Op de afdeling spoedeisende hulp van het Sparrow Hospital in Lansing, Michigan, hebben medewerkers moeite om te zorgen voor patiënten die veel zieker blijken te zijn dan ze ooit hebben gezien.

Tiffani Dusang, de verpleegkundig directeur van de SEH, trilt bijna van opgekropte angst, kijkend naar patiënten die op een lange rij brancards liggen die tegen de beige muren van de ziekenhuisgangen zijn geduwd. ‘Het is moeilijk om naar te kijken,’ zei ze op een warme Texaanse toon.

Maar ze kan niets doen. De 72 kamers van de SEH zijn al gevuld.

“Ik voel me altijd heel erg slecht als ik door de gang loop en zie dat mensen pijn hebben, of moeten slapen, of rust nodig hebben. Maar ze moeten in de gang zijn met, zoals je kunt zien, elke minuut 10 of 15 mensen”, zei Dusang.

Het tafereel staat in schril contrast met waar deze afdeling spoedeisende hulp – en duizenden anderen – zich aan het begin van de pandemie bevonden. Behalve de eerste hotspots zoals New York City, waren in het voorjaar van 2020 veel SEH’s in het hele land vaak griezelig leeg. Doodsbang om covid-19 op te lopen, deden mensen die ziek waren van andere dingen hun best om uit de buurt van ziekenhuizen te blijven. Bezoeken aan spoedeisende hulp daalden tot de helft van hun normale niveau, volgens het  Epic Health Research Network , en kwamen pas deze zomer volledig terug.

Maar nu zijn ze te vol. Zelfs in delen van het land waar covid het gezondheidssysteem niet overweldigt, verschijnen patiënten zieker op de eerste hulp dan vóór de pandemie, hun ziekten zijn verder gevorderd en hebben meer gecompliceerde zorg nodig.

Maandenlange vertragingen in de behandeling hebben chronische aandoeningen verergerd en de symptomen verergerd. Artsen en verpleegkundigen zeggen dat de ernst van de ziekte sterk uiteenloopt en onder andere buikpijn, ademhalingsproblemen, bloedstolsels, hartaandoeningen en zelfmoordpogingen omvat.

Maar ze zijn nauwelijks te huisvesten. Spoedeisende hulpafdelingen zijn idealiter bedoeld als korte havens in een storm, waarbij patiënten net lang genoeg blijven om naar huis te worden gestuurd met instructies voor follow-up met huisartsen, of voldoende gestabiliseerd om “naar boven” te worden overgebracht naar klinische of intensive care-afdelingen .

Alleen staan ​​nu ook die verpleegafdelingen vol, met een mix van covid- en niet-covid-patiënten. Mensen die naar de spoedeisende hulp komen, worden uren, zelfs dagen in opslag gehouden, waardoor ER-medewerkers gedwongen worden om langdurige zorgtaken uit te voeren waarvoor ze niet zijn opgeleid.

Bij Sparrow is ruimte een kostbaar goed op de SEH: een apart gedeelte van het ziekenhuis werd omgevormd tot een overloopunit. Brancards stapelen zich op in gangen. Een rij bruine ligstoelen omzoomt een muur, bedoeld voor patiënten die niet ziek genoeg zijn om op een brancard te liggen, maar te ziek om in de hoofdwachtkamer te blijven.

Vergeet privacy, leerde Alejos Perrientos toen hij aankwam. Hij kwam naar de eerste hulp omdat zijn arm al meer dan een week tintelde en pijnlijk was. Hij kon geen kopje koffie vasthouden. Een verpleegster deed hem een ​​volledig lichamelijk onderzoek in een bruine fauteuil, waardoor hij zich er zelfbewust van maakte dat zijn hemd werd opgetild in het bijzijn van vreemden. ‘Ik voelde me een beetje ongemakkelijk,’ fluisterde hij. ‘Maar ik heb geen keus, weet je? Ik ben in de gang. Er zijn geen kamers.

“We hadden het fysieke op de parkeerplaats kunnen doen”, voegde hij er lachend aan toe.

Zelfs patiënten die met de ambulance arriveren, hebben geen gegarandeerde kamer: één verpleegster voert triage uit, screent degenen die absoluut een bed nodig hebben en degenen die in de wachtruimte kunnen worden geplaatst.

“Ik haat het dat we zelfs die beslissing moeten nemen”, zei Dusang. De laatste tijd hebben medewerkers sommige patiënten al in de ER-kamers naar buiten gehaald, terwijl anderen arriveren die ernstiger ziek zijn. “Niemand vindt het leuk om iemand uit de privacy van hun kamer te halen en te zeggen: ‘We gaan je in een gang zetten omdat we voor iemand anders moeten zorgen.'”

ER-patiënten zijn zieker geworden

“We horen van leden in elk deel van het land”, zegt Dr. Lisa Moreno, president van de  American Academy of Emergency Medicine . “Het Midwesten, het Zuiden, het Noordoosten, het Westen … ze zien precies hetzelfde fenomeen.”

Hoewel het aantal SEH-bezoeken deze zomer terugkeerde naar het pre-covid-niveau, zijn de opnamepercentages, van de SEH tot de verpleegafdelingen van het ziekenhuis, nog steeds bijna 20% hoger. Dat is volgens de meest recente analyse van het  Epic Health Research Network , dat gegevens verzamelt van meer dan 120 miljoen patiënten in het hele land.

“Het is een vroege indicator dat wat er op de SEH gebeurt, is dat we meer acute gevallen zien dan vóór de pandemie”, zegt Caleb Cox, een datawetenschapper bij Epic.

Minder acute gevallen, zoals mensen met gezondheidsproblemen zoals huiduitslag of conjunctivitis, gaan nog steeds niet zo vaak naar de eerste hulp als vroeger. In plaats daarvan kunnen ze kiezen voor een spoedeisende hulp of hun huisarts, legde Cox uit. Ondertussen is er een toename van mensen die naar de SEH komen met ernstiger aandoeningen, zoals beroertes en hartaanvallen.

Dus, ook al is het totale aantal patiënten dat naar de eerste hulp komt ongeveer hetzelfde als vóór de pandemie, “zal dat absoluut voelen alsof [als ik een eerstehulp-arts of -verpleegkundige ben] ik meer patiënten zie en ik zie meer acute patiënten,” zei Cox.

Moreno, de AAEM-president, werkt op een afdeling spoedeisende hulp in New Orleans. Ze zei dat het ziekteniveau en het onvermogen om patiënten snel op te nemen en ze naar bedden boven te brengen, een niveau van chaos heeft gecreëerd dat ze omschreef als ‘niet eens humaan’.

Bron