Gesprekken met overledenen
Hij was nog maar 33 jaar oud.
Ik was dol op hem, mijn neef-je-.
Altijd al, van kleins af aan had ik een zwak voor hem, alsof hij mijn broertje was en niet mijn neefje.
Gek genoeg droomde ik vaak dat ik een broertje kreeg, die ook zijn naam had. Maar helaas.
Ik denk dat hij misschien eerst voor ons had gekozen en toch later voor het andere gezin?
Geen idee…
Al met al was het een verlegen jongeman, die zich soms geen raad wist met zijn houding, maar alles ging gelukkig steeds beter met hem…en hij kreeg meer zelfvertrouwen.
Hij sportte inmiddels flink, van alles en nog wat,… en op een dag…werd hem dat, helaas, fataal.
Een erfelijke hartaandoening (van de ”andere” familie kant, wel bekend ergens maar niet in deze zin!), die niemand had kunnen weten…maar het had toen, of eerder, of later kunnen gebeuren.
Ik kon altijd vreselijk met hem lachen en wederzijds hoor.
Echt tot meermaals de (verstikkende, tranen in de ogen) slappe lach aan toe.
Als wij samen fietsend richting huis gingen, riep onze lieve oma wel eens: En rustig aan hé jullie samen!?
Jullie samen, daar komen nog eens ongelukken van.
Dan lachten we maar weer wat en gingen er vandoor met de fiets, onderwijl krom van het lachen over onze sturen.
Ik heb er uiteraard enorm verdriet om gehad dat hij is gaan hemelen.
Nu nog, is het voor mij een onvoorstelbaar iets, dat hij er niet meer is.
Ook denk ik dan aan zijn laatste momenten en hoop ik telkens met pijn in mijn hart dat hij niet geleden heeft en geen angst heeft gevoeld.
Enige maanden na zijn overlijden, ging ik naar bed en had ik het gevoel dat hij bij mij was. Alsof er een aanwezigheid is en je voelt dan wel aan de energie wie het is.
Ik ging op bed liggen en concentreerde me op dat gevoel, ik kon toen gewoon met hem communiceren en we spraken overal over, in gedachten dan, enorm interessante zaken die ik nog niet wist, qua aards bewustzijn zeg maar.
Ik dacht dolenthousiast; ik ga dit onthouden – dit moet ik opschrijven!
Vreselijk interessant allemaal!
Maar ik viel in slaap en de volgende dag wist ik niets meer, van al die mooie kennis die hij mij gaf, alsof we dit nog niet mogen weten.
Frappant was hoe sterk zijn ziel ergens was, en zo heel veel minder verlegen dan in zijn aardse zijn.
Een enorm sterke ziel zelfs, die zoveel kracht uitstraalde en intens zoveel volwassener, dan ik enig mens dan ook gekend had.
Het zijn bijzondere momenten, die je soms mag ervaren met overgegane zielen.
Mijn moeder kon ik nooit verstaan, alsof ze niet kon spreken, dat vind ik alsnog wel vreemd, maar haar gezicht kon ik goed en sterk waarnemen, zelfs haar postuur.
De stilte is soms wel eens naar ergens, want wat wil iemand dan meegeven en mag diegene dan niet communiceren bv?
Toch heb ik meermalen een opwachting ervaren als ik bijna in slaap viel alsof ze mij kwam ophalen om tijdens de slaapuittreding mee te gaan naar hun plaats in een andere dimensie.
Maar een tante daarentegen, kon ik goed binnenkrijgen qua stem, zeker qua kleding bv, adviezen, ineens een; nee dat niet.
Of ineens een weten, wat qua kleur ineens bij iets anders hoorde, ja, zo was zij ook!
Haar stem kon ik altijd goed waarnemen, maar haar gezicht weer veel minder.
Het is niet zo dat je iemand echt ziet of hoort, het is een innerlijk gebeuren maar heel anders dan normaal, zeg maar in gedachten of in fantasie bv.
Het is geen stemmen horen verhaal zeg maar…dat is iets heel anders nml.
Dit werkt net even anders en ik test dat gedoe wel enorm uit hoor.
Ik ga echt niet zomaar eventjes iets aannemen.
Mijn oma voelde ik meer innerlijk nabij…dieper dan anderen.
Ze hoorde zo bij mij, dat ze sprak en was en…ja erg dichtbij.
Het duurt niet zo heel lang, dat ze bij je zijn, want ook zij moeten verder.
Voelen doe ik ze nog nauwelijks, heel soms.
Maar eigenlijk zga niet meer.
En dat is goed zo.
Je weet ergens ze zijn niet weg, het is alsof ze op een lange verre vakantiereis zijn.
En op een dag nodigen ze je uit om ook te komen oid!
Of zijn ze misschien al geïncarneerd.
