Ik vraag het wel aan de dokter, die regelt het wel voor me.” Deze keek me met grote ogen aan en bevestigde het verhaal van de zusters. Toen besloot ik mijn mond maar te houden.
Bijna-doodervaring: “Achter het witte gordijn zag ik mensen die in liefdevolle warmte met elkaar omgingen”
Marcel Wiers (LinkedIn)
Thuiskomst en omgeving
In het begin kreeg ik veel aandacht van familie en vrienden. Samen met de medicatie, die intercom en die geluiden ben ik in een diep donker gat terecht gekomen. Een tijdje als een zombie door het leven gegaan. Ik kon niet meer denken, niet meer voelen, niet meer leven en raakte volledig geïsoleerd van de buitenwereld.
Mijn wereldje was dus piepklein geworden en het voelde alsof ik geen aansluiting meer had. Vrienden werden vreemden voor me. Mijn werk was mijn werk niet meer…
Het werd stil, heel stil.
Ik had vragen: Waarom is iedereen veranderd, waarom doen mensen zo tegen mij, waarom heb ik niemand meer over, waarom val ik buiten de maatschappij, waarom snap ik het allemaal niet meer? Iedere vraag leverde weer tien nieuwe vragen op. Ik heb 2,5 jaar gezocht naar antwoorden, heel het internet afgezocht en daar in alle uithoeken geweest, maar zonder resultaat…
Wat is er nu toch met me aan de hand? Van een normaal leven, naar de IC, daarna een spirituele ontwikkeling… Totdat ik via via in juli 2014 op de site van Merkawah terecht kwam. En daar, onder het kopje “de BDE (bijna-doodervaring, red.) uitgelegd, uitgebreid”, stond voor 85 procent mijn ervaring…
Alsof ik thuis kwam! Ik was dus niet gek! Het was mijn proces, mijn transformatie!
Sindsdien ervaar ik een enorme innerlijke rust na een lange zoektocht…
Mijn leven is ondertussen enorm verrijkt op alle vlakken en nu help ik mensen om weer in (ziels-)balans te komen. Ik heb me nu aan de Stichting Netwerk NDE (voorheen Merkawah) verbonden, als penningmeester, en om de term ‘NDE’ (nabij-de-dood-ervaring) meer vorm te geven en mensen met een NDE te helpen en te begeleiden. En hoe mijn leven er over een jaar uitziet? Vraag me dat maar over een jaar, pluk de dag…
Groetjes van een gelukkige NDE’er – Marcel Wiers www.marcelwiers.nl
Een aortadissectie is een aandoening waarbij de binnenwand van de hoofdslagader (aorta) van het lichaam zodanig beschadigd is dat zich bloed tussen de binnen- en buitenwand ophoopt. Een aortadissectie geeft plotselinge heftige pijn, en is acuut levensbedreigend omdat het gevaar bestaat dat de aorta scheurt of andere organen onvoldoende worden doorbloed.
https://www.nderf.org/Dutch/index.htm
